[7]: Μουσικές στη μικρή οθόνη για το πρώτο μισό του 2023

Γεύση από κοκτέιλ. Ήχοι από κλιματιστικά. Στην τελική ευθεία για την ολοκλήρωση της φεστιβαλικής περιόδου. Μετρώντας αντίστροφα για τα μπάνια του λαού. Μαύρη κατάρα, ανία, βαρεμάρα. Η μέρα σβήνει, Αθήνα είσαι καμίνι. Το πακέτο δεν θα ήταν ολόκληρο χωρίς τηλεοπτική ανασκόπηση για το πρώτο μισό της χρονιάς. Αργήσαμε; Κάνε μας τη χάρη. Έχουμε μία παράδοση να κρατήσουμε. Κι ένα μυαλό που βολτάρει σε κάποια κρυμμένη παραλία, αλλά αυτό ας το κρατήσουμε μεταξύ μας.

Από όσα έμειναν εκτός, ξεχωριστή μνεία αξίζουν το πέρασμα της Sharon Tandy από το υπέροχα παράξενο "Copenhagen Cowboy" του Nicolas Winding Refn και η συγκινητικά τέλεια χρήση του "Let It Burn" των Goat στις "Mayfair Witches" της Anne Rice. Με τον ατελείωτο κατάλογο από σουξέ που πέρασαν στην τελευταία σαιζόν του Ted Lasso δε μπλέκουμε καν. Φήμες οργιάζουν για Public Enemy πριν το οριστικό αντίο του "Succession", αλλά ακόμα δε μπορούμε να επιβεβαιώσουμε.

Όπως πάντα, η παρουσίαση είναι αλφαβητική και οι επιλογές έγιναν έχοντας ως στόχο τη σωστή χρήση της μουσικής, σε συνάρτηση με τη συνολική ποιότητα, πάντα σύμφωνα με τα R! γούστα μας. Κάπου στο τέλος η λογική φεύγει από το παράθυρο, το αναγνωρίζουμε, δεν θα απολογηθούμε καθόλου. Ακολουθούν μικρά, σε γενικές γραμμές, spoiler.

1

Björk - "All Is Full Of Love"
στο "Beef"

Ίσως η πιο ανατρεπτική σειρά στην πρόσφατη μνήμη, που αντί να αποφεύγει την τονική δυσαρμονία, ποντάρει σε αυτήν. Όλα ξεκινούν από το κλασικό roadrage: την απόλυτη ανάγκη να τα βάλεις με τον !#$@&% που πήρε νύχτα το δίπλωμα και δεν έμαθε να οδηγεί. Από εκεί ξεκινάει ένα ρόλερ κόστερ συναισθημάτων, με την Amy Lau της Ali Wong και τον Danny Cho του Steven Yeun να αλληλοτρώγονται, κατασπαράζοντας μαζί και τις σάρκες τους. Με την διεισδυτική ματιά κάθε δουλειάς από το στούντιο Α24, η σειρά κάνει μία ανατομία στη ζωή των Ασιατοαμερικανών, την ταξικότητα, τους έμφυλους ρόλους, και την πνευματικότητα. Στο συγκλονιστικό αποκορύφωμα της ιστορίας, το συναίσθημα ξεσπά με Björk, έτσι απλά, έτσι απέριττα. Η γραμμή που χωρίζει την αγάπη από το μίσος δεν υπήρξε ποτέ λεπτότερη.

2

Wet Leg - "Chaise Longue"
στο "Extraordinary"

Σε ένα σύμπαν όπου το 99% του πληθυσμού αποκτά υπερδυνάμεις τη στιγμή που ενηλικιώνεται, η Jen είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Τόσο απλά. Τόσο πιασάρικα. Προσθέτοντας στο σέικερ το μικρό χάος που συνοδεύει την εποχή της ενηλικίωσης, δεν είναι να απορείς που για αποτέλεσμα προκύπτει ένα υπέρ-δροσιστικό κοκτέιλ. Παρά τις άπειρες δυνατότητες που προσφέρει το πλαίσιο, οι καταστάσεις πατάνε σταθερά στη γη. Οι απεγνωσμένες απόπειρες της πρωταγωνίστριας και της παρέας της να βρουν λύση είναι απολαυστικές. Στην αξιοζήλευτη λίστα με μουσικά breaks, οι Wet Leg κερδίζουν επάξια. Όσο ο υπόλοιπος κόσμος διυλίζει κώνωπες προσπαθώντας να βρει σε τι ποσοστό έχει φτάσει ο υπερηρωικός κορεσμός, μια φρέσκια οπτική στο χιλιοφορεμένο θέμα δίνει τη δική της απάντηση.

3

AC/DC - "You Shook Me All Night Long"

στο "The Great"

Ξέχνα ό,τι ήξερες για τη Μεγάλη Αικατερίνη. Δεν ήξερες τίποτα; Κανένα πρόβλημα! Σίγουρα, κάποια πραγματικά γεγονότα χρησιμοποιούνται ως αφορμές γύρω από τις οποίες χτίζεται η αφήγηση. Ακόμα και με αυτά ως σημεία αναφοράς, ωστόσο, οι γραμμές που τα ενώνουν είναι τόσο υστερικά σχεδιασμένες που δεν γίνεται να μη σηκώσουν φρύδια ή/και να μη σπάσουν χείλια. Η χημεία της Elle Fanning με τον Nicholas Hoult φωτίζει κάθε καρέ. Η σφραγίδα του Tony McNamara (βλ. "The Favourite", του Γιώργου Λάνθιμου) φωνάζει από χιλιόμετρα. Οι ατάκες πέφτουν βροχή. Τα ημί-σουρεάλ σκηνικά χτυπάνε χωρίς έλεος. Εκείνη η ανατροπή κέρασε ένα από τα μεγαλύτερα ερωτηματικά της σαιζόν. Το «έπος» δεν αρκεί για να χαρακτηρίσει την κορύφωση πριν το τελικό κόψιμο σε μαύρο.

4

Linda Ronstadt - "Long, Long Time"
στο "The Last Of Us"

Το hype μερικές φορές λέει την αλήθεια. Όχι απαραίτητα όλη, αλλά ας μην κολλήσουμε εκεί. Το έργο της μεταφοράς του πολυβραβευμένου παιχνιδιού της Naughty Dog δεν ήταν ό,τι πιο δύσκολο, τηρουμένων των αναλογιών. Μόνο οι πιο αθεράπευτα αισιόδοξοι οπαδοί όμως μπορεί να περίμεναν τον βαθμό της επιτυχίας. Η απεικόνιση του Joel από τον Pedro Pascal είναι σεμιναριακή. Η παρουσία της Anna Torv ως Tess προσθέτει κάμποσους πόντους. Οι όποιες αμφιβολίες υπήρχαν στα χαρτιά για την Ellie της Bella Ramsey εξαφανίζονται σταδιακά, μέχρι που καίγονται ολοκληρωτικά στο "When We Are In Need". Οι αναφορές στο πρωτότυπο υλικό ξεχωρίζουν με γυμνό μάτι. Η ανανεωμένη εκδοχή της ιστορίας πίσω από το εμβληματικό φορτηγάκι είναι απλά άψογη, με όλη τη σημασία της λέξης.

5

Link Wray & The Wray Men - "Rumble"
στο "Poker Face"

Αν παίχτηκε μία και μόνο μία αμιγώς ροκ ώρα στο χαζοκούτι το τελευταίο εξάμηνο, στα βιβλία μας αυτή ήταν το "Rest In Metal". Όχι ότι τα επεισόδια της σειράς πριν ή μετά από αυτό πάνε πίσω· η συνεργασία του πολύ Rian Johnson με την αγαπημένη Natasha Lyonne ήταν πρακτικά αδύνατο να αστοχήσει. Απλά, η στόχευση του κάδρου σε ένα χαροκαμένο συγκρότημα που προσπαθεί να ξεκολλήσει από τον πάτο με μία περιοδεία της απελπισίας, χτυπάει απόλυτα κέντρο. Η αιώνια κατάρα του ενός hit. Τα άδεια μπαράκια. Οι στιγμές στο βαν. Ο γνήσιος ενθουσιασμός του οπαδού που παίζει με τα ινδάλματά του. Η θλιβερή συνειδητοποίηση στο «δεν είναι απλά ένα τραγούδι». Το τελευταίο τουίστ κολλάει όσο ένα διπλό ρεφραίν μετά από σόλο.

6

Chumbawamba - "Timebomb"
στο "This World Can't Tear Me Down"

Η δεύτερη σαιζόν του περσινού "Tear Along The Dotted Line", συνεχίζει την ημιαυτογραφική αφήγηση του Ιταλού αναρχικού κομίστα Zerocalcare και της συνείδησής του (σε μορφή Αρμαντίλο).Το slapstick χιούμορ συμβιώνει με το ψυχογράφημα, σε μία σειρά που η διασπασμένη αφήγηση των γεγονότων καταλήγει σε ένα μωσαϊκό ανθρώπων χωρίς τόπο. Η πολιτικοποίηση της σειράς δεν αφήνει τίποτα απέξω: αστική παρακμή, προσφυγικά ρεύματα, και φασίστες, πλάι στην απολιτίκ βιομηχανία του θεάματος. Καθώς ο Zerocalcare πηγαίνει να συναντήσει τον από χρόνια εξαφανισμένο φίλο του που επέστρεψε από την αποτοξίνωση, τα αδιέξοδα μοιάζουν πιο ασφυκτικά από ποτέ. Ολόκληρη η Ιταλική κοινωνία του 2023, αλλά και οι προσωπικές ζωές των ηρώων, ακούγονται σαν βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Το "Timebomb" των Chumbawamba προοικονομεί την επερχόμενη οριακότητα, και αναμενόμενα όπου υπάρχουν βόμβες, ακολουθούν κι εκρήξεις.

7

Radiohead - "Climbing Up The Walls"
στο "Yellowjackets"

Για όλη την έκρηξη σε ποσότητα και ποιότητα παραγωγών για τη μικρή οθόνη των τελευταίων πολλών χρόνων, οι ουσιαστικά τηλεοπτικές επιλογές που ξεχωρίζουν είναι μετρημένες. Καλές οι υπερπαραγωγές, χρυσές οι μίνι-σειρές, και πάντα καλοδεχούμενες οι δουλειές που θα προβληματίσουν, θα θέσουν ερωτήματα ή θα προσφέρουν εναλλακτικές στον όποιον τομέα. Στο τέλος της μέρας όμως, η τέχνη της απλής, λιτής διασκέδασης ποτέ δεν θα χάσει τη μαγεία της. Η παρέα των Yellowjackets προσφέρει ακριβώς αυτό. Το σάουντρακ ροκάρει μέχρι τελικής πτώσης. Ο αυτοσαρκασμός δίνει και παίρνει. Το πάντρεμα Christina Ricci και Elijah Wood λυγίζει το σύμπαν. Η Juliette Lewis με τα μπλουζάκια Pixies είναι ό,τι καλύτερο. Η σκηνή του δείπνου με υπόκρουση Thom Yorke & Co. έγινε σημαία πριν καν τελειώσει.

+1

Led Zeppelin - "Ramble On"
στο "The Winchesters"

Αλήθεια τώρα, περίμενες κάτι διαφορετικό; Από τη στιγμή της πολύ πρώτης ανακοίνωσης οι πιθανότητες ήταν καταδικαστικές. Τα prequel που έστω στέκονται στο ίδιο επίπεδο με το πρωτότυπο μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Με δεδομένες τις χαμηλές πτήσεις του "Supernatural" για αρκετά χρόνια πριν την αυλαία, οι όποιες ελπίδες καίγονταν με συνοπτικές. Το όνομα του Jensen Ackles σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε από μόνο του να ανατρέψει το κλίμα. Το βάρος που κλήθηκαν να κουβαλήσουν η Meg Donnelly και ο Drake Rodger ήταν δυσβάσταχτο. Ανάμεσα στην τυφλή πίστη στη δοκιμασμένη συνταγή και τις ιστορίες που κάπως, κάπου, κάποτε είχαμε ξαναδεί, η κατάληξη έμοιαζε προδιαγεγραμμένη. Το σβήσιμο με τον απαράβατο κανόνα άφησε μία όμορφα γλυκόπικρη γεύση.