Myles Kennedy

The Ides Of March

Napalm Records/Rockarolla (2021)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 06/05/2021
Ο Myles τα καταφέρνει περίφημα τόσο ως συνθέτης, όσο ως ερμηνευτής αλλά και ως κιθαρίστας στο δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ, υπενθυμίζοντας γιατί θεωρείται εκ των κορυφαίων rock μουσικών της εποχής μας
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο περισσότερος κόσμος που ασχολείται ενεργά με τη rock μουσική έμαθε τον Myles Kennedy μέσω των Alter Bridge, ενώ ακόμα περισσότεροι έμαθαν τους Alter Bridge ως την μπάντα του τραγουδιστή των Slash μερικά χρόνια αργότερα. Όπως και να έχει, μέσω αυτών των δυο οχημάτων ο Myles καθιερώθηκε ως μια από τις εμβληματικότερες φωνές της rock μουσικής την τελευταία 15ετία.

Όμως, το βιογραφικό και η καριέρα του Kennedy δεν περιορίζονται εκεί. Και δεν αναφέρομαι ούτε στο cameo που έκανε στην ταινία "Rock Star", ούτε στο ότι οι Jimmy Page, John Paul Jones και Jason Bonham τον είχαν επιλέξει ως τον τραγουδιστή που θα έπαιρναν μαζί τους για μια περιοδεία όπου θα έπαιζαν τραγούδια των Led Zeppelin (η οποία όμως δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ). Αυτό που είναι ακόμα λιγότερο γνωστό είναι ότι ο Kennedy έχει μουσικές περγαμηνές όσο λίγοι συνάδελφοί του και πριν καθιερωθεί ως τραγουδιστής ξεκίνησε τη μουσική του σταδιοδρομία ως κιθαρίστας, διδάσκοντας μάλιστα jazz κιθάρα σε ωδεία, ενώ αν κάποιος ψάξει και ακούσει τις δουλειές του με τους The Cosmic Dust Fusion Band ή τους Citizen Swing θα αντιληφθεί για πόσο τεχνικά καταρτισμένο και πολυεπίπεδο μουσικό μιλάμε.

Όταν πριν λίγα χρόνια του προτάθηκε να βγάλει ένα σόλο δίσκο, ο Myles φόρεσε ένα νέο καπέλο, αυτό του singer/songwriter, αφήνοντας επιρροές από μουσικούς όπως οι Simon & Garfunkel να εισχωρήσουν στις συνθέσεις του κι έχοντας ως κύριο σύμμαχο την ακουστική του κιθάρα. Κυρίως, αποφάσισε να πει μια πολύ δυνατή, προσωπική ιστορία, φορτώνοντας με πολύ συναίσθημα την κάθε γραμμή που έγραψε και ερμήνευσε. Το αποτέλεσμα του "Year Of The Tiger" ήταν καθηλωτικό και ακόμα και σήμερα το θεωρώ το καλύτερο άλμπουμ του 2008 (μιας τρομερής χρονιάς αν κοιτάξει κάποιος τις κυκλοφορίες της), καθώς κι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της προηγούμενης δεκαετίας.

Τρία χρόνια μετά, και εν μέσω της πρωτόγνωρης κατάστασης που έφερε η πανδημία μαζί της, ο Kennedy συνέθεσε και κυκλοφορεί το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ. Διαβάζοντας τα πεπραγμένα του ως τώρα, δεν εκπλήσσει το γεγονός πως στο "Ides Of March" ο Myles δεν πατάει πάνω στην επιτυχημένη συνταγή του πρώτου άλμπουμ, αλλά επιλέγει εκ νέου να διαφοροποιήσει κάπως τα πράγματα και να εστιάσει σε άλλα στοιχεία του πλούσιου μουσικού του λεξιλογίου. Το singer/songwriter ύφος παραμένει ως βάση και η ακουστική κιθάρα έχει ακόμα πρωτεύοντα ρόλο, αλλά αυτή τη φορά έχει δώσει περισσότερο χώρο στην ηλεκτρική κιθάρα, και δη στη slide κιθάρα, προσθέτοντας blues και americana στοιχεία κι αναδεικνύοντας περισσότερο τις δεξιότητές του ως κιθαρίστας. Εν τέλει, το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ είναι λιγότερο σκοτεινό και αναμενόμενα λιγότερο φορτισμένο από τον προκάτοχό του, όμως και πάλι ο Myles καταφέρνει να συνθέσει και να παρουσιάσει μια εξαιρετική συλλογή τραγουδιών.

Κεντρικό κομμάτι του άλμπουμ μπορεί να θεωρηθεί το σχεδόν 8λεπτο ομότιτλο τραγούδι, που έχει στόφα του κλασσικού και μια θέση στα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς καπαρωμένη από τώρα, αναδεικνύοντας όλες τις αρετές του Myles: συνθετικές, ερμηνευτικές, παικτικές. Από εκεί και πέρα υπάρχει ένας ωραιότατος πλουραρισμός, είτε μιλάμε για up tempo/feel good, hard rock τραγούδια σαν τα "Wake Me When It’s Over" και "Tell It Like It Is", είτε για πιο αργά, φορτισμένα και ακουστικά τραγούδια σαν το υπέροχο "Love Rain Down", είτε για το blues κλείσιμο του "Worried Mind", το οποίο αποτελεί μια εκ των αγαπημένων μου στιγμών του άλμπουμ. Παράλληλα, τραγούδια σαν το εναρκτήριο "Get Along" (με τους εξαιρετικού στίχους) και το "A Thousand Words" αναδεικνύουν τη συνθετική μεστότητα του Myles, ενώ τραγούδια όπως το "Moonshot" είναι από αυτά που απογειώνει με την ακουστική κιθάρα και τη φωνή του.

Αναπόφευκτα, το "Ides Of March" δεν θα έχει τον ίδιο αντίκτυπο με αυτό που είχε το "Year Of The Tiger" σε όσους βυθίστηκαν σε αυτό, αλλά ούτως ή άλλως θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να ματσάρει το συναισθηματικό φορτίο αυτού του άλμπουμ ακόμα κι αν επιχειρούσε να κυκλοφορήσει μια ανάλογη δουλειά. Ορθώς, λοιπόν, παρουσιάζει ένα άλμπουμ διαφοροποιημένο τόσο-όσο, πιο εύκολο σαν άκουσμα, αλλά και με μεγαλύτερη ποικιλία, το οποίο φέρει ακέραιη τη σφραγίδα της μουσικής του προσωπικότητας. Ένα άλμπουμ που περιέχει πραγματικά καλά τραγούδια, τα οποία επιτρέπουν στον Myles να αναδείξει τόσο τις ερμηνευτικές όσο και τις κιθαριστικές του αρετές και υπενθυμίζουν - σε όσους μπορεί να το ξεχνάνε για κάποιο λόγο - γιατί θεωρείται μεταξύ των κορυφαίων rock μουσικών της εποχής μας.

  • SHARE
  • TWEET