Danko Jones

Με αφορμή το live streaming που είχαν κάνει ο Danko Jones με την μπάντα του, προ μερικών μηνών, είχα βρει την ευκαιρία να εκθειάσω το πόσο ωραίος τύπος είναι, πόσο γαμάτες είναι οι συναυλίες που δίνει και το πόσα καλά τραγούδια έχει γράψει στην ως τώρα σταδιοδρομία του. Πραγματικά, θεωρώ κρίμα το ότι δεν είχαμε την ευκαιρία να τον δούμε ως τώρα στη χώρα μας και ειλικρινά δεν έχω καμία ιδέα τι απήχηση έχει στο rock κοινό εδώ. Φαντάζομαι μικρή, αλλά δεν έχει και πολλή σημασία. Ο ίδιος συνεχίζει απτόητος, έχοντας την εκτίμηση πολλών διάσημων συναδέλφων του και μεγαλώνοντας τόσο τη φήμη, όσο και τη δισκογραφία του.

Βρισκόμενος πλέον 25 χρόνια στο κουρμπέτι και έχοντας συμπληρώσει 19 χρόνια στη δισκογραφία, κυκλοφορεί αισίως το δέκατο στούντιο άλμπουμ του, τιτλοφορούμενο απλά, λιτά και απέριττα "Power Trio". Ένα άλμπουμ διαφορετικό από τα υπόλοιπα, υπό την έννοια ότι δημιουργήθηκε με τους περιορισμούς που επέβαλλε η πανδημία, αλλά την ίδια στιγμή χωρίς πολλές αλλαγές, καθώς πρόκειται για ένα κλασσικό Danko άλμπουμ, σε προσέγγιση και εκτέλεση.

Βέβαια, ποτέ δεν ήταν το ζητούμενο από ένα νέο άλμπουμ του Mango Kid η διαφοροποίηση ή το στοιχείο της έκπληξης. Το μόνο ερωτηματικό - και στοιχείο ειδοποιούς διαφοράς - ήταν πάντα το πόσα καλά τραγούδια θα περιλαμβάνει κάθε νέα του δουλειά. Γιατί είναι δεδομένο ότι θα περιλαμβάνει καλά τραγούδια, αλλά ταυτόχρονα είναι αλήθεια πως περιλαμβάνει συνήθως και αρκετά filler, με εξαιρέσεις άλμπουμ σαν το εξαιρετικό "Fire Music" του 2015. Πιστό στον κανόνα, το "Power Trio" μοιάζει με ένα ακόμα σύνηθες Danko άλμπουμ.

Τι σημαίνει αυτό; Αν σε κάποιον αρέσει ήδη ο Danko το βρίσκω δύσκολο να μην περάσει καλά ακούγοντας το άλμπουμ. Έχει τραγούδια-μπόμπες όπως το "I Want Out", το "Ship Of Lies" ή το "Get To You", τα οποία ξεχωρίζω και θα προσθέσω στην «Danko playlist» που έχω στο κινητό μου πάραυτα. Επίσης, περιλαμβάνει συμπαθητικά τραγούδια σαν το "Saturday" (στο οποίο επιχειρεί να απαντήσει τρόπον τινά στον Elton John), το "Blue Jean Denim Jumpsuit" ή το κλείσιμο του "Start The Show" (όπου προσπαθεί να ακουστεί όσο περισσότερο Bon Scott μπορεί). Αναπόφευκτα, όμως έχει και κάποιες συνθέσεις που μοιάζουν με filler, όσο κι αν ακούγονται ευχάριστα στη ροή του άλμπουμ. Βέβαια, συνήθως κι αυτά ανεβαίνουν στην κατηγορία των συμπαθητικών μετά από 2-3 μπύρες (κι η αλήθεια πως οι μουσικές του Danko τις τραβάνε τις μπύρες).

Διότι, μιλάμε για απλή rock μουσική: δεν κρύβει τις επιρροές της, διαθέτει τσαγανό και νεύρο, και είναι φτιαγμένη για να παίζεται και να ακούγεται ζωντανά. Αυτήν τη  δυσκολότερη απ' ό,τι φαντάζει - τέχνη του να γράφει «απλά και καλά, 3λεπτα rock τραγούδια» την κατέχει ο Danko Jones κι αυτή εξασκεί στο "Power Trio". Μια δουλειά που δεν κάνει τη διαφορά, αλλά αποτελεί μια ακόμα ευπρόσδεκτη προσθήκη στη δισκογραφία του.