Tetrarch

Όλα είναι κύκλος και η ιστορία πάντα θα επαναλαμβάνεται. Μόδες ήρθαν, εξαφανίστηκαν και ξαφνικά έγιναν μόδα ξανά, μουσικά είδη που ‘πεθάναν’ -προς τέρψιν αρκετών trve- κάνουν ξανά την εμφάνιση τους με νέο κάλυμμα αλλά την ίδια ουσία. Και από νέα συγκροτήματα. Σίγουρα είναι ευχάριστος κάθε νέος δίσκος των Korn, Avenged Sevenfold Slipknot ή Devildriver αλλά όταν ένα συγκεκριμένο είδος αναγεννάται μέσω νέων παιδιών που έχουν την όρεξη και το πάθος να παίξουν έτσι τότε μάλλον δεν είναι ξαναζεσταμένο φαγητό αλλά κάτι που ήρθε για να (ξανα)μείνει.

Τα συγκροτήματα που προανέφερα δεν ήταν τυχαίο καθώς αποτελούν τις βασικές επιρροές των Αμερικανών από τη Georgia, Tetrarch. Πιτσιρικάδες που βρέθηκαν στο σχολείο και αποτελούν το νέο πρόσωπο μιας metal σκηνής που είναι πιό inclusive, μακριά από σύγχρονες μόδες και που γυρνά στο παρελθόν του nu metal να εμπνευστεί αλλά κοιτά γρήγορα μπροστά και παίρνει ένα νεκρό είδος και του δίνει νέα πνοή. Το αν και πόσο θα αρέσει είναι άλλο θέμα αλλά οι νεαροί με βάση πλέον το LA και υπό τη σκέπη μιας μεγάλης δισκογραφικής πλέον, το παίρνουν πολύ σοβαρά. Ο πρώτος self-released δίσκος "Freak" το 2017 γύρισε πολλά βλέμματα πάνω τους στην Αμερική και έτσι λογικά ήρθε το πιό ‘επαγγελματικό’ και πλέον σοβαρό βημα με το δεύτερο τους άλμπουμ.

Στο οπλοστάσιο τους εκτός από τη ενέργεια των μελών τους, την core φωνή και κιθάρα του Josh Fore αλλά και την πρώτη αφρο-αμερικανίδα lead κιθαρίστρια (Diamond Rowe) σε μια metal μπάντα που έτυχε τουλάχιστον τόσης αναγνώρισης και δικαιώς γιατί τα thrash riffs και εκπληκτικά solos της είναι όντως αξιοπρόσεκτα και διέπουν όλο το "Unstable". Σημαία του άλμπουμ είναι το πρώτο single "I’m Not Right" με εκατομμύρια views στο YouTube και οχι τυχαία. Αν το έβγαζαν οι Korn τώρα θα αποθεώναμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Ενέργεια στο κόκκινο και ριφάρες που συνεχίζονται ακατάπαυστα στο α-λα-Slipknot "Negative Noise". Δεν είναι μίμηση, είναι heavy επιρροή και μια νέα κατεύθυνση, φρέσκια ματιά. Εκεί στο τρίλεπτο σκάει και η σολάρα της Rowe και το κομμάτι απογειώνεται. Ακούγοντας όμως σειριακά το άλμπουμ σιγά-σιγά επέρχεται η κόπωση που είναι σύνηθες γνώρισμα του είδους και που κατά τη γνώμη που ήταν μια από τις αιτίες που ξεθώριασε. Υπάρχουν 2-3 κομμάτια που φαίνεται όλη η έμφαση και ενέργεια έχει δωθεί εκεί και μετά τα υπόλοιπα ακολουθούν ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Σίγουρα υπάρχουν καλές στιγμές όπως το άκρως ‘χορευτικό’ "Stitch Me Up" και το ογκολιθικό riff της Rowe στο "Take A Look Inside". Η προσπάθεια του "Pushed Down" να αποτελέσει έναν συναυλιακό ύμνο δεν πολυπείθει, ούτε το τελευταίο "Trust Me" με την ανεπιτυχή προσπάθεια να διεγείρει περισσότερο συναίσθημα.

Συνολικά είναι σίγουρα αξιοπρόσεκτο, πιστεύω ότι στο μέλλον θα δούμε πολλά περισσότερα από τους Tetrarch αρκεί να πάνε το είδος ένα βήμα παραπέρα από την επιρροή γιατί μετά θα καταντήσει όντως μίμηση.