Mike Shinoda

Στον mainstream μουσικό κόσμο των τελευταίων αρκετών χρόνων δεν υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες τόσο ιδιαίτεροι και ανοιχτόμυαλοι όσο ο Mike Shinoda. Όσα έφτιαξε με τους Linkin Park στις αρχές της χιλιετίας μπορούν να δικαιολογήσουν εν μέρει την υπερβολή. Η άρνησή του να αντιγράψει μία σίγουρη συνταγή επιτυχίας και οι στροφές από το "Minutes To Midnight" και μετά, καλύπτουν εύκολα το υπόλοιπο. Τα πειράματα των Fort Minor, τα soundtrack και η απόφασή του να συνεχίσει σόλο μετά το χαμό του Chester Bennington απλά προσθέτουν επιπλέον θαυμαστικά.

Σε περίπτωση που χρειαζόταν επιπλέον απόδειξη, η προσέγγισή του στο Twitch την περίοδο που όλος ο κόσμος βούλιαζε σε κλειδώματα και καραντίνες γείωσε και τους πιο στριφνούς. Ο Mike δεν έπαιζε διασκευές μπροστά από μια κάμερα, ούτε μιλούσε για το παρελθόν· έγραφε ζωντανά μουσική αλληλεπιδρώντας με τον κόσμο που παρακολουθούσε. Οι Dropped Frames κυκλοφορίες προφανώς δεν στέκονται σαν τυπικά άλμπουμ. Από την άλλη ακριβώς αυτή η παραξενιά έκανε το εγχείρημα ξεχωριστό. Ένα χρόνο μετά, μία τέταρτη δουλειά σε αυτό το ύφος δεν θα είχε πολλά να δώσει.

Ανάμεσα στην τρέλα της διαδικτυακής κουλτούρας (sic), κάποιος θα πει ότι τα non-fungible tokens ταιριάζουν στην πλευρά των πλέον στραβών, κι άδικο δεν θα έχει. Την ίδια στιγμή όμως φαίνεται να υπάρχει ζουμί από πίσω τους. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του δημιουργού, η απουσία αυστηρών κανόνων και η ελευθερία που αυτή συνεπάγεται, ήταν που τον τράβηξαν προς αυτήν την κατεύθυνση. Κόντρα σε κάθε εύλογη αμφιβολία, η χρήση επιμέρους ηχητικών και artworks, και το εικονικό πάντρεμά τους για τη δημιουργία ενός οπτικοακουστικού, είναι μία αν μη τι άλλο μία φρέσκια ιδέα.

Σε ένα χώρο γεμάτο κανόνες, ο Shinoda συνεχίζει να κάνει του κεφαλιού του. Τα ραδιοφωνικά ρεφρέν και οι επιφανείς καλεσμένοι λάμπουν δια της απουσίας τους. Το ραπάρισμα και τα διαδοχικά γυρίσματα βάζουν λίγο παλιομοδίτικο αέρα στο μοντέρνο σύνολο. Το "Ziggurats" είναι ένα τραγούδι που δεν είναι ακριβώς τραγούδι. Ένα ΕΡ που δεν πείθει για ΕΡ. Ένα οπτικοακουστικό έργο που ο ήχος και η εικόνα περίπου στέκονται ανεξάρτητα. Δεν είναι ό,τι καλύτερο έχει προσφέρει αυτό το υπέροχο μυαλό, αλλά βρίσκεται κοντά στο πιο παράξενο. Κι αυτό κάτι έχει να πει.