Twelve Foot Ninja

Μια από τις κυκλοφορίες που περίμενα με μπόλικη ανυπομονησία από την ημερομηνία της ανακοίνωσης της ήταν και η τρίτη των Twelve Foot Ninja. Η πρώτη μου επαφή μαζί τους προέκυψε εντελώς τυχαία με την κυκλοφορία του "Outlier". Πραγματικά, το περιεχόμενό του ήταν εξωπραγματικά καλό και πάνω από όλα φρέσκο. Ήταν μια απαραίτητη ώθηση στον μοντέρνο ήχο, δημιουργώντας ελπίδες για κάτι ιδιαίτερα καλό, για ακόμα μια φορά από την εξειδικευμένη στο είδος, Αυστραλία.

Το πρώτο δείγμα, "Long Way Home", δείχνει με το καλημέρα τo σκληρό πρόσωπο του συγκροτήματος. Djenty, γκρουβάτες κιθάρες διαδέχονται ένα παρανοϊκό intro για να δώσουν τη σκυτάλη σε ένα acid jazz/lounge πέρασμα και ένα εκρηκτικό ρεφραίν με τον απολαυστικό Kin. Η συνέχεια με το "Start The Fire" είναι πιο single-oriented, αφού τα στοιχεία από Korn και οι industrial πινελιές οδηγούν σε ένα πιο ομοιογενές κομμάτι. Εξίσου όμορφο, αν και ελαφρώς πιο radio-friendly σε σχέση με όσα μας έχουν συνηθίσει οι Αυστραλοί. Σε μια απρόσμενη, όσο και γεμάτη hype, συνεργασία με την Tatiana των Jinjer, το "Over And Out" μπολιάζει το ύφος των Ninja με αυτό των Ουκρανών με αρκετά μεγάλη επιτυχία. Οι δυο ερμηνευτές συνδυάζονται άψογα και θέτουν τις βάσεις για μια εκ νέου συνεργασία είτε στα πλαίσια μιας κοινής περιοδείας, είτε σε ακόμα μια σύνθεση (ή και γιατί όχι σε κάποιο project).

Μια από τις πιο ευχάριστες στιγμές του δίσκου είναι και το "IDK" όπου τα πράγματα είναι γενικά τσιλαριστά (εκτός από το βάρβαρο κλείσιμο) και οι αναφορές στην ηλεκτρονική μουσική των '90s είναι παντού. Οι Daft Punk αναμφίβολα αποτελούν μια σημαίνουσα επιρροή για το "Shock To The System", το οποίο περιλαμβάνει και ένα απρόσμενο θεατρικό waltz πέρασμα, ενώ το κλίμα αλλάζει εντελώς με το "Culture War" να είναι αναπόφευκτα πιο κοντά στους Slipknot και ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά του δίσκου. Τέλος, ο δίσκος κλείνει με μια μπαλάντα, το "Tangled", το οποίο μας δείχνει μια πιο stripped down εκδοχή της μπάντας, σε μια όμορφη ερμηνεία από τον Kin.

Ο τελευταίος με την εκφραστικότατη φωνή του, εξερευνά περισσότερο από ποτέ πριν τα καθαρά του, περιορίζοντας σε μεγάλο βαθμό τα ακραία του και φανερώνει το πόσο χαρισματικός τραγουδιστής είναι. Από την άλλη οι κιθαρίστες, Stevic και Ro, συνδυάζονται τόσο αρμονικά, ενώ μπάζουν στο παιχνίδι επιρροές από διαφορετικά φάσματα της μουσικής, καταλήγοντας σε συνθέσεις που αποκτούν τελικά έναν προσωπικό χαρακτήρα, ταυτόσημο της μπάντας. Αυτά τα δύο έντονα συστατικά, είναι και τα δυνατά χαρτιά της μπάντας.

Σαφώς, όσοι δεν έρχονται αντιμέτωποι για πρώτη φορά μαζί τους, έχουν περίπου μια εικόνα του τι να περιμένουν από τους Twelve Foot Ninja. Για τους (πολλούς) άλλους, το "Vengeance" θα αποτελέσει μια εξαιρετική αφορμή για ξεψάχνισμα της δισκογραφίας ενός εκ των πιο πολυδιάστατων συγκροτημάτων εκεί έξω. Οι Αυστραλοί τιμάνε την πατρίδα τους και αποδεικνύουν ότι έχουν να προσφέρουν πολλά στον μοντέρνο metal ήχο. Με επιρροές από Jamiroquai και Korn μέχρι Daft Punk και Slipknot, ενώ υφολογικά στέκεται πιο κοντά στους Mr.Bungle και τους Faith No More, το "Vengeance" έρχεται να αποδείξει ότι οι Twelve Foot Ninja είναι μια αδίκως υποτιμημένη μπάντα, η οποία αξίζει την προσοχή σας.