Volbeat

Ελπίζω να μην υπάρχουν ακόμα διχογνωμίες για το αν οι Volbeat είναι μια από τις μεγαλύτερες metal μπάντες των ημερών μας. Είναι. Και κατά την άποψή μου, μια από τις καλύτερες, έχοντας αποτυπώσει έναν από τους πιο προσωπικούς ήχους που ακούσαμε στη σκληρή μουσική τα τελευταία 15-20 χρόνια. Κυρίως, όμως, διότι έχουν κυκλοφορήσει κάποια φανταστικά άλμπουμ και έχουν γράψει κάμποσα σπουδαία τραγούδια.

Κάθε άλμπουμ τους μέχρι και το "Outlaw Gentlemen & Shady Ladies" αποτελούσε ένα βήμα μπροστά σε πολλούς τομείς - ηχητικά, συνθετικά, εμπορικά - μέχρι που η ισορροπία metal και mainstream στοιχείων έδειξε λίγο να αναταράσσεται στα δυο πιο πρόσφατα άλμπουμ των Δανών, στο "Seal The Deal & Let's Boogie" και στο "Rewind, Replay, Rebound", με την πλάστιγγα να γέρνει προς τα δεύτερα. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, αμφότερα παραμένουν δυο καλά άλμπουμ και με όπλα κάποια πολύ δυνατά single, κατάφεραν να διατηρήσουν ψηλά το όνομα των Volbeat ή ακόμα και να το μεγαλώσουν σε κάποιες αγορές.

Φτάνοντας στην όγδοη δισκογραφική τους δουλειά, ο Michael Poulsen και η παρέα του μοιάζουν σαν να άκουσαν λίγο τις ενστάσεις μιας μεγάλης μερίδας των οπαδών τους και στο "Servant Of The Mind" παρουσιάζουν ένα άλμπουμ πιο επικεντρωμένο στη heavy/metal πλευρά τους, τουλάχιστον σε σχέση με τους δυο προκατόχους του. Ή για να ακριβολογούμε επαναφέραν κάπως την ισορροπία.

Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν οι πιο χαλαρές στιγμές, κι αυτό πιθανότατα θα το γνωρίζουν όσοι έχουν τσεκάρει τόσο το χορευτικό/rock n’ rollάδικο "Wait A Minute My Girl" ή το φτιαγμένο για single "Dagen Før" (και με τη συμμετοχή της Stine Bramsen), το οποίο φέρνει στο νου το "For Evigt". Παρεμπιπτόντως αμφότερα είναι δυο από τα ωραιότερα τραγούδια του άλμπουμ κατ’ εμέ, μιας και πάντα μου άρεσε αυτή η συνθετική πλευρά του Poulsen και της παρέας του. Την ίδια στιγμή, στο αφιερωμένο στη μνήμη του LG Petrov των Entombed, "Becoming", επιστρατεύονται ως και κάποια death metal riff, ενώ η riffολογία του "Say No More" είναι αδύνατον να μην φέρει στο νου το δεξί χέρι του James Hetfield και δη ένα τραγούδι όπως το "Eye Of The Beholder", σε δυο από τις πιο heavy στιγμές του άλμπουμ.

Γενικότερα, το Metallica στοιχείο είναι (και πάλι) πολύ ισχυρό στο σύνολο του άλμπουμ και σε τραγούδια όπως το εξαιρετικό εναρκτήριο "Temple Of Ekur", το ιδιαιτέρως βαρύ "The Sacred Stones" ή το "Mindlock". Αυτό που προκύπτει σχεδόν με σιγουριά είναι ότι οι Volbeat έχουν γράψει μερικά από τα καλύτερα riff τους στο "Servant Of The Mind", με τα οποία πιθανότατα θα κερδίσουν πίσω κάποιους παλιούς οπαδούς.

Rock n’ rollαδικα στοιχεία υπάρχουν ενσωματωμένα πολύ σωστά σε συνθέσεις "Step Into Light" και το "The Devil Rages On", ενώ υπάρχουν συνθέσεις, όπως το δυναμικό "Shotgun Blues", το διασκεδαστικό και ταυτόχρονα βαρύ "Heaven’s Descent" ή το 8λεπτο κλείσιμο του "Lasse’s Birgitta", που εγγυούνται ευχάριστες ακροάσεις σε όποιον γουστάρει Volbeat.

Το πρόσημο για το άλμπουμ είναι σίγουρα θετικό, τοποθετώντας το εύκολα πάνω από τις δυο προηγούμενες δουλειές των Δανών, εν συνόλω. Πέραν της ποιότητας που χαρακτηρίζει κάθε άλμπουμ τους, αυτή τη φορά ξεχωρίζει η κιθαριστική δουλειά, ενώ η επαναστροφή σε έναν πιο heavy προσανατολισμό λειτουργεί επίσης ευνοϊκά. Αν, εν τέλει, δεν καταφέρνει να φτάσει στα επίπεδα εντυπωσιασμού των καλύτερων δουλειών τους, αυτό οφείλεται περισσότερο στον ίδιο τον χαρακτήρα που έχει χτίσει το συγκρότημα, ο οποίος δεν αφήνει πολύ χώρο για ιδιαίτερες εκπλήξεις. Ακόμα και χωρίς αυτό το στοιχείο, όμως, η συνθετική μεστότητα υπερτερεί και το "Servant Of The Mind" είναι ένα πραγματικά καλό άλμπουμ το οποίο θα ευχαριστηθούν οι οπαδοί των Volbeat, ενώ παράλληλα έχει όλα τα απαραίτητα συστατικά για να κάνει κάποιον που θα έρθει για πρώτη φορά σε επαφή με τις μουσικές τους να τους αγαπήσει. Και πολύ καλά θα κάνει.