Xibalba

Ήταν το 2015, όταν είχα έρθει αντιμέτωπος με τον τελευταίο δίσκο των Xibalba, το ισοπεδωτικό "Tierra Y Libertad". Ο εν λόγω δίσκος, αποτέλεσε την πρώτη μου επαφή με την μπάντα, διαλύοντας μονομιάς τις προσδοκίες μου για τον ήχο τους. Οι Καλιφορνέζοι, με εκείνο το πόνημα είχαν τελειοποιήσει τη hardcore οργή τους, μια στοχευμένη, ισπανόφωνη, οργή η οποία έβρισκε στο death metal τα εκφραστικά της μέσα για να ξεδιπλωθεί στα αυτιά των επίδοξων ακροατών.

Ο νέος τους δίσκος λοιπόν, "Años En Infierno" είναι μια κυκλοφορία η οποία περίμενα πως θα επαναπροσδιορίσει εκ νέου την κτηνωδία που είναι η ηχητική πρόταση της μπάντας. Ξεπεταγμένοι από την αναζωπύρωση του extreme hardcore των αρχών της προηγούμενης δεκαετίας, οι Xibalba φρόντιζαν να τροφοδοτούν διαρκώς τον ήχο τους με τις διδαχές των Integrity, Immolation και των Bolt Thrower. Μάλιστα, η διάθεσή τους να εκφράζονται τακτικά δημόσια για όσα συμβαίνουν και θεωρούν πως τους αφορούν, όπως έκαναν και πρόσφατα με τη δολοφονία του George Floyd, έχει μετατρέψει το μήνυμά τους σε κάτι ακόμα πιο επικίνδυνο.

Αρκετά συχνά βρίσκω τον εαυτό μου να θεωρεί πως μια ηχητική μείξη ακραίων παρακλαδιών είναι πιο αποτελεσματική από μια ευθεία extreme metal επίθεση. Αν και πολλά από όσα επιμέρους καθιστούν αυτά τα ιδιώματα μοναδικά, θυσιάζονται προς όφελος μιας «ηχητικής ισορροπίας», εν τέλει, υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις που το αποτέλεσμα δικαιώνει το όραμα της μπάντας. Η περίπτωση των XIbalba, είναι ένα τέτοιο λαμπρό παράδειγμα. Η διάθεση τους να εξαπλώσουν ένα πνιγηρό σκοτάδι, που το ακολουθούν καπνοί και φωτιές, δημιουργώντας μια αίσθηση μαχών σώμα με σώμα, που διαδραματίζονται σε αστικά πλαίσια, είναι ικανή να εξισορροπήσει τη σχετική έλλειψη πειραματισμών κατά τη συνθετική διαδικασία.

Παρόλα αυτά όμως, το νέο πόνημα των Xibalba, εξαπολύει και ένα νέο όπλο, που μέχρι πρότινος φάνταζε εύλογα περιορισμένο στη φαρέτρα της. Το "Años En Infierno" περιλαμβάνει στον μέγιστο βαθμό, τη γνωστή αίσθηση πως ακούγοντας το νιώθεις πως σε καταπλακώνουν ερπύστριες. Το εναρκτήριο "La Justicia", το ομότιτλο ή το "En La Obscuridad", είναι τόσο απαισιόδοξα και απάνθρωπα, που δίνουν την αίσθηση πως δύσκολα μπορείς να διαφύγεις από όσα διαδραματίζονται. Ισοπεδωτικά riffs, κτηνώδη φωνητικά, και μια λάσπη σε συγκολλητικό ρόλο, επιτρέποντας στους XIbalba να ηχούν όπως ακριβώς επιθυμούν.

Την ίδια στιγμή όμως, τα πιο αργά, sludge περάσματα που διαφαίνονταν στον προκάτοχο του "Años En Infierno", εδώ βγαίνουν μπροστά, αφήνοντας μια αίσθηση στον ακροατή πως το τελικό αποτέλεσμα ήταν κάποιος οργισμένος βαλτώδης δίσκος. Η αλήθεια είναι, πως η σκοτεινή δυάδα των επτάλεπτων "El Abismo" που κλείνει τον δίσκο, επιβάλλεται δια του όγκου και των νεκρικών ταχυτήτων της. Κατά μήκος των συνθέσεων, τα mid tempo περάσματα είχαν το μερίδιο που τους αναλογεί σύμφωνα με τις προσταγές της δισκογραφίας της μπάντας, η gloom μαυρίλα όμως που ολοκληρώνει την εμπειρία, τα αναδεικνύει σε πραγματικό εφιάλτη.

Οι Xibalba, επιτυγχάνουν να μην μείνουν στάσιμοι συνθετικά, εξερευνώντας σε ουσιαστικό βάθος νέες ηχητικές προτάσεις. Με αυτόν τον τρόπο, το "Años En Infierno", ηχεί ταυτόχρονα γνώριμο αλλά και αναζωογονητικό. Όσο αυτό είναι βέβαια, δυνατό, από κάτι τόσο απαισιόδοξο όσο οι συνθέσεις των XIbalba. Ο τρόπος όμως, που συνδυάζουν τα επιμέρους στοιχεία, επιφέροντας μια εκ νέου ισορροπία και ένα ακόμη πιο απόκοσμο και απαισιόδοξο όραμα, καθιστά τους Xibalba σε πολύ σημαντική και κυρίως ξεχωριστή μπάντα για τον χώρο της.

Συνδυάζοντας άριστα το περίβλημα των θεματικών αλλά και της στάσης της, με συνθέσεις που θα βάλουν οπαδούς των death metal, sludge και hardcore να βρουν κοινό τόπο χωρίς κανείς να νιώθει ριγμένος, οι Καλιφορνέζοι συνθέτουν τον πιο ενδιαφέροντα δίσκο της καριέρας τους. Το "Años En Infierno", συνεπικουρούμενο και από μια υποδειγματική παραγωγή δια χειρός Arthur Rizk, φροντίζουν να μυήσουν τον ακροατή στην ηχητική κόλαση που εξαπολύουν. Οι Xibalba ηχούν ταυτόχρονα προσιτοί και μισάνθρωποι, κάτι που μετατρέπει αυτόματα το νέο τους πόνημα σε έναν από τους πιο ξεχωριστούς δίσκους της χρονιάς.

Youtube