Darklon

Τα νέα άρχισαν να καταφθάνουν σιγά σιγά και μόνο καλά τα λες. Κάτι ετοιμαζόταν στο αρχηγείο των Αθηναίων metallers, με την ελπίδα η νέα τους δουλειά να παρουσιαζόταν φέτος. Όπερ και θα γίνει. Συνέχεια νέων καλών, η κυκλοφορία του πρώτου single, της ομώνυμης δηλαδή σύνθεσης, όπου στα πρώτα 15" δημιουργείται μια σιγουριά πως έρχεται κατραπακιά και στα περίπου 40" έχει ήδη λυθεί η όποια απορία/ανησυχία για τον νέο τραγουδιστή. Καλώς όρισες Billy "The Kid".

Επιστροφή στο πρόσφατο παρελθόν με περαιτέρω ευχάριστα μαντάτα, το κάλεσμα για την προακρόαση του δίσκου στα M.B. Studios, όπου τα περάσαμε όμορφα, όμορφα πολύ σε μια εκδήλωση άρτια εκτελεσμένη που μακάρι να βρει συνεχιστές, αμέ. Ομολογώ πως αδυνάτησα να συγκρατηθώ και πριν την εκδήλωση είχα ήδη ακούσει το εναρκτήριο κομμάτι ή αλλιώς την επιβεβαίωση της κατραπακιάς και ελάχιστα από τα υπόλοιπα τραγούδια. Τα παληκάρια επιθυμούν να παίξουμε ξύλο στον τρίτο τους δίσκο, και δε βρίσκω λόγο να μη γίνει.

Αποτινάσσουν προς ώρας(;) τον επικό μανδύα του αγέρωχου "The Redeemer", αποφασίζουν να παραδώσουν υπερέγκαβλο US power metal, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά τσαμπουκαλεμένο heavy metal, στα όρια του thrash. Καλώς όρισες Γιώργο (ντραμς). Σκέφτομαι σοβαρά να ακυρώσω τον κανόνα μου περί μη παρουσίασης άπασων των συνθέσεων, βλέπετε για καθεμία εκ των οκτώ θα μπορούσα να γράψω ξεχωριστό κειμενάκι και να παίξω ξύλο. Αυτό του mosh pit βρε. Εκεί, θα ύψωνα τα χέρια για να αποδώσω με πάθος το «άρρωστο» ρεφρέν του "The Mad Messiah".

Προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις σε μια σειρά, σπάνια συμβαίνει κάτι τέτοιο και εν προκειμένω οφείλεται στον κύριο συνθέτη - κιθαρίστα, Κώστα και στο γεγονός πως ο συγκεκριμένος δίσκος ξεπερνάει τα εγχώρια πεδία. Φέρει παγκόσμιο εκτόπισμα, απίστευτη δυναμική και οφείλει να γίνει κτήμα όλων όσων ακούνε και συγκινούνται με το heavy metal. Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα. Μισό, να ξαναβάλω το "In the Abyss": θα σε πούνε άνιωθο σε περίπτωση που αντισταθείς στην μπασογραμμή του Σάββα κάπου στα τελειώματά του.

Η παραγωγή, καμωμένη για ιδρωτοποιό ζωντανή εμφάνιση του δίσκου - έλα Γενάρη, κοντοζυγώνεις - βασίζεται στην αγάπη του αναλογικού, προήλθε δια χειρός Στάθη Παυλάντη (Reflection), αποτελεί ιδανική αποτύπωση του ήχου της μπάντας, και των ιδεών της. Ειδικότερα, οι τελευταίες αποκαλύπτονται όχι άμεσα, παρά σταδιακά, καθώς η πληροφορία είναι μπόλικη. Και έγκαβλη επαναλαμβάνω, αμέ. Με ένα κοινό στοιχείο, την απουσία χαλάρωσης μεταξύ των συνθέσεων. Είπαμε, this album was made to destroy the neck of men.

Ατάκτως εριμμένες παραμένουν οι σκέψεις και πώς να αποτυπωθούν στο ηλεκτρονικό χαρτί. Έχω μούρλια με τα εξώφυλλα και εδώ έκατσα σούζα, καθώς μου φαίνεται ότι βλέπω τον Jackie Estacado - The Darkness και μια συγκίνηση την πήρα μωρέ. Επίσης, εκλαμβάνω τον τίτλο του δίσκου ως μία επίπονη ψυχική κατάσταση, ομοιάζουσα με την έκφραση «σχίζω τας φρένας» και καλύτερα ας βάλω το "Soul Stealers", ικανό για ψυχική και συναισθηματική ανάταση, ακόμα και με το παράδοξο των στίχων του.

Θεωρώ τη μουσική, ανάμεσα σε άλλα, συναισθηματικό καταφύγιο, μέσο και τρόπο λύτρωσης, τόπο ασφαλή, ικανό να διώχνει κάθε λογής σακαφιόρες και να διαλύει ξόρκια εκκωφαντικά. Ακόμα και εφιάλτες, αμέ. Όλα τα ανωτέρω υπήρξαν βιωματικά παρέα με τούτον το δίσκο, τον τρίτο τον καλύτερο, ο οποίος δίχως δεύτερη σκέψη θα κυριαρχήσει τη χρονιά μου, με την απαράμιλλη ενέργεια και μελωδία του. Τα συγχαρητήριά μου κύριοι.

YouTube