Poppy

"Flux" όπως λέμε ρευστότητα ή αλλιώς όπως λέμε η καριέρα της Poppy που από YouTube περσόνα μεταβάλλεται σε ένα αρτιστικό φαινόμενο με υποψηφιότητα Grammy για μάλιστα metal κατηγορία μετά το πολύ καλό "I Disagree" του 2020. Μπορεί μέχρι πέρσι απλά να μιλούσαμε για ένα φαινόμενο της εποχής, τη μουσική των influencer, της νέας γενιάς που εμείς οι μεγαλύτεροι προσπαθούμε -επί ματαίω- να προλάβουμε και να κατανοήσουμε πλήρως. Η Poppy είναι μια πανέξυπνη γυναίκα που αντιλαμβάνεται το πόσο πλέον έχει 'μεγαλώσει' και έρχεται έναν χρόνο μόλις μετά να μας επανασυστηθεί σαν μια ολοκληρωμένη art και alt rock περσόνα.

Κινούμενη πλέον σε πιο βατά rock μονοπάτια σε σχέση με το πειραματικό και ολίγον kawaii metal του "I Disagree" αλλά με εννέα συνθέσεις που σε μόλις μισή ώρα είναι ένα σφηνάκι φρεσκάδας και μια mainstream καλλιτεχνική πρόταση που δεν προκαλεί πλέον αλλά έχει ουσία και κυρίως ακούγεται ευχάριστα! Grunge, pop, alt rock αναμιγνύονται εξαιρετικά από το χεράκι του παραγωγού Justin Meldal-Johnsen (Nine Inch Nails) και μπορείς από το πρώτο single "Flux" να το καταλάβεις αυτό. Εξαιρετικά δυνατό, 90s νοσταλγικό μας 'φορτώνει' αμέσως στο κλίμα του album. Riff και ρεφραιν που μένουν στο μυαλό, μοτίβο που θα συναντήσεις και στο pop "So Mean" με την κιθάρα να ακούγεται σαν τους Sonic Youth σε μια χαριτωμένη εκδοχή τους. H Poppy σίγουρα γουστάρει Cure και το δείχνει στο "Hysteria", ένα κομμάτι που πάλι εντυπωσιάζει ο ήχος και η παραγωγή. Όλα τα όργανα ακούγονται υπέροχα και πάνω τους πατάει εντυπωσιακά η αγγελική φωνή του δαίμονα που λέγεται Poppy. Ολοκληρώνεται με ένα κρεσέντο και μια κραυγή και αποτελεί από τις πιό δυνατές στιγμές του μικρού αυτού album. Αλλά χωρίς fillers και γεμάτο ουσία και συνοχή δεν μας πειράζει διόλου. Οι Garbage συναντούν τους Nirvana στο "Her", ξανά επιρροές Cure στο "As Strange As It Seems", ένα ονειρικό low tempo κομμάτι που η απαλή φωνή της Poppy μας ταξιδεύει.

Η απορία που γεννά το album είναι η καλλιτεχνική... 'ειλικρίνεια' της Poppy εκτός και αν η συνεχής μεταβλητότητα της είναι και αυτό από μόνο του μια καλλιτεχνική έκφανση της περσόνας της. "Never Find My Place" τραγουδά στο φινάλε του album στο πιό προσωπικό τραγούδι που μάλλον τραγούδησε ποτέ. 'Cause I know that I will be fine If I never find my place' και έτσι πρόκειται να συνεχίσει. Ποτέ δεν θα βρεί σταθερότητα και τη θέση της στο κόσμο και αυτό είναι που θα την ωθήσει και στην καλλιτεχνική αποθέωση που νιώθω δεν αργεί.