Alien Weaponry

Tangaroa

Napalm Records (2021)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 23/09/2021
Με αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία και νεαρή ηλικία που αφήνει υποσχέσεις, αλλά όχι ακόμα έτοιμοι να πρωταγωνιστήσουν οι Νεοζηλανδοί
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Φαντάζομαι πως δεν είμαι ο μόνος που δεν αντιλήφθηκε την επιτυχία του πρώτου άλμπουμ των Alien Weaponry, το 2018. Με μπροστάρη το single "Kai Tangata" (με τα σχεδόν 23 εκατομμύρια views του στου youtube) οι Νεοζηλανδοί πιτσιρικάδες βρέθηκαν να περιοδεύουν και να μοιράζονται τη σκηνή με ονόματα όπως οι Slayer και οι Gojira, ενώ επιλέχθηκαν ως το βασικό support της επικείμενης περιοδείας των τελευταίων, έχοντας αποκτήσει τη φήμη ενός πολύ δυναμικού live act.

Πέραν της χώρας καταγωγής τους αξίζει να σημειωθεί πως τα αδέλφια Henry de Jong (drums) και Lewis de Jong (κιθάρα φωνή) (φαντάζομαι δεν θα υπάρξει κάποιο μπέρδεμα τύπου Φρανκ Ντε Μπουρ και Ρόναλντ Ντε Μπερ) είναι μόλις 21 και 19 χρονών αντίστοιχα, ενώ και ο μπασίστας Turanga Morgan-Edmonds που συμπληρώνει την τριάδα είναι κι αυτός μόλις 21 ετών. Το τόσο νεαρό της ηλικίας τους φέρνει στο προσκήνιο την πάντα επίκαιρη συζήτηση γύρω από το next big thing και τις αναπόφευκτες υπερβολές που συνήθως τη συνοδεύουν.

Κρίνοντας από το δεύτερο άλμπουμ των Alien Weaponry και τα όσα αναφέρονται για αυτό, η περίπτωση τους δεν ξεφεύγει αυτών των υπερβολών. Σίγουρα, η προσπάθεια μπορεί να χαρακτηριστεί ως κι εντυπωσιακή, δεδομένης της ηλικίας των μελών του συγκροτήματος και τη χώρα από την οποία προέρχονται, αλλά το μίγμα των τοπικών Maori στοιχείων με τα κοφτά, groovy ως thrashy riffs, που αποτελεί τον πυρήνα της μουσικής τους πρότασης, δεν ακούγεται δα και τόσο ρηξικέλευθο. Εκτός κι αν κάποιος δεν έχει ακούσει το "Roots" των Sepultura ή κάποια από τις πολλές δουλειές που στηρίχτηκαν σε αυτό μεταγενέστερα.

Σε καμία περίπτωση δεν ισχυρίζομαι ότι πλαγιαρίζουν ή αντιγράφουν κάποιον οι Νεοζηλανδοί. Αντιθέτως, είναι αρκετά σαφές ότι προσπαθούν να χτίσουν κάτι δικό τους ηχητικά, ενώ παράλληλα επιχειρούν να φέρουν σε επαφή τους ακροατές τους με την κουλτούρα των Maori και τον τόπο τους, τόσο ηχητικά όσο και στιχουργικά. Για να το επιτύχουν αυτό χρησιμοποιούν την τοπική te reo διάλεκτο/γλώσσα σε αρκετά τραγούδια τους, σε κάποια άλλα (πχ στο ομότιτλο) την αναμιγνύουν με τα αγγλικά και σε κάποια άλλα τραγούδια - κυρίως αυτά που αλλάζουν στιχουργικό περιεχόμενο - επιλέγουν τον αγγλικό στίχο.

Η αλήθεια είναι ότι η δεύτερη δισκογραφική δουλειά τους με αφήνει με αρκετά ερωτηματικά και εν τέλει με ανάμικτα συναισθήματα. Ο σχετικά ακατέργαστος ήχος αναδεικνύει αρκετά θεματάκια στην παραγωγή, αλλά την ίδια στιγμή προσδίδει χαρακτήρα και απομακρύνεται από τις εκνευριστικά πλαστικές παραγωγές. Τα riff τους μοιάζουν αρκετά κοινότυπα ως και απλοϊκά μερικές φορές, αλλά έχουν νεύρο και ένταση. Τα φωνητικά έχουν νεανική ορμή που δίνει πόντους και δεν είναι μονοδιάστατα, αλλά παραείναι άγουρα, ειδικά στα καθαρά τους. Τέλος, η χρήση στίχων στην τοπική διάλεκτο δίνει χαρακτήρα, αλλά καταλήγει ολίγον τι κουραστική.

Ομολογώ πως δυσκολεύομαι να ακούσω ολόκληρο το "Tangaroa" από αρχής μέχρι τέλους, παρόλο που υπάρχουν μεμονωμένα κομμάτια στα οποία διακρίνω ψήγματα από αυτό το ξεχωριστό στοιχείο που πολλοί διατείνονται ότι έχουν οι Νεοζηλανδοί. Περισσότερο στο δυναμικό "Hatupatu"ή στο εξαιρετικό ομότιτλο και λιγότερο στα "Titokowary" και "Blinded", ενώ με αρκετές επισημάνσεις το "Unforgiving", με τη '90s αύρα που το διακατέχει, θα είχε την προοπτική να εξελιχθεί σε κάτι πολύ πραγματικά ιδιαίτερο.

Η περίπτωση των Alien Weaponry παρουσιάζει αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία και σε συνδυασμό το νεαρό της ηλικίας των μελών της μπάντας αφήνει υποσχέσεις, αλλά δεν θα συμμεριστώ ούτε τους διθυράμβους, ούτε τα μεγάλα λόγια που τους συνοδεύουν στη δεύτερη δουλειά τους. Όχι ακόμα τουλάχιστον.

  • SHARE
  • TWEET