Tremonti

Marching In Time

Napalm Records (2021)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 20/09/2021
Με κύριο όπλο την συνθετική του ικανότητα ο Mark Tremonti υπενθυμίζει για μια ακόμα φορά γιατί βρίσκεται εδώ και χρόνια στην κορυφή του μοντέρνου heavy rock
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πολύ πριν η πανδημία σχεδόν ξεχαρβαλώσει τη μουσική βιομηχανία και τον τρόπο λειτουργίας της, αυτή είχε επιβάλλει στους μουσικούς να διατηρούν παραπάνω από ένα σχήματα για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στους ρυθμούς της και να γεμίσουν τα κενά που προκύπτουν λόγω των οι κύκλοι κυκλοφορίας νέων άλμπουμ και περιοδειών. Για τον Mark Tremonti αυτή η ανάγκη θα μπορούσε να είναι η αφορμή για μια εύκολη και ιδιαίτερα προσοδοφόρα απόφαση: οι Alter Bridge θα παρέμεναν το βασικό του όχημα, και επανενεργοποιώντας - έστω και λίγες συναυλίες κάθε φορά - τους Creed πιθανότατα θα έβγαζε ένα σκασμό λεφτά. Αλλά δεν είναι τέτοιος τύπος ο Mark.

Αντιθέτως, διατηρώντας μια άσβεστη αγάπη για τη metal μουσική διατηρούταν, αποφάσισε, πριν περίπου δέκα χρόνια, να φτιάξει το προσωπικό του σχήμα και να διοχετεύσει μέσα από αυτό την πιο σκληρή μουσική πλευρά του. Τέσσερα άλμπουμ μετά έχει καταφέρει να καθιερώσει το όνομα των Tremonti, ειδικά μετά την κυκλοφορία του "A Dying Machine", το οποίο μπήκε στα charts και γνώρισε σημαντική αποδοχή σε σημείο που κέρδισε μια θέση ως support στην ευρωπαϊκή περιοδεία των Iron Maiden.

Φτάνοντας στην κυκλοφορία του πέμπτου στούντιο άλμπουμ του σε εννιά χρόνια, ο Mark βρέθηκε όπως όλος ο κόσμος κλεισμένος κι επηρεασμένος από την τρέχουσα παγκόσμια υγειονομική κρίση, βιώνοντας διάφορες αλλαγές στη ζωή του με σημαντικότερη εξ αυτών τη γέννηση της κόρης του. Όπως είναι λογικό, οι συνθήκες αυτές της αβεβαιότητας έπαιξαν το ρόλο τους στη διαμόρφωση του "Marching In Time", το οποίο πάντως δεν αποκλίνει σημαντικά από τον χαρακτήρα που έχει χτίσει με τις τέσσερεις προηγούμενες δουλειές ο Tremonti. Εν ολίγοις, ο ήχος που πρεσβεύει το προσωπικό σχήμα του Mark παραμένει heavy, σκοτεινός και μοντέρνος.

Αυτό που προκύπτει με σιγουριά για μια ακόμα φορά είναι η ικανότητα του Mark να γράφει τρομερά riff, μεγάλα ρεφρέν, όμορφες φωνητικές γραμμές και εν συνόλω πολύ καλά τραγούδια. Είναι πολύ αξιοπρεπής ως τραγουδιστής, παραμένει πάντα εξαιρετικός κιθαρίστας, αλλά το μεγάλο του ατού ήταν και παραμένει το songwriting, κάτι που αποδεικνύεται και στο "Marching In Time".

Το "A World Away" που ανοίγει το άλμπουμ σε πιάνει από τα μούτρα με τη Metallica ριφφάρα του πριν φτάσει σε ένα τυπικά γαμάτο Tremontικό ρεφρέν, με το "Now And Forever" που ακολουθεί να έχει κι αυτό riffάρα αλλά ακόμα πιο γαμάτο ρεφραίν, αποτελώντας μάλλον την αγαπημένη μου σύνθεση του άλμπουμ. Από κοντά ακολουθούν το εντυπωσιακά πιασάρικο "Let That Be Us" και φυσικά το ομότιτλο, επτάλεπτο έπος που κλείνει το άλμπουμ, με τους στίχους του Mark αφιερωμένους στη νεογέννητη κόρη του, τραγουδώντας της «Don't let this cold world change you» μεταξύ άλλων, σε ένα γράμμα γεμάτο συμβουλές που ίσως βρει όταν μεγαλώσει.

Οι καλές συνθέσεις δεν σταματάνε εδώ, αφού το πρώτο single "If Not For You" είναι επίσης πολύ δυνατό, όπως και τα "Thrown Further" και "In One Piece", ενώ κι οι δυο πιο αργές, power μπαλάντες - το "The Last One Of Us" και κυρίως το "Not Afraid To Lose" είναι συμπαθητικές, χωρίς να φτάνουν στα επίπεδα συγκλονιστικών ανάλογων τραγουδιών που έχει γράψει στο παρελθόν ο Mark, όπως τα "The Things I’ve Seen", "Dust" και "New Way Out".

Το πέμπτο άλμπουμ των Tremonti (δεν πρέπει να υποτιμάμε τη συνεισφορά του Eric Friedman) δεν παρουσιάζει απαραίτητα κάτι νέο ή άμεσα εντυπωσιακό, αλλά ούτε τους βρίσκει σε λιμνάζοντα νερά. Με όπλα την κιθαριστική δουλειά - είτε μιλάμε για riff είτε για solo - και κυρίως τη συνθετική μεστότητα και τα μεγάλα refrain, προσθέτουν μερικά ακόμα εξαιρετικά τραγούδια στη φαρέτρα τους και υπενθυμίζουν γιατί ο Mark βρίσκεται εδώ και χρόνια στην κορυφή της σύγχρονης heavy rock σκηνής

  • SHARE
  • TWEET