Sleep Token

Λατρεία. Worship. Αυτό είναι το μήνυμα των Sleep Token, μιας ανώνυμης κολλεκτίβας, μασκοφόρας κατά την μόδα των καιρών που ζούμε. Λατρεία για την αρχαία θεότητα που μεταφράζουν ως "Sleep". Πως τυχαίνει λοιπόν, και ακούω το "The Night Does Not Belong To God", και ομολογώ πως μένω άναυδος. Τι πιο ωραίο από το να ακούς μουσική που δεν μπορείς να προσδιορίσεις τι ακριβώς είναι. Γεμάτο ηλεκτρονικά στοιχεία, μια φωνή απαλή κι εύπλαστη, ένα χτίσιμο που βγάζει σε Djent-οειδείς ρυθμούς, αλλά διακατέχεται από μια indie-pop αισθητική, ε δεν ήθελα πολύ, λέω πρέπει να δω τι παίζει με αυτούς.

Mε σωστό μάρκετινγκ, και βγάζοντας ένα ένα τα κομμάτια του δίσκου σε δεκαπενθήμερη βάση μέχρι να συμπληρωθεί το παζλ, οι Sleep Token μου κράτησαν τόσο καιρό το ενδιαφέρον, περιμένοντας να δω πότε θα βγάλουν κάτι τουλάχιστον αδιάφορο. Έφτασε η επίσημη πλήρης κυκλοφορία του και η στιγμή αυτή απλά δεν ήρθε ποτέ. Το “Sundowing” είναι από τα πιο φρέσκα και συναρπαστικά πράγματα που έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό.

Η ευκολία της μπάντας να μεταπηδά από ένα είδος σε ένα άλλο είναι αξιοζήλευτη, όπως φαίνεται στο "The Offering" που ξεκινά σαν track που θα προκαλούσε πολύ χορό σε ένα πάρτυ, μέχρι που μπαίνουν τα τύμπανα και οι κιθάρες σαν να έφαγες σφαλιάρα και ξύπνησες απότομα. Πίσω σε πιανάκια και μια φοβερή φωνητική ερμηνεία, και πάλι πίσω στα γκάζια.

Τι να πω για κομμάτια σαν το "Levitate", που σε σχεδόν πέντε λεπτά αλλάζει δέκα πρόσωπα, με το πιάνο και τη φωνή και πάλι να πρωταγωνιστούν, ενώ το κλείσιμο θυμίζει ότι υπάρχει και ένα metal στοιχείο σε αυτό το φοβερό συνοθύλευμα ήχων. Ή για το "Dark Signs", που είναι ίσως το πιο πετυχημένο πάντρεμα EDM με metal που έχω ακούσει με θανατηφόρο ρεφραιν. Άκουσέ το και αμφιβάλλω αν δε σου κολλήσει στο μυαλό. Αν έπαιζαν τέτοια μουσική σε club θα πήγαινα κάθε μέρα.

Φοβερό τραγούδι και το "Higher", που πέρα από το ονειρικό της μουσικής και το εξαιρετικό drumming έχει και πολύ όμορφους στίχους με μια αντίθεση που ενισχύεται από το αγωνιώδες ύφος της μελωδίας.

Στο ίδιο μοτίβο συνεχίζεται όλος ο δίσκος, αν και έχω πέσει στην παγίδα να τον ξαναβάζω από την αρχή επειδή μου κολλάει τόσο το πρώτο μισό και θέλω να το ξανακούσω. Ωστόσο τα κομμάτια είναι ένα κι ένα, ξεχωρίζοντας το κινηματογραφικό και πιο μελαγχολικό "Drag Me Under", όπως και το χιτάκι "Sugar".

Και κάπως έτσι, οι Sleep Token από το πουθενά έγιναν η μεγαλύτερη έκπληξη της χρονιάς. Ο πήχης όχι απλά ετέθη, αλλά έχει πιάσει κορυφή. Μέχρι να αξιωθούμε να τους δούμε και ζωντανά, worship.