Devin Townsend: «To να είσαι άνθρωπος είναι θεμελιωδώς γελοίο»

Αν μπορείς να πείς κάτι για τον Devin Townsend, είναι πως αποτελεί τον ορισμό του progressive καλλιτέχνη. Έχοντας μια τεράστια δισκογραφία που εκτείνεται από το extreme metal ως τo country rock, ποτέ δεν φοβήθηκε να δοκιμάσει τον εαυτό του και τους ακροατές του. Θολώνοντας ακόμη περισσότερο τη γραμμή μεταξύ ιδιοφυϊας και παράνοιας, ακολουθεί πιστά τους δημιουργικούς του δαίμονες χωρίς δισταγμό, χωρίς ποτέ να παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά. Με το νέο του άλμπουμ "Transcendence" προ των πυλών, είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε για τις αλλαγές που οδήγησαν σε μια νέα δημιουργική προσέγγιση, για το τι σημαίνει να έχεις ισχυρό όραμα, αλλά και πώς ο ίδιος βλέπει και διακωμωδεί τη «σκληράδα» που προσπαθούν να βγάλουν πολλές metal μπάντες. Όπως και η μουσική του, έτσι και η συνομιλία είναι απολαυστική.

Γεια σου Devin! Πώς είσαι;

Γεια σου Νίκο! Είμαι καλά, λιγάκι κρυωμένος οπότε αν ακούγεται βαριά η φωνή μου αυτός είναι ο λόγος.

Περαστικά σου, ξεκινάτε και την περιοδεία σύντομα οπότε φαντάζομαι πως η συγκυρία δεν είναι και η καλύτερη!

Ξεκινάμε αύριο, αλλά χαίρομαι που τουλάχιστον το έπαθα πριν την περιοδεία γιατί να είσαι άρρωστος εν μέσω περιοδείας είναι χάλια!

Να φανταστώ ότι παίρνεις μπόλικα χάπια για να περάσει γρήγορα;

Παίρνω μερικά, αλλά περισσότερο είναι σημαντικό να τρώω καλά και να πίνω καφέ, το ξέρεις, με βοηθάει αυτό άσχετα με το αν είμαι άρρωστος, οπότε όλα καλά.

Πάντα βοηθάει ο καφές, θα συμφωνούσε και ο Ziltoid μαζί σου. Πάμε λοιπόν στο "Transendence" που κυκλοφορεί πολύ σύντομα, κι οφείλω να σου πω πως είναι εξαιρετικό. Μετά το διπλό "Z2" ένιωσες κάποια στιγμή πως κουράστηκες να γράφεις μουσική;

Ναι, αλλα νομίζω πως το ένιωσα περισσότερο όσο δουλεύαμε το "Z2" παρά στον νέο δίσκο. Όταν τελείωσε το "Z2" θυμάμαι πως σκεφτόμουν ότι χρειάζομαι ένα διάλειμμα, και όντως το έκανα. Βασικά έναν χρόνο ήμουν εκτός περιοδείας, για να επανέλθω, να επικεντρωθώ λίγο στην προσωπική μου ζωή και να ξεκινήσω να γράφω ξανά μουσική. Το "Z2" ήταν ένας άβολος δίσκος από πολλές απόψεις, δεν μου άρεσε η εμπειρία της δημιουργίας του, ήταν πολύ κουραστικό. Αλλά είμαι περήφανος που όταν ήρθε η ώρα να ηχογραφήσουμε το "Transcendence" έγιναν αλλαγές που έπρεπε να έχουν γίνει από την προηγούμενη ηχογράφηση, και το αποτέλεσμα ήταν πως η διαδικασία ήταν πολύ πιο ομαλή και διασκεδαστική.

Αυτήν τη φορά όλοι συνεισέφεραν στη δημιουργική διαδικασία, κάτι που ίσως να ήταν δύσκολο για σένα, αφού είναι γνωστό πως έχεις πολύ ισχυρό όραμα τόσο στη μουσική σου όσο και στο ηχητικό κομμάτι ως παραγωγός. Πώς και αποφάσισες να κάνεις αυτές τις αλλαγές, και πώς κατάφερες να επιτρέψεις τις ιδέες των υπολοίπων στη μουσική σου χωρίς να αλλοιωθεί η αρτιστική σου ακεραιότητα;

Υπάρχει ένα κόλπο, το οποίο ανακάλυψα δουλεύοντας με τα παιδιά συμπεριλαμβανομένου του Nolly (Getgood). Μέχρι τώρα νόμιζα πως δεν γίνεται να συμμετέχει κάποιος στη δημιουργία γιατί θα αλλοίωνε το μουσικό μου όραμα, ήταν όλα ή τίποτα. Νόμιζα πως θα πρέπει να παραδώσω τον έλεγχο του οράματός μου για να μπορέσουν και οι άλλοι να βάλουν τις ιδέες τους. Όμως, με τον τρόπο που δουλέψαμε, όλοι έβαλαν τη δική τους πινελιά χωρίς να υπάρχει αλλαγή στο όραμα. Παλιότερα έγραφα μουσική και έλεγα στα παιδιά «ορίστε δώδεκα κομμάτια, μάθετέ τα έτσι, ακριβώς όπως σας τα δίνω», τα ηχογραφούσαμε και είχαμε έναν δίσκο. Αυτήν τη φορά, είχα περίπου δεκαπέντε κομμάτια, τα παίξαμε όλα ζωντανά, ένα τη φορά και αυτά με τα οποία ένιωθαν και οι υπόλοιποι συναισθηματική σύνδεση ήταν και αυτά που δουλέψαμε περισσότερο.

Αντί να τους δώσω τα μέρη και να τους πω να τα παίξουν ως έχουν, αποσυνθέσαμε τα κομμάτια, κάθε μέλος είδε τα μέρη του και μέσα από τη συζήτηση που κάναμε μπόρεσα να τους εξηγήσω γιατί κάθε κομμάτι ήταν όπως ήταν, γιατί γίνεται πιο heavy ή πιο μελωδικό σε ένα σημείο, γιατί το ρεφρέν έχει αυτόν τον ρυθμό, και πώς όλα αυτά έχουν να κάνουν με το συναισθηματικό δέσιμο που έχεις με τη μουσική. 

Όταν τους το εξήγησα με τρόπο που να τους κάνει να το καταλάβουν, κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ πριν, και οι ίδιοι έκαναν τις προτάσεις τους, έχοντας καταλάβει τι θέλει να πει η μουσική, οπότε η διαδικασία έγινε περισσότερο ένα ραφινάρισμα των ιδεών μου με μια ομάδα ατόμων που πραγματικά κατανόησαν την κατεύθυνση του υλικού.

Πόσο λαμβάνεις υπόψη τι αρέσει στους οπαδούς σου όταν γράφεις μουσική; Μπορεί να λειτουργήσει περιοριστικά κάτι τέτοιο;

Νομίζω πως είναι ένας παράγοντας που λαμβάνεται περισσότερο υπόψη πλέον, αλλά για να είμαι ειλικρινής έχει μεγαλύτερη σημασία απ’ ό,τι περίμενα. Με αυτό εννοώ πως έχω το προνόμιο να κάνω πράγματα μη αναμενόμενα, όπως το "Casualties Of Cool", ή το "Ghost", γενικότερα μουσική που δεν έρχεται σε άμεσο συσχεταισμό με το mid-tempo heavy metal που γράφω τόσα χρόνια. Αλλά αυτό που μου δίνει αυτό το προνόμιο είναι ότι έχω στο μυαλό μου όταν γράφω τη μουσική πως θα είναι κάτι που θα αρέσει και στον κόσμο, με βοήθησε και σε αυτόν τον δίσκο αυτό το σκεπτικό. Για να γίνω πιο σαφής, υπάρχει ένα θεμελιώδες πλαίσιο του τί είναι ο ήχος των DTP, που μας έχει δώσει και επιτυχία σε έναν βαθμό.

Ξεκινώντας από αυτό το πλαίσιο, το ζήτημα είναι να κάνουμε κάτι αυθεντικό, κάτι που δεν είναι μειωτικό προς το κοινό, δημιουργημένο με το σκεπτικό να είναι κάτι που να τους αρέσει. Ξέρεις, είναι λεπτή η γραμμή και νομίζω πως όσο μπορώ να διατηρήσω αυτή την αυθεντικότητα στη σύνθεση είναι όλα εντάξει, έτσι και το κομμάτι του κοινού έχει γίνει σημαντικό υπό μια έννοια. 

Έχεις πάει από το extreme metal στο country rock, κι όμως οι fan σου σε υποστηρίζουν σε όλα, φαίνεται πως όσο διατηρείς αυτήν την αρτιστική τιμιότητα έχεις την ελευθερία να κάνεις ό,τι θέλεις. Πιστεύεις πως κατά κάποιον τρόπο «καλλιέργησες» το κοινό σου ώστε να μπορεί να υποστηρίξει και να εμβαθύνει στα διάφορα είδη μουσικής που κυκλοφορείς;

Νομίζω πως αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο με ακολουθούν τόσα χρόνια. Μιλούσα με ένα άτομο που δεν ήξερε τους λόγους για τους οποίους γράφω μουσική, και ήταν ιδιαίτερα μπερδεμένο με τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στους διάφορους δίσκους, πάρε για παράδειγμα το "Casualties" και το "Deconstruction" που είναι δυο διαφορετικοί κόσμοι, αλλά ειλικρινά πιστεύω πως η πρόθεση είναι η ίδια. Οι λόγοι που συνεχίζω να γράφω δεν έχουν αλλάξει, είναι απλά διαφορετικές φάσεις αλλά η ίδια διαδικασία. Όσο συνεχίζω να πιστεύω σε αυτό που κάνω, ο κόσμος καταλαβαίνει πως αυτό αντιπροσωπεύει απόλυτα την πρόθεσή μου, πως είναι κάτι που βγαίνει από μέσα μου κι όχι μια ευκαιρία να είμαι απλά προκλητικός, το οποίο θεωρώ πως δεν θα είχε και καμία ανταπόκριση. Οπότε όσο το υλικό βρίσκεται εκεί που πιστεύω πως πρέπει να είναι, τότε και ο κόσμος θα το αναγνωρίσει, αυτό δημιούργησε και αυτήν τη σχέση με το κοινό εξαρχής.

Ενώ μου αρέσει ο χαρακτηριστικός "wall of sound" ήχος που σε χαρακτηρίζει, νομίζω πως η παραγωγή του "Transcendence" είναι εξαιρετική, πεντακάθαρη αλλά και δυνατή, και δίνει μια φρεσκάδα στη μουσική σου. Ξεκινά άραγε μια νέα περίοδος για σένα σε αυτόν τον τομέα, ή είναι απλά ένα επιτυχημένο πείραμα;

Και τα δύο, υπάρχει ένα κομμάτι μου που πλέον μετά από τριάντα άλμπουμ, άπειρες ζωντανές εμφανίσεις, χρόνια περιοδειών και μιξαρίσματος, ξέρει πως είναι αναμενόμενο να έχει κανείς απώλεια ενός μέρους της ακοής του, κάτι που μου συμβαίνει. Επιστρέφοντας στη διαδικασία που ακολουθήσαμε με τα παιδιά στην μπάντα, έχω ένα όραμα για το υπέρτατο συναίσθημα που θέλω να προβάλλει η μουσική στον ακροατή, όσο μπορώ να το κρατήσω αυτό, τότε είναι ακόμη καλύτερα να έχω κόσμο που ίσως δεν έχει υποστεί την ίδια ζημιά, ενώ στην περίπτωση του Nolly, κάποιον που έχει τεχνικές γνώσεις που ξεπερνούν κατά πολύ αυτό που κάνω εγώ σε θέματα compression, ισοστάθμισης κλπ. νομίζω πως θα ήταν χαζό να μην το θέλω αυτό. Αν δεν το έκανα εφόσον αναγνωρίζω τα ελαττώματά μου τότε θα ήταν απλά εγωϊστικό αντί να είναι το καλύτερο για τη μουσική και φυσικά θέλω το καλύτερο για τη μουσική, αυτό που θα ευχαριστηθεί περισσότερο το κοινό, που ακούγεται καλύτερα και στα παιδιά, καταλαβαίνεις τι εννοώ; Ο Nolly είναι φίλος και κάποιος με τον οποίο μπορώ να επικοινωνήσω πολύ εύκολα οπότε το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη.

Και το αποτέλεσμα σε δικαιώνει, αφού ο δίσκος έχει εξαιρετικό ήχο.

Ναι, και στο μέλλον θα συνεχιστεί σίγουρα. Μέσα από αυτό κατάλαβα πόσο δεν μου αρέσει το μιξάρισμα. Η διαδικασία της μίξης για μένα είχε περισσότερο να κάνει με τα σχετικά επίπεδα των επιμέρους ήχων, αλλά υπάρχουν 300 tracks, οπότε μπορεί να είναι 0.5db μεταξύ του oboe και του μπάσου που θα δώσει αυτή την αίσθηση που ψάχνω. Αλλά να υπάρχει κάποιος υπεύθυνος για καθαρό compression και ισοστάθμιση ήταν σαν να φεύγει ένα μεγάλο βάρος από τις πλάτες μου, δεν σκοπεύω να το ξανακάνω εγώ, πιθανότατα θα συνεχίσω να δουλεύω έτσι από δω και πέρα.

Περνώντας στο εξώφυλλο του δίσκου, είναι γεμάτο συμβολισμούς, οπότε τι ακριβώς ήθελες να μας πεις μέσα από αυτό;

Το εξώφυλλο μου το έφερε ο Anthony Clarkson που έχει δουλέψει και σε άλλους δίσκους μου, έχει κάνει το "Deconstruction", το "Epicloud" και το "Z2". Αρχικά ήταν ένας πίνακας που είχε φτιάξει τον οποίο όταν είδα μπόρεσα να βγάλω τα δικά μου συμπεράσματα σε σχέση με τη σχέση θρησκείας και πνευματικότητας. Του ζήτησα να το αναπαράγει με έναν φωτορεαλιστικό τρόπο ώστε να χρησιμοποιηθεί ως το εξώφυλλο για αυτό το άλμπουμ. Αν το προσέξεις υπάρχουν πολλοί θρησκευτικοί συμβολισμοί, μαζεμένοι σε ένα μέρος, και νομίζω πως η σύνδεσή μου με την πνευματικότητα πάντα ήταν ο λόγος για όλα όσα έκανα δημιουργικά και ακόμη βρίσκεται στο επίκεντρο.

Δεν είμαι θρησκευόμενο άτομο, αυτό που παίρνω εγώ από το εξώφυλλο είναι η αίσθηση πως στη ρίζα όλων των επιθυμιών και στις μεταφορές των θρησκειών υπάρχει κάτι παρεμφερές, υπάρχει μια ρίζα εκεί, και ο τίτλος "Transcendence" είναι μια αναλογία όλων αυτών, όχι μόνο το να ξεπερνάς τον εαυτό σου σε όποια πτυχή χρειάζεται, αλλά περνώντας και πίσω από τις μεταφορές και τις αναλογίες να συμμετέχεις περισσότερο στη ρίζα όλων αυτών αντί για τις δομές που αποδεδειγμένα είναι ο λόγως πολλών προβλημάτων, οι θρησκείες γενικά έχουν προκαλέσει τόσες συμφορές αλλά φαίνεται να υπάρχει κάτι στη ρίζα τους με το οποίο μπορώ να συσχετιστώ σε μεγάλο βαθμό.

Οπότε να υποθέσω πως το θέμα της πνευματικότητας ήταν και η έμπνευση πίσω από τους στίχους σου;

Επειδή η μουσική παίρνει την περισσότερη ενέργεια μέσα από τη δημιουργική διαδικασία, οι στίχοι δεν ήταν ποτέ κάτι στο οποίο έδινα μεγάλο μέρος της σκέψης μου, είναι περισσότερο σαν να γράφεις σε ένα ημερολόγιο. Οποιοδήποτε και να είναι το θέμα, είτε το "Transcendence" είτε ο Ziltoid, ό,τι και να 'ναι, αυτές οι εγγραφές στο ημερολόγιο είναι περισσότερο μια περιγραφή του σκεπτικού μου τη δεδομένη περίοδο παρά ένας συγκεκριμένος στόχος. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ποιητή, απλά λέω λέξεις με μια δομή που να ταιριάζει στη μουσική και αυτές οι λέξεις έχουν σχέση με ό,τι υπάρχει στο μυαλό μου εκείνη την περίοδο.

Πρόσφατα είπες σε μια συνέντευξη πως μισείς το τραγούδι σου, το οποίο ακούγεται περίεργο αν αναλογιστείς πως θεωρείσαι ένας από τους πιο ξεχωριστούς τραγουδιστές στη metal σκηνή. Σκέφτηκες ποτέ να γράψεις έναν δίσκο στον οποίο να τραγουδήσει κάποιος άλλος αντί για σένα;

Δεν μισώ τη φωνή μου, νομίζω πως είναι τέλεια γι' αυτό που κάνω, αλλά η διαδικασία του τραγουδιού είναι κάτι που εξαρτάται πολύ τόσο από την πνευματική όσο και από τη φυσική σου κατάσταση, και αυτό μπορεί να είναι συχνά προβληματικό. Ωστόσο προσπαθώ να έχω και άλλα άτομα να τραγουδάνε στους δίσκους μου, αλλά δεν χρειάζομαι κάποια άλλη αντρική φωνή επειδή μπορώ να κάνω αυτά που χρειάζεται η μουσική μου. Προσπαθώ να έχω περισσότερο γυναικείες φωνές γιατί είναι κάτι που μου άρεσε απ’ όταν ήμουν μικρός, κι επιπλέον δεν μπορώ να το κάνω εγώ. Ο ήχος της γυναικείας φωνής είναι κάτι που δεν μπορώ να αναπαράγω οπότε όλα αυτά τα χρόνια είχα διάφορες συμμετοχές. Ωστόσο, τελικά αν γράφεις κάτι το οποίο είναι άμεσα συνδεδεμένο με τη συναισθηματική σου κατάσταση ή με ό,τι συμβαίνει στη ζωή σου η μόνη φωνή που θα μπορέσει να το αναπαραστήσει ικανοποιητικά είναι η δική σου. Οπότε είναι πιο σωστό να πω πως είμαι ένας διστακτικός τραγουδιστής από το να πω πως μισώ τη φωνή μου.

Δουλεύεις ασταμάτητα τόσα χρόνια, σε έναν διαρκή κύκλο μεταξύ κυκλοφοριών και περιοδείας. Είναι δύσκολο για σένα να μεταφέρεσαι από το περιβάλλον του στούντιο στη σκηνή και πάλι πίσω;

Για μένα είναι γενικά δύσκολο όταν καλούμαι να αλλάξω περιβάλλον. Αν έχω να κουβαλήσω έναν σταυρό στη ζωή μου είναι αυτό, γιατί απαιτεί να μπορείς να νιώθεις άβολα για συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα. Νομίζω πως κάποια πράγματα που έκανα πρόφατα στην προσωπική μου ζωή με ανάγκασαν να μπορώ να συνηθίσω αυτήν την αίσθηση της αλλαγής, είτε πρόκειται για φυσική δραστηριότητα ή για πράγματα που πρέπει να γίνουν ακόμη κι αν είναι δύσκολα. Όλα αυτά ήταν εξάσκηση και το αποτέλεσμα είναι πως ξέρω πως δεν γίνεται να κάνω διαφορετικά παρόλο που δεν το απολαμβάνω, αλλά έχω γίνει πιο ανεκτικός.

Σε όλη την καριέρα σου, είναι χαρακτηριστικό πως ενώ παίρνεις τη μουσική σου στα σοβαρά, δεν ισχύει το ίδιο και για τον εαυτό και την εικόνα σου, νομίζω ο Ziltoid σαν concept γενικότερα είναι τρανή απόδειξη. Πώς νιώθεις για αυτή την "tough-guy" εικόνα που επικρατεί στον metal χώρο;

Σίγουρα δεν είμαι σκληρός τύπος! Νομίζω είμαι ανθεκτικός αλλά όχι σκληρός, δεν έχω και καμιά επιθυμία να γίνω κάτι τέτοιο, αλλά ακόμη και το να είσαι ήρεμος απαιτεί να είσαι μαχητής στις μέρες μας, και είμαι καλός στο να μάχομαι γι' αυτά που χρειάζομαι. Πέρα από οποιαδήποτε "matcho" οπτική του πράγματος, για μένα είναι ξεκάθαρο πως το να είσαι άνθρωπος είναι εξ ορισμού γελοίο, επειδή είμαστε ένα τόσο νέο είδος, μόνο και μόνο ο χρόνος που είμαστε παρόντες στο σύμπαν είναι ελάχιστος, δεν έχουμε εξελιχθεί σαν οντότητα. Νομίζω πως αν κάνεις ένα βήμα πίσω και σκεφτείς όλα τα υπαρξιακά μας δράματα, όλα τα πάνω και κάτω που έχει η ζωή ενός ανθρώπου, είναι πολύ αστεία.

Ξέρεις, όλοι χέζουν, είναι τρομερά γελοίο, μέσα σε όλα φαίνεται πως δεν μπορούμε να παίρνουμε τα πάντα στα σοβαρά. Σε αυτές τις στιγμές πνευματικής ανάπτυξης που είχα, είτε μέσα από τη φυσική ωρίμανση είτε λόγω εξωγενών καταστάσεων, υπάρχει αυτή η αίσθηση πως η ομορφιά σε όλα κρύβεται μέσα σε αυτήν τη δυαδικότητα, οπότε όσο "matcho" και αν προσπαθούν να είναι στον metal χώρο και να παίρνουν στα σοβαρά τον εαυτό τους, το να μην διακωμωδείς τον εαυτό σου είναι νομίζω μεγάλο λάθος, αν δεν το κάνεις εσύ θα το κάνει κάποιος άλλος, οπότε ίσως και να είναι ένας ανεπτυγμένος μηχανισμός άμυνας.

Όπως είπαμε και πριν ξεκινάτε σύντομα την περιοδεία, έχοντας φοβερές μπάντες στο πλευρό σας τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη. Φαίνεται να υπάρχει μια αναγέννηση στην prog σκηνή τον τελευταίο καιρό, αλήθεια παρακολουθείς τι γίνεται; Υπάρχει κάποια μπάντα που να ξεχωρίζεις και να πιστεύεις πως κάνει κάτι καινοτόμο;

Την ακολουθώ αλλά δεν ακούω και πολλά. Περισσότερο παρακολουθώ τι γίνεται γιατί είμαι και μέρος αυτής της σκηνής και πολλά από τα άτομα που την απαρτίζουν είναι και άτομα των οποίων απολαμβάνω την παρέα, αλλά θα έλεγα ψέματα αν σου έλεγα πως είναι η μουσική που ακούω στον ελεύθερο χρόνο μου. Όταν δεν δουλεύω δεν ακούω μουσική που μοιάζει με αυτό που κάνω εγώ, ακούω περισσότερο mid-tempo ηλεκτρονική μουσική χωρίς φωνητικά γιατί λειτουργεί περισσότερο σαν background. Αλλά όντως η prog σκηνή μεγαλώνει, ίσως επειδή όπως όλα τα πράγματα κάνει κύκλο. Όπως και να 'χει αν αυτό βοηθάει στο ότι τραβάει την προσοχή του κόσμου σε κάτι που κάνω εδώ και τόσα χρόνια, δεν ακούγεται και άσχημο! (γέλια)

Οπότε ποιο είναι το επόμενο βήμα για σένα; Είναι οι DTP η βασική σου προτεραιότητα, ή έχεις στο μυαλό σου κάποια αναπάντεχα projects όπως οι Casualties Of Cool;

Πάντα έχω πολλά πράγματα στο μυαλό μου, πολλά projects αλλά τον τελευταίο καιρό προσπαθώ να ασχολούμαι με ένα τη φορά, οπότε τώρα η περιοδεία αποτελεί και τη βασική μου προτεραιότητα. Αλλά σίγουρα, υπάρχουν πολλά πλάνα, έχω ένα συμφωνικό project, περισσότερη μουσική για τους Casualties Of Cool, θα τα δεις εν καιρώ, πολλά πραγματάκια στα σκαριά. 

Είχες κάποια προσφορά για να παίξετε στην Ελλάδα αυτήν τη φορά; Πρέπει να γίνει αυτό κάποια στιγμή, αν και ξέρω πως δεν είναι δική σου απόφαση!

Θα το ήθελα πάρα πολύ, όπως είπες κι εσύ η απόφαση δεν είναι του καλλιτέχνη σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν μου δίνουν μια λίστα με τις χώρες για να αποφασίσω σε ποιες θα παίξουμε και σε ποιες όχι, έχει να κάνει με τις προτάσεις που γίνονται. Το ότι δεν έχουμε παίξει στην Ελλάδα είναι γιατί δεν είχαμε κάποια προσφορά. Θα ήθελα πολύ να έρθουμε να παίξουμε εκεί, πρόσφατα είχαμε περιοδεύσει με τους Septicflesh και μοιραστήκαμε ένα λεωφορείο, πέρασα πολύ καλά μαζί τους! Επίσης, μου αρέσουν όσα έχω μάθει για τη χώρα αλλά μέχρι τώρα δεν υπάρχει κάτι κανονισμένο, δεν έχει όμως να κάνει σε καμία περίπτωση με έλλειψη επιθυμίας, θα ήθελα πολύ να έρθουμε, αρκεί να μας γίνει κάποια προσφορά.

Σ’ ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου, περαστικά σου και πάλι και με το καλό να ξεκινήσει και η περιοδεία!

Ευχαριστώ κι εγώ Νίκο, τα λέμε σύντομα!

Διαβάστε εδώ την κριτική για τον δίσκο "Transcendence" από τον Νίκο Καταπίδη.