Jinjer

Wallflowers

Napalm Records (2021)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 27/08/2021
Μπορείς να ανοίξεις mosh pit οπουδήποτε αν είσαι αρκετά γενναίος
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δεν υπάρχουν πολλά συγκροτήματα που να έσκασαν από το πουθενά στον σύγχρονο heavy ήχο της περασμένης δεκαετίας και να έκαναν τόσο ντόρο γύρω από το όνομά τους όσο οι Jinjer. Ακόμα περισσότερο, είναι πολύ λίγοι εκείνοι που μπορούν να περηφανευτούν ότι πέτυχαν κάτι τέτοιο χωρίς εμπορικά τρικ. Όχι αγαπητέ αναγνώστη κι αγαπητή αναγνώστρια, τα reaction videos δεν περνάνε. Δεν ήταν κάτι που υπήρχε, στο βαθμό που υπάρχει πλέον τουλάχιστον, όταν η τετράδα από την Ουκρανία κυκλοφορούσε το greatest hit της, ούτε η δημιουργία του ήταν κάτι που έγινε στοχευμένα.

Μία γρήγορη ματιά στον πρότερο βίο τους είναι αρκετή για να σβήσει κάθε δυσπιστία. Από την περίπου ωμή λογική του ντεμπούτου, στο βήμα μπροστά του "King Of Everything" κι από εκεί στην ανάβαση προς τις μεγαλύτερες λίγκες, η πορεία του σχήματος βγάζει μία φυσικότητα κι ένα προσγειωμένο συναίσθημα. Ούτε πολυδιαφημισμένες συνεργασίες, ούτε εύκολες διασκευές, ούτε φθηνές ραδιοφωνικές απόπειρες. Όσοι περιμένουν αυτό να αλλάξει στο άλμπουμ νο. 4 με το δάχτυλο πάνω από το πληκτρολόγιο θα απογοητευτούν. Για ακόμα μία φορά, ο πυρήνας παραμένει οργισμένος και οι εντάσεις ψηλά.

Η αρχή, ως γνωστόν, είναι το ήμισυ του παντός και το κοφτό μπάσιμο του "Call Me A Symbol" στήνει ωραιότατα ατμόσφαιρα για όσα θα ακολουθήσουν. Πριν το καταλάβεις, το μετρημένο riff δίνει τη θέση του σε blat beat, τα γρυλίσματα σε πεντακάθαρες γραμμές, και το πάρτι έχει ξεκινήσει. Η ευκολία με την οποία αλλάζουν οι διαθέσεις είναι ως συνήθως εντυπωσιακή. Το τριπλό χτύπημα των "Colossus"-"Vortex"-"Disclosure!" χωράει μέσα σε ένα δεκάλεπτο τέτοια ποσότητα πληροφορίας που άλλοι θα χρειάζονταν δίσκους ολόκληρους. Το ότι σε αυτό το μικρό χάος υπάρχει τάξη, δεν είναι καθόλου μικρό ζήτημα.

Τα ρυθμικά, που είχαν πάντα κεντρικό ρόλο, έρχονται ακόμα πιο μπροστά. Το μπάσο οριακά στέκεται (και) σαν δεύτερη κιθάρα. Τα γεμίσματα στα ντραμς ξεχειλίζουν από γκρούβα. Τα δε φωνητικά είναι τόσο σωστά, που λειτουργούν σα συνδετικός κρίκος. Κομμάτια σαν το "Pearls And Swine" ή το ομώνυμο μοιάζει αδύνατο να τα φανταστείς με διαφορετικό πρόσωπο πίσω από το μικρόφωνο. Ο τρόπος που η Shmailyuk αποδίδει το νεύρο, τη σκληράδα, αλλά και τις μελωδίες, έχει κάτι τελείως προσωπικό και χαρακτηριστικό. Σύμφωνα με όσα μας είπε η ίδια, δεν έχουν παίξει πιο heavy απ' ότι εδώ, και είναι δύσκολο να διαφωνήσεις.

Από ακραία ξεσπάσματα κι εντελώς μοντέρνα ρεφρέν μέχρι grunge αναφορές και γουστόζικες jazzy πινελιές, το "Wallflowers" ακούγεται ανεπιτήδευτα βαρύ, γεμάτο και φρέσκο. Σε μία απόπειρα σύγκρισης με τους προκατόχους του, το επίπεδο παραμένει σε ύψος που λίγοι μπορούν να ακολουθήσουν, ωστόσο είναι η πρώτη φορά που το πόδι αφήνει το δεξί πεντάλ να ανασάνει έστω και λίγο. Προσοχή στο «λίγο». Εδώ μέσα δεν υπάρχει τραγούδι που να μη παρακαλάει για φωνές ή/και moshing. Μία δοκιμή του "Mediator" με ακουστικά και τέρμα ένταση σε τυχαίο χώρο με ανυποψίαστους περαστικούς θα πείσει και τους δυσκολότερους.

  • SHARE
  • TWEET