Spock's Beard

Ακόμα κι εγώ, που δηλώνω αιώνια πιστός, είχα αρχίσει να πιστεύω ότι η καριέρα των Spock's Beard είχε εισέλθει σε ένα τέλμα, καθώς η υφιστάμενη κατάσταση τους έμοιαζε περισσότερο με περίοδο απόσυρσης, με τα μέλη της μπάντας να δείχνουν πως έχουν άλλες προτεραιότητες. Σε βαθμό που όχι μόνο εξεπλάγην όταν ανακοίνωσαν ότι θα κυκλοφορούσαν νέο δίσκο, αλλά παραμένοντας επιφυλακτικός ως προς το τι να περιμένω από το "The Archaeoptimist". Τι επτά χρόνια δισκογραφικής απουσίας από το "Noise Floor", η ισχνή συναυλιακή δραστηριότητα, και η ακατάπαυστη παραγωγικότητα των Pattern-Seeking Animals (οι οποίοι είναι spin off project των Spock's Beard), δεν αποτελούσαν λόγους αισιοδοξίας.

Όμως, το "The Archaeoptimist" έρχεται με μια μεγάλη έκπληξη. Διότι, όπως προκύπτει από το δελτίο τύπου, το 14^ο άλμπουμ των Spock's Beard αποτελεί περισσότερο μια προσωπική δουλειά του πληκτρά Ryo Okumoto, παρά κάποιου είδους συλλογική προσπάθεια των μελών της μπάντας. Ο Okumoto μαζί με έναν συνεργάτη του, τον Michael Whiteman, μοιράστηκαν το συνθετικό φορτίο του άλμπουμ, με τη συνεισφορά των υπολοίπων να περιορίζεται σε κάποιους στίχους που έγραψαν ο Ted Leonard (φωνή) και ο Alan Morse (κιθάρα). Δεδομένου ότι o Okumoto ήταν το μέλος με την μικρότερη συνθετική συμμετοχή διαχρονικά και το ότι ο Whiteman (μου) είναι παντελώς άγνωστός, ομολογουμένως δεν ήξερα τι να περιμένω.

Όλοι οι παραπάνω παράγοντες σχεδόν εξαφανίστηκαν με την πρώτη ακρόαση του άλμπουμ, καθώς ήταν σαφές χαρακτηρίζεται από μια ποιότητα (παικτική, ηχητική, ερμηνευτική) που συνάδει με το όνομα των Spock's Beard. Μερικές ακροάσεις μετά είχα πλέον επιβεβαιώσει πως πρόκειται για μια πάρα πολύ καλή δουλειά, που εν τέλει όχι μόνο φέρει άξια το όνομα της μπάντας, αλλά αποτελεί και μια από τις ωραιότερες προτάσεις που άκουσα την τρέχουσα χρονιά στον παραδοσιακό progressive rock χώρο. Μπράβο στον Ryo, λοιπόν!

Όπως συνήθως καταφέρνουν οι Spock's Beard, παρόλο που τα συστατικά και οι συνταγές τους μοιάζουν παλιά (βλέπε επιρροές από Gentle Giant, Yes, Genesis κλπ), κανένα άλμπουμ δεν ακούγεται καθόλου αναχρονιστικό ή ρετρό στην πραγματικότητα. Και φυσικά σε αυτό παίζουν τον ρόλο η μίξη και το mastering του τεράστιου Rich Mouser, ο οποίος παραμένει σταθερός στη θέση του και με κάποιο μαγικό τρόπο κάνει τα πάντα να ακούγονται τόσο φρέσκα και ευκρινή, για μια ακόμα φορά. Όπως, επίσης, οφείλουμε να αποδώσουμε τα credits στον Okumoto και για την παραγωγή του άλμπουμ, με το κάθε μέλος να ηχογραφεί τα μέρη του στο σπίτι του. «O tempora, o mores» θα έλεγε κανείς…

Ο οποίος Okumoto παραμένει πρωταγωνιστής και σε παικτικό επίπεδο, ενδεχομένως αναμενόμενα αφού ως βασικός συνθέτης έχει δώσει πολύ χώρο στα πλήκτρα, δίνοντας συχνά μια πιο fusion κατεύθυνση στη μουσική. Όλοι οι υπόλοιποι είναι άξιοι συμπαραστάτες, με τα φώτα να πέφτουν αναπόφευκτα στις πάντα δυναμικές ερμηνείες του Ted Leonard και στο εξαιρετικό drumming του νεόφερτου Nick Potters που η αλήθεια είναι πως είχε μεγάλα παπούτσια να γεμίσει. Ο Dave Meros είναι βράχος με το μπάσο του, ενώ ο Alan Morse βγαίνει μπροστά μόνο όταν το απαιτεί η εκάστοτε σύνθεση ή κάποιο επιμέρους σημείο μέσα σε αυτή.

Κι αν για το επίπεδο των παιξιμάτων είχα ελάχιστη ως καμία αμφιβολία, το ευχάριστο είναοι πως συνθετικό επίπεδο στέκεται αντίστοιχα υψηλά. Στο εναρκτήριο "Invisible" δεν μπορεί να κρυφτεί η αγάπη της μπάντας για τους Kansas, ενώ συνθέσεις όπως το "Electric Monk" και το "St. Jerome In The Wilderness" συνδυάζουν μεστότητα με πολυπλοκότητα, έχοντας πάντα την μελωδικότητα σε πρώτο πλάνο. Η επιλογή να γράψουν ένα 4^ο μέρος στην σειρά των "Thoughts" τραγουδιών με το "Afourthoughts", αρχικά δεν με έπεισε, αλλά τελικά αποτελεί πολύ όμορφη προσθήκη στη ροή του άλμπουμ, σε αντίθεση με κλείσιμο του 11λεπτου "Next Steps", το οποίο πέραν κάποιων στιγμών δεν με κρατάει συνολικά σαν σύνθεση. Αδιαμφισβήτητα, όμως, η ραχοκοκαλιά και η καλύτερη σύνθεση του άλμπουμ είναι το 20λεπτο "The Archaeoptimist", το οποίο περιλαμβάνει μια σειρά από καταπληκτικά μέρη και ευφάνταστες στιγμές, από funky περάσματα που φέρνουν στο νου Stevie Wonder (μεταξύ 7^ου και 10^ου λεπτού), μέχρι heavy riffing (κάπου πριν το 15^ο λεπτό), όντας εντυπωσιακό και απολαυστικό σε όλη τη μεγάλη διάρκειά του.

Εν τέλει, μέσα από τις έξι συνθέσεις και την μια ώρα του "The Archaeoptimist", οι Spock's Beard καταφέρνουν να διατηρήσουν αναλλοίωτο το αναγνωρίσιμο ύφος και τα ποιοτικά στάνταρ που χαρακτηρίζουν όλη την ως τώρα πορεία τους, ενώ ταυτόχρονα επανατοποθετούνται μουσικά, δίνοντας τα ηνία στον Ryo Okumoto. Παρά τις όποιος αρχικές αμφιβολίες, ο Ryo και η παρέα του τα καταφέρνουν περίφημα, και σε κάνουν να νιώθεις πως με κάποιο τρόπο η σπουδαία αύρα που φέρει το όνομα των Spock's Beard τους συνοδεύει και σε αυτή τη δουλειά, καθιστώντας την απαραίτητη για κάθε οπαδό της μπάντας, αλλά και του progressive rock ιδιώματος γενικότερα.