Tom Morello

Στο μεγάλο βιβλίο του ροκ, ο Tom Morello έχει κερδίσει επάξια ένα γενναίο κεφάλαιο για τον εαυτό του και τις μπάντες του. Δεν υπάρχουν εκεί έξω πολλοί καλλιτέχνες που να μπορούν να περηφανευτούν ότι έβαλαν το μικρόβιο της σκληρής μουσικής σε μία ολόκληρη γενιά ή ότι άλλαξαν το παιχνίδι της σε σημαντικό βαθμό. Ακόμα περισσότερο, ανάμεσα σε αυτούς, είναι πραγματικά μετρημένοι εκείνοι που σε βάθος χρόνου κατάφεραν να διατηρήσουν την ακεραιότητά τους και να μην πέσουν σε προβλέψιμες λούπες.

Πάνε σχεδόν τρεις δεκαετίες από τότε που το ντεμπούτο των Rage Against The Machine έσκαγε σα μολότοφ σε ενεχυροδανειστήριο. Από τότε έχουν αλλάξει περίπου τα πάντα. Ανάμεσά τους και ο ίδιος ο άνθρωπος με την εξάχορδη και τις σειρές από εφέ. Το να έχει οποιοσδήποτε από εκείνον την απαίτηση να πιάσει σε σόλο πλαίσιο κορυφές αντίστοιχες με αυτές του παρελθόντος είναι τουλάχιστον αφελές. Δεν το είχε κάνει στο "The Atlas Underground", δεν το κάνει ούτε στον άμεσο (βλ. στήσιμο, τίτλο, εξώφυλλο) διάδοχό του.

Κοιτώντας από απόσταση, η σφραγίδα του δημιουργού διακρίνεται ξεκάθαρα. Από την ψηφιοποιημένη εισαγωγή του "Harlem Firefighter" και τα περάσματα των Bruce Springsteen & Eddie Vedder για την παραδόξως προσγειωμένη διασκευή του "Highway To Hell" μέχρι τα γαλλικά του Oli Sykes στο "Let's Get This Party Started" και την εκμοντερνισμένη grungy ατμόσφαιρα του "Driving To Texas", τα γνωστά συστατικά του ήχου είναι όλα παρόντα. Τα σήμα κατατεθέν riff. Η προσοχή στα ρυθμικά. Το ηλεκτρονικό περιτύλιγμα. Τα οργισμένα σόλο. Οι συνεχείς εναλλαγές.

Πλησιάζοντας περισσότερο, γίνεται σαφές ότι παρά την όρεξη για πειραματισμούς και τον ατελείωτο κατάλογο από καλεσμένους, η απουσία συνοχής είναι δίκοπο μαχαίρι. Σε ένα σύνολο με τόσο μεγάλη ποικιλία, το επίπεδο είναι φύσει αδύνατο να μείνει σταθερά ψηλά. Ίσως αν είχαν χρησιμοποιηθεί εδώ κάποιες από τις δυνατές στιγμές της πρόσφατης συνεργασίας με τον Bloody Beetroots να μιλούσαμε από τελείως διαφορετική βάση. Παρομοίως αν η διάρκεια ήταν πιο μαζεμένη. Με υποθετικά σενάρια ωστόσο δε βγήκε ποτέ κάτι, άρα.

Στο τέλος της μέρας, παραβλέποντας αναλύσεις και what ifs, το "The Atlas Underground Fire" δείχνει έναν μουσικό που αρνείται πεισματικά να χαλαρώσει ή να μπει σε καλούπι. Από μόνο του αυτό δεν είναι καθόλου αμελητέο. Η ξεδιάντροπα ραδιοφωνική διάθεση στο "Hold The Line" με τον Grandson και τα παράξενα οργανικά πάρτι των "Charmed I'm Sure" και "On The Shore Of Eternity", προσθέτουν επιπλέον καλοδεχούμενες πινελιές. Ανάμεσα σε νίκες, ήττες, προσδοκίες και σκισμένες ζώνες ασφαλείας ο Morello παραμένει μία τεράστια προσωπικότητα.