Papa Roach, Hollywood Undead, Ice Nine Kills @ Piraeus 117 Academy, 29/02/20

Hollywood rules!

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 03/03/2020 @ 16:35

Η βραδιά ετοιμαζόταν είκοσι χρόνια. Από τότε που το "Infest" κατακτούσε τη μία κορυφή μετά την άλλη και το "Last Resort" τρύπωνε σε ηχεία κι ακουστικά από τη μία μεριά του κόσμου ως την άλλη. Η επιτυχία των Jacoby Shaddix & Co. στις αρχές της χιλιετίας ήταν τεράστια. Σε βαθμό που ήταν πρακτικά αδύνατο να ξεπεραστεί ή να επαναληφθεί. Προς απογοήτευση των αμφισβητιών, ωστόσο, στο μεσοδιάστημα οι Papa Roach δεν τα έβαλαν κάτω όπως αρκετοί από τους συνοδοιπόρους τους. Άφησαν το nu-metal όταν εκείνο αργόσβηνε, άλλαξαν κατευθύνσεις, διατήρησαν τον πυρήνα του ήχου τους, και στο τέλος της ημέρας έμειναν μέσα στα πράγματα. Οι όποιες αμφιβολίες υπήρχαν σχετικά με την ανταπόκριση του εγχώριου κοινού στην τόσο καθυστερημένη πρώτη επίσκεψη των Αμερικάνων, καταρρίφθηκαν από νωρίς.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα που είχε ανακοινωθεί οι πόρτες θα άνοιγαν στις 18.00 και το ξεκίνημα θα γινόταν από τους Ice Nine Kills περίπου μία ώρα αργότερα. Δεν έχουμε συνηθίσει τέτοια χρονοδιαγράμματα σε μη φεστιβαλικά setting εδώ γύρω, αλλά σε κάθε περίπτωση θα ήταν άδικο να μην αποδοθούν τα εύσημα στη διοργάνωση γι' αυτήν την επιλογή. Εξίσου ευχάριστο ήταν το γεγονός ότι ο κόσμος γέμισε τον χώρο από νωρίς για να ζήσει όλο το περιοδεύον bill. Λίγο πριν χαμηλώσουν τα φώτα το στήσιμο υποδήλωνε ότι κανείς δεν θα απογοητευόταν. Τρία στημένα μικρόφωνα, μπόλικα props, ένα κόκκινο μπαλόνι, και το θέμα του "Halloween" να παίζει από τα ηχεία. Το ακούτε ήδη στο κεφάλι σας, έτσι;

Ice Nine Kills

Σε περίπτωση που τα παραπάνω δεν ήταν σαφή, το κουιντέτο από τη Βοστώνη έσκασε με στολές, μάσκες και καπνούς. Όλο το horror πακέτο· το χολιγουντιανό, προφανώς. Ανάμεσα στα προηχογραφημένα και τις διαρκείς εναλλαγές φωνητικών, ο ήχος έμοιαζε χαώδης. Οι μελωδικές γραμμές ξεχώριζαν, τα breakdowns ακολουθούσαν, αλλά στο σύνολο κάτι δεν καθόταν ακριβώς όπως έπρεπε. Μικρό το κακό, αφού το ζουμί του σετ ήταν μοιρασμένο ανάμεσα στον ήχο και τη σκηνική παρουσία. Από τη μάσκα Michael Myers του "Stabbing In The Dark" μέχρι τη final girl που εμφανίστηκε με τηλέφωνο και όλα στο "Your Number's Up", και το μεγάλο ρεφραίν του "American Nightmare", η λέξη "διασκεδαστικό" συνοψίζει άψογα το σετ.

Χωρίς καθυστερήσεις, κι ενώ ο χώρος είχε γεμίσει για τα καλά, τα επί σκηνής φώτα αυξήθηκαν, το drum kit άλλαξε, τα μικρόφωνα δεξιά κι αριστερά παρέμειναν, και τα πάντα ήταν έτοιμα για τους Hollywood Undead. Οι εποχές που οι Καλιφορνέζοι κυκλοφορούσαν με μάσκες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, αλλά η προσέγγισή τους δεν έχει αλλάξει. Ανάμεσα στη ραπ λογική, το ροκ περιτύλιγμα και τη σύγχρονη ποπ αισθητική, οι ανυποψίαστοι πρέπει να έπαθαν ένα μικρό σοκ. Κρίνοντας από τη σεβαστή μερίδα κοινού που εμφανίστηκε με μπλούζες της μπάντας βέβαια, οι σχετικοί μάλλον ήταν πολύ περισσότεροι. Σε κάθε περίπτωση, η εμφάνιση της εφτάδας είχε αρκετή ενέργεια για να παρασύρει ακόμα και περαστικούς.

Hollywood Undead

Έχοντας κυκλοφορήσει έξι ολοκληρωμένες δουλειές, ο κατάλογος του σχήματος είναι αξιοπρόσεκτος. Για του λόγου το αληθές, το εισαγωγικό σερί των "Time Bomb", "Undead" και "California Dreaming" συνοδεύτηκε από φωνές, σπρωξίματα και αντιδράσεις που θα ταίριαζαν σε headliners. Η ένταση ήταν ελαφρώς πιο τσιμπημένη από το ιδανικό, αλλά οι ισορροπίες ανάμεσα στα μικρόφωνα και τα όργανα διατηρήθηκαν άψογα. Τόσο άψογα, που σε στιγμές ήταν σχεδόν αδύνατο να ξεχωρίσεις τι έπαιζε στο backing track και τι όχι. Όπως και να 'χει, τα πενήντα λεπτά ήταν γεμάτα τραγούδι, pyros, κέφι, καινούριες και παλιότερες επιτυχίες, moshing, χορό, οπαδούς να ανεβαίνουν στη σκηνή, ένα πραγματικό πάρτι.

Με την ώρα των μεγάλων πρωταγωνιστών της ημέρας να πλησιάζει, σχεδόν ένιωθες την προσμονή να πλανάται στον αέρα. Άνθρωποι που είχαν ζήσει τα χρόνια που ο nü ήχος μεσουρανούσε. Κόσμος που είχε την πρώτη επαφή με τους Papa Roach την πρόσφατη ή την ενδιάμεση περίοδό τους. Ακόμα και κάποιοι που δεν είχαν ακόμα γεννηθεί πίσω στη δεκαετία του '90, όταν το συγκρότημα έκανε τα πολύ πρώτα βήματά του. Με το που έσβησαν τα φώτα κι ακούστηκαν τα εισαγωγικά μέτρα του "Dead Cell" οι διαφορές εξαφανίστηκαν και ολόκληρο το venue συντονίστηκε. Κεφάλια άρχισαν να κουνιούνται. Το πιτ άνοιξε. Ο Shaddix ράπαρε λες και το ημερολόγιο έγραφε 2000. Οι φωνές στο ρεφραίν ήταν αναπάντεχα δυνατές.

Papa Roach

Πριν ηρεμίσουν τα πνεύματα, τα ογδόντα δευτερόλεπτα του "I Suffer Well" θύμισαν ότι το κουαρτέτο μπορεί ακόμα να κάνει κάμποση φασαρία αν θέλει. Η επιστροφή στο άλμπουμ που καθιέρωσε το όνομα του σχήματος έγινε με το "Blood Brothers" και το τεράστιο "Between Angels And Insects". Φωνές, χαμόγελα πάνω και κάτω από τη σκηνή, οι σκέψεις "πόσο κρίμα που κάποιοι θυμούνται ένα τραγούδι από εκεί μέσα" και "γιατί χρειάστηκε τόσος καιρός για να το ζήσουμε αυτό;" πέρασαν για λίγο πριν τα sing along και τα σπρωξίματα. Πίσω στα του "Who Do You Trust?", το "Renegade Music" ακούστηκε εξίσου δυνατό με τη στούντιο εκδοχή του, το "Elevate" συνοδεύτηκε από κάμποσες χορευτικές φιγούρες, και το "Feel Like Home" ακολούθησε από κοντά.

Papa Roach

Η απουσία του Jerry Horton στην κιθάρα καλύφθηκε επάξια από τον Anthony Esperance, αδερφό του μπασίστα Tobin Esperance, που συνοδεύει την μπάντα τα τελευταία αρκετά χρόνια στις περιοδείες. Το rhythm section έβαζε τα θεμέλια και στεκόταν όσο μπροστά έπρεπε. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος ωστόσο ανήκε ξεκάθαρα στον Shaddix. Τεχνικά μπορεί να μην είναι ο αρτιότερος τραγουδιστής στον ευρύτερο χώρο της σύγχρονης σκληρής μουσικής, αλλά βγάζει τόση ενέργεια και τόση ευθύτητα στις ερμηνείες του που αυτόματα ανεβάζει τις ζωντανές εμφανίσεις του συγκροτήματος ένα σκαλί ψηλότερα. Κάποιοι ίσως να πουν ότι με συνθέσεις σαν το "Scars", το "Falling Apart" ή το "Help" αυτό δεν χρειάζεται πολύ προσπάθεια, αλλά δεν θα έχουν παρά μόνο ελάχιστο δίκιο.

Papa Roach

Η ύπαρξη του υλικού είναι κάτι θεμελιώδες. Η απόδοση στο σανίδι είναι ένα τελείως διαφορετικό ζήτημα. Υπάρχουν τραγουδιστές που αρκούνται στα φωνητικά, υπάρχουν και performers. Ο ιθύνων νους των P'Roach ανήκει ξεκάθαρα στη δεύτερη κατηγορία. Η αλληλεπίδραση με τον κόσμο στα κενά των κομματιών, το πέρασμα από το "Lose Yourself" σε ανύποπτο χρόνο, η αντίδρασή του στην θέα της απόπειρας crowd surfing, ο τρόπος που σιγόνταρε το πιτ, μικρές λεπτομέρειες που αθροιστικά έδωσαν πολλούς πόντους. Κατά πάσα πιθανότητα ένας κάποιος πανικός θα επικρατούσε έτσι κι αλλιώς στο "How To Get Away With Murder" ή στην αφιέρωση του "Firestarter". Στην προκειμένη περίπτωση, ένιωθες λες κι έβλεπες μια παρέα που περνάει δεύτερη εφηβεία.

Papa Roach

Το κλείσιμο του κανονικού σετ με το "To Be Loved" και τις αναφορές στους Ramones ήταν εύκολα από τα highlights της βραδιάς. Η αναμφισβήτητη κορυφή θα ερχόταν λίγο αργότερα. Στην καθιερωμένη παύση του encore οι λέξεις "last" και "resort" γέμισαν τον χώρο. Οι αντιδράσεις μετά το εμβληματικό "Cut my life into pieces!" ήταν αναμενόμενες. Ο χώρος άνοιξε από τη μια μεριά ως την άλλη, το moshing χτύπησε κόκκινο, οι φωνές κάλυψαν το μικρόφωνο. Ένα απωθημένο για μία ολόκληρη γενιά. Ίσως και παραπάνω. Με την ενέργεια να έχει περάσει από το ταβάνι, ο χρόνος γύρισε μπροστά στο παραγνωρισμένο "Crooked Teeth" και το "Born For Greatness" έριξε αυλαία με ρυθμικά χειροκροτήματα, ιδρώτα, χορό, πολλά χαμόγελα, και αέρα από τις παραλίες της Καλιφόρνια. Χαλάλι η αναμονή.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography

SETLIST

 

Dead Cell
I Suffer Well
Blood Brothers
Between Angels And Insects
Renegade Music
Broken Home
Elevate
Feel Like Home
Scars
Falling Apart [ακουστικό]
Drum solo
Help
Getting Away With Murder
Firestarter [διασκευή Prodigy]
To Be Loved

Encore:
Who Do You Trust?
Last Resort
Born For Greatness

  • SHARE
  • TWEET