Jeremy Bolm: «Με πιάνει η καρδιά μου με το πόσοι οπαδοί μας είναι ακροδεξιοί»

O frontman των Touché Amoré μας μίλησε για τον νέο τους δίσκο, για τα live στον καιρό της κορόνας και άλλα

Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 09/11/2020 @ 12:00

Έχοντας κάνει το πέντε στα πέντε με τη νέα τους κυκλοφορία - "Lament" - είχα την ευκαιρία να μιλήσω (ξανά) με τον Jeremy Bolm, φωνακλά και στιχουργό των Touché Amoré. Εντάξει, δε μίλησα ακριβώς - με μέηλ έγινε η δουλειά - αλλά αφού δε μπορώ να του ζαλίσω τον έρωτα σε κάποιο ανήλιαγο υπόγειο - ας κάνουν τη δουλειά τα πληκτρολόγια και τα Ίντερνετς. Απολαύστε.

Jeremy Bolm - Touche Amore

Πρώτα απ' όλα, συγχαρητήρια από δύο μέτωπα, ένα για τον πρόσφατό σου αρραβώνα και δύο για τα εγκώμια που πλέκει ο κόσμος για το "Lament". Ξέρω ότι κάνεις promotion για τον δίσκο κάνα δίμηνο τώρα, οπότε πιθανότατα έχεις ήδη απαντήσει όλες τις ερωτήσεις του κόσμου, αλλά θα βάλω τα δυνατά μου να να μη νιώσεις την ανάγκη να πετάξεις το πληκτρολόγιό σου από το παράθυρο. Το λοιπόν, πώς έχει πάει το lockdown σου μέχρι τώρα; Ανακάλυψες κάποιο καινούργιο ενδιαφέρον/χόμπι (για το καινούργιο σου ποντκαστ θα μιλήσουμε σε λίγο);

Δεν είναι καινούργιο, αλλά έχω δει πάρα πολλές ταινίες. Ο στόχος μου ήταν φέτος να δω τουλάχιστον μία ταινία μέρα παρά μέρα. Μου μένουν κάπου 55 ταινίες, που πρέπει να δω μέχρι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Έχω δει 120τόσες απο τις 182 που ήταν ο στόχος. Ψιλογελοίος στόχος δηλαδή αλλά έχει πλάκα την πλάκα του. Πολλές ταινίες τρόμου τελευταία (ΣτΜ, του λόγου το αληθές, πηγαίντε στη σελίδα του Jeremy στο Instagram να δείτε τις προτάσεις του)

Από στιχουργική άποψη, είναι εμφανές ότι το "Lament" απολαμβάνει την ελευθερία του να μην είναι περιορισμένο σε μία μονάχα θεματολογία. Σκέφτομαι όμως ένα παλιότερο κομμάτι σας, το "Survived By" όπου ανακαλείς μία συζήτηση που είχες με τον Andy Hull των Manchester Orchestra αναφέροντας το πόσο δύσκολο είναι να γράφεις κομμάτια περιγράφοντας το συναίσθημα της ευχαρίστησης*. Στο "Lament" ποιο ήταν το συναίσθημα εκείνο με το οποίο πάλεψες περισσότερο από στιχουργική άποψη;

Το πιο δύσκολο για μένα ήταν να αποτυπώσω την ευγνωμοσύνη που έχω για τους ανθρώπους εκείνους που ταυτίστηκαν τόσο με τη θεματολογία του προηγούμενού μας δίσκου και ένιωσαν την ανάγκη να μοιραστούν μαζί μου τον πόνο τους (ΣτΜ, το "Stage Four" έχει κυρίως να κάνει με τη μάχη που έδωσε και έχασε η μητέρα του με τον καρκίνο) αλλά και παράλληλα να εκφράσω το βάρος και την ψυχοφθορά με τα οποίο ζούσα κουβαλώντας τόσες ιστορίες θρήνου ξένων ανθρώπων. Ήταν αρκετά δύσκολο να βρω την ισορροπία μεταξύ ευγνωμοσύνης και να μην ακούγομαι αχάριστος.

Έχεις αναφέρει ότι ένα από τα θέματα που ακουμπά το "Lament" είναι το Σύνδρομο του Απατεώνα. Ως πρώτης κλάσης απατεώνας και γω, αναρωτιόμουν πώς νιώθεις ότι εκδηλώνεται το σύνδρομο από δημιουργική άποψη; Πώς το διαχειρίζεσαι όταν συμβαίνει;

Ζω με αυτό καθημερινά. Κάθε φορά που γράφω το οτιδήποτε, μου έρχονται στο νου όλα τα εγκώμια που έχει πει ο κόσμος κατά καιρό για τις δουλειές μου και σκέφτομαι ότι σίγουρα έχουν κάνει όλοι κάποιο ομαδικό λάθος. Δεν έχω κάποια μέθοδο με το οποίο το ξεπερνάω ακριβώς, απλά γράφω, γράφω και γράφω μέχρι αυτό που έχει μείνει στο χαρτί δε με κάνει και αισθάνομαι απολύτως ηττημένος. Είναι αρκετά δύσκολο και ακούγεται σα να νιώθεις λίγο τον πόνο μου.

Νιώθω υποχρεωμένος να σε ευχαριστήσω προσωπικά για το πιο wholesome** περιεχόμενο στο οποίο εκτέθηκα εδώ και μήνες (μιλάω προφανώς για το video του Reminders). Τόσο απλά με τόσο ιδιοφυές. Έχεις τίποτα παρασκηνιακές ιστορίες από τη δημιουργία του; Υπήρχαν κάποια μεγάλα ονόματα τα οποία δεν καταφέρατε να συμπεριλάβετε; (αναφέρομαι προφανώς σε σκυλιά και όχι στους φίλους σου)

Χαχ! Σε ευχαριστώ. Δεν έχω περάσει καλύτερα φτιάχνοντας ένα βίντεο! Στην ουσία ήταν απλά ένας τρόπος να δω τι κάνουν οι υπέροχοι και ταλαντούχοι μου φίλοι και πέρα από τα νέα τους να λαμβάνω και κλιπάκια με τους σκύλους τους. Απαράδεκτος αριθμός συμμετεχόντων έστειλε βίντεο σε κάθετη παρά οριζόντια διάταξη. Ο Keith Buckley (Everytime I Die, The Damned Things) για παράδειγμα μας έστειλε αρχικά ένα βίντεο όπου είχε πασαλείψει όλη του τη μούρη με φυστικοβούτηρο και ο σκύλος του τον έγλυφε με μανία. Το έστειλε όμως λάθος και αναγκάστηκα να τον ρωτήσω να ξαναστείλει, για το οποίο ένιωθα χάλια. Έτσι στο τελικό βίντεο η εμφάνισή του είναι πολύ πιο μετριασμένη από αυτή που είχε στο μυαλό του εξαρχής.

Ήταν αρκετοί που απλά δεν πρόλαβαν να μας στείλουν κάποιο κλιπ. Ο Riley από τους Power Trip ήταν να στείλει και αυτό είναι κάτι που με πονά λίγο κάθε φορά που το βλέπω. Τον αγαπώ και μου λείπει πολύ.

Touche Amore

Άτομα που σε παρακολουθούν γνωρίζουν ότι δεν κρύβεις τις πολιτικές σου απόψεις, αλλά δε θα έλεγε κάποιος ότι οι TA είναι μία αμιγώς πολιτική μπάντα - τουλάχιστον στιγουργικά. Αυτό είναι κάτι που έχει γίνει συνειδητά όλα αυτά τα χρόνια; Πιστεύεις ότι είναι κάτι που που θα ήθελες να εξερευνήσεις περισσότερο με τη μπάντα;

Πιστεύω πως επειδή κατά κύριο λόγο οι δίσκοι μας ήταν άκρως προσωπικοί και - μέχρι πρότινος - κατέπιαναν μία συγκεκριμένη θεματολογία, το να έχουμε κάποιο ξέμπαρκο κομμάτι με πολιτική χροιά θα ήταν λίγο κάπως. Αν βάζαμε δηλαδή κάποιο πολιτικό κομμάτι στη μέση του "Stage Four" θα σε έβγαζε τελείως από το κλίμα του δίσκου.

Έχοντας την άλλη μου μπάντα - Hesitation Wounds - ως διέξοδο έχει βοηθήσει αρκετά σε αυτό. Εκεί δε χρειάζεται να είμαι τόσο προσεγμένος, αλλά ευθύς και άτσαλος γιατί δεν παίζουμε ζωντανά τόσο πολύ και ο σκοπός της είναι να είναι άμεση και δίχως πολύ σκέψη.

Όσον αφορά τους Touche Amore, θέλω να πιστεύω ότι ο κόσμος υποθέτει ότι είμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, αλλά κάθε φορά που κάνουμε κάποια πολιτική ανάρτηση, με πιάνει η καρδιά μου όταν βλέπω πόσοι οπαδοί μας είναι ακροδεξιοί, αντί-BLM ή κατά των εκτρώσεων. Ελπίζουμε πως μέχρι το τέλος του χρόνου (ΣτΜ, η συνέντευξη έγινε πριν τις αμερικανικές εκλογές. Τραμπ, δρόμο) θα τους έχουμε κάνει να νιώθουν ανεπιθύμητοι. Κάνουμε ό,τι μπορούμε να τους υπενθυμίζουμε ότι δε θέλουμε τη στήριξή τους.

Νιώθω ότι το "A Forecast" είναι ένα κομμάτι για το οποίο σε ρωτάνε πολλοί. Σαν επίλογος του δίσκου είναι καταπληκτικός και εκτιμώ το ξερό χιούμορ στο στίχο για το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων. Τον τελευταίο χρόνο/χαβούζα πιστεύω ότι όλο και περισσότεροι έχουμε χρειαστεί να διαχειριστούμε - ας τους πούμε - αποπροσανατολισμένους στη ζωή μας. Με βάση τις δικές σου εμπειρίες, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να χειριστεί κανείς κάτι τέτοιο.

Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα έπρεπε να ρωτήσεις κάτι τέτοιο. Η οικογένεια μου είναι χωρισμένη στα δύο εξαιτίας αυτού. Έρχομαι από μικρή οικογένεια έτσι κι αλλιώς, οπότε ο χωρισμός αυτός είναι και βαθύς. Θέλω να πιστεύω πως ο καλύτερος τρόπος να προσεγγίσεις το ταξίδι από τη Σκοτεινή Πλευρά είναι με τακτ και ευαισθησία, αλλά δυσκολεύομαι πολύ σε προσωπικό επίπεδο να ζαχαρώνω την απογοήτευσή μου όταν κάποιος συγγενής μου νιώθει άνετα να εκφράζει ξαφνικές ρατσιστικές αντιλήψεις επειδή είναι ο Τραμπ στην εξουσία (ΣτΜ λωλ). Ευτυχώς έχω ακόμα τον κοντινό μου οικογενειακό κύκλο, τους φίλους μου και την αρραβωνιαστικιά μου, που είναι όλα όσα χρειάζομαι.

Ώς αδηφάγος καταναλωτής ποντκαστ με πολύ ενθουσιασμό έλαβα τα νέα ότι ξεκίνησες δικό σου. Μου αρέσει το πλούσιο background από το οποίο επιλέγεις τους καλεσμένους σου και πιστεύω ότι η θεματολογία του είναι εξαιρετική πλατφόρμα για ενδιαφέρουσα κουβέντα. Ξέρω ότι έχεις παρουσιάσει άλλα ποντκαστ κατά καιρούς αλλά το συγκεκριμένο εγχείρημα ήταν αποτέλεσμα καραντίνας ή στα σχέδια εδώ και καιρό; Επίσης, ποιος θα ήταν ένας καλεσμένος-όνειρο;

Εκτιμώ το ότι του έδωσες το χρόνο σου. Το είχα στα σκαριά εδώ και καιρό. Είχα κάποιες αποτυχημένες εκπομπές που δε δημοσίευσα ποτέ γιατί απλά δεν είχα το χρόνο να κάνω το απαραίτητο editing και άπειρες άλλες τέτοιες δικαιολογίες. Οπότε το ότι το κυκλοφόρησα και πάει καλά είναι κάτι που με γεμίζει ικανοποίηση και μου αρέσει που το κάνω. Το να έχω αυτή τη στιγμή τέτοιες ανθρώπινες επαφές - έστω και μέσω Ίντερνετ - κάνει θαύματα για την ψυχική μου υγεία. Όσο για καλεσμένο-όνειρο, μάλλον τα αδέρφια Coen, αλλά θα ήμουν φουλ τρακαρισμένος.

Τώρα, κλέβω το παρακάτω από εκείνη την εκπομπή στο YouTube με τα τα πικάντικα κοτόπουλα. Λούρκαρα σα κρήπουλο στο Instagram σου και βρήκα κάποιες φωτογραφίες για τις οποίες θα ήθελα να μιλήσεις λίγο παραπάνω. Ο,τι σου έρθει πρώτα στο κεφάλι δηλαδή.

Touche Amore

Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε κάπου στην Αριζόνα, σε ένα βενζινάδικο αν θυμάμαι καλά. Το μπλουζάκι αυτό είναι τέρμα τρομακτικό. Μέρη που μπορούμε να κάνουμε ένα διάλειμμα μετά από ώρες οδήγησης σε περιοδεία είναι πάντα ευπρόσδεκτα, αλλά βλέποντας κάτι τέτοια θυμάσαι γρήγορα ότι είσαι μακριά από την Καλιφόρνια.

Touche Amore

Εδώ βλέπεις έναν Jeremy ετών 18 νομίζω. Είμαι straight edge από τα 14 μου - όταν και πρωτάκουσα τον συγκεκριμένο όρο/νοοτροπία - και τώρα είμαι 37. Έχουν περάσει λοιπόν αρκετά χρόνια ώστε να υπάρχουν άπειρες ντροπιαστικές φωτογραφίες με μένα να κρατάω ψηλά το λάβαρο του straight edge, σε αντίθεση με τώρα που απλά παραείμαι τεμπέλης να κάνω κάτι άλλο.

Touche Amore

Αυτή είναι η τουαλέτα που βρίσκεται backstage στο Ottobar στη Βαλτιμόρη. Είναι ένα από τα ελάχιστα λαηβάδικα που φέρνουν μπάντες σαν και εμάς, οπότε ανεβάζοντας αυτή τη φωτογραφία περίμενα τις ψύχραιμες αντιδράσεις των μουσικών μου φίλων που αναμφίβολα έχουν χέσει και αυτοί στην άπλα της παράξενης αυτής τουαλέτας.

Σε μία κανονική χρονιά, έχοντας μόλις κυκλοφορήσει ένα νέο δίσκο, πολύ πιθανόν αυτήν τη στιγμή να ήσασταν σε περιοδεία. Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα από μία περιοδεία που δε θα σε πείραζε καθόλου να έκανες αυτή τη στιγμή.

Θεέ μου, τόσα πράγματα! Μάλλον ολονύχτια οδήγηση. Πάντα εγώ οδηγώ όταν χρειαστεί να το κάνουμε όλο το βράδυ γιατί γενικώς δεν κοιμάμαι πολύ και είμαι και νυχτοπούλι γενικώς, οπότε είμαι ιδανικός. Έχοντας πει αυτά, το σιχαίνομαι, γιατί η επόμενη μέρα είναι πάντα χάος. Δεν έχω κοιμηθεί και συνήθως φτάνουμε στον επόμενο προορισμό κάπου 8 το πρωί όπου το ξενοδοχείο πάντα έχει πρόβλημα με το να κάνουμε check-in τόσο νωρίς. Τελοσπάντων, αυτή τη στιγμή δε θα με πείραζαν τόσο όλα αυτά.

Μπάντες που βγάζουν το προς το ζην από τις περιοδείες τους εξερευνούν νέους τρόπους να βγάλουν κάποια χρήματα εν μέσω πανδημίας. Πρόσφατα και σεις κάνατε ένα πολύ εντυπωσιακό livestream. Από το «λάστιχο στο σαραβαλιασμένο βανάκι μας» στο «να παίζουμε στο Coachella», πόσο σουρεάλ εμπειρία ήταν αυτό για σένα;

Χαχ! Μάλλον ακριβώς στη μέση. Δεν ήταν όσο απαίσιο/παραξενο το περίμενα. Η μουσική μας... χρειάζεται τη συμμετοχή του κόσμου αποδοθεί σωστά. Οπότε μην έχοντας τη δυνατότητα αυτή με άγχωνε σα σκέψη. Στην τελική όμως απλά μου άρεσε το γεγονός ότι μπορούσα να παίξω ζωντανά με τη μπάντα μου, άσχετα από το πώς γινόταν. Πιθανότατα να κάνουμε και άλλα, θα δούμε.

Σαν μπροστάρης μίας punk μπάντας που περιοδεύει πάρα πολύ και παίζει όμορφη, χαώδη και ιδρωμένη μουσική, πώς προβλέπεις τη φύση των ζωντανών εμφανίσεων στον επόμενο χρόνο; Σε τρομάζει; Σε εξιτάρει;

Το μόνο που ξέρω είναι πως θα είναι διαφορετικό. Συνήθως είμαι ο πρώτος που θα αρρωστήσει σε οποιαδήποτε περίσταση. Το να φωνάζω στη μάπα του κόσμου και να μοιράζομαι το σιχαμερό μου μικρόφωνο με τις πρώτες σειρές σε ένα λάηβ σίγουρα δεν είναι κάτι επιθυμητό αυτή τη στιγμή, οπότε δεν το σκέφτομαι πολύ. Δυστυχώς κάποιου είδους κιγκλίδωμα φαίνεται να είναι η "λύση" πράγμα που με στεναχωρεί. Βέβαια, όπως προείπα, σε αυτή τη φάση, δώσε μία λαήβ και ας είναι ό,τι να’ναι. Ντύστε με μελισσοκόμο και θα κάνω τη δουλειά μου.

*Ναι, έχουμε πλούσιο λεξιλόγιο, αλλά τον καμουφλαρισμένο κυνισμό του content δεν πιστεύω ότι έχουμε την κατάλληλη λέξη να τον αποδώσουμε.

**Ούτε την αγνότητα που βγάζει το wholesome

First Ever Podcast λέγεται όπου ο Jeremy ρωτάει τον εκάστοτε καλεσμένο του για τις πρώτες τους εμπειρίες κυρίως από το δημιουργικό χώρο από τον οποίο προέρχονται.

  • SHARE
  • TWEET