Ανασκόπηση 2021: Post-Rock

Godspeed You! Black Emperor

Κάποιοι πιστεύουν ότι είναι τέτοιο το ειδικό βάρος των GY!BE που ότι και να έβγαζαν θα το θεωρούσαμε κορυφαίο και ίσως, εν μέρει, να είναι έτσι. Για στάσου όμως, άκουσες το "G_d's Pee AT STATE'S END"; Άκουσες τα τεράστια συναισθήματα των μεγάλων του συνθέσεων και τους επικούς contemporary του πειραματισμούς; Διαισθάνθηκες πως συνδέεται με το "Luciferian Towers", έπιασες τις πολιτικές του σημειολογίες, αισθάνθηκες μήπως κι εσύ ότι αυτός ο κόσμος έχει παραδοθεί στις φλόγες κι ότι αυτό το άλμπουμ είναι το τέλειο soundtrack του τέλους; Εμείς αυτά νιώσαμε, σαν λεπτές αδιόρατες γραμμές που διαπερνούν ένα ακόμα αριστουργηματικό άλμπουμ της σπουδαίας αυτής καναδικής κολεκτίβας.

Mogwai

Δέκα χρόνια είχαμε να ακούσουμε τόσο όμορφη δουλειά από τους Σκοτσέζους. Από το "Hardcore Will Never Die, But You Will" είχαν να μας χαρίσουν post-rock όπως μας είχαν μάθει. Τα "Rave Tapes", "Atomic", "Every Country's Sun" και "Kin" δεν είχαν την αποδοχή που περίμεναν και αρκετός κόσμος που τους αγαπάει έχασε το ενδιαφέρον του ή απομακρύνθηκε ήσυχα. Να όμως που το "As The Love Continues" μας θύμισε πόσο μεγάλοι είναι. Μας έκανε να αναπολήσουμε. Μας έφερε απέναντι σε κάτι όμορφο και δημιουργικό. Κρατώντας ηλεκτρονικά στοιχεία και ένα shoegaze ήχο που έφτιαξαν τα τελευταία χρόνια, δίνουν μια δισκάρα που συγκινεί. Όσο ακροβατεί όμορφα ανάμεσα στις πιο πρόσφατες συνθέσεις τους που τείνουν σε πιο ηλεκτρονικές και σε λιγότερο εσωστρεφείς δομές παρουσιάζοντας όμως κομμάτια που τελικά θυμίζουν Mogwai από τα παλιά!

Mono

Μαγευτικό. Ταξιδιάρικο. Γεμάτο συναίσθημα. Χωρίς καινοτομίες ή εντυπωσιασμούς. Χωρίς στίχους. Ως συνήθως. Είναι δύσκολο να πεις αν οι μουσικές των Mono γίνονται καλύτερες όσο περνάνε τα χρόνια ή αν ήταν πάντα τόσο καλές. Σε κάθε περίπτωση, το "Pilgrimage Of The Soul" έχει όλα όσα θα περίμεναν οι φίλοι και οι γνωστοί του σχήματος. Ο τρόπος που τα δίνει, δε, είναι τέτοιος που όχι μόνο θα κρατήσει όλους εκείνους αλλά θα τραβήξει και ανυποψίαστους. Υπέροχες μελωδίες, μαεστρικά χτισίματα, εκκωφαντικά κρεσέντα, και λίγο περισσότερο φως σε σύγκριση με το κοντινό παρελθόν. Ένα post-rock διαμάντι.

Explosions In The Sky

Δεν έχει σημασία αν είναι κανονική κυκλοφορία ή κάτι ειδικό όπως εδώ. Έχει να κάνει με τη συνέπεια αυτού του συγκροτήματος. Οι Τεξανοί ότι κάνουν είναι απολαυστικό. Στο "Big Bend" η δημιουργία αφορά τη μουσική επένδυση ενός επεισοδίου τηλεοπτικού ντοκιμαντέρ. Οι εικόνες είναι από άγρια δύση, ποτάμια, φαράγγια, άγρια φύση, αρκούδες, κροταλίες, φίδια και σκορπιούς. Όταν ένας καλλιτέχνης καταφέρνει να δέσει εικόνες με μουσικές, δείχνει ότι έχει ταλέντο και ουσιαστικά μπορεί να φτιάξει κάτι που μπορεί να φαίνεται κατά παραγγελία, άλλα πραγματικά είναι εμπνευσμένο και χειραγωγημένα όμορφο. Ένα γλυκό και ήρεμο post-rock που ακουμπάει ambient και slowcore ήχους λοιπόν που ακολουθεί τέλεια τις εικόνες.

God Is An Astronaut

Δύο δεκαετίες μετά τα πρώτα τους βήματα, οι Ιρλανδοί δε λένε να βάλουν μυαλό. Η ένταση, οι ταχύτητες και η σκληράδα πιάνουν ακριβώς από εκεί που είχαν αφήσει τρία χρόνια πίσω. Κιθάρες και ντραμς συναγωνίζονται για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το παραμορφωμένο μπάσο βρίσκεται πάντα στο πλάνο, ακόμα κι αν σπανίως τραβάει τα βλέμματα. Τα πλήκτρα παραμένουν ένα βήμα πίσω. Όσοι τους αγάπησαν για τις ατμόσφαιρες έχουν κάθε λόγο να μείνουν με παράπονο. Στο τέλος της μέρας όμως το υλικό του "Ghost Tapes #10" είναι καλοφτιαγμένο, άμεσο και ουσιώδες.

BRUIT ≤

Γάλλοι πιτσιρικάδες, self-released ντεμπούτο με τίτλο μακρινάρι. What were the chances; Κι όμως, το "The Machine Is Burning And Now Everyone Knows That It Could Happen Again" ήταν το post rock σοκ της χρονιάς, συμπλέκοντας μια ιδιαίτερα νεωτεριστική contemporary classical άποψη με το σύγχρονο - αν και αρκετά παραδοσιακό - post ύφος. Υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι ότι η μπάντα είναι ακόμα άγουρη, υπάρχουν όμως και στιγμές που πιάνουν ένα μεγαλείο που, ίσως, καμία από τις γιγάντιες post rock μπάντες δεν πέτυχε στο ντεμπούτο της. Οι Bruit βρίσκονται δικαιωματικά εδώ και κρατάμε την ανάσα μας για τα όσα μπορούν να καταφέρουν στο μέλλον - η Pelagic τους τσίμπησε ήδη και το νερό έχει μπει στο αυλάκι...

Kauan

Ενας από τους πιο όμορφους δίσκους για το είδος. Ενα πραγματικά υπέροχο μουσικό ταξίδι που τουλάχιστον στα βασικά παίρνει άριστα. Μια θλιβερή ομορφιά και έντονο σκοτάδι που χρειάζεται χρόνο και φως για να μπορέσεις να αφουγκραστείς το βαθύτερο νόημα της μουσικής τους. Οι Ρώσοι στο "Ice Fleet" αποδίδουν φανταστικά. Αυτός ο υπέροχος δίσκος πρέπει να γίνει αφορμή για να εξερευνήσουμε την υπόλοιπη δισκογραφία τους. Τα φωνητικά μια σκληρά και τρομακτικά άλλοτε απαλά, καθαρά και μαγευτικά. Οι κιθάρες έντονες, ζοφερές και παραμορφωμένες. Τα πλήκτρα πένθιμα και ατμοσφαιρικά. Ξανασημειώνουμε ότι απευθύνεται σε φίλους των πρώτων δίσκων των Solstafir και αρκετά σε φίλους των Empyrium. Θυμίζει σε αρκετά σημεία τους Primordial. Έχει πολύ σκότος από παλιούς Anathema και παλιούς Lantlos.

Maybeshewill

Το σχήμα από το μεγάλο νησί επισήμως ξύπνησε από το τεχνητό κώμα και βρίσκεται ξανά μαζί μας, στον κόσμο των ζωντανών. Μετά την πολυετή παύση εργασιών, το "No Feeling Is Final" έρχεται ως επιβεβαίωση της ποιότητας των δημιουργών του. Ο ήχος πατάει με τα δύο πόδια στο εδώ και το τώρα, παρά τις δεδομένες κλεφτές ματιές στο παρελθόν. Οι ενορχηστρώσεις είναι πλούσιες και καλά δουλεμένες. Οι μικρές αλλαγές που αναμενόμενα έφερε το πέρασμα του χρόνου δεν προσπαθούν να κρυφθούν. Τα κομμάτια είναι γεμάτα μελωδίες και ψυχή.

65daysofstatic

Σε μία εποχή που όλη η μουσική βιομηχανία χορεύει στους ρυθμούς που χτυπάνε τα ντέφια τους οι streaming πλατφόρμες, υπάρχουν ακόμα κάποια μικρά γαλατικά χωριά που αντιστέκονται. Οι 65daysofstatic είναι ανάμεσα στα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Η έμπνευσή τους να χτίσουν το "Wreckage Systems", ένα ατελείωτο stream που δημιουργείται μέσω αλγορίθμων σε πραγματικό χρόνο, είναι εξίσου τρελή και τέλεια. Η αποτύπωσή του σε μία σειρά από EP ("Under The Summs", "Tomorrowd", "Available Data") λειτουργεί κάτι παραπάνω από καλά.

Long Distance Calling

Έχοντας αφήσει για τα καλά στο παρελθόν τους πειραματισμούς με τα φωνητικά, οι Γερμανοί συνεχίζουν σε πιο γνώριμα μονοπάτια. Ανάμεσα στο αυτοσχεδιαστικό πλαίσιο, τον χαμηλωμένο φωτισμό και την απότομη στροφή από τις επιστημονικής φαντασίας θεματολογίες, το "Ghost" απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί προβλέψιμο με την κακή έννοια. Οι κιθάρες για ακόμα μία φορά στέκονται στο κέντρο. Οι ιδέες πάνω στις οποίες στήνονται οι συνθέσεις είναι γεμάτες μυαλό. Το μαυρισμένο, σχεδόν horror περιτύλιγμα προσθέτει στο σύνολο μία ιδιαίτερη εσάνς.

Check also: L' Effondras - Anabasis, Fly Pan Am - "Frontera", Glen - "Pull!"

Year Of No Light

Βαρύ κι ασήκωτο. Ποιος είπε ότι χρειάζονται φωνητικά για να παιχτεί ακραία μουσική; Ποιος είπε ότι χρειάζονται απλά δομημένα κομμάτια για να κρατηθεί το ενδιαφέρον; Η παρέα από τη Μπορντώ αγνοεί επιδεικτικά τα φθηνά πρέπει και φτιάχνει μερικές από τις πιο σκληρές, μαύρες μουσικές που κυκλοφορούν εκεί έξω. Το "Consolamentum" δεν είναι εύκολο. Δεν προσπαθεί να πείσει για το αντίθετο. Δεν αφήνει παρά μόνο μικρές ακτίνες φωτός να περάσουν. Είναι όμως τόσο γεμάτο. Τόσο ιδιοφυές. Τόσο διαολεμένα σωστά κινηματογραφικό. Και με τέτοια προσωπικότητα. Αλήθεια.

LLNN

Το "Unmaker" είναι σίγουρα ένα βαρύ, σκεπτόμενο και πολύ σκοτεινό άλμπουμ, με δυνατά και γοητευτικά riffs και σκοτεινά synths που κάνουν τη γενικότερη ατμόσφαιρα αρκετά διαφορετική. Είναι απολαυστικά καλό. Είναι ειδικά βρόμικο και σταθερά σκληρό. Ο τρόπος που συνδυάζονται και ταιριάζουν τα ξεσκισμένα φωνητικά με την έντονη και δυναμική ροή της δυνατής μουσικής είναι εκπληκτικός. Είναι σίγουρα το πιο επίπονο sludge της εποχής μας, χωρίς να είναι ένα στεγνό και άβουλο κοπάνημα. Έχει πραγματική ουσία και απίθανες στιγμές. Ειλικρινά σε ταξιδεύει κάπου κατάμαυρα πάρα πολύ εύκολα. Δεν θα βρεις άλλες τόσο γυμνές και ωμές προσπάθειες στο είδος για τη χρονιά αυτή. Δεν θα βρεις τίποτα να είναι τόσο όμορφα σκληρό και κατασκότεινο όσο αυτό.

Amenra

Άλλη μια εξαιρετική δουλειά από ένα συγκρότημα που δεν σταματάει να εξελίσσεται, να κοιτάει μπροστά και να τολμάει, προσπαθώντας ταυτόχρονα να διατηρήσει τα βασικότερα αισθητικά και ουσιαστικά προτερήματα του. Το "De Doorn" και διαφέρει λίγο από τα συνηθισμένα τους και μοιάζει άπειρα με πολλά από αυτά. Σαν τελετουργία και σαν ταξίδι οι Φλαμανδοί, Βέλγοι ή όπως αλλιώς λέγονται/είναι κερδίζουν πάντα. Πέντε άγρια ηχητικά τοπία που αποπνέουν μια σπλαχνική ομορφιά και οδηγούν τον ακροατή σε ένα συναισθηματικό πηγαινέλα καθ' όλη τη διάρκεια. Metal που είναι ταυτόχρονα ενδυναμωτικό, σκληρό και ευάλωτο. Ένα σκοτεινό και στοιχειωμένο αριστούργημα με βασανισμένα φωνητικά.

Big Brave

Ο βασικός λόγος που βρίσκονται αυτοί στην ανασκόπηση μας είναι το "Vital", αλλά ακούστε και το "Leaving None Βut Small Birds" αυτό το ψυχεδελικό avant-folk που έφτιαξαν μαζί με τους The Body. Οι Big|Brave μπορούν να εξηγήσουν με τη φετινή βασική τους δουλειά, γιατί ένα drone metal που έχει πολύ πειραματικό και έντεχνο στιλ πλησιάζει πονηρά το ατμοσφαιρικό sludge της νέας εποχής. Τα γυναικεία φωνητικά είναι ταμάμ στο αργό και μελωδικό post-metal τους. Πειραματικό, αργό, θορυβώδες και σκοτεινό. Έχει εκπλήξεις. Έχει νέους ήχους. Έχει μαγκιά. Έχει ατμόσφαιρα. Εδώ θα βρεις κάποια από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ. Εξέλιξη αργή, αλλά με σταθερή πορεία προς την έκρηξη. Βραχνή ιδέα. Σκοτεινή ομιλία. Μεγάλα κρεσέντο σε αργές κατασκευές.

King Woman

Ήρθε η ώρα για τους King Woman να ανέβουν ψηλότερα στην ιεραρχία των σημαντικών post metal γκρουπ; Το δεύτερο τους άλμπουμ "Celestial Blues" δεν σηκώνει πολλές αντιρρήσεις. Η τραγουδίστρια και mastermind του γκρουπ Kris Esfandiari φαίνεται αποφασισμένη να βάλει το όνομα της δίπλα σε εκείνο της Chelsea, ενώ μας παρασέρνει σε βιβλικές παραβολές με τις δραματικές της ερμηνείες. Το εωσφορικό βλέμμα τονίζεται από μία αργή, πολυσυλλεκτική μουσική πρόταση που πηγαινοέρχεται από το post, στο doom rock και το sludge χωρίς να χάνει το στίγμα και την ταυτότητα της. Κάτω από τους ήχους, η τέχνη των King Woman είναι ακόμα πιο δυνατή, μαύρες σκιές μας κυκλώνουν.

Check also: Cult Of Luna - "The Raging River", Shy, Low - "Snake Behind The Sun", Emma Ruth Rundle & Thou - "The Helm Of Sorrow", Suffocate For Fuck Sake - "Fyra"

Gnod

Από το μεγαλειώδες "Just Say No..." κι έπειτα, οι Gnod μοιάζουν σαν έχουν βρει ακριβώς τί και πως θέλουν να το κάνουν. Η μουσική τους είναι μια λασπωμένη μπότα που πατάει με δύναμη όλα τα ατίθασα genres - το punk, το sludge, το psych, το garage - και τα πολτοποιεί, κάνοντας τα να ακούγονται σαν ένα. Το "La Morte Du Sens" είναι ένας ακόμα noise rock δυναμίτης που κάνει τη δουλειά για πλάκα, καταφέρνοντας να συνδυάσει συνθέσεις καμένες με συνθέσεις αρκετά straight και προσιτές - θα τολμούσε κανείς να τις χαρακτηρίσει έως και ώριμες; Ας μην υπερβάλουμε, αυτή η λασπωμένη μπότα πατάει με δύναμη και την έννοια της ωριμότητας, όλα εδώ είναι αλητεία, θόρυβος, ρυθμός.

'68

To τι παίζει σε αυτό το δίσκο ο Scogin δεν λέγεται. Το "Give One Take One" είναι ένα ποτ πουρί απίθανων μουσικών ειδών που έχουν γνώμονα τη διασκέδαση. Πραγματικά κάθε κομμάτι είναι διαφορετικό. Υπηρετεί άλλο είδος και στιλ με σταθερό παράγοντα και γνώμονα το ιδιόρρυθμο και ρυθμικό noise-rock. Αν και οι εναλλαγές σε ταχύτητες, ένταση, είδος και στιλ είναι ατελείωτες, κανένα κομμάτι δεν ακούγεται εκτός τόπου και χρόνου. Αν και τα διαφορετικά μουσικά παρακλάδια που θα ακούσουμε εδώ μπορεί να είναι και ίσα με δέκα η εξυπνάδα του δημιουργού φτιάχνουν ένα σύνολο που φαίνεται καλοσυνδεδεμένο και αφήνει μια πανέξυπνη ροή και μια μοναδική γοητευτική επιθετικότητα να τα συνδέσει όλα. Ο δίσκος είναι ιδιαίτερος και πρέπει να δοθεί μεγάλη προσοχή σε κάθε ακρόαση. Αξίζει να αγαπηθεί γιατί είναι περήφανο.

Concrete Ships

Είναι τόσο ιδιαίτερο και φωνακλάδικο το "In Observance" που μπορεί να κλέψει την παράσταση. Έχει τόση ενέργεια που δεν κωλώνει πουθενά. Είναι το πιο πειραματικό, post-punk, εκρηκτικό, hardcore, θορυβώδες, φασαριόζικο και ταυτόχρονα ψυχεδελικό rock της χρονιάς. Αν και ακούγεται παράτολμο, η μπάντα μπλέκει μέσα στις ιδέες της όλα τα παραπάνω. Και τα μπλέκει όμορφα. Καλύπτει τα στάνταρ του είδους και κάνει το κάτι παραπάνω για να σε πωρώσει. Ουρλιαχτά, θόρυβοι και ρυθμός που τσακίζει. Επαναλήψεις και αντίλαλοι που ανεβοκατεβαίνουν πάνω σε κύματα θορύβου. Τέτοιου είδους εκπλήξεις είναι καλό να γίνονται. Εκπλήξεις που φέρνουν Daughters, Idles, Swans, Black Flag, Converge ακόμα και Burst στο ίδιο έργο θεατές.

Kowloon Walled City

Άλλες χρονιές θα τους βλέπαμε στις πιο πάνω παραγράφους της ανασκόπησης. Η λάσπη τους όμως πάντα συνδυαζόταν με τον θόρυβο. Φέτος το rock κέρδισε το metal και ο θόρυβος πήρε την πρωτιά από τη σαπίλα. Το "Piecework" είναι ένα έργο που ακουμπάει noise rock μουσικές με μια σκληρή ηχητική προσέγγιση που έχει ένταση χωρίς ποτέ να ξεσπάει ολοκληρωτικά. Τα φωνητικά αν και διαταραγμένα, συγκρατούνται καθ’ όλη την πορεία. Δεν ουρλιάζει όπως θα έπρεπε, όπως θα ήθελες, όπως ίσως μπορούσε παλιότερα. Η παραγωγή είναι φανταστική. Ακούγονται βελτιωμένοι από τον προηγούμενο δίσκο. Η μουσική τους γενικά είναι διασκεδαστική, βαριά και απολαυστική με νέο φωνητικό στιλ.

Rhododendron

Ένα δημιούργημα σύγχρονης τέχνης. Ένα μπάσο που τσακίζει. Κιθάρες που παρανοούν. Τύμπανα που σε χαζεύουν. Ezra Chong (κιθάρα, φωνητικά, θορυβοι), Gage Walker (μπάσο, θόρυβοι) και Noah Mortola (τύμπανα, θόρυβοι). Στο "Protozoan Battle Hymns" κυριαρχεί ένας πειραματικός και θορυβώδης ήχος. Προχωρημένο και τεχνικό metal με μπόλικα hardcore στοιχεία που τελικά καταλήγουν σε εναλλακτικό θορυβώδες rock της δεκαετίας του '90. Όλα, αν δεν συνυπάρχουν σίγουρα ανακατεύονται. To αποτέλεσμα είναι ένα παρανοϊκό noise-rock που έχει πάρα πολύ βρωμιά μέσα και εξαιρετικά μαθηματικές κιθαριστικές συνθήκες. Καιρό είχαμε ν’ ακούσουμε αυτήν τη γλυκιά τρέλα μιας προχωρημένης ηχητικής βόμβας.

Check also: Tropical Fuck Storm - "Deep States", The Armed - "Ultrapop", Cursetheknife - "Thank You for Being Here"

Deafheaven

Η στροφή των Deafheaven σε απαλές, ονειρικές μουσικές και shoegaze μονοπάτια δεν αρέσει σε όλους. Το "Infinite Granite" είναι οπωσδήποτε αμφιλεγόμενο, αλλά εξηγεί και αποδεικνύει ότι σαν καλλιτέχνες κοιτάνε το δικό τους γούστο και έχουν τεράστιο θάρρος να απομακρυνθούν από τον ήχο που τους έκανε επιτυχημένους. Φτιάχνουν ονειρικές μελωδίες και μουσικές που έχουν τα synths πάρα πολύ μπροστά, τα καθαρά (έως και ειδυλλιακά) φωνητικά στο προσκήνιο και το dream pop ύφος σαν οδηγό Έχουν θέληση και σίγουρα πίστη και βεβαιωμένα μαγκιά να ακολουθήσουν τον δρόμο της επιλογής τους χωρίς μάλλον να τους νοιάζει ιδιαίτερα που μπορεί να τους οδηγήσει εμπορικά. Όλα έχουν προσεχθεί. Κάθε νότα είναι μελετημένη. Κάθε αλλαγή είναι σωστή. Κάθε ρυθμικό πέρασμα είναι φοβερά καλοφτιαγμένο. Είναι ένας ζεστός και καλοπαιγμένος δίσκος όμορφης μουσικής.

Lantlôs

Άλλο ένα συγκρότημα που το γνωρίσαμε με blackgaze μουσικές και πλέον στο "Wildhund" παρουσιάζει κάτι πιο ελαφρύ. Φυσικά η βάση τους είναι πάντα η κιθάρα και εν γένει οι θόρυβοι που μπορεί να βγάλει. Μπορεί να μην είναι τίποτα black metal σε αυτό το δίσκο, αλλά δεν το λες και εντελώς rock. Το shoegaze τους κρατάει στοιχεία από prog metal και το αποτέλεσμα της εξέλιξης τους είναι σε παράλληλη πορεία με αυτό των Deafheaven και σε διαγώνια με αυτή των Alcest. Ονειρικά, παραμορφωμένα, αλλά καθαρά φωνητικά που σε ελάχιστα σημεία γίνονται ουρλιαχτά. Όπως και να το πεις ο δίσκος είναι όμορφος. Δεν ξέρω αν είναι τάση, όλα τα βαριά χαρτιά και οι πρωτεργάτες του blackgaze ήχου να το γυρνάνε σε post-rock ή shoegaze μέχρι και pop δημιουργίες, αλλά αυτό που κάνουν είναι τουλάχιστον όσο ποιοτικό ήταν και στο παρελθόν οι δουλειές τους.

Parranoul

Οι Κορεάτες 파란노을που στη χώρα τους έχουν γίνει ήδη πολύ δυνατό όνομα, παρουσιάζουν στο "To See The Next Part Of The Dream" ένα πολύ έντονο και συναισθηματικό shoegaze. Έχουν post-rock ρίζες και αυτό φαίνεται. Συναρπαστικό και θορυβώδες. Εκπληκτική ατμόσφαιρα που μπορεί να σε κάνει να το λατρέψεις. Έχει όλα τα κλισέ του είδους, αλλά αυτό δεν υποδηλώνει ότι είναι κάτι απρεπές ή άσχημο. Ναι δεν δημιουργεί τίποτα καινούργιο, είναι από τα καλύτερα όμως του είδους με τα βασικά που κάνει. Αν κλέβεις από τον θόρυβο των My Bloody Valentine, το ονειρώδες στιλ των Slowdive και τη σκληράδα των Envy, καλά κάνεις και στηρίζεις τις επιρροές σου.

Illudium

Πώς γίνεται στο "Ash Of The Womb" να υπάρχει ένα πάντρεμα doom και post-rock με έντονες επιρροές από Chelsea Wolfe και τελικά να καταλήγει σε ένα παράδοξο και αρκετά εναλλακτικό shoegaze είναι άξιο απορίας και φυσικά αναφοράς. Βασικά το post-metal τους είναι γεμάτο με shoegaze κιθάρες. Αυτό. Οι συνθέσεις δεν είναι απλοϊκές και οπαδοί του ατμοσφαιρικού (παλιομοδίτικου) ήχου, σίγουρα θα βρουν υπέροχα σημεία που θα λατρέψουν. Το "Ash Of The Womb" αποτελεί μια εξαιρετική συνέχεια και εξέλιξη του προηγούμενου δίσκου τους "Septem" με τα δείγματα γραφής της μπάντας να δείχνουν ότι ήδη διανύουν και απολαμβάνουν αξιόλογη καριέρα για λίγους, που αξίζει να σκαλίσετε αν είστε ακροατές που απολαμβάνουν ονειρικό και τραχύ θόρυβο στα έγχορδα σε συνδυασμό με όμορφες φωνές.

Lightning Bug

Αυτό είναι το πιο γλυκό δισκάκι της ανασκόπησης. Μπορεί να μην ταίριαζε ποτέ εδώ καθώς τα alternative, ambient, country και folk στοιχεία που έχουν δεν μιλάνε καθόλου στους οπαδούς του είδους, αλλά το dream pop που παίζουν είναι φανταστικό. Το "A Color Οf Τhe Sky" είναι ότι πιο όμορφο και ονειρικό κυκλοφόρησε τη χρονιά. Συγκρατημένη ατμόσφαιρα, από τα φωνητικά μέχρι τις μελωδίες, με μια νυσταγμένη αίσθηση. Σταθερός ρυθμός και φωνητικά που είναι χαμηλότερα στη μίξη για μια αιθέρια αίσθηση. O θόρυβος σχετικά συγκρατημένος αλλά η shoegaze αίσθηση βασική. Είναι ο τρίτος δίσκος τους και αξίζει να τους μάθουμε λίγο παραπάνω.

Check also: Lucid Express - "Lucid Express", Sadness - "_____", Sonhos Tomam Conta - "Hypnagogia", Midwife - "Luminol"

Isis

Ότι και να γράψουμε για αυτό το συγκρότημα είναι λίγο. Το "Panopticon" όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν γίνεται να πέσει από την κορυφή. Η φετινή χρονιά έφερε την επανέκδοση σε διπλό βινύλιο και σε (δυστυχώς πάλι) περιορισμένη remastered έκδοση αυτού του εκπληκτικού αριστουργήματος που όμοιο του δεν έχει υπάρξει στον ευρύτερο χώρο του post-metal. Οι κόπιες σε 140 γραμμάρια βινυλίου που μοιράστηκαν αποκλειστικά σε ανεξάρτητα καταστήματα (όχι πολυεθνικές) φαίνεται ήδη να έχουν εξαντληθεί (πανεύκολα) και υπάρχουν μόνο μερικά (ακριβά ήδη) εναπομείναντα προς πώληση για όποιον τολμηρό και τυχερό τα αναζητήσει. Ο Aaron και η παρέα του σε αυτό το διαμάντι όρισαν ένα ολόκληρο είδος. Μαζί επανακυκλοφόρησε και το "Oceanic".

Sigur Rós

Ένα από τα πιο κινηματογραφικά album όλων των εποχών στον χώρο. Το "Ágætis Byrjun" είναι κάτι μοναδικό. Οι Ισλανδοί, εκκολαπτόμενοι τότε, έφτιαχναν εξαιρετικά καινοτόμες μουσικές και καθιέρωναν έναν εντελώς δικό τους ήχο. Μέσω της δικής τους δισκογραφικής (Krúnk) πλέον κυκλοφορούν μια επανέκδοση αυτού του διαμαντιού σύμφωνα με τις ακριβείς προδιαγραφές της αρχικής συσκευασίας της πρώτης κυκλοφορίας. Αν αυτή η κυκλοφορία σε κάνει να θυμηθείς αυτήν την υπέροχη μπάντα, πήγαινε και άκου και το "( )" το οποίο κυκλοφόρησε παρομοίως πέρσι, σε μια επανέκδοση που θυμίζει το παρελθόν, τα νιάτα μας και μουσικές που δεν έχουν ξαναφτιαχτεί από τότε.

Sólstafir

Όταν οι Ισλανδοί μετά το εκπληκτικό και σχετικά πιο κρύο "Kold" έγραψαν το "Svartir Sandar" δεν είχαν καν στόχο να καθιερωθούν στο post-metal. Πρακτικά συνδέοντας ατμοσφαιρικές ιδέες στις post-rock, proggressive και sludge μουσικές τους έφτιαξαν ένα εκπληκτικό δίσκο που έμεινε στην ιστορία και καθιερώθηκε στο είδος. Η Season Of Mist αποφάσισε να πατήσει ξανά διπλό βινύλιο σε μια περιορισμένη έκδοση και να κάνει χαρούμενους αρκετούς φίλους της μπάντας. Με αυτήν τη δημιουργία οι Solstafir έπεσαν σε ανοιχτά και βαθιά νερά και όχι απλά επιβίωσαν, αλλά βρήκαν πλοίο να πιαστούν και να ανέβουν ψηλά, στον τελευταίο όροφο, στα φουγάρα, στην κορυφή. Δίσκος τεφαρίκι. Αναγκαίο για τη συλλογή μας.

Have A Nice Life

To "Deathconsciousness" είναι ένα από τα καλύτερα shoegaze (με αρκετή post-punk μυρωδιά) που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Μια εξαιρετική, περιορισμένη Black Splatter (Moonphase) έκδοση περιμένει όσους το είχαν αγαπήσει. Πιθανά ήταν ο καλύτερος δίσκος του 2008. Ήταν πιο σκοτεινό από τα συνηθισμένα. Ήταν πιο doom από τα όμοια του. Ήταν πιο post από τα μοντέρνα. Ήταν πιο θορυβώδες από όλα τ’ άλλα. Δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να ειπωθεί για αυτόν τον δίσκο πέρα από το γεγονός ότι είναι εκπληκτικά προσωπικός. Είναι από τα λίγα album γενικά στην ανεξάρτητη μουσική που μπορεί να πάρει εύκολα το 10 στα 10.

If These Trees Could Talk

Όταν έχεις σε επανέκδοση και περιορισμένες εκδόσεις σε έγχρωμα βινύλια τα"Above Τhe Earth, Below Τhe Sky", "Red Forest" και "The Bones Οf Α Dying World" από αυτήν την εξαιρετική μπάντα, δεν χρειάζεται να ζητήσεις και πολλά παραπάνω. Μιλάμε και για τους τρεις ολοκληρωμένους δίσκους των Αμερικάνων και ίσως για τρεις από τους καλύτερους post-rock δίσκους γενικότερα. Ευχή να μπορέσει κάποιος να τους αποκτήσει και να απολαύσει τις ταξιδιάρικες μελωδίες τους ξανά και ξανά στο στερεοφωνικό του. Είναι όλα όσο πρέπει βαριά, αρκετά διαφορετικά, αρκετά διαστημικά και συμπαγή για να ικανοποιήσουν κάθε γούστο.

Check also: We Lost The Sea - "Departure Songs" [200 αντίτυπα σε Butterfly Splatter], Year Of No Light - "Mnemophobia" [πλήρης δισκογραφία σε Boxset με έγχρωμα βινύλια], My Bloody Valentine - "Loveless"[2 εκδόσεις Deluxe Edition με διαφορετικό βάρος]

Dead Flag Blues

Ένα απλό, λιτό και τελικά σωστό post-rock ντεμπούτο. Οι Dead Flag Blues δεν ανακαλύπτουν κανέναν τροχό, ούτε σπάνε τους κανόνες του χώρου στον οποίο κινούνται. Οι αλήθειες τους δίνονται μέσα από μία σειρά λιγότερο ή περισσότερο γνωστών συνταγών. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι στο "Traumatique" σερβίρονται με αρκετό μεράκι κι άλλη τόση ειλικρίνεια. Οι αναφορές στους Godspeed You! Black Emperor γίνονται με σεβασμό και αγάπη. Ο τρόπος που συνδυάζουν τη μελαγχολία με την ένταση είναι απολαυστικός.

Halocraft

Ένα ταξίδι σαρανταπέντε λεπτών σε ένα καταπράσινο, φανταστικό δάσος. Γλυκές μελωδίες, ανοιχτά χρώματα και συνθέσεις που μπορούν να σβήσουν κάθε σύννεφο από τον ουρανό. Η ιστορία που είχε ξεκινήσει στο ντεμπούτο του σχήματος συνεχίζεται με την ίδια διάθεση κι ακόμα περισσότερη προσοχή στη λεπτομέρεια. Από τα βασικά θέματα των κομματιών στον τρόπο που αυτά ξεδιπλώνονται κι από εκεί στα μικρά υφολογικά παιχνίδια, το "A Mother To Scare Away The Darkness" στέκεται σαν ένας μικρός φωτεινός φάρος στο σκοτάδι που κυριαρχεί γύρω μας.

Deadfile

Ανακαλύψαμε την αινιγματική κερκυραϊκή κολεκτίβα των Deadfile μόλις στο υπέροχο "The Oddity Of Human Structure" του 2019, η φετινή επιστροφή τους με το πέμπτο της άλμπουμ "Lives Of Autohypnotic People" όμως είναι απαράδεκτα αθόρυβη. Πρέπει να γνωριστείς καλύτερα με τους Deadfile. Θα ανακαλύψεις μια μπάντα που λειτουργεί σε ένα πολύ ευρύτερο πλαίσιο από του κοινού post rock, ένα πλαίσιο κινηματογραφικό, εικονοπλαστικό, πλήρως καλλιτεχνικό. Διεθνώς είναι ελάχιστα τα σχήματα που διαθέτουν τέτοια σύμπνοια ήχου, λόγου και εικόνας και οι Deadfile είναι ο θησαυρός που κείτεται στα αδιάφορα πόδια μας.

Grienjo

Με τέτοιο όνομα και τέτοιο εξώφυλλο, οι Γριέντζω βάζουν γκολ από τα αποδυτήρια. Από την καρδιά του underground της ημεδαπής, η Γριέντζω σκάει με το ομώνυμο ντεμπούτο της για να πουλήσει αστική ασχήμια, αναρχία στο φουλ, διάθεση για ανατροπή. Φτιάχνει μια δική της ηχητική μολότοφ ανακατεύοντας noise rock, rock in opposition και ακραίο πειραματισμό και την πετάει άτσαλα. Όποιον πάρει ο χάρος. Μεγάλη γκρουπάρα για να το κάνουμε πιο λιανά, μια τέλεια ηχητική παράνοια για έναν πολιτισμό που παρακμάζει κάθε δευτερόλεπτο.

Gynoid

Διαπιστώνουμε με ευχαρίστηση ότι το ντεμπούτο των Θεσσαλονικιών Gynoid με τίτλο "The Hunger Artist Show ’’ συζητήθηκε αρκετά στους σχετικούς κύκλους. Και δικαίως! Λασπώδες noise rock, ευθύ στα riffs και τους ρυθμούς του, αλήτικο, ενεργητικό. Τα φωνητικά το ανεβάζουν κι άλλο, τολμώντας να εισάγουν λίγη παράνοια και λίγο βιτριόλι, η δε Καφκική πινελιά στο ευρύτερο concept της μπάντας κάνει τα πράγματα ακόμα πιο νόστιμα. Αναμένουμε τη συνέχεια με μεγάλο ενδιαφέρον, μια που φαίνεται ότι οι Gynoid έχουν τα φόντα να μας απασχολήσουν για τα καλά.