Rob Zombie

Είναι αλήθεια πως με τους τελευταίους δίσκους ο Rob Zombie έχει βρει μια συνταγή την οποία δύσκολα αποχωρίζεται. Έχοντας περάσει πλέον 20 χρόνια από τις πρώτες του, εξαιρετικές προσωπικές κυκλοφορίες, ο καλλιτέχνης έχει επιλέξει να διατηρείται σε ένα ύφος στο οποίο νιώθει ιδιαίτερα άνετα. Επιπρόσθετα, η, εδώ και χρόνια σταθερή, σύνθεση της μπάντας, συνεισφέρει σε αυτή την ισορροπία, αν και πλέον οι προσωπικές του κυκλοφορίες φαντάζουν ως ένα ακόμη κομμάτι του πολυσχιδούς καλλιτεχνικού puzzle στο οποίο επιδίδεται.

Πέντε χρόνια μεσολάβησαν ανάμεσα στο νέο του δίσκο και τον προκάτοχο του, το "The Electric Warlock Acid Witch Satanic Orgy Celebration Dispenser". Η πρώτη όψη, από τον τίτλο και το εξώφυλλο, καθιστά σαφές πως οι βασικές σταθερές της αισθητικής του καλλιτέχνη είναι παρούσες. Αλλοπρόσαλλος τίτλος, ψυχεδελικό εξώφυλλο, όλα είναι εδώ. Το χρονικό διάστημα όμως, σε συνδυασμό με τις δηλώσεις του κατά την προετοιμασία του δίσκου, τρόπον τινά δημιούργησαν προσδοκίες σε όσους ακολουθούν το έργο του. Το μπάσιμο του δίσκου δε, έπειτα από την προβλεπόμενη εισαγωγή, με το "The Triumph Of King Freak (A Crypt Of Preservation & Superstition)" είναι ικανό να εγείρει βλέμματα, μιας και είναι εξαιρετικό. Τέτοιες συνθέσεις είναι πλέον η πεμπτουσία της μουσικής υπόστασης του Rob Zombie.

Εμμένοντας στο industrial metal που τον ανέδειξε, αλλά με σαφή διάθεση αμεσότητας και έλλειψη πειραματισμών, ο Zombie παραδίδει δεκαεπτά συνθέσεις σε 42 λεπτά. Αν είστε μεταξύ όσων απολαύσαμε τον προηγούμενο δίσκο του για αυτό ακριβώς που ήταν, τότε εδώ είναι σίγουρο πως θα ανταμειφθείτε. Η γκρούβα κυριαρχεί, όπως και τα άμεσα και ευθέως αναγνωρίσιμα φωνητικά του Zombie. Οι συνθέσεις δε, παρά τη σαφή ύπαρξη, και συχνά αυτονόμηση, κιθαριστικών riffs δια χειρός John 5, φροντίζουν να αναδεικνύουν το κύριο όπλο που είναι οι ερμηνείες του μουσικού. Κατά αυτόν τον τρόπο, κομμάτια όπως το "The Ballad Of Sleazy Rider" ή το "Boom-Boom-Boom" είναι ικανά να αποτυπωθούν στη μνήμη εξαιτίας των φωνητικών γραμμών. Ταυτόχρονα, το αναγνωρίσιμο, μηχανικό και βαρύ riffing αποκαλύπτεται στις πιο σκληρές στιγμές του άλμπουμ, με τα "Shadow of The Cemetary Man", "The Eternal Struggles Of The Howling Man" και "The Satanic Rites Of Blacula" να ξεχωρίζουν.

Η διάθεση της μπάντας να παίρνει εαυτόν όσο σοβαρά όσο απαιτείται για να δημιουργήσει ένα, μεταξύ άλλων, horror/shock rock άλμπουμ είναι καθοριστική ως προς το πώς θα εκληφθεί ένα τέτοιο άλμπουμ. Μια άξια αναφοράς b-movie αισθητική, οφείλει να επιτρέπει τη συνύπαρξη χιούμορ, ευθύτητας αλλά και σεβασμού ως προς τις θεματικές της. Το "The Lunar Injection Kool Aid Eclipse Conspiracy", τόσο με τα σύντομα ιντερλούδιά του όσο και με την ενσωμάτωση διαφορετικών υφών με όρους slapstick χιούμορ, επιτυγχάνει αυτήν τη λεπτή γραμμή, που σε συνδυασμό με την ευθύτητα των συνθέσεων, κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον για τις κυκλοφορίες του Rob Zombie. Είναι ειλικρινά απολαυστικό και απενοχοποιημένο το γεγονός πως ο ίδιος δίσκος περιέχει τα "Shake Your Ass-Smoke Your Grass" και "Crow Killer Blues".

Η ανθολογία καινούριων τραγουδιών που κυκλοφόρησε ο Zombie δεν τον βρίσκει ριζικά ανανεωμένο. Του επιτρέπει όμως, τόσο σε θέματα ανάπτυξης ιδεών όσο και γενικότερης ισορροπίας, να βελτιώσει πολλά από τα ζητήματα των τελευταίων προκατόχων του. Το διασκεδαστικό industrial στο οποίο επιδίδεται η μπάντα, δεν ηχεί ούτε επικίνδυνο ούτε πειραματικό, αλλά ούτε και για «όλη την οικογένεια». Το συμπαγές σύνολο που είναι ο έβδομος προσωπικός του δίσκος, δύναται να εξελιχθεί σε εθιστική αδυναμία στην τρέχουσα χρονιά. Μακροπρόθεσμα, ίσως φαντάζει ως ένα ακόμη άνισο σύνολο που δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των δύο-τριών πρώτων προσωπικών του δίσκων. Διαθέτει όμως το έξτρα συνθετικό βάθος και ποικιλομορφία ώστε να μην μπορεί να περάσει απαρατήρητο.

Είναι λοιπόν ένας από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας του ιδιόρρυθμου Αμερικανού; Έχουν νόημα τέτοιες ερωτήσεις όταν μπορείς να πατήσεις το replay και να το απολαύσεις για όσο διαρκεί; Περίπου. Αν υπολειπόταν ελάχιστων συνθέσεων, το αποτέλεσμα θα αναδεικνυόταν αρκετά περισσότερο. Σε κάθε περίπτωση όμως, ο Rob Zombie επέστρεψε μετά από πέντε χρόνια, σχεδόν όπως αναμενόταν, αφού, ξεπερνώντας τον πήχη που ο ίδιος έχει θέσει στην πρόσφατη δισκογραφία του, προσφέρει ένα αναβαθμισμένο αποτέλεσμα. Το εάν αυτό το άλμπουμ προμηνύει μια μελλοντική, περεταίρω ανοδική πορεία, η οποία πλέον θα διαθέτει έρεισμα στους δύο τελευταίους δίσκους, ίσως και να έχει όση σημασία όσο οι θεματικές του δίσκου.