Mammoth WVH

Με όνομα βαρύ σαν ιστορία, ο - υιός του Eddie - Wolfgang Van Halen έπεσε από νωρίς στα βαθιά. Το 2016 στα δεκαπέντε του ανακοινώθηκε ως ο αντικαταστάτης του Michael Anthony στους Van Halen και στα εικοσιένα του είχε τον ρόλο του μπασίστα στο τελευταίο στούντιο άλμπουμ που έμελλε να κυκλοφορήσουν, το "A Different Kind Of Truth", πυροδοτώντας κάποιες κουβέντες περί νεποτισμού, οι οποίες σταδιακά εξασθενούσαν όσο γινόταν περισσότερο γνωστό κι εμφανές το μουσικό του ταλέντο. Ξεκίνησε παίζοντας drums, μετά κιθάρα, μετά μπάσο και πλήκτρα, ενώ επιμελούταν μια σειρά από θέματα που αφορούσαν τις περιοδείες των Van Halen, καταφέρνοντας να κερδίσει την εκτίμηση και των θαυμασμό πολλών σπουδαίων μουσικών.

Παράλληλα, μοιάζει πολύ διαβασμένος ακροατής και με εξαίρετο γούστο, εκφράζοντας συχνά την αγάπη του για συγκροτήματα όπως οι Tool, οι Karnivool, οι Porcupine Tree και οι Alter Bridge. Μάλιστα, με τους τελευταίους διατηρεί στενή φιλία, παίζοντας μπάσο σε δυο από τα προσωπικά άλμπουμ του Mark Tremonti και περιοδεύοντας μαζί του, ενώ έπαιξε drums στο προσωπικό άλμπουμ του Clint Lowery των Sevendust, αποδεικνύοντας μια αδυναμία για τον αμερικάνικο, mainstream rock ήχο της γενιάς του. Αυτόν που λίγο-πολύ επιλέγει να ακολουθήσει στο πρώτο του προσωπικό άλμπουμ.

Έχοντας στο νου τα παραπάνω δεν προκαλεί έκπληξη ότι ο ίδιος ο Wolfgang έχει αναλάβει τα πάντα μόνος του στο πρώτο άλμπουμ των Mammoth WVH: παίζει κιθάρα, μπάσο, drums και τραγουδάει, ενώ φυσικά έχει συνθέσει όλα τα τραγούδια. Μόνο την παραγωγή εμπιστεύθηκε στα έμπειρα χέρια του Elvis Baskette (Alter Bridge, Slash). Όσο για το όνομα, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, ο πατέρας του του είχε πει πως Mammoth ήταν το πρώτο όνομα της μπάντας πριν μετονομαστούν σε Van Halen, σε μια περίοδο που μάλιστα τραγουδούσε ο ίδιος ο Eddie.

Θεωρώ τίμιο εκ μέρους του που μουσικά σε αυτό το πρώτο του εγχείρημα δεν προσπαθεί να πατήσει πάνω στα χνάρια της μπάντας του πατέρα του, ειδικά όσο ακόμα είναι νωπές οι μνήμες και η συναισθηματική φόρτιση υψηλή. Εδώ κι εκεί ίσως διακρίνονται σημεία επιρροών στο κιθαριστικό παίξιμο του, αλλά το "Mammoth WVH" δεν απευθύνεται σε οπαδούς των Van Halen, αλλά σε όσους αρέσκονται σε πιο μοντέρνα ακούσματα, όπως οι Foo Fighters, οι Jimmy Eat World, οι Shinedown, οι Sevendust και γενικά κοιτάζει προς τα αμερικάνικα, mainstream rock ραδιόφωνα.

Η κατεύθυνση αυτή μοιάζει πιο εύκολη και πιο δύσκολη ταυτόχρονα. Δεν μπαίνει στον διαδικασία να αποδείξει ότι τεχνικά μπορεί να γεμίσει τα παπούτσια του πατέρα του, αλλά την ίδια στιγμή πρέπει να επιδείξει μεστότητα και να τα καταφέρει ταυτόχρονα σε πολλά επίπεδα: παικτικά, ερμηνευτικά και κυρίως συνθετικά. Κι ενώ τα καταφέρνει μια χαρά σε όλους τους τομείς, καθώς τίποτα δεν μοιάζει παράταιρο ή αδύναμο κατά τη διάρκεια του άλμπουμ, την ίδια στιγμή, όμως, τίποτα δε μοιάζει και πραγματικά εξέχον.

Σίγουρα υπάρχουν συμπαθητικές στιγμές, όπως το πιο εμπορικό "Think It Over", το εναρκτήριο "Mr. Ed", το πιασάρικο "Horrible Right", το δυναμικό "Don’t Back Down" και το φορτισμένο κλείσιμο του "Distance" που αρχικά δεν συμπεριλαμβανόταν στα πλάνα του άλμπουμ και το είχε κυκλοφορήσει ως φόρο τιμής στον εκλιπόντα πατέρα του. Όμως, στο σύνολο των 60 λεπτών και των 14 συνθέσεων είναι δύσκολο να ισχυριστώ ότι το ενδιαφέρον διατηρείται αμείωτο, παρά το γεγονός πως ποιοτικά δεν εντοπίζονται σημαντικές μεταβολές. Κατ’ αντιστοιχία, φωνητικά και κιθαριστικά η συνολική προσπάθεια είναι απλά οκ.

Ως πρώτη δουλειά θα τη χαρακτήριζα σίγουρα ως αξιοπρεπή, αλλά - μην κοροϊδευόμαστε -δεν είναι αυτή που του δίνει τη δυνατότητα να ανοίξει κάποιες συναυλίες στην επικείμενη περιοδεία των Guns N’ Roses. Αποτελεί μια καλή είσοδο για τον νεαρό Wolfgang στο χώρο της μουσικής βιομηχανίας στηριζόμενος πλέον μόνο στις δικές του δυνάμεις. Ταλέντο έχει αδιαμφισβήτητα, ευκαιρίες θα πάρει σίγουρα περισσότερες από το μέσο νέο όνομα, όμως μοιάζει να χρειάζεται κάτι παραπάνω αν θέλει να ξεχωρίσει. Ενδεχομένως, να πρέπει να ξανασκεφτεί αν είναι η καλύτερη ιδέα να προσπαθεί να κάνει τα πάντα μόνος του.