Dance Gavin Dance

Να λοιπόν που ήρθε η παράνοια της εποχής που ζούμε να έρθει να δέσει ηχητικά με την παράνοια ενός album όπου στο εξώφυλλο δεσπόζει ένας μηχανικός μινώταυρος με αρκουδάκια της αγάπης που βασανίζονται από δαίμονες και που ηχητικά προκαλεί και γαργαλάει τα ώτα μας με το μίγμα post-hardcode, metalcore, screamo ως και latin. Αλλά ως φαίνεται η αποστολή των Καλιφορνέζων Dance Gavin Dance σε αυτή τη διάσταση που βρέθηκαν είναι να μεταμφιέζουν τη τρέλα και την παράνοια τους σε μουσικές κλίμακες που βγάζουν ή ενίοτε δεν βγάζουν νόημα και να μας τις παρουσιάζουν με συνέπεια εδώ και δεκαπέντε χρόνια τώρα. Δίσκος δηλαδή νούμερο εννέα στην συλλογή τους και έρχεται μετά από το επιτυχημένο "Artificial Selection" του 2018, έχοντας να ικανοποιήσει τις αναμενόμενες προσδοκίες των οπαδών του είδους.

Υπάρχουν συγκροτήματα εκεί έξω που κινούνται μόνιμα στη μετριότητα και άλλα που έχουν τα peaks και τις κοιλιές τους. Σπάνια θα βρεις γκρουπ με τόση συνέπεια και εργατικότητα που να βγάζει όχι απαραίτητα διαμάντια της ιστορίας της μουσικής αλλά πολύ καλά albums με ουσία, κέφι και συγκεκριμένο προορισμό. Έτσι και οι DGD, έτσι και το "Afterburner". O Will Swan με τη κατά κόρον funk κιθάρα του έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, άψογα συνοδευόμενος από το ρομπότ Matt Mingus στα drums και τη διφωνία των Tilian Pearson στα clean φωνητικά και Jon Mess στα screamo που οκ δεν είναι το τεράστιο ατού τους αφού εκεί που σε παρασέρνει η τρυφερή φωνή του Pearson έρχεται μια τσιρίδα που ναι μεν συνάδει με το στυλ και τον χαρακτήρα τους αλλά σε κάποια σημεία ίσως και αν έλειπε δεν θα παραπονιόταν κανείς.

Το πόσο funk είναι το album φανερώνει το εναρκτήριο "Prisoner" και είναι αντάξιος εκπρόσωπος του album, συνδυάζοντας τον σκληρό πυρήνα του post-hardcore και με ηχητικούς δορυφόρους τη μαλακότητα της φωνής του Pearson, τις κραυγές, το απίστευτα κολλητικό, μαγευτικό ρεφραίν χτισμένα όλα πάνω σε ένα απίστευτο ρυθμό πλημμυρισμένο από groove. Ξεμένω από επιθετικούς προσδιορισμούς αλλά χρειάζονται πολλοί για να εκφράσεις τον πλούτο και της μουσικής και των συναισθημάτων που σου γεννάνε. Με το προσωπικό αγαπημένο "Three Wishes" θέλω να χορέψω με τον σέξι groove του, σέξι όσο και το "Lyrics Lie" που μου θύμισε τους Funeral For A Friend. Το ελαφρύ ραπάρισμα στο "Parody Catharsis" προσθέτει ακόμα μια ενδιαφέρουσα διάσταση στον ήχο τους ο οποίος σε όλα τα δεκατρία τραγούδια έχει σκαμπανεβάσματα συναισθημάτων και μπορεί κάτι στενάχωρο να μεταλαχτεί άμεσα σε χαρά και οργή και τούμπαλιν ("Strawberry's Wake", "Parallels"). Γενικά η εντύπωση που μου δίνουν σε κάθε ακρόαση είναι ότι πρέπει να ακουγόμαστε hardore αλλά κατά βάθος μας αρέσουν οι βόλτες στην παραλία και είμαστε τρυφερές χαρούμενες καρδιές. Όσο και να γκαρίζει ο Mess νομίζω η καρδιά του Μινώταυρου είναι από ζάχαρη.

Δεν λείπουν και οι πειραματισμοί (το λάτιν "Calentamiento Globe" είναι συμπαθητικό και πολύ ποπ) ωστόσο σε γενικές γραμμές όσο και αν το απόλαυσα είναι κάτι που δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη των DGD με μερικές εξαιρετικές και μερικές μέτριες στιγμές που το καθιστούν ένα πολύ καλό και ευχάριστο κυρίως album, ένα απενεχοποιημένο crowd pleaser για τους οπαδούς του συγκροτήματος και όχι μόνο.