Moving Mountains

Το γεγονός ότι παρουσιάζω δίσκους σε αυτό το σάητ κοντά στα είκοσι χρόνια, ξεφεύγει από τα όρια του λογικού πλαισίου στο οποίο τείνω να βάζω τον εαυτό μου. Προφανώς αμέτρητα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε, αλλά και άλλα τόσα έχουν μείνει ίδια και απαράλλακτα.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που έχω σίγουρα παρατηρήσει είναι τα όρια της υπομονής και ενασχόλησής μου με ένα νέο δίσκο σίγουρα δεν είναι αυτά που ήταν. Στη διακαή μου αναζήτηση της επόμενης δόσης ντοπαμίνης, το πρεζάκικο μυαλό μου θολώνει και ξεχνάει πως κάποια πράγματα απλά θέλουν το χρόνο τους.

Κάποιες μπάντες θέλουν δώδεκα χρόνια να κυκλοφορήσουν νέο δίσκο (οι Moving Mountains), κάποιοι δίσκοι θέλουν πάνω από μια ακρόαση να ξεκλειδωθούν (ο παρών) και κάποιοι ακροατές πρέπει να εγκλωβιστούν σε ένα τραίνο για εφτά ώρες για να γράψουν μία παρουσίαση δίσκου (ο γραφών).

Οι Moving Mountains λοιπόν, το 2008 κυκλοφόρησαν επίσημα το "Pneuma" - που είναι ένα μαεστρικό πάντρεμα του emo με το post-rock σαν και αυτά που σπάνια γίνονται αν τη μπάντα σου δεν τη λένε Pianos Become The Teeth. Με αυτο απέκτησαν μια σχετικά καλτ ακολουθία, κυκλοφόρησαν άλλους δύο δίσκους μέχρι το 2013 (που δεν συγκίνησαν την προαναφερθείσα ακολουθία) και έκτοτε σιωπή.

Δραματικό φαστ-φόργουορντ στο 2025 και με το "Pruning of the Lower Limbs" οι Moving Mountains μας επανασυστήνονται πάρα πολύ διακριτικά, αφού σίγουρα πίστεψαν πως τους είχαμε ξεχάσει.

Όπως θα ψυλιάστηκες από την εισαγωγή, ο δίσκος στο σύνολό του δε σε πιάνει από το σβέρκο, αλλά θέλει το χρόνο του. Πρέπει λίγο να αφεθείς στις μελωδίες και τα μοτίβα, να παραχωρήσεις λίγο χώρο στα ατμοσφαιρικά στοιχεία να αναπνεύσουν και τελικώς να αφήσεις τα φωνητικά και τους στίχους να κάνουν τη δουλειά τους, ανταμοιβώντάς σε όπως πρέπει.

Μίλησα για μοτίβα, και με μη-συγκεντρωμένες ακροάσεις, ο δίσκος μπορεί να φαντάζει επαναλαμβανόμενος. Ο υπομονετικός όμως ακροατής θα εντοπίσει τη συνθετική χρυσή κλωστή που έρπεται και κυλάει από τραγούδι σε τραγούδι και θα είναι - απ’όλους - ο πιο μάγκας. Οι τριπλέτες νοτών που συνιστούν τη ραχοκοκαλιά των (καλύτερων) κομματιών του δίσκου, φέρνουν μια συνοχή στο δίσκο που σπάνια συναντάμε σε σύγχρονες κυκλοφορίες που τείνουν να εστιάζουν περισσότερο στο σινγκλ και στο χιτάκι (που δεν είναι από μόνο του κακό αυτό).

Τα φωνητικά τα βρίσκω δύσκολα στην περιγραφή. Είναι προσιτά όσο τίποτα, αλλά έχουν έναν ντεμιψιθυριστικό τόνο - ιδιαιτέρως εμφανής στο "Design Ideas" - που βρίσκω άκρως απολαυστικό, ειδικά όταν πλαισιώνονται από τα γυναικεία δεύτερα. Είναι ο απαραίτητος τόνος που χρειάζεται να συνοδεύσει την στιχουργική του δίσκου, η οποία είναι χαρακτηριστικά εσωστρεφής αλλά και περιέργως relatable. Χωρίς να μπω στο τριπάκι να δώσω παραδείγματα, το ύφος είναι εφάμιλλο με τις σκέψεις που μπορεί να κάνει κανείς σαν αγναντεύει τον ορίζοντα σε μια ερημική και συννεφιασμένη παραλία. Αποστασιωμένος από την πραγματικότητα, κάτι σε ωθεί να μπεις στο νερό και να μη ξαναβγείς. Αναίμακτα, αβίαστα και αναίτια.

Ένα παρατεταμένο χειροκρότημα πρέπει να δοθεί στην παραγωγή του δίσκου που είναι κρυστάλλινη, ευάερη, και παρά τις πάμπολλες στρώσεις που απαρτίζουν κάθε κομμάτι, τίποτα δεν είναι παράφωνο. Το πως τα τύμπανα ακούγονται τόσο γειωμένα σε σχέση με τον αέρινο χαρακτήρα της υπόλοιπης ενορχήστρωσης είναι σεμιναριακό.

Κλείνοντας, νιώθω ότι δεν έχω δώσει τα απαραίτητα εύσημα στο δίσκο αυτό, και μάλλον καταλήγω στο ότι δεν πρόκειται για διασκεδαστική ακρόαση, αλλά για δουλειά. Μπορεί μία πρόταση να είναι και δουλειά; Έτσι λέω. Ακρόαση με την ακρόαση ξεκλειδώνεις την εθιστική ποιότητα του δίσκου και άλλωστε η επάξια ντοπαμίνη έχει άλλη γλύκα.

Bandcamp