Gizmachi

Να βγάλουμε τα εγκυκλοπαιδικά πρώτα από τη μέσα. 'Gizmachi' είναι αργκο για ένεση μεθαμφεταμίνης. Οι Νεοϋορκέζοι Gizmachi αν ήταν ποτέ σχετικοί ήταν πριν από 16 χρόνια όταν με τις ευλογίες του Shawn 'Clown' Crahan (Slipknot) που λειτούργησε ως μέντορας και σαν παραγωγός, κυκλοφόρησαν το δεύτερο τους άλμπουμ με τίτλο "The Imbuing", κάποιοι ελάχιστοι ειδικά στην άλλη άκρη του Ατλαντικού εκτίμησαν το nu metal στυλάκι τους και μέχρι και στο Ozzfest έπαιξαν αλλά ως εκεί. Ίσως να μην έτυχε της αναγνώρισης που του άξιζε αλλά 16 χρόνια μετά ήρθαν να αλλάξουν (;) τα πράγματα.

Και πώς μπορείς να κάνεις θόρυβο με ένα comeback, ειδικά στην Ευρώπη; Μα φυσικά, προσλαμβάνοντας για τα φωνητικά μια από τις συμπαθέστερες φωνές και προσωπικότητες στο συγχρονο metal και ένα από τους προφανώς εργατικότερους καλλιτέχνες στο χώρο, τον κύριο Björn Strid (Soilwork, Night Flight Orchestra). Και επίσης χρησιμοποιώντας αυτό το όπλο να παραδώσεις μία ώρα ατσαλένιου μίγματος nu-metal, metalcore και ολίγον prog αφού σαν οργανοπαίχτες το κατέχουν το άθλημα με την ελπίδα να αρέσει το προϊόν που ακόμα και με τη πρώτη ακρόαση καταλαβαίνει κανείς ότι δημιουργήθηκε με πολύ όρεξη.

Το prog του εγχειρήματος έγκειται κυρίως στην άφθονη πολυρυθμία που παρατηρείτε σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του άλμπουμ. Δύο ή περισσότεροι ρυθμοί, σε διαφορετικά μέτρα συναντώνται αρμονικά και παράγουν ένα χαοτικά ευπρόσδεκτο αποτέλεσμα όπως όταν κοιτάς μέσα από καλειδοσκόπιο όπου η εικόνα αναπαράγεται εις το διηνεκές ερεθίζοντας τις αισθήσεις. Αρκεί το "Paradox" με τα διαρκώς εναλλασσόμενα grooves του, τη nu αισθητική που μεταλάσσεται διαρκώς σε core μέχρι να σηκώσεις τα χέρια ψηλά και να αφήσεις κάθε προσπάθεια κατάταξης του είδους στην άκρη. Απλά ξέρουμε ότι αυτό που ακούμε είναι πορωτικό και γεμάτο διαφορετικές ιδέες που η φωνή του Strid απογειώνουν. Υπάρχουν έντονα κομμάτια που απαιτουν τη προσοχή σου όπως το επικό οκτάλεπτο "Inner Visions" αλλά και πιό 'προσβάσιμα', συναυλιακά όπως το "Broken Ends" με το υπέροχο κιθαριστικό του ήχο ξυράφι. Δεν υπάρχει στιγμή χαλάρωσης καθώς το μπάσο του Kris Gilmore δονεί στο φουλ κάθε στιγμή του άλμπουμ σαν ραχοκοκαλιά ενός τέρατος μαζί με τα εξαιρετικά drums και των core/nu/post ήχους από τις δυο κιθάρες. "Look What I’ve Become", "New Day (Everything To Lose)" πηγαίνουν τη φωνή του Strind στα όρια του και σίγουρα φαντάζομαι είχε καιρό να υπάρχουν τόσες απαιτήσεις από τη φωνή του, θυμίζοντας παλιότερες εποχες (κραυγές) Soilwork.

Είναι από τα άλμπουμ που ακούς στο τέρμα, ξανακούς για να εμπεδώσεις και ακούς πάλι για να συγχρονίσεις την ενέργεια και τον θυμό που κρύβεις μέσα σου. Πολύ αμερικάνικο θα πουν κάποιοι, μπροστά ή πίσω από την εποχή τους, αυτό είναι κάτι που μπορεί να συζητηθεί, αλλά αδιαμφισβήτητα πρόκειται για ένα comeback από εκεί που δεν το περιμένεις σε μια κυκλοφορία που απαιτεί να την ανακαλύψεις.