Atreyu

Οι Atreyu είναι μια από εκείνες τις παράξενες, σπάνιες περιπτώσεις που μπορούν να χαρακτηριστούν την ίδια στιγμή ως υπερτιμημένοι και υποτιμημένοι, και να ισχύουν και τα δύο. Ή κανένα από αυτά. Μιλάμε για μια μπάντα με χρυσούς δίσκους στην μεγαλύτερη αγορά του πλανήτη και πλασαρίσματα σε charts ανά τον κόσμο, που στην πραγματικότητα ποτέ δεν κατάφερε να καθιερωθεί. Ίσως να έφταιξαν οι συγκυρίες και τα άστρα που ποτέ δεν ευθυγραμμίστηκαν, η βιομηχανία στην οποία ποτέ δεν ταίριαξαν ακριβώς, ή τα μυαλά κι οι παραξενιές τους. Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα παραμένει.

Δύο δεκαετίες κι εφτά δίσκους μετά το ντεμπούτο των Αμερικανών, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Για τους ίδιους και για τον χώρο στον οποίο κινούνται. Οι εποχές που μπορούσαν να σηκώσουν την ταμπέλα της «επόμενης γενιάς» μοιάζουν σχεδόν μακρινές. Το μπαστάρδεμα metalcore λογικής με μεγάλες ραδιοφωνικές ιδέες έχει πάψει να ακούγεται καινούριο εδώ και χρόνια. Ο Alex Varkatzas έχει αποχωρήσει, αφήνοντας το κέντρο της σκηνής στον Brandon Saller. Η επιστροφή στις ρίζες έχει δοκιμαστεί ήδη δύο φορές. Ο δρόμος έχει στενέψει για τα καλά. Οι εμπορικές αναφορές γίνονται εντονότερες από ποτέ.

Στα χαρτιά, η επιλογή μίας πιο προσγειωμένης, poppy αισθητικής δεν είναι απαραίτητα καταδικαστική. Όταν το είχαν δοκιμάσει πίσω στο "Lead Sails Paper Anchor", το αποτέλεσμα έβγαλε μάτια με την καλύτερη δυνατή έννοια. Εδώ το πράγμα βρίσκεται πιο κοντά στο αντίστροφο. Οι ελπίδες που δίνει το ξεκίνημα με το ομώνυμο και το "Save Us" δεν αργούν να εξανεμιστούν. Οι ισορροπίες ανάμεσα στις δύο πλευρές του σχήματος δείχνουν χαμένες κάπου ανάμεσα στη καλογυαλισμένη παραγωγή. Οι κραυγές του Marc McKnight και οι κοφτές κιθάρες των Jacobs/Miguel δεν απουσιάζουν, το κάδρο όμως έχει αλλάξει εντελώς στόχευση.

Αν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να προσαφθεί στο "Baptize", αυτό είναι η έλλειψη φιλοδοξίας. Στο τέλος της μέρας ωστόσο οι προθέσεις από μόνες τους δεν αρκούν. Εκεί που το "In Our Wake" βάδιζε σε μία λεπτή γραμμή, το υλικό αυτή τη φορά δείχνει χαωμένο και άνισο. Το μέγεθος της μπάντας δεν αλλάζει από τη μία μέρα στην άλλη, και δυνατές στιγμές προφανώς υπάρχουν· απλά χάνονται στο φορτωμένο σύνολο. Το γεγονός ότι αρκετές από αυτές είναι προϊόν συνεργασίας (βλ. "Dead Weight", "Oblivion") έχει διττή ανάγνωση. Μένει να φανεί κατά πόσο το αποτέλεσμα αυτής της μάχης θα κοστίσει στη μεγαλύτερη εικόνα.