Trivium

In The Court Of The Dragon

Roadrunner (2021)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 15/10/2021
Καμία έκπληξη. Ακόμα ένα τρομερό άλμπουμ από τους Trivium!
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ένα από τα καλά της πανδημίας είναι ότι πολλά συγκροτήματα βρήκαν το χρόνο να διοχετεύσουν όλη την ενέργεια τους γράφωντας και ηχογραφώντας μουσική. Έτσι είναι συχνό το φαινόμενο άλμπουμ πριν την πανδημία να ακολουθείται από νέο album και μάλιστα πολύ καλύτερο σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Τώρα αν με αυτόν που γράφω καταλάβατε ότι το νέο 10ο άλμπουμ των Trivium είναι καλύτερο από το "What The Dead Men Say" δεν θα απαντήσω ακόμα και φυσικά επαφίεται και στη δική σας κριτική.

Αλλά ας προχωρήσουμε στα ενδότερα του album με το πανέμορφα ζωγραφισμένο και επικότατο εξώφυλλο του Mathieu Nozieres. Αξιοσημείωτο και τεράστιο συν, το γεγονός ότι το πρώτο και εισαγωγικό "X" είναι ένα μικρό instrumental διαμαντάκι από τον ιδιοφυή μουσικό που λέγεται Ishanh. Και είναι σημαντικό γιατί οι επιρροές του Ishanh στον Heafy φαίνονται σε διάσπαρτα σημεία του δίσκου, τόσο που μεμε υψηλότερες ταχύτητες και περισσότερο ‘καφρίλα’ μπορεί και να μιλούσαμε για επικές black metal στιγμές. To "X" μας βάζει στο "In The Court Of The Dragon" και μουσικά και αισθητικά. Από εκεί και πέρα και για τα επόμενα ενιιά τραγούδια αναλαμβάνει ο Heafy με τη παρέα του. Τον σταθερό βράχο να δίνει χρώμα και όγκο από τα drums Alex Bent, τη σταθερή αξία Corey Beaulieu στην κιθάρα αλλά ειδική μνεία στον μπασίστα Paolo Gregoletto που χώρια από τον όγκο που προσθέτει, σε πολλά σημεία φαίνεται σαν να αναλαμβάνει ηγετικό ρόλο και να δίνει άλλη διάσταση στα κομμάτια. Γενικά πρόκειται για μια άριστη παραγωγή, πράγμα αναμενόμενο εφόσον είναι δια χειρός Josh Wilbur. Υπάρχουν επικές και μελωδικές στιγμές, κομμάτια που πλέον καταλαβαίνεις ότι έχουν τη σφραγίδα και ποιότητα των Trivium, μοντέρνο, δυνατό Αμερικάνικο metal με τα riffs του, τα εμβληματικά και πιασάρικα choruses αλλά με βάθος και νόημα.

Το ομότιτλο κομμάτι σίγουρα σου μένει στο μυαλό για το ρεφραίν αλλά και τί φανταστική δουλειά ο Bent στα drums. "Like A Sword Over Damocles", "Feast Of Fire" και "A Crisis Of Revelation" (προσέξτε το μπάσο!) συμπληρώνουν τη τετράδα που εντέχνως τοποθετημένες στην αρχή του album για να σε αρπάξουν από τα μαλλιά και να μην πάρεις ανάσα σαν ακροατής.Ενέργεια, κοψίματα, σόλο, ρεφρέν που σου μένουν ε τί άλλο θες για αγνή metal διασκέδαση; Ο Heafy στα καλύτερα του, ωριμότερος από ποτέ δεν φοβάται να δώσει και τρία κομμάτια πάνω από εφτά λεπτά με μάλλον το πιό δυνατό να είναι και το τελευταίο "The Phalanx". Το No Way Back Just Through" θα κάνει πάταγο live ενώ το "Fall Into Your Hands" ξεχωρίζει με το πολυδιάστατο χαρακτήρα του και τα καταπληκτικά solo. Υπάρχει διάχυτη υψηλή τεχνική αλλά πάντα υπό το πρίσμα των Trivum και της εμπορικότητας που σίγουρα αποσκοπούν. Δεν είναι fake αλλά το στυλ τους είναι προορισμένο για γήπεδα και οι φιλοδοξίες τους τεράστιες και δικαιολογημένα.

Η παγίδα που αποφεύγουν είναι να δώσουν ‘μια από τα ίδια’. Εν μέρει δεν προκαλούν έκπληξη, ούτε το αποτέλεσμα πάει πέρα από το "What The Dead Men Say" αλλά δεν παύει να είναι μια ακόμα κορυφαία μοντέρνα παραγωγή από ένα συγκρότημα που ξέρει τι θέλει και κυρίως πως να το πετύχει. Άντε και στη χώρα μας τώρα για κάνα live παιδιά!

  • SHARE
  • TWEET