Senserase

Παραδοχή Α: η επιστήμη των αριθμών δεν είναι για όλους. Παραδοχή Β: όσοι έχουν ασχοληθεί στοιχειωδώς με αυτή κάποια στιγμή στη ζωή τους, μπορούν να αναγνωρίσουν το υπέροχο συναίσθημα που έχεις τη στιγμή που ανακαλύπτεις μία μικρή, στριφνή λεπτομέρεια που σε παίδευε για ώρα. Παραδοχή Γ: τα παραπάνω ισχύουν για τη μουσική γενικότερα και για το mathcore παρακλάδι ειδικότερα. Έχοντας ως δεδομένο ότι ο ήχος των Senserase σε αυτόν τον χώρο δείχνει να ταιριάζει περισσότερο, θεωρήστε πως προειδοποιηθήκατε.

Αν ψάχνετε απλά μετρήματα, κεφάτες μελωδίες και ρεφρενάκια για χαμογελαστό sing along μπορείτε απλά να αποχωρήσετε. Δεν θα βρείτε τίποτα τέτοιο σε τούτο το ντεμπούτο. Για την ακρίβεια θα βρείτε το ακριβώς αντίθετο. Θα βρείτε ρυθμούς που θα σας παιδέψουν μέχρι να τους αποκωδικοποιήσετε. Θα βρείτε οργή και κοψίματα που παρακαλάνε για mosh. Θα βρείτε μάτια που γυαλίζουν και σκισμένα φωνητικά, που αρνούνται να μαλακώσουν έστω και στο ελάχιστο. Όσοι είχαν την τύχη να δουν τη μπάντα επί σκηνής στο παρελθόν ξέρουν σε τι αναφέρομαι.

Ο βασικός προβληματισμός σχετικά με το ντεμπούτο, στα μάτια μου, δεν ήταν άλλος από το πώς θα μπορούσε να αποδοθεί στο στούντιο εκείνη η χαώδης ζωντανή αίσθηση. Αν οι κιθάρες καθάριζαν θα χανόταν η μαγεία. Ή αν τα ντραμς δεν έβγαιναν όσο μπροστά έπρεπε. Ή αν οι μπασογραμμές χάνονταν κάπου στη μίξη. Ή αν το φτύσιμο των στίχων μειωνόταν για χάρη μιας πιο «λογικής» προσέγγισης. Την απάντησή μου την έλαβα από τα πρώτα δευτερόλεπτα του "Vines" και ήταν ένα ωραιότατο κροσέ. Το ξύλο είναι εδώ. Ωμό και απολαυστικό, χωρίς στρογγυλέματα ή σκοπιμότητες.

Όσοι αγαπάτε τους πρώιμους Dillinger Escape Plan μην προσπεράσετε τους Senserase. Το core τους είναι βαρύ, απαιτητικό και πατάει με τα δύο πόδια στο σήμερα. Φανταστείτε το μπάσταρδο των Meshuggah με τους Car Bomb και θα είστε κοντά. Η δουλειά που έχει γίνει συνθετικά και στην παραγωγή του "Oros" είναι υποδειγματική. Από τα σπασίματα του "Symbols" μέχρι το σόλο μπάσο του "The Hunt" κι από την ανάσα του "Sublimation" μέχρι το υστερικό κλείσιμο του "Free Man", επί σαράντα πέντε λεπτά δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει το επόμενο χτύπημα.