An Abstract Illusion: «Δε νομίζω ότι στο progressive death σκέφτεσαι την εμπορική επιτυχία»

Οι An Abstract Illusion είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα νέα γκρουπ στον χώρο του progressive death metal. Έρχονται από τη Σουηδία και καταφέρνουν σε κάθε κυκλοφορία τους να συνδιάσουν άριστα τη μελωδία, την ακρότητα του ήχου, τις πολυεπίπεδες αναζητήσεις, την ατμοσφαιρική κλιμάκωση και τη σαουντρακική θεατρικότητα. Με τρόπους μάλιστα που τους κάνουν να ξεχωρίζουν από την πλειοψηφία. Το 2022 κυκλοφόρησαν το εξαιρετικό "Woe" και φέτος επιστρέφουν με ένα πολύ δυνατό τρίτο άλμπουμ, το "The Sleeping City".

Φυσικά στο rocking.gr βρήκαμε την ευκαιρία να ρωτήσουμε, ότι κι αν μας πέρασε απ’ το μυαλό, τον κιθαρίστα και ιθύνον νου του συγκροτήματος, Karl Westerlund. Για τον νέο και τον προηγούμενο δίσκο, τα ακούσματά του, το death metal και πολλά άλλα!

Καλησπέρα, είμαι ο Βλάσης από το Rocking.gr και πρέπει να πω ότι είμαι πολύ χαρούμενος για την ευκαιρία να μιλήσω μαζί σας!

Γεια σου Βλάση, χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω!

Πρώτα απ’ όλα θέλω να εκφράσω τον ειλικρινή θαυμασμό μου για τη δουλειά σας. Πιστεύω πραγματικά ότι οι An Abstract Illusion είναι από τα καλύτερα progressive death συγκροτήματα αυτή τη στιγμή.

Ευχαριστώ πολύ, με κάνει πολύ χαρούμενο να το ακούω αυτό!

Έχετε έναν νέο δίσκο εκεί έξω, το "The Sleeping City". Πώς είναι η ανταπόκριση μέχρι στιγμής;

Είναι απολύτως απίστευτη! Οι κριτικές είναι εξαιρετικές, αλλά το πιο σημαντικό είναι πως οι οπαδοί μας πραγματικά έχουν αγκαλιάσει το άλμπουμ.

Δεν προσπαθήσαμε να φτιάξουμε το "Woe pt. 2", πήγαμε σε άλλη κατεύθυνση

Πρέπει να παραδεχτώ ότι είχα μεγάλη περιέργεια για αυτό το άλμπουμ. Βλέπεις, θεωρώ το "Woe" από τα καλύτερα άλμπουμ του 2022, ένα απολύτως υπέροχο έργο τέχνης, οπότε οι προσδοκίες ήταν πολύ υψηλές! Ήταν δύσκολο να ακολουθήσετε έναν τόσο πετυχημένο δίσκο όπως ο προηγούμενός σας; Σας άσκησε επιπλέον πίεση αυτό;

Ευχαριστώ! Νομίζω πως θα ήταν πιο δύσκολο αν προσπαθούσαμε να φτιάξουμε το "Woe pt. 2", αλλά επειδή πήγαμε σε άλλη κατεύθυνση, ήταν πιο εύκολο να έχει το "The Sleeping City" τη δική του ταυτότητα και να μη βαραίνεται από τον προκάτοχό του. Αλλά θα ήταν ψέματα αν έλεγα ότι δεν υπήρχε πίεση, αν και πιστεύω πως ασκήσαμε περισσότερη πίεση οι ίδιοι στον εαυτό μας για να ανεβούμε επίπεδο, παρά από άλλοι.

Κατά τις πρώτες ακροάσεις του νέου άλμπουμ, μου φάνηκε αρκετά ιδιαίτερο. Πιστεύω πως έχει μια πολύ διαφορετική παραγωγή από ό,τι περίμενα και μου πήρε χρόνο να μπω πλήρως μέσα του. Μπορείς να μας καθοδηγήσεις στον ήχο που δημιουργήσατε για αυτό το άλμπουμ; Το αποτέλεσμα ανταποκρίθηκε στο όραμα που είχατε;

Θέλαμε μια αρκετά πυκνή μίξη. Συνήθως έχουμε πολλά πράγματα να συμβαίνουν ταυτόχρονα, που σημαίνει ότι απαιτούνται πολλές ακροάσεις, αλλά αυτή τη φορά το πήγαμε ένα βήμα παραπέρα. Πιστεύω όμως ότι αυτή η μαξιμαλιστική παραγωγή λειτουργεί πραγματικά υπέρ του άλμπουμ.

Επίσης, η αισθητική αυτού του δίσκου έχει αλλάξει πολύ από την προηγούμενη δουλειά σας. Τόσο στο εξώφυλλο όσο και μουσικά. Πώς επιλέξατε ένα μωβ εξώφυλλο; Σπάνια βλέπουμε μωβ εξώφυλλα στο ακραίο μέταλ. Θυμάμαι Children Of Bodom και κάποια Νορβηγικά, όπως In The Woods και Ulver, αλλά γενικά είναι σπάνιο για ακραίο δίσκο.

Θέλαμε μια διαφορετική αισθητική από το "Woe", κάτι πιο ερημικό και επιβλητικό. Το μωβ προέρχεται από την ονειρική ατμόσφαιρα και τους θαμπωμένους τόνους του δίσκου, αφού μοιάζει με το χρώμα του ύπνου. Το άλμπουμ "Hexed" των Children of Bodom ήταν στην πραγματικότητα μια αναφορά και έμπνευση για το εξώφυλλό μας.

Τα συνθεσάιζερ παίζουν βασικό ρόλο σε αυτό το άλμπουμ, βάζουν το ύφος. Τα μέρη των πλήκτρων τα έχει γράψει ο Karl ή ο Robert;

Έγραψε κάποια ο Karl και κάποια ο Robert. Συνεργαστήκαμε για τους ήχους και κάποια αρπέζιο/σόλο.

Το soundtrack του Blade Runner, από τον Βαγγέλη, ήταν τεράστια έμπνευση για εμάς

Το "The Sleeping City" δίνει μια πολύ ξεχωριστή αίσθηση. Έχει σημεία που μοιάζουν σχεδόν με soundtrack από βιντεοπαιχνίδι των αρχών των 90s ή από sci-fi ταινία των 80s. Είχατε κάτι τέτοιο στο νου σας όταν γράφατε τον δίσκο;

Ναι, το soundtrack του Blade Runner από τον Βαγγέλη ήταν τεράστια έμπνευση για το άλμπουμ. Ακούμε επίσης πολλά soundtracks ταινιών και βιντεοπαιχνιδιών, οπότε σίγουρα κάποια από αυτά κατάφεραν να τρυπώσουν μέσα.

Από την άλλη όμως είμαι σίγουρος πως επηρεαστήκατε από τα έργα του Steven Wilson και ίσως των Opeth. Καθώς έχετε δώσει περισσότερο χώρο στην prog πλευρά της μουσικής σας, το βλέπετε σαν εξέλιξη του ήχου σας; Να περιμένουμε οι An Abstract Illusion να συνεχίσουν να επεκτείνονται στο prog ή θεωρείτε σημαντικό να κρατήσετε την ισορροπία με τα ακραία σας στοιχεία;

Αγαπάμε το prog, οπότε είμαι σίγουρος ότι θα συνεχίσουμε να το εξερευνούμε στο μέλλον. Θέλουμε να κρατήσουμε μια ωραία ισορροπία ανάμεσα στα πιο ήρεμα και τα πιο ακραία στοιχεία, αλλά δεν χρειάζεται να είναι πάντα ακριβώς η ίδια αναλογία!

Πρέπει να πω ότι είναι πολύ ικανοποιητικό που βρήκατε χώρο και για τα post στοιχεία που επενδύουν στην ατμοσφαιρική πλευρά της ταυτότητάς σας. Όταν γράφετε ένα νέο τραγούδι, έχετε συγκεκριμένη διαδικασία; Ξεκινάτε με μια βασική ιδέα και στη συνέχεια την επεκτείνετε προσθέτοντας κομμάτια από τις διαφορετικές πτυχές της μουσικής σας;

Συχνά ξεκινάμε με μια βασική δομή για να πάρουμε μια αρχική αίσθηση του τραγουδιού, στη συνέχεια προσθέτουμε ή αφαιρούμε στοιχεία ανάλογα με το τι χρειάζεται. Μπορεί το τραγούδι να χρειάζεται ένα διάλειμμα; Επιθετικότητα; Κάτι εντελώς διαφορετικό για να σπάσει τη μονοτονία; Και μετά προσθέτουμε λεπτομέρειες και κάνουμε τις τελικές ρυθμίσεις.

Το προηγούμενο άλμπουμ έμοιαζε σαν ένα μεγάλο κομμάτι χωρισμένο σε επτά μέρη, ενώ στο "The Sleeping City" κάθε τραγούδι είναι αυτόνομο. Το "Woe" γράφτηκε ως ένα ενιαίο τραγούδι ή συνδέσατε τα μέρη αφού ήταν έτοιμα; Και γιατί επιλέξατε να ολοκληρώνεται κάθε κομμάτι ξεχωριστά στο νέο άλμπουμ;

Αρχικά το "Woe" γράφτηκε ως τρία ξεχωριστά τραγούδια: "Behemoth-Slaves-Tear Down-Prosperity" το ένα, το "Blomsterkrans" το άλλο, και τέλος το "ITHA-This Torment". Μόλις συνειδητοποιήσαμε πόσο καλά δούλευαν μαζί όμως και πόσο ομαλές ήταν οι μεταβάσεις, αποφασίσαμε να τα ενώσουμε. Ο λόγος που δεν το κάναμε για το "The Sleeping City" είναι επειδή τα τραγούδια δεν έμοιαζαν σαν να ανήκουν μαζί όπως στο "Woe", δεν θέλαμε να το πιέσουμε απλά για να γίνει ένα "Woe 2.0". Εξάλλου, ήταν και μια ωραία πρόκληση να προσπαθήσουμε να είμαστε πιο περιεκτικοί και να έχουμε αυτάρκη τραγούδια.

Δεν γράφουμε μουσική για να έχει εμπορική επιτυχία

Σε μια εποχή όπου το «λιγότερο είναι περισσότερο» και η μέση προσοχή του ακροατή είναι περιορισμένη, εσείς κυκλοφορείτε άλμπουμ που βασίζονται έντονα στην ανάπτυξη ιδεών, τα πολλά επίπεδα και την πολυπλοκότητα. Ο ακροατής χρειάζεται να επενδύσει πολύ χρόνο και πολλές ακροάσεις για να ξεκλειδώσει πραγματικά το πλήρες δυναμικό της μουσικής σας. Πιστεύετε πως αυτό μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο για την εμπορική επιτυχία; Είναι η εμπορική επιτυχία σημαντικός παράγοντας όταν γράφετε μουσική;

Δεν νομίζω ότι οποιοσδήποτε στο progressive death metal σκέφτεται την εμπορική επιτυχία, χαχαχα. Δεν είναι σημαντική για εμάς, ή μάλλον, δεν γράφουμε μουσική για να έχει εμπορική επιτυχία. Αν όμως μας γνωρίσουν περισσότερα άτομα, αγαπήσουν τη μουσική μας και μας υποστηρίξουν, αυτό μας επιτρέπει να επενδύουμε περισσότερους πόρους πίσω στη μουσική. Αλλά δεν είναι αυτοσκοπός, το κάνουμε επειδή είναι το πάθος μας. Επίσης, πιστεύω ότι η μουσική μας δεν είναι για όλους, αλλά για εκείνους που συνδέονται μαζί της, που πραγματικά «κουμπώνει» μέσα τους. Έτσι έχουμε μερικούς πραγματικά φανατικούς οπαδούς. Δεν υπάρχει τίποτα επιφανειακό με τους οπαδούς μας και τους αγαπάμε πραγματικά γι’ αυτό.

Νομίζω πως είναι δίκαιο να πούμε ότι έχετε τρία διαφορετικά είδη φωνητικών σε αυτό το άλμπουμ. Ένα καθαρό μελωδικό στυλ που είναι πιο συναισθηματικό και prog rock, ένα δεύτερο πιο αιθέριο, σχεδόν shoegaze που επικεντρώνεται στην ατμόσφαιρα και, φυσικά, τα ακραία φωνητικά που είναι πολύ θεατρικά – σχεδόν απελπισμένες κραυγές. Είναι αυτό μεγάλο μέρος της κινηματογραφικής, δυνατής ατμόσφαιρας που δημιουργεί ο δίσκος; Γράφει ο Christian τις φωνητικές γραμμές του ή είναι του Karl; Και πόσο μεγάλη πρόκληση είναι να εκτελεστούν όλα αυτά ζωντανά;

Το να έχουμε όλα αυτά τα διαφορετικά στυλ φωνητικών μας επιτρέπει να μεγιστοποιούμε το συναισθηματικό εύρος της μουσικής μας. Πιστεύω ότι οι μοναδικές κραυγές απόγνωσης προσθέτουν πολλά στην ποιότητα αυτών των τμημάτων. Η σύνθεση των φωνητικών γραμμών είναι συνεργασία μεταξύ του Karl και όλων των τραγουδιστών. Και εκτελούνται εξαιρετικά ζωντανά!

Το "Like A Geyser Ever Erupting" ξεκινά με ένα από τα πιο βαριά riff σας. Πηγαίνει από sludge/doom, σε τεχνικό death με δόσεις Gojira. Κάπου στη μέση, χτίζει ένα κρεσέντο και μετά μετατρέπεται σε μελωδικό ατμοσφαιρικό κομμάτι που θύμισε μέχρι Anathema των 90s. Η μουσική αντιπροσωπεύει τη ροή των στίχων;

Το τραγούδι μιλά για το αίσθημα της επερχόμενης καταστροφής που νιώθουν πολλοί νέοι σε σχέση με την κλιματική αλλαγή, και την αδυναμία μας να τη σταματήσουμε. Βλέπουμε την παλαιότερη γενιά να κάνει τα στραβά μάτια, να θάβει το κεφάλι στην άμμο, αντί να προσπαθεί να κάνει κάτι. Η φρενήρης ενέργεια και η ώθηση προς τα εμπρός του τραγουδιού αντιπροσωπεύουν αυτό το αίσθημα.

Εφόσον υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο μουσικό θέμα του "Blackmurmur" στο "Emmett", αναρωτιέμαι αν υπάρχει θεματική σύνδεση μεταξύ αυτών των δύο;

Δεν ξέρω αν υπάρχει μια προορισμένη σύνδεση μεταξύ των δύο τραγουδιών, αλλά κατά κάποιο τρόπο μπορούν να ιδωθούν σαν αναπαράσταση του πώς μεγάλες μάζες ανθρώπων σε πανικό, ή οργή, μπορούν να δημιουργήσουν χάος στον κόσμο.

Το concept του άλμπουμ αγγίζει θέματα όπως η κατάχρηση ναρκωτικών, η κατάθλιψη, η κλιματική αλλαγή και το πώς η τεχνητή νοημοσύνη αντικαθιστά τη δημιουργικότητα του ανθρώπινου μυαλού

Υπάρχει ένα βασικό concept πίσω από τους στίχους του άλμπουμ; Ποια θέματα εξερευνήσατε αυτή τη φορά;

Νομίζω πως μπορείς να δεις το concept του άλμπουμ σαν μικρές ιστορίες που λέγονται μέσα σε μια άρρωστη κοινωνία, αυτή την αποσυντιθέμενη, κοιμισμένη πόλη. Αγγίζει θέματα όπως η κατάχρηση ναρκωτικών, η κατάθλιψη, η κλιματική αλλαγή, το πώς η τεχνητή νοημοσύνη αναλαμβάνει τις δημιουργικές πλευρές του ανθρώπινου μυαλού αφήνοντάς μας μόνο με τη μονότονη εργασία.

Πριν τρία χρόνια κυκλοφορήσατε το "Woe". Ο δίσκος ήταν φανταστικός και αναγνωρίστηκε ως τέτοιος. Ήταν αυτή η επιτυχία κάτι που περιμένατε ή ήρθε ως έκπληξη;

Δεν περιμέναμε τίποτα απ’ αυτά. Είχαμε περίπου 600 μηνιαίους ακροατές στο Spotify, που μετά το ‘Woe" αυξήθηκαν σε 10.000. Άνοιξαν επίσης πόρτες που δεν είχαμε πριν, όπως να παίζουμε σε διεθνή φεστιβάλ ή ως support για καταπληκτικά συγκροτήματα. Απλά θέλουμε να κάνουμε μουσική που είναι διασκεδαστική για εμάς και να γεμίσουμε ένα κενό. Αν ο κόσμος το εκτιμήσει, είναι ένα μπόνους.

Με εσάς, τους Blood Incantation, την επιστροφή των Opeth στα growls και άλλες prog death metal μπάντες που συνεχίζουν να εξελίσσουν τον ήχο τους, φαίνεται ότι το prog και το extreme metal συνεργάζονται περισσότερο από ποτέ. Γιατί πιστεύετε ότι αυτά τα δύο τόσο διαφορετικά σε ήχο είδη αλληλοσυμπληρώνονται και ισορροπούν τόσο καλά; Είναι, με κάποιο τρόπο, σαν να λειτουργούν σαν αντίθετα σε μια ευρύτερη εικόνα κοσμικής δυαδικότητας; Ο Paul Riedl των Blood Incantation μάς είπε πρόσφατα ότι χωρίς το prog δεν θα υπήρχε death metal.

Η προοδευτική μουσική δεν έχει έναν ορισμένο ήχο, είναι περισσότερο μια ιδέα για το πώς να ωθείς τη μουσική μπροστά. Αυτό τουλάχιστον πιστεύω. Οπότε, κάνοντας το death metal πιο ευρύ, με διαφορετικές δομές, με νέους ήχους και επιρροές, κάνεις το είδος πιο ενδιαφέρον. Δεν ξέρω το ακριβές πλαίσιο της δήλωσης του Riedl, αλλά συμφωνώ ότι χωρίς την επιθυμία για εξέλιξη, πρόοδο ή κάτι μοναδικό, το death metal δεν θα είχε δημιουργηθεί από τους πρωτοπόρους του. Για να επεκτείνεις έναν υπάρχοντα ήχο ή να δημιουργήσεις ένα εντελώς νέο είδος, χρειάζεσαι οραματιστές όπως οι Possessed, οι Death κι οι Morbid Angel.

Τα σόλο κιθάρας σε αυτό το άλμπουμ είναι πραγματικά υπέροχα. Ακούγονται ως αναπόσπαστο κομμάτι των συνθέσεων, προσθέτοντας μελωδικές, αξέχαστες στρώσεις, αντί να είναι απλά ένα «διάλειμμα επίδειξης». Ταυτόχρονα, δίνετε πολύ χώρο και στα πλήκτρα του Robert. Ήταν αυτή μια επιλογή για να χτίσετε την αισθητική του άλμπουμ; Και παίζετε τα σόλο ζωντανά όπως είναι ή αφήνετε περιθώριο για αυτοσχεδιασμό;

Ευχαριστώ πολύ! Τα συνθεσάιζερ έχουν μεγάλο ρόλο στη συνολική αισθητική του άλμπουμ και ο Robert είναι ένας εξαιρετικός πληκτράς, οπότε ήταν φυσικό να του δώσουμε μεγαλύτερο φως. Κάποια από τα σόλο είναι εν μέρει αυτοσχεδιασμοί στο στούντιο, οπότε ζωντανά θα είναι επίσης κάπως αυτοσχεδιαστικά. Αν και από τη στιγμή που τα ηχογραφήσαμε, μάλλον θα πρέπει να κάτσω τα μάθω πολύ κοντά στα αρχικά!

Ποιοι είναι μερικοί από τους αγαπημένους κιθαρίστες του Karl; Θα αναλάβει όλες τις κιθάρες ζωντανά; Θα υπάρχουν επιπλέον μέλη στην περιοδεία;

Έχουμε τον Simon μαζί μας ζωντανά, που αναλαμβάνει τις κιθαριστικές υποχρεώσεις μαζί με τον Karl. Οι μεγαλύτερες επιρροές του Karl κιθαριστικά είναι οι David Gilmour (Pink Floyd), Luc Lemay (Gorguts), Richie Sambora (Bon Jovi), Jeff Loomis (Nevermore), Markus Vanhala (Omnium Gatherum, Insomnium) και John Petrucci (Dream Theater).

Τελευταία έχω επηρεαστεί πολύ από τον Brent Hinds (R.I.P!) και τους Leprous

Βρήκα ότι οι κιθάρες είχαν κάποια νέα στοιχεία σε αυτό το άλμπουμ. Νομίζω πως εντόπισα επιρροές από Mastodon, ειδικά στο "No Dreams Beyond Empty Horizons", λίγο 70s prog rock φυσικά, αλλά και μια ελαφριά djent προσέγγιση, που μου θύμισε τους Leprous της προηγούμενης δεκαετίας. Έχετε ανοίξει τις κιθάρες σας σε περισσότερα στυλ;

Η εξέλιξη του κιθαριστικού μας προφίλ είναι μια συνεχής διαδικασία, οπότε εξερευνώ ό,τι μου φαίνεται ενδιαφέρον. Τελευταία έχω επηρεαστεί πολύ από τον Brent Hinds (R.I.P!), και οι Leprous είναι επίσης τεράστια πηγή έμπνευσης. Η χρήση fuzz και reverb όπως τα χρησιμοποιούν συγκροτήματα shoegaze είναι επίσης κάτι που εξερεύνησα σε αυτό το άλμπουμ.

Ποια είναι τα πλάνα σας για περιοδείες; Έχω την εντύπωση ότι ως μπάντα δεν είστε τόσο πολύ των μεγάλων περιοδειών, ή απλά περιμένετε τις κατάλληλες ευκαιρίες;

Δεν περιοδεύουμε μαζικά, αλλά έχουμε κάποιες εμφανίσεις που έρχονται. Θα παίξουμε με τους Disillusion στη Γερμανία και στην Αυστρία τον Μάιο του 2026 και έχουμε κι άλλα πράγματα που δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμα. Αλλά επειδή είμαστε διασκορπισμένοι σε όλη τη Σουηδία, πρέπει να είναι μια πραγματικά ενδιαφέρουσα ευκαιρία για να την αναλάβουμε.

Νομίζω ότι έχετε προγραμματισμένες κάποιες εμφανίσεις μαζί με τους Iotunn, που πρέπει να παραδεχτώ ότι το "Kinship" ήταν το αγαπημένο μου άλμπουμ του 2024. Πώς ακούγονται ζωντανά; Έρχονται στην Αθήνα τον Μάρτιο και θα ήταν πραγματικά υπέροχο αν βλέπαμε και τους An Abstract Illusion.

Παίξαμε μαζί τους στην μίνι περιοδεία της Δανίας τον Ιανουάριο του 2025. Είναι απίστευτοι ζωντανά, η φωνή του Jón μπορεί να αναστήσει νεκρούς. Εκλιπαρώ πραγματικά όσους έχουν την ευκαιρία να τους δουν ζωντανά, απλά να το κάνουν.

Συνεργαστήκατε με δύο βιολονίστες και έναν τσελίστα για αυτό το άλμπουμ. Γιατί δύο διαφορετικοί βιολονίστες;

Έπαιξαν διαφορετικά μέρη, ο ένας έπαιξε το βιολί στο δεύτερο κουπλέ του "Frost Flower" και ο άλλος έπαιξε τα μεγαλύτερα τμήματα εγχόρδων στο άλμπουμ. Δεν υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγος, είχε να κάνει με τα δυνατά τους σημεία.

Συμπεριλάβατε όλη τη μουσική που γράψατε στο άλμπουμ; Να περιμένουμε σύντομα κάποιο επιπλέον υλικό; Ίσως και μια instrumental έκδοση; Αν και πρέπει να πω πως τα φωνητικά δείχνουν απολύτως απαραίτητα στο "The Sleeping City".

Πάντα μένουν πράγματα κομμένα όταν φτιάχνεις ένα ολόκληρο άλμπουμ. Και συνήθως αυτό γίνεται για καλό λόγο, οπότε μην περιμένετε κάτι σύντομα. Μια instrumental όμως έκδοση ίσως έρθει, ναι.

Να περιμένετε στο μέλλον από τη μουσική μας, ό,τι μας φανεί ενδιαφέρον!

Προσθέσατε κάποια μοναδικά στοιχεία σε αυτό το άλμπουμ. Στο πρώτο τραγούδι, "Blackmurmur", υπάρχει ένα beat που χτίζει ένταση, στο "Silverfields" χρησιμοποιήσατε ηλεκτρονικά drums, σε 80s ύφος. Και τα ντραμς σε όλο τον δίσκο είναι απίστευτα και πολύ πυκνά. Τι άλλα διαφορετικά στοιχεία να περιμένουμε στο μέλλον από τη μουσική σας;

Ό,τι μας φανεί ενδιαφέρον! Δεν είναι κάτι που σχεδιάζουμε απαραίτητα, αλλά μας έρχεται στη διαδικασία. Το beat στο "Blackmurmur" ήταν απλά ένα αυθόρμητο ξέσπασμα.

Εκτός από εσάς, ποια άλλα συγκροτήματα πιστεύετε ότι συμβάλλουν στην εξέλιξη της ακραίας metal σκηνής σήμερα, ή ακόμα και της metal σκηνής γενικότερα, και πώς;

Οι Kardashev είναι ένα από τα πιο μοναδικά συγκροτήματα στο extreme metal, πραγματικά σπρώχνουν τα όρια της κατά τη γνώμη μας. Οι The Anchoret έχουν μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση στο jazz fusion και το metal. Οι Blindfolded And Led To The Woods ακούγονται σαν καμία άλλη μπάντα εκεί έξω, και συνδυάζουν είδη με πάθος και κομψότητα.

Μπορείς να μοιραστείς τα πέντε αγαπημένα σου άλμπουμ της χρονιάς έως τώρα;

Χωρίς συγκεκριμένη σειρά:
● Deafheaven - Lonely People With Power
● Der Weg Einer Freiheit - Innern
● Ethel Cain - Pervers
● Havukruunu - Tavastland
● Blindfolded And Led To The Woods - The Hardest Thing About Being God Is That No One Believes Me

Αν μπορούσες να επιλέξεις, με ποιο συγκρότημα θα ήθελες να περιοδεύσετε;

Με τους Agalloch, θα ήταν φανταστικά.

Ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο σου. Συνεχίστε την καλή δουλειά, συνεχίστε να εξελίσσεστε και να δημιουργείτε εξαιρετική μουσική για να απολαμβάνουμε!

Ευχαριστούμε πολύ για αυτές τις εξαιρετικές ερωτήσεις, περάσαμε υπέροχα!