Ανασκόπηση 2020: Punk / Hardcore / Grind

Coriky - "Coriky"

O Ian MacKaye, μαζί με τη, σύζυγό του, Amy Farina και τον Joe Lally (Fugazi), κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκος ως Coriky, ο οποίος, αν μη τι άλλο, είναι φανταστικός. Το "Coriky" είναι απλό, λιτό, πολύ κοντά στον ήχο των Evens, φλερτάροντας με μία μινιμαλιστική πτυχή της punk rock μουσικής. Είναι ένας δίσκος ο οποίος στέκει περήφανα ανεξάρτητος από το πλούσιο παρελθόν των μελών του συγκροτήματος. Κομμάτια όπως το "Clean Kill" ή το απίστευτο "Have Α Cup Οf Tea" δείχνουν πως ένας καλλιτέχνης στην έκτη δεκαετία της ζωή του μπορεί είναι άκρως δημιουργικός και φρέσκος, απέχοντας από τα φώτα της δημοσιότητας και τα «ροκσταριλίκια».

Fake Names - "Fake Names"

Το συγκρότημα μόνο τυχαίο δεν είναι καθώς δημιουργήθηκε από βαριά ονόματα της πανκ κουλτούρας (Brian Baker, Michael Hampton, Johnny Temple, Dennis Lyxzén). Το "Fake Names" είναι ένας δίσκος σφηνάκι, καλής και ποιοτικής feel good punk rock. Ακούγεται τόσο εύκολα λόγω της μελωδικότητάς του, αλλά ταυτόχρονα προβληματίζει λόγω των κοινωνικοπολιτικών στίχων που μας παραθέτει ο Lyxzén. Ενθουσιώδες, γεμάτο ενέργεια από την αρχή μέχρι το τέλος. "All For Sale", "Being Them", "Brick", είναι μόνο μερικά κομμάτια από έναν δίσκο που τίποτα δεν περισσεύει. Πραγματικά, μια σπουδαία κυκλοφορία από ένα underground "supergroup".

Cold Meat - "Hot And Flustered"

Οι Αυστραλοί κυκλοφόρησαν φέτος τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο. (είχαν προηγηθεί δύο EP τα προηγούμενα χρόνια) Το "Hot and Flustered" είναι ένας δίσκος πηγαίος, γρήγορος, με ριφάκια αλά Dead Kennedys. Στο μικρόφωνο η Ashley Ramsey ουρλιάζει για τα άσχημα της κοινωνίας, συνοδευόμενη από κλασικό line up κιθάρας, μπάσου, ντραμς. Σε μόλις 23 λεπτά καταφέρνουν να εγκλωβίσουν κάθε πάθος που μπορεί να προσφέρει ένα live. Η ενέργεια τους δεν επιτρέπει κανένα εφησυχασμό, καθώς η Ramsey είναι πολύ καλή στο να «τσιτώνει» τον ακροατή.

Jeff Rosenstock - "No Dream"

Ο τέταρτος solo δίσκος του Jeff Rosenstock ξεχειλίζει από όνειρα, σε αντίθεση με τον τίτλο του. Το "No Dream" είναι ένας δίσκος αστείος, φασαριόζικος, εκρηκτικός, αναπάντεχος. Οι στίχοι του Rosenstock θέτουν ζητήματα οικολογίας, ενηλικίωσης, κοινωνικών ζητημάτων, χαμένου χρόνου, ατενίζοντας το αβέβαιο μέλλον μέσα από μία αισιόδοξη ματιά. Οι κιθάρες είναι δυνατές με γρήγορες εναλλαγές, τα ντραμς πασχίζουν να τις ακολουθήσουν, αλλά τα καταφέρνουν μια χαρά, ενώ τα φωνητικά περνάνε από pop χροιές σε punk, δυνατά ουρλιαχτά μέσα σε δευτερόλεπτα.

Anti-Flag - "20/20 Vision"

Οι Anti-Flag συνεχίζουν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλά^. να καταγγέλλουν κάθε είδους παθογένεια της σύγχρονης σάπιας κοινωνίας. Το εξώφυλλο του "20/20 Vision", κοσμείται από το πιο αμφιλεγόμενο πρόσωπο της προηγούμενης τετραετίας (Donald Trump), ενώ οι στίχοι του προτάσσουν την επίθεση στο σύστημα. Μουσικά ο πιστός ακροατής τους δεν θα εκπλαγεί ακούγοντας κάτι διαφορετικό. Οι μελωδίες τους είναι συμπαθητικές και ικανές να προσελκύσουν νέο κοινό, ενώ οι φωνητικές γραμμές έχουν γραφτεί έξυπνα με κάθε ρεφρέν να ηχεί σαν σύνθημα.

Επιβάλλεται να ακούσεις: Οι War on Women κυκλοφόρησαν τον τρίτο τους δίσκο "Wonderful Hell", προτάσσοντας ένα κιθαριστικό, μελωδικό, αλλά και σκληρό ταυτόχρονα punk rock. Το γυναικείο συγκρότημα Bad Cop/Bad Cop μέσω του νέου τους άλμπουμ "Ride", δεν πρωτοτυπεί, αλλά χαρίζει ένα είδος feel good, μελωδικού punk. Οι Αυστραλοί The Chats μας παρουσίασαν το debut άλμπουμ τους "High Risk Behaviour", μία εξαιρετική σύγχρονη αναβίωση του '70s punk. Οι Σουηδοί Rotten Mind, με το "Rat City Dog Boy" καταφέρνουν να συνδυάσουν το κλασσικό punk με new wave-post punk στοιχεία, σε ένα δίσκο αρκετά πιασάρικο που κυλάει εύκολα και ευχάριστα.

Spanish Love Songs - "Brave Faces Everyone"

Σε μία χρονιά που άξιζε τρεις χιλιάδες αρνητικά σάουντρακ, το "Brave Faces Everyone" τα έκανε όλα ένα και μας τα κέρασε με ηττημένο χαμόγελο. Η γαρνιτούρα είναι το εύπεπτο, σύγχρονο - γεμάτο μελωδία - punk-rock που αποτελεί το σκελετό του δίσκου, αλλά το κυρίως πιάτο είναι οι στίχοι του Slocum που ποτίζουν με απελπισία το είναι του δίσκου και η μπάντα στο σερβίρει ζεστό - να καίει - να σε πονάει. Σε μία σκηνή που τρέφεται από συναισθήματα και αποτυχίες, οι Spanish Love Songs είναι οι μεγαλύτεροι χαμένοι νικητές.

Dogleg - "Melee"

Με το ντουμπέτο τους, οι Dogleg ταρακούνησαν τα ήδη ταρακουνημένα νερά της σκηνής και το "Melee" φαίνεται να αποτέλεσε τον ένα εκείνο δίσκο που έπρεπε να ακούσεις το 2020 αν σε ενδιαφέρει έστω και λίγο η σύγχρονη έκφανση της emo σκηνής. Ξεδιαντροπιά, χυμαδιό, gang vocals, μινόρε συγχορδίες και αφοπλιστικά προσωπικοί στίχοι δίνουν και παίρνουν - προς μεγάλη μου ευχαρίστηση - καθ’όλη τη διάρκεια του δίσκου. Εγώ καμαρώνω και νιώθω πως ήρθαν να μείνουν, άποψη που στηρίζεται και από το νέο single-έκπληξη που κυκλοφόρησαν πριν λίγες μονάχα βδομάδες.

Hot Mulligan - "You’ll Be Fine"

Όταν η εμπνευσμένη pop-punk τσουτσεκίλα συναντά την αγνή emική αγανάκτηση και ανοιχτά κουρδίσματα, τότε προκύπτει το εθιστικό άκουσμα που ακούει στο όνομα Hot Mulligan. Ενώ σίγουρα δεν επανεφευρίσκουν τον τροχό, το "you’ll be fine" όμως κάπως κατάφερε να είναι ένα από τα πιο φρέσκα πράγματα που πέρασαν ανάμεσα από τα αυτιά μου για φέτος. Ειδική μνεία να κάνουμε στο μεράκι τους και την υπομονή τους, που δοκίμασαν να κάνουν drive-in συναυλία, ανοίγοντας με τη δήλωση "this is fucking weird, isn’t it?".

The Casket Lottery - "Short Songs For Endtimes"

Μία κυκλοφορία που ήρθε από το πουθενά, καθώς μετράμε οκτώ χρόνια από τη διάλυσή τους και τον τελευταίο τους δίσκο. Η βαριά ατμόσφαιρα που πάντα συνόδευε τα κομμάτια των Casket Lottery είναι και εδώ παρούσα, με τα επιβλητικά φωνητικά του Nathan Ellis σε πρώτο πλάνο. Στα αυτιά μου πάντα έβγαζαν μία '90s αισθητική που τόσο μου λείπει από τη σύγχρονη σκηνή και στο "Short Songs for Endtimes" (sic) με έκαναν και χόρτασα. Αν σαν όνομα δεν σου λέει τίποτα, ευκαιρία να χαθείς λίγο στην όμορφη δισκογραφία τους και να αφήσεις τη φετινή κυκλοφορία σαν όμορφο κερασάκι.

Menzingers - "From Exile"

Όταν τα προς το ζειν σου σα μπάντα τα βγάζεις μονάχα από περιοδείες, βρέθηκαν διάφοροι δημιουργικοί τρόποι να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Οι Menzingers αποφάσισαν να δοκιμάσουν την εξ αποστάσεως ηχογράφηση, και κάπως έτσι προέκυψε το "From Exile", που πρόκειται για επανενορχηστρώσεις των κομματιών στο εξαιρετικο περσινό "Hello Exile". Μελό, κατά βάση ακουστικό και ανά στιγμές σχεδόν countriκό, ακόμη κι έτσι θυμίζουν το γιατί θεωρούνται πρωτεργάτες της σκηνής. 

Επιβάλλεται να ακούσεις: Ξεχώρισε επίσης η δεύτερη σόλο δουλειά της Laura Jane Grace με τη γνωστή αφοπλιστική της ειλικρίνεια αλλά και το ντεμπούτο των - καταλλήλως ονομαζόμενων - Stay Inside, που φάνηκαν πολλά υποσχόμενοι. Επίσης οι Burnt Tapes συνέχισαν ολοταχώς από όπου μας άφησαν πέρυσι με το φετινό EP "Grower". Τέλος, δε θα ήταν ολοκληρωμένη emo ανασκόπηση αν δεν αναφέραμε έστω και ένα project του Mike Kinsella, o οποίος κάτω από το προσωνύμιο Owen κυκλοφόρησε το γλυκύτατο "The Avalanche" .

Dropdead - "Dropdead (2020)"

Το θηρίο από το Providence επέστρεψε με ολοκληρωμένο δίσκο έπειτα από 22 χρόνια. Ο τρίτος ομότιτλος δίσκος των Dropdead, τους βρίσκει πιο ώριμους από ποτέ. Το powerviolence μένει ελαφρώς στην άκρη και το χάος δαμάζεται μέσω hardcore γροθιών, από αυτές που δεν βαράνε στο σαγόνι, αλλά στα πλευρά. Επιλέγουν συνειδητά να στοχεύσουν στα τσιτάτα που συμπυκνώνουν τις στιχουργικές τους επιθέσεις, εξίσου εύστοχες με τις διακυμάνσεις του άλμπουμ. Σε αυτήν την ηχητική ισοπέδωση, μπορεί η εμπειρία και η ικανότητα να έχουν τον πρώτο λόγο, η αδιαμφισβήτητη ποιότητα κάθε σύνθεσης όμως, έχει τον τελευταίο.

Cro-Mags - "In the Beginning"

Καλώς ή κακώς, οι Cro-Mags είναι ο Harley Flanagan. Κι αφού αυτό πλέον έχει κατοχυρωθεί και νομικά, ο 54χρονος μουσικός επέστρεψε, παρέα με μερικούς παλιούς γνώριμους, με τον έκτο δίσκο του συγκροτήματος. Προφανώς, μετά από 35 χρόνια καριέρας, οι Cro-Mags δεν ανακαλύπτουν τον τροχό, ούτε έχουν λόγους να ψάχνονται ιδιαίτερα με τον ήχο τους. Το "In The Beginning" είναι ένας απολαυστικός δίσκος που φλερτάρει ανοιχτά με το thrash metal και παραπέμπει στις πρώιμες, ένδοξες κυκλοφορίες του συγκροτήματος, οι οποίες καθόρισαν το πως θα ακούγεται το νεοϋορκέζικο - κι όχι μόνο - hardcore.

Big Cheese - "Punishment Park"

Είναι γεγονός πως το Ηνωμένο Βασίλειο, τα τελευταία χρόνια, βιώνει μια πολύ ενδιαφέρουσα άνθιση της hardcore σκηνής, γνωστή και ως New Wave of British Hardcore. Παρόλο όμως που κάποιοι συμπατριώτες τους δείχνουν να αναζητούν την εξέλιξη του ήχου, πειραματιζόμενοι και φλερτάροντας ανοιχτά με mainstream επιλογές, οι Big Cheese στο ντεμπούτο τους μας παραδίδουν βαρύ hardcore με διακριτικές heavy metal πινελιές που, από τη μία, παραπέμπουν ευθέως στη σκηνή της Νέας Υόρκης και, από την άλλη, πετυχαίνουν να μην εγκλωβιστούν στην παρελθοντολογία και στην ανακύκλωση ενός τελειωμένου ήχου. Hardcore’s Not Dead ξεκάθαρα και οι Big Cheese έχουν τα φόντα για να το αποδείξουν.

Sial - "Tari Pemusnah Kuasa"

Στοχευμένο hardcore από τη Σιγκαπούρη. Η χώρα μας έχει συνηθίσει σε άρρωστα punk γούστα. Ήχος που έχει βγει από υγρά, βρόμικα και σκοτεινά υπόγεια. Τα φωνητικά της Siti αν και δύσκολο να καταλάβεις τι λέει μιας και δεν γνωρίζουμε τη γλώσσα δρουν πολύ καθαρτικά και πείθουν με κάθε τρόπο για την οργή και την ένταση που προσπαθούν να περάσουν. Τύμπανα σαν τενεκέδες. Κιθάρες σαν ξυράφια πάνω σε χαλασμένους ενισχυτές. Μπόχα σε όλο της το μεγαλείο. Σκληροπυρηνικό, ωμό, βίαιο και σπλαχνικό.

Rat Cage - "Screams From The Cage"

To φρενήρες hardcore των Rat Cage μοιάζει βγαλμένο από τα μέσα των '80s, με τη διαφορά όμως πως αποπνέει μια αλητεία με την οποία μπορείς άμεσα να ταυτιστείς. Σε δεκαεννέα λεπτά, η καυστική ματιά του group, μπολιάζει τα προσεγμένα του riffs με μια rock ‘n’ roll ματιά η οποία καθιστά το τελικό αποτέλεσμα εθιστικό. Η πραγματική αλητεία όμως, είναι ο τρόπος που τα τύμπανα με την αποτελεσματικότητα τους κλέβουν συχνά τις εντυπώσεις έναντι των κιθαριστικών εξάρσεων. Βρετανία και Σουηδία συνυπάρχουν σε ένα σκουριασμένο κλουβί, με το αποτέλεσμα να εθίζει επικίνδυνα.

Επιβάλλεται να ακούσεις: Οι Venomous Concept συνεχίζουν να τιμούν τους Poison Idea και λοιπές επιρροές πετυχημένα στο "Politics Versus The Erection", αποδεικνύοντας και στους πιο δύσπιστους πως είναι supergroup με λόγο ύπαρξης, ενώ μάλλον η έκπληξη της χρονιάς είναι το αφιονισμένο ντεμπούτο EP των Soakie, με τους Αυστραλούς να «εξηγούν» σε 13 λεπτά γιατί το ιδίωμα έχει λόγο ύπαρξης στο σήμερα. Οι Entry, προεξαρχούσης της Sara G. στα φωνητικά, έχοντας στις τάξεις τους μέλη από Touche Amore και τους pop-punks Sheer, τιμούν, στα 15 λεπτά του "Detriment", σεβαστό εύρος επιρροών σε ένα μανιασμένο ντεμπούτο με τρομερή παραγωγή.

Envy - "The Fallen Crimson"

Ο πιο ολοκληρωμένος δίσκος σε όλη την πορεία τους. Όταν οι Γιαπωνέζοι εκφράζονται μουσικά όλοι οι άλλοι οφείλουν να κοιτούν με το στόμα ανοιχτό. Το "The Fallen Crimson" θα μπορούσε να είναι σε διάφορες παραγράφους αυτής της ανασκόπησης και πιθανότατα σε κάνα δυο άλλες ακόμα. Μεταπηδούν από το ένα είδος στο άλλο μαγικά. Το χάος που προκαλούν και το συναίσθημα που διοχετεύουν είναι αξιοζήλευτα. Ωμή συναισθηματική δύναμη λοιπόν που μόνο αυτοί ξέρουν να εκφράζουν μουσικά. Μαγευτικό και σκατόψυχο. Δυναμικό και κινηματογραφικό. Σκοτεινό και λυτρωτικό.

Touché Amoré - "Lament"

Πότε έβγαλαν κακό δίσκο; Ποτέ! Πότε άλλαξαν αν όχι το στυλ τους, το ύφος τους; Σχεδόν πάντα, σε κάθε κυκλοφορία. Τι έχει το "Lament" που το κάνει εξίσου φανταστικό με τα υπόλοιπα; Ωριμότητα, συναίσθημα, ευκολία και τρομερή παραγωγή. Πρέπει να είσαι άψυχος αν δεν ανατριχιάσεις στο "Limelight". O δίσκος δεν κολλάει με το "Stage Four", αλλά επαναφέρει στοιχεία των πρώτων τους δίσκων. Είναι post-hardcore με επιπλέον ατμόσφαιρα. Είναι πολύ γαμημένο screamo. Έχει όσο μελωδικό hardcore πρέπει και κρύβει φυσικά στοιχεία emo που σε ξανανιώνουν. Ένα διαμάντι που τιμά τον χώρο και τη σκληρά μελωδική συναισθηματική μουσική όσο λίγα.

Respire - "Black Line"

Είναι από τα πιο σκληρά (όταν θέλει) φετινά έργα του είδους. Έχει στοιχεία black metal, ταχύτητες αλλά και φωνητικά που δεν θα συναντήσεις εύκολα σε αυτές τις μουσικές. Το "Black Line" είναι παράξενα βαρύ καθώς συνεχώς ανεβοκατεβαίνει από ήρεμα, έως πολύ ήρεμα post-rock περάσματα (ακόμα και μουσική δωματίου μπορείς να τα πεις), σε blastbeats και ασύλληπτες καφρίλες. Έχει metal γυρίσματα που δεν έχει κανένα φετινό emo, screamo, hardcore ή post-κάτι. Έχει όμως και την πιο ατμοσφαιρική post-hardcore ενορχήστρωση όλων. Τελικά αυτοί οι συνδυασμοί το κάνουν μοναδικό και του δίνουν μια πολύ ξεχωριστή θέση.

Nuvolascura - "As We Suffer From Memory And Imagination"

Για άλλη μια χρονιά έρχονται με εκπληκτικό δίσκο. Στο "As We Suffer From Memory And Imagination" δείχνουν πως γίνεται να είσαι ταυτόχρονα τεχνικός, ποικιλόμορφος, έντονος, εμπνευσμένος, τραχύς αλλά κυρίως βίαιος και παρανοϊκός. Είναι τρομερά όμορφο πόσες πολλές απόψεις και εκφράσεις εμφανίζονται στις συνθέσεις τους. Χωράει την καφρίλα, σερβίροντας την όμως μελωδικά. Χωράει το συναίσθημα, σερβίροντας το όμως εμετικά. Χωράει το τεχνικό και εντυπωσιακό παίξιμο, σερβίροντας το όμως κάφρικα. Είναι το καλύτερο κρυμμένο διαμάντι της σκηνής.

Dance Gavin Dance - "Afterburner"

Εναλλακτικοί, funky, προοδευτικοί, περίεργοι και τεχνικοί. Το "Afterburner" από τους Καλιφορνέζους DGD είναι μια απίστευτη μίξη post-hardcode, alternative, funk rock, screamo ως και pop latin. Είναι από τους πιο εκλεκτικούς και πολύχρωμους δίσκους θα ακούσετε φέτος. Δεν είναι τόσο οργισμένο όσο τα υπόλοιπα. Έχει κάτι πιο pop, κάτι πιο math και κάτι πιο χαρούμενο που το βγάζει εκτός ντουλάπας. Είναι σαν τους The Mars Volta για το progressive. Είναι σαν τους Puscifer για το alternative. Είναι μια κατηγορία μόνοι τους, τιμώντας όμως με πλήρη συναίσθηση όλα τα υποείδη που τελικά υπηρετούν, καλά!

Επιβάλλεται να ακούσεις: Μην παραλείψετε το "When I Die, Will I Get Better?" των Svalbard καθώς είναι από τα πιο παθιασμένα και βαριά της σκηνής. Σαν πιο hardcore punk από όλα το "EGO" των Tvivler αφήνει το έντονο στίγμα του και μπορεί να αποδείξει ότι αυτή η μπάντα είναι ξεχωριστή. Το "Songs Τo Yeet Αt Τhe Sun" των Soul Glo που μπορεί άτυπα να λάβει τον τίτλο του EP της χρονιάς. Άξια προσοχής είναι η ρωσική άποψη των Bagdadski Vor με ουρλιαχτά, θόρυβο, τεχνικό και μαθηματικό παίξιμο στο "Колхида" (Kolhida).

Gulch - "Impenetrable Cerebral Fortress"

Στην άτυπη λίστα με τα συγκροτήματα που έσκασαν με ντεμπούτο από το πουθενά και πήραν το hype παραμάζωμα, η παρέα από το San Jose βρίσκεται κάπου ψηλά. Υπάρχει ένας μικρός αστερίσκος λόγω προϋπηρεσίας σε σεβάσμια ονόματα της σκηνής, αλλά και πάλι. Στον ήχο των Gulch υπάρχουν μπασταρδεμένα κάμποσα -core πράγματα, προσεκτικά δεμένα με μεταλλικές λεπτομέρειες. Η επιτυχία βρίσκεται στο γεγονός ότι το σύνολο ακούγεται φυσικό και με χαρακτήρα. Δεκαέξι λεπτά γεμάτα οργή, κραυγές κι ένα φόρο τιμής με τσίτα distortion και σπασμένα γυαλιά στη Siouxsie, όπως πρέπει.

Terminal Nation - "Holocene Extinction"

Αν κάποιος προσπαθούσε να κάνει μία οπτική καταγραφή για την κατάσταση της Αμερικής, του δυτικού κόσμου γενικότερα, για το φανταστικό χάος του 2020, το "Holocene Extinction" θα γινόταν τέλεια μουσική υπόκρουση. Βαρύ, ασήκωτο, ουσιαστικό hardcore. Σε πιάνει απ' το λαιμό από το πρώτο riff και σου φτύνει κατάμουτρα την αλήθεια του. Μία αλήθεια που στέκεται απέναντι σε κάθε τι σάπιο χωρίς να κρύβεται πίσω από μεταφορές. Η death αισθητική κολλάει ιδανικά με την in-your-face προσέγγιση. Τα λασπωμένα ξεσπάσματα παρομοίως. ¡No pasarán!

Sharptooth - "Transitional Forms"

Οι δεύτεροι δίσκοι είναι δύσκολοι my ass, μέρος Α'. Η Lauren Kashan και η παρέα της επέστρεψαν τρία χρόνια μετά το ντεμπούτο τους για να (ξανά)κεράσουν κάθε κολλημένο μυαλό γαλλικά και ξύλο. Η οργή και η διαφορετικότητα δεν φεύγουν στιγμή από το πρώτο πλάνο. Τα σπασίματα παραμένουν ιδανικά για moshing. Η παραγωγή ακούγεται μοντέρνα χωρίς να γυαλίζει υπερβολικά. Οι θεματολογίες και ο σχολιασμός έχουν ουσία και δεν μένουν στην επιφάνεια. Η αυτογνωσία του "Say Nothing (In The Absence Of Content)" πνίγει σκηνές ολόκληρες.

Higher Power - "27 Miles Underwater"

Οι δεύτεροι δίσκοι είναι δύσκολοι my ass, μέρος Β'. Αν το κουιντέτο από το μεγάλο νησί είχε αφήσει υποσχέσεις με την πρώτη δουλειά του, στο "27 Miles Underwater" πήρε χαμογελώντας το χαρτάκι με τη λίστα και το έσκισε. Και μετά το έβαλε φωτιά, γιατί έτσι. Η ατμόσφαιρα παρακαλάει για φωνές, ιδρώτα και σπρωξίματα. Οι γραμμές υπό περιπτώσεις καθαρίζουν, διατηρώντας ωστόσο μία ειλικρίνεια και μία περίπου-αντιεμπορικότητα. Οι συνθέσεις βγάζουν κάτι από τη δεκαετία του '90, χωρίς να μοιάζουν νοσταλγικές χάριν νοσταλγίας. Ένας μικρός σύγχρονος core θρίαμβος.

End - "Splinters From An Ever​-​Changing Face"

Κοιτώντας πίσω από την κουρτίνα, ξεπετάγονται τα ονόματα Counterparts, Fit For An Autopsy, The Dillinger Escape Plan και Misery Signals, μεταξύ άλλων. Πριν την πρώτη ακρόαση, κάποιος θα μπορούσε να περιμένει ένα side project για να βγουν γούστα και να γεμίσει ο χρόνος. Δεν θα ήταν η πρώτη φορά και δεν θα υπήρχε κάτι το αυστηρά μεμπτό σε αυτό. Οι διαθέσεις της πεντάδας όμως παραήταν άγριες για κάτι τέτοιο. Τα έντεκα κομμάτια ξεχειλίζουν punk ενέργεια, ακραία αισθητική, καλοστημένες εναλλαγές και metal περιτύλιγμα.

Επιβάλλεται να ακούσεις: Οι Xibalba επέστρεψαν οργισμένοι όπως πάντα με το "Años En Infierno", δίνοντας ένα άλμπουμ που διατηρεί ψηλά το όνομα των δημιουργών του και του μηνύματός τους. Ίσως όχι προφανής, αλλά ο τρόπος που οι Raspberry Bulbs παντρεύουν black και core είναι τέτοιος που καθιστά επιβεβλημένη την παρουσία του "Before The Age Of Mirrors" στη λίστα. Για το "Internal Incarceration" από την άλλη τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα· απλό και λιτό, με παραγωγάρα Kurt Ballou, το ντεμπούτο LP των Year Of The Knife έσκασε έτοιμο για χορούς και ξύλο.

Life - "Ossification Of Coral"

Δεν είναι εύκολο να ορίσεις το crust. Ας πούμε ότι είναι ένα πιο τραχύ, έντονο και μεταλλικό hardcore που βγήκε μέσα από την αλητεία του anarcho-punk. To θέλετε πιο εύκολο; Ακούστε τους Ιάπωνες εδώ και θα καταλάβετε. Έντονο, βαρύ, εμετικό και γεμάτο οργή. Φασαρία σε κάθε μορφή. Φασαρία σε κάθε όργανο. Μηδενική προσπάθεια εξευγενισμού. Αν αντέχεις θα τρελαθείς. Αν γουστάρεις θα ταυτιστείς. Αν θυμάσαι θα εντυπωσιαστείς. Είναι το καλύτερο όλων. Είναι μια επιστροφή από το παρελθόν γεμάτη ελπίδα και αναμνήσεις. Οι οπαδοί της βίας θα μαζευτούν!

Boris - "No"

Ίσως θεωρήσετε τη συμπερίληψη αυτού του άλμπουμ στην εν λόγω κατηγορία, είτε παράταιρη, είτε τραβηγμένη από τα μαλλιά. Η αλήθεια όμως είναι, πως οι τιτάνες Boris, αποφάσισαν να γυρίσουν τον χρόνο πίσω. Αλλά και μπροστά. Άφησαν για λίγο το sludge στην άκρη και κοίταξαν τις επιρροές και τα είδωλά τους κατάματα. Συνέθεσαν στιγμές ισοπεδωτικού, βρώμικου, ογκωδέστατου και εθιστικού crust, οι οποίες συνυπάρχουν με κάτι διαολεμένα metal/punk σημεία που σε κάνουν να απορείς. Η ταυτότητα τους δεν χάνεται δευτερόλεπτο και το αποτέλεσμα βρίσκει την μπάντα ανανεωμένη, οργισμένη και εκ νέου θριαμβεύτρια σε πολλαπλά πεδία, γιατί απλά μπορούν.

Subdued - "Over The Hills And Far Away"

Οι Subdued με το ντεμπούτο τους έπιασαν όσους και όσες πρόλαβαν να τους πάρουν χαμπάρι στον ύπνο. Κατάφεραν να μεγαλουργήσουν σε ένα ύφος που δεν αναπαράγεται εύκολα. Τιμούν τους Conflict και την anarcho-punk σκηνή, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα εξαιτίας (και) των φωνητικών μια δική τους ταυτότητα. Όμως, φροντίζουν παράλληλα να τονώσουν τη μεταλλική πλευρά της κιθαριστικής τους επίθεσης και να ενσωματώσουν τις διδαχές όλων των ηρώων της ‘80s crust σκηνής. Οι Subdued παίζουν κάτι φαινομενικά άμεσο αλλά διόλου απλοϊκό, συνθέτοντας πραγματικά σπουδαία τραγούδια.

Destruct - "Echoes Of Life"

Αν το εξώφυλλο του ντεμπούτου των Αμερικανών σου θύμισε το "Yesterday’s Fairytale, Tomorrow’s Nightmare" των Disclose, τότε έπιασες το νόημα. Θορυβώδες, φασαριόζικο, καταιγιστικό, d-beat raw punk, με τους Ιάπωνες και τους Discharge να δημιουργούν ένα (ακόμη) καταραμένο τέκνο. Οι Destruct παραδίδουν μαθήματα του πως πρέπει να παίζεται αυτός ο ήχος δίχως να καταντά στιγμή βαρετός. Τα φρενήρη leads συνυπάρχουν με τη βρωμιά του μπάσου και τα αναμενόμενα τέλεια τύμπανα. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, το "Echoes Of Life" ορίζει τη δυναμική ενός ολόκληρου παρακλαδιού που δεν λέει να ψοφήσει. Και καλά κάνει.

Misantropic - "Catharsis"

Πέρασαν δέκα ολόκληρα χρόνια απ’ όταν οι Σουηδοί με το "Insomnia" ταρακούνησαν για τα καλά την crust σκηνή της εποχής. Από τότε επήλθαν διάφορες αλλαγές στο συγκρότημα που, ευτυχώς, δεν επηρέασαν στο ελάχιστο το ποιοτικό αποτέλεσμα της νέας τους δουλειάς. Το "Catharsis" είναι σε όλα τα επίπεδα ένας εξαιρετικά άρτιος δίσκος αφού τεχνικά το συγκρότημα σκίζει, η παραγωγή είναι υποδειγματική και οι συνθέσεις αποπνέουν φρεσκάδα και δυναμισμό. Το συγκρότημα πέτυχε να μην εγκλωβιστεί στα στεγανά της σκηνής και τελικά μας παρέδωσε ένα άλμπουμ που στέκεται επάξια - και στα σημεία μπορεί και να ξεπερνάει - το ντεμπούτο τους.

Επιβάλλεται να ακούσεις: Οι Αργεντινοί Medium κυκλοφόρησαν με το ομότιτλο άλμπουμ τους την πιο εθιστική απόπειρα απόδοσης τιμών στη '90s σουηδική σκηνή. Στον αντίποδα, οι Σουηδοί 偏執症者 (Paranoid) έπαιξαν αδυσώπητο και θρασύ Ιαπωνικό crust με το "Out Raising Hell". Ο Ian Makau πέρσι μεγαλούργησε με τους Dödläge και φέτος παρέδωσε, μέσω των Phantom Hymn και του "The Future As Nightmare", λάσπη και μισανθρωπική μαυρίλα, ενώ σε πιο ακραία χωράφια, οι Ancst συγκινούν με το blackened crust του "Summits Of Despodency". Τέλος, το EP των The Passing είναι το σφηνάκι-ένοχη απόλαυση για να πάνε κάτω τα φαρμάκια.

Napalm Death - "Throes Of Joy In The Jaws Of Defeatism"

Πριν προλάβεις να αναρωτηθείς για το αν ο φετινός δίσκος των Napalm Death είναι grind, το "Fuck The Factoid" έχει συνθλίψει τα πάντα στο πέρασμά του. Στη φετινή τους δισκάρα, οι grindcore/extreme metal θρύλοι συμπεριέλαβαν με εντυπωσιακό τρόπο ένα cocktail τόσο επιρροών όσο και στοιχείων της δισκογραφικής τους πορείας. Η ποιότητα των συνθέσεων είναι τέτοια, ώστε ακόμη και όταν ένας δίσκος τους αποκλίνει τόσο έντονα από το φαινομενικά περιορισμένο, πεδίο του ιδιώματος, να μας είναι αδύνατο να μην τον συμπεριλάβουμε και εδώ. Σε μια χρονιά που βγήκαν εκ νέου ενδιαφέροντες δίσκοι στον χώρο, οι Napalm Death απέδειξαν πως διατηρούνται αβίαστα στην εμπροσθοφυλακή.

ACxDC - "Satan Is King"

Οι AntiChrist DemonCore φτιάχνουν ένα επιθετικό powerviolence όπως μόνο στην California γίνεται. Εκεί γεννήθηκε, εκεί τιμάται. Η άνοδος της ρατσιστικής στις ΗΠΑ της έμφυλης βίας, της πολιτικής υποκρισίας και κυρίως του φασισμού, δεν αφήνουν τους AcxDC αδιάφορους. Ο ήχος τους είναι σκληρός και τα λόγια τους καυτά. Παιχνιδιάρικες αλλαγές από grind σε hardcore και συναρπαστικά riff. Οι οπαδοί του είδους εδώ θα βρουν ένα από τα καλύτερα album του χώρου γενικότερα. Δεν έχει στιγμές που θα μείνουν στην ιστορία, αλλά το σύνολο του είναι εντυπωσιακό.

Caustic Wound - "Death Posture"

Ο όρος supergroup θα χρησιμοποιούνταν απολύτως καταχρηστικά στην περίπτωση των Caustic Wound όμως το συγκρότημα αποτελείται από μέλη των Mortiferum, των Cerebral Rot και των Fetid, μπάντες δηλαδή που έχουν ξεχωρίσει τα τελευταία χρόνια στη death metal σκηνή της Ουάσινγκτον. Οι Caustic Wound στο ντεμπούτο τους μας παραδίδουν καλοπαιγμένο old-school grindcore που γκρουβάρει ενώ, παράλληλα, η βαλτώδης, κι ελαφρώς χαοτική ανά φάσεις, παραγωγή μας μεταφέρει για 27 περίπου λεπτά κάποιες δεκαετίες πίσω, όταν η σκηνή βρισκόταν σε άνθιση ή πιο σωστά σε άκρως δημιουργικό μαρασμό. Δεν το λες και καινοτόμο, αλλά σίγουρα όσοι νοσταλγούν τα early ‘90s, θα το απολαύσουν και με το παραπάνω.

Internal Rot - "Grieving Birth"

Το ότι ο δίσκος αποτελείται από 20 τραγούδια που συνολικά διαρκούν γύρω στα 23 λεπτά, πιθανά να σας δίνει μια αίσθηση για το ποιόν αυτού του άλμπουμ. Σύγχρονο, καλοπαιγμένο grind που σε πιάνει από τα μούτρα και δεν σε αφήνει να ησυχάσεις ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Το συγκρότημα από τη Μελβούρνη, έξι χρόνια μετά το ντεμπούτο του, στο δεύτερο άλμπουμ του δεν φέρνει απολύτως τίποτα καινούργιο στη σύγχρονη μουσική βιομηχανία. Διάολε, δεν φέρνει καν κάτι καινούργιο στο grindcore. Όμως το "Grieving Birth" είναι ένας άκρως διασκεδαστικός δίσκος που ξεχειλίζει βία και σαπίλα και γι’ αυτό δεν θα μπορούσε να λείπει από τη φετινή μας ανασκόπηση.

Escuela Grind - "Indoctrination"

Ακροβατώντας μεταξύ grind, noise και powerviolence, οι Escuela Grind ορμάνε στα αυτιά των ακροατών. Φτύνουν οργή, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Παραδίδουν μανιακές επιθέσεις και ας αφιερώνουν σε ένα θορυβώδες εντεκάλεπτο τείχος μεγάλο μέρος του δίσκου. Όχι, δεν παίρνουν ανάσες, κανένα μέλος της τετράδας, προεξαρχούσης της γηγενούς Katerina Economou στα φωνητικά, δεν τις χρειάζεται, ούτε καν ο ντράμερ που μάλλον έχει προσωπικά με το drum kit. To "Indoctrination" είναι το πολιτικοποιημένο grindcore μακελειό που αναζητούσαμε για φέτος.

Επιβάλλεται να ακούσεις: Οι Chepang ενσωματώνουν την κουλτούρα των συνοικιών του Kathmandu στο "immigrindcore" του "Chatta", παραδίδοντας ένα από τα πιο πειραματικά άλμπουμ στο ιδίωμα τα τελευταία χρόνια. Αν υπήρξε όμως ένας δίσκος που η ψυχή του ανήκει στο grindcore και ας μην έχει, φαινομενικά, κάποια ηχητική συγγένεια, είναι το ομότιτλο ντεμπούτο των Duma από το Nairobi. Power electronics, techno, industrial noise και breakcore βρίσκουν τον δάσκαλό τους σε μανιακά blastbeats, σκιστά φωνητικά και grindcore κιθάρες. Μερικές φορές σημασία έχει η αίσθηση και όχι οι νότες.

Ξεχασμένη Προφητεία - "Έξοδος"

Οι Ξεχασμένη Προφητεία είναι ένα θρυλικό συγκρότημα της εγχώριας σκηνής που ηχητικά χαρακτήρισε μια ολόκληρη εποχή κι επηρέασε όλους όσους ακολούθησαν. Αρκετές δεκαετίες μετά τη διάλυση τους, φέτος κυκλοφόρησε ο δίσκος "Έξοδος" όπου κανείς μπορεί να βρει συγκεντρωμένο το υλικό του συγκροτήματος, μαζί με μερικά ακυκλοφόρητα κομμάτια. Πέρα όμως από την τεράστια ιστορική αξία του, το "Έξοδος" είναι ένα συγκλονιστικό, από κάθε άποψη, άλμπουμ. Οι Ξεχασμένη Προφητεία αποτέλεσαν ένα από τα πιο ποιοτικά συγκροτήματα της εγχώριας punk/hardcore σκηνής και γι’ αυτό εξάλλου το "Έξοδος" βρέθηκε και στη λίστα μας με τα 100 καλύτερα άλμπουμ ελληνόφωνου rock.

Αρχή Του Τέλους - " Η Φθίνουσα Σκιά Της Θλίψης"

Αν έπρεπε να διαλέξω μόνο ένα πράγμα που να με γοητεύει στους Αρχή Του Τέλους, αυτό θα ήταν η διαφοροποίηση των συναισθημάτων με κάθε δίσκο. Η προ τετραετίας "Κάθαρση" μια από τις καλύτερες εγχώριες κυκλοφορίες των τελευταίων ετών, περιείχε λυτρωτικά τραγούδια, ειλικρινή. Η "Φθίνουσα Σκιά Της Θλίψης", ρίχνει τις ταχύτητες, παραθέτει πιο ασφυκτικούς στίχους, ενσωματώνει περισσότερες επιρροές, και το αποτέλεσμα είναι, λιγότερο άμεσο μεν, ιδιαίτερα πολύπλευρο δε. Οι Αρχή Του Τέλους σε ωθούν να βυθιστείς σε περισυλλογή, να αναζητήσεις που στέκεται ο εαυτός σου στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα και να βρεις δύναμη στη θλίψη.

Hekátē - "Μέρες Οργής"

Παρόλο που δημιουργήθηκαν πριν μόλις δύο χρόνια, το συγκρότημα στο ντεμπούτο του μας παραδίδει ένα εκρηκτικό synthwave/post-punk cocktail έχοντας ως κινητήριο δύναμη το rhythm section και τα synths. Η δυσφορία της σύγχρονης πραγματικότητας, που καταπιέζει με περισσότερους από τους, απλά ορατούς, τρόπους, τον άνθρωπο, αντηχεί στους, μοιρασμένους σε αγγλικά και ελληνικά, στίχους των Hekátē, οι οποίοι, εύστοχα, φροντίζουν να επικεντρώνονται και στο ζήτημα της ταυτότητας και της γυναικείας χειραφέτησης. Οι Hekátē κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν δίσκο που δεν αναζητά τους κατάλληλους ακροατές, αλλά αντιθέτως παρέχει τα εκφραστικά μέσα ώστε όσοι και όσες ασχοληθούν μαζί του να βρουν, έστω και προσωρινά, ένα καταφύγιο.

Μορμώ - "Μορμώ"

Το ντεμπούτο του συγκροτήματος από τον Τύρναβο είναι ένας crust, κατά βάση, δίσκος που όμως ξεφεύγει αρκετά από τα πρότυπα και τα στεγανά της σκηνής. Και αυτό γιατί οι Μορμώ δεν διστάζουν να πειραματιστούν, κάτι που εξαρχής γίνεται σαφές από τις δυσαρμονικές κιθάρες και τα riffs που φλερτάρουν ανοιχτά με το black metal. Κι όσο προχωράει το άλμπουμ, τόσο αποδεικνύεται πως το βασικό τους πλεονέκτημα είναι πως έχουν ήδη καταφέρει να αποκτήσουν έναν απολύτως δικό τους ήχο που ισορροπεί μεταξύ διαφορετικών ειδών και μας παρουσιάζονται μέσα από το προσωπικό, σκοτεινό φίλτρο του συγκροτήματος. Το "Μορμώ" είναι ένα κατάμαυρο μανιφέστο που τοποθετεί το συγκρότημα ανάμεσα στα πιο ελπιδοφόρα ανερχόμενα εγχώρια συγκροτήματα.

Στρύχνο - "Στρύχνο"

Γκριζαρισμένο post-punk απευθείας από τα στενά της Πάτρας. Ο ήχος του κουαρτέτου επικεντρώνεται στα απολύτως απαραίτητα, και είναι αυτή η ευθύτητα που το κάνει να ακούγεται τόσο πραγματικό, τόσο ακομπλεξάριστα όμορφο. Τα ρυθμικά απλώνουν τις βάσεις. Η κιθάρα προσθέτει μελωδίες και παραμορφώσεις. Η φωνή μοιράζεται σκέψεις σαν αυτές που έχεις μέσα στο κεφάλι σου. Δεν χρειάζεται προσπάθεια για να δεθείς με στίχους ή να ταυτιστείς με θεματικές. Το σύνολο φωνάζει DIY από χιλιόμετρα. Με την καλύτερη δυνατή έννοια.

Επιβάλλεται να ακούσεις: Εν μέσω καραντίνας, οι Κροταλίας με το "Ο Τελευταίος Άνθρωπος Στη Γη" ήρθαν προφητικά να αποτυπώσουν ηχητικά ο,τι αβέβαιο ζήσαμε τη χρονιά που έφυγε. Το ωμό, βρώμικο, πολιτικοποιημένο και αγριεμένο d-beat των υπογείων, όπως αποτυπώνεται στο "Piss Or Annihilation" των PissSniffers μόνο να κερδίσει μπορεί τους λάτρεις του ήχου, αποκαλύπτοντας μια μπάντα που γνωρίζει πώς να κάνει το αίμα να βράζει.

Mammock - "Itch"

Noise rock, post-hardcore, math rock και αρκετά άλλα είδη μπλέκονται περίτεχνα σε μια πραγματικά σπουδαία κυκλοφορία που σε έναν δίκαιο κόσμο θα είχε ήδη αποκτήσει όλη την αναγνώριση αυτού του κόσμου. Το ντεμπούτο του αθηναϊκού συγκροτήματος είναι ένας εκπληκτικός δίσκος από αυτούς που δεν έχουμε συνηθίσει να φτάνουν συχνά στα αυτιά μας. Υπέροχο rhythm- section, κιθάρες χαμαιλέοντες, ένα κάρο πειραματισμοί και μπόλικο πάθος και μεράκι για αυτό που κάνουν είναι τα στοιχεία που καθιστούν τους Mammock την πιο ευχάριστη έκπληξη του 2020, και το "Itch" μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς.

Rita Mosss - "Oλes"

Το 2019 γράφαμε πως live οι Rita Mosss είναι μετρ του σουρεαλιστικού θορύβου και των avant-garde ηχητικών αναζητήσεων. Και το "Oλes" που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2020 αποτελεί την καλύτερη απόδειξη του παραπάνω ισχυρισμού. Η ερώτηση «τι μουσική παίζουν;» δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο να απαντηθεί όμως το μείγμα noise rock, post- hardcore και Melvins επιρροών με γερές - και όταν λέμε γερές το εννοούμε!- δόσεις πειραματισμού, καθιστούν το τελικό αποτέλεσμα μια άκρως ενδιαφέρουσα μουσική πρόταση που ίσως να μην κάνει για όλους, όμως, χωρίς αμφιβολία, φανερώνει ένα συγκρότημα με έντονες καλλιτεχνικές ανησυχίες. Το προβοκατόρικο εξώφυλλο απλά συμπληρώνει τέλεια το παζλ της μοναδικής αισθητικής των Rita Mosss.

Dephosphorus - "Sublimation"

Έχουν ένα δικό τους ξεχωριστό ηχητικό πίνακα όπου ζωγραφίζουν με sludge μπογιές και black πινελιές πάνω σε grind καμβά. Όλο αυτό, έχει ένα υποχθόνιο space, ατμοσφαιρικό και καλά κρυμμένο ψυχεδελικό στοιχείο που το κάνει αρκετά ιδιαίτερο. Οι όλο και περισσότερο ελληνικοί στίχοι, βγάζουν ένα πολύ θετικό σημείο στο αποτέλεσμα και φυσικά το κάνουν πιο προσιτό. Κοσμικές αναλαμπές γεμάτες λαμπιρίσματα. Επίθεση. Σταθερή τροχιά και σκληροπυρηνική μορφή. Αν νιώσεις ένα παράξενο groove μην απορήσεις. Οι ρυθμοί είναι επίμονοι και σε σημεία εξαιρετικοί. Σαπίλα και πόνος.

Minerva Superduty - "In Public"

Μετά από τρία χρόνια δισκογραφικής απουσίας, η παρέα από την Καλαμάτα επέστρεψε με το "In Public". Στην άτυπη σύγκριση με το παρελθόν, αυτή τη φορά το σύνολο ακούγεται περισσότερο συνειδητοποιημένο. Ο πυρήνας συνεχίζει πιστά σε γνώριμα σκοτεινά hardcore μονοπάτια. Οι math αναφορές κάνουν ένα βήμα στο πλάι για χάρη μιας πιο άμεσης προσέγγισης. Τα ξεσπάσματα παραμένουν ακραία. Το νεύρο, η ένταση και οι στίχοι συνεχίζουν να αποτελούν το άλφα και το ωμέγα. Ένα εικοσάλεπτο σφηνάκι οργής.

Senserase - "Oros"

Τεχνικός, βαρύς, στριφνός, ογκώδης. Ο ήχος των Senserase μοιάζει με το γνωστό κι αγαπημένο mathcore, αλλά με περισσότερο μεταλλικά χρώματα και με όλους τους διακόπτες γυρισμένους στο έντεκα. Ανάμεσα στον καταιγισμό από riffs και breakdowns υπάρχουν πανέξυπνες ιδέες. Οι εναλλαγές είναι τέτοιες που δεν αφήνουν περιθώρια εφησυχασμού. Οι στιγμές που μπορείς να ανασάνεις διατηρούνται στο ελάχιστο. Η παραγωγή και το layering είναι τόσο καθαρά όσο και οργανικά. Το σύνολο βγάζει μία ανεπιτήδευτη προσωπικότητα.

Επιβάλλεται να ακούσεις: Οι Θεσσαλονικείς Doomed Again κυκλοφόρησαν επιτέλους το ντεμπούτο τους και το "Drowned In Disgust" βρίσκει το συγκρότημα να τελειοποιεί τον ωμό του ήχο, παραθέτοντας εθιστικές αλλά και ουσιώδεις συνθέσεις, ενώ περιέχει και καλεσμένο-περίτρανο πειστήριο της ποιότητάς τους. "D-Beat North Storm", indeed.