It's Only Queer Metal, Baby!

Ένα αφιέρωμα για τη διαφορετικότητα στη σύγχρονη heavy μουσική

Από τους Αντώνη Καλαμούτσο, Αντώνη Μαρίνη, 26/10/2020 @ 13:11

Τι εστί queer;

Ο όρος queer κουβαλάει ένα τρομερό βάρος. Σύμφωνα με ένα από τα μεγαλύτερα λεξικά, η κλασική ετυμολογία του είναι «παράξενος, ασυνήθιστος ή απροσδόκητος». Στην πιο σύγχρονη αλλάζει σε «κάποιος που δεν ταιριάζει στις παραδοσιακές ιδέες για το φύλο ή τη σεξουαλικότητα». Λίγο παρακάτω υπάρχει μία τρίτη εκδοχή, που περιλαμβάνει μόνο τη λέξη "gay" και τις σημειώσεις (προσβλητικά) και (κατά περίπτωση μη προσβλητικά, ειδικά όταν χρησιμοποιείται από ανθρώπους για να περιγράψουν τον εαυτό τους). Μιλάμε για μία λέξη που κάποια χρόνια πίσω, όχι τόσο πολλά όσο θα ήθελε κάποιος αισιόδοξος να πιστεύει, ακουγόταν με τόσο μίσος όσο ελάχιστες. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτό δεν έχει αλλάξει.

Στην ελληνική γλώσσα δεν υπάρχει ακριβής μετάφραση. Όχι ότι αυτό είναι ιδιαίτερα περίεργο. Σε μία περίοδο της ιστορίας που μεγάλο μέρος του κόσμου βίωνε το sexual liberation κίνημα, στο νοτιότερο άκρο των Βαλκανίων οι ατομικές ελευθερίες εξαφανίζονταν η μία μετά την άλλη. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να έρθουν στο νου λέξεις και εκφράσεις που κατά καιρούς έχουν χρησιμοποιηθεί με την ίδια εμπάθεια όπως σε όλη την υπόλοιπη υφήλιο. Και δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω ή να ψάξουμε βαθιά για να δούμε πώς αντέδρασε μία ολόκληρη κοινωνία στην εν ψυχρώ δολοφονία ενός ανθρώπου που το μόνο λάθος που έκανε, ήταν να είναι διαφορετικός.

Woodstock

Ο χώρος της τέχνης λειτουργούσε πάντα ως καταφύγιο για τους απορριφθέντες από τον συνηθισμένο τρόπο ζωής. Την περίοδο που η ομοφυλοφιλία, ή οποιαδήποτε απόκλιση από την αυστηρή ετεροφυλοφιλία, ήταν ποινικό αδίκημα, οι καλλιτέχνες του χώρου είχαν δημιουργήσει δικούς τους κώδικες επικοινωνίας. Με το πέρασμα των χρόνων τα πράγματα άλλαζαν, σταδιακά αν κι εξουθενωτικά αργά. Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '80, όταν πρωτοεμφανίστηκε η έννοια του queer art, ο ίδιος ο όρος απογυμνώθηκε από τον μειωτικό χαρακτήρα που του αποδιδόταν. Ήταν εκείνη η στιγμή που η λέξη από ένα ασήκωτο βαρίδι μετατράπηκε σε κάτι σαν παράσημο.

Από τη ζωγραφική μέχρι τη φωτογραφία κι από τη μουσική στον κινηματογράφο, τα παραδείγματα queer καλλιτεχνών που άλλαξαν τη ροή της τέχνης είναι πάρα πολλά. Η rock δεν αποτελεί εξαίρεση. Πόσοι εκεί έξω έχτισαν κληρονομιά αντίστοιχη με εκείνη του Freddie Mercury; Πόσοι κατάφεραν κόντρα σε κάθε πιθανότητα να δημιουργήσουν κάτι ουσιώδες, που να μιλήσει σε πραγματικά ευρεία κλίμακα; Και πόσοι άνθρωποι, από το 1984 μέχρι σήμερα, έχουν βρει στο "I Want To Break Free" τον δικό τους, προσωπικό ύμνο; Από την άλλη, η κατάσταση στον χώρο της σκληρής μουσικής απείχε, και απέχει, πολύ από το να χαρακτηριστεί ιδανική.

Garbage

Πέρα από τα γαλατικά χωριά της punk και τα πρώτα μικρά βήματα, έπρεπε να φτάσει η δεκαετία του '90 για να αλλάξει αισθητά το όλο κλίμα. Κάτι το (αμετάφραστο και αξεπέραστο) "I would like to get rid of the homophobes, sexists, and racists in our audience" του Kurt Cobain και η περσόνα του Brian Molko, κάτι η μαγκιά της riot grrrl σκηνής και οι φωνές που επιτέλους πολλαπλασιάστηκαν, το rock star status είχε αρχίσει να μεταλλάσσεται για τα καλά. Από κοντά, σε έναν πάντα ανδροκρατούμενο χώρο, η Shirley Manson με τους Garbage πήγαινε ένα ακόμα βήμα παραπέρα, γράφοντας το τρομερό "Queer", διαλύοντας κάμποσα στερεότυπα και φέρνοντας ένα κύμα φρεσκάδας στο mainstream.

 

No more white male music!

Κι ενώ συνέβαιναν όλα αυτά τα θαυμαστά «απρόοπτα» στον χώρο της mainstream μουσικής, το heavy metal βρισκόταν για μεγάλο διάστημα κλεισμένο αεροστεγώς στη δική του φούσκα. Μια φούσκα που για να γίνει κατανοητή, πρέπει καταρχήν να αντιληφθούμε τη μεγάλη αντίφαση αυτού του ιδιώματος: ενώ στιχουργικά το heavy metal - χωρισμένο σε αρκετά παρακλάδια - ήταν πάντα ανοιχτό σε νέες ιδέες, προήγαγε την ελευθερία (ως στενός συγγενής του rock n roll, βεβαίως) και τασσόταν συχνά υπέρ του αδύναμου/καταπιεσμένου, η ελευθεριότητα του προσέκρουε για χρόνια στα χαρακτηριστικά του κοινού του. Μιλάμε για ένα target group που για πολλά χρόνια ήταν ξεκάθαρα ο λευκός άνδρας ηλικίας 16-21 ετών.

Με την ταυτόχρονη έλλειψη μουσικών γένους θηλυκού - υπέροχο το πόσο έχουν αλλάξει τα δεδομένα - στις τάξεις του, η κυκλοφορία των ιδεών προσέκρουε στα στερεότυπα του προαναφερθέντος κοινού. Μην ξεχνάμε εδώ ότι η gay κοινότητα αντιμετωπιζόταν ως τραγέλαφος από τη metal κοινότητα των '80s, μια κοινότητα και μια εποχή βαθιά βουτηγμένη στον στερεοτυπικό σεξισμό, με φιγούρες όπως ο τεράστιος Dee Snider και η ανδρόγυνη περσόνα του, να αποτελούν μάλλον την εξαίρεση στον macho κανόνα. Οι ρομαντικές αξίες του παραδοσιακού metal της εποχής είχαν συχνά σαν επίκεντρο την αρρενωπότητα, την ανδρική υπεροχή, το αρσενικό ως κυρίαρχο, ηρωικό και πλούσιο σε ψυχικό κόσμο. Ναι, ας μην το κρύβουμε, η ομοφοβία ήταν έντονη, συγκαλυμμένη πάντα με χιουμοριστική επικάλυψη.

Rob Halford

Αποτελεί λοιπόν ένα είδος ποιητικής δικαιοσύνης ότι η μεταλλική κοινότητα προσγειώθηκε στην queer πραγματικότητα από έναν από τους απόλυτους metal gods της. Η στιγμή που ο Rob Halford παραδέχτηκε δημόσια την ομοφυλοφιλία του, είναι η απόλυτη στιγμή ρήξης του metal με τον ομοφοβικό εαυτό του και ταυτόχρονα το σημείο μηδέν. Αφενός, χιλιάδες σκληροτράχηλοι μαλλιάδες-μηχανόβιοι-σπαθοφόροι είδαν τα αρχέτυπα «μεταλλοσύνης» που είχαν στην κεφάλα τους να καταρρέουν εν ριπή οφθαλμού, αφετέρου είχε πια ανοίξει ο δρόμος της ειλικρίνειας για πολλούς gay μουσικούς: ένα από τα τελευταία μουσικά οχυρά του white male supremacy είχε κλονιστεί ανεπανόρθωτα.

Σταδιακά και ειδικά από τη δεκαετία των '00s, το metal άρχισε να έχει μια σχέση μεγαλύτερης αποδοχής - ή στη χειρότερη περίπτωση, αδιαφορίας - για το όλο ζήτημα του diversity. Βέβαια, αξίζει να σημειωθεί ότι θύλακες συντηρητισμού εξακολουθούν να υπάρχουν, ειδικά σε κλασικομεταλλικά στέκια όπου, γενικώς, αναπολείται το metal μιας άλλης, αγνότερης εποχής. Όμως, η στενομυαλιά υπάρχει παντού: ακόμα και στο απόλυτα forward thinking festival του σκληρού ήχου, το Roadburn Festival, υπήρξε πέρσι καταγγελία από gay ζευγάρι ότι δέχτηκε σοβαρή παρενόχληση. Παρά τη γενική κατακραυγή, η διαπίστωση ότι η αποδοχή της διαφορετικότητας δεν έχει ακόμα κατακτηθεί, παραμένει.

Roadburn

Η metal κοινότητα κάνει μικρά βήματα, ενίοτε όμως σοκάρεται - όπως συνέβη στην περίπτωση του Gaahl, ρίχνοντας μαζί του και το τελευταίο προπύργιο, αυτό του αρσενικού black metal. Στο σήμερα, η ύπαρξη συγκροτημάτων όπως οι Vile Creature, γκρουπ δηλαδή που ανοιχτά χρησιμοποιούν τη λέξη αλλά και τους συμβολισμούς του όρου queer στην πρώτη γραμμή επικοινωνίας με το κοινό τους, δείχνει ότι οι καιροί αρχίζουν να ωριμάζουν. Διαβάζοντας όλα αυτά, ίσως κάποιος να αναρωτηθεί: "Και γιατί άραγε είναι τόσο σημαντικό να αποδεχτούμε το queer metal ως κάτι σημαντικό και να μην μείνουμε απλά στη μουσική;". Ως προς αυτό έχουμε ένα βαρύ επιχείρημα.

Παραδοσιακά ο μεταλλάς δεν τα πήγαινε καλά με την έννοια της πολιτικής ορθότητας. Στο βαθμό που θεωρεί την αποδοχή της queer πραγματικότητας ως κίνηση «πολιτικώς ορθή», είναι σίγουρο ότι αντιμετωπίζει το θέμα ως σημεία των καιρών, δεν θα ήθελε δε να δει να γίνεται στο heavy metal ότι και στη mainstream μουσική όπου η queer τέχνη πρέπει εξ’ ορισμού να αποθεωθεί. Όποιος σκέφτεται έτσι όμως ίσως χάνει τη μεγαλύτερη εικόνα: οι άνθρωποι της LGBTQ κοινότητας, έχουν ζήσει στο πετσί τους τη βία, τη χλεύη, τον αποκλεισμό, την καταπίεση και το τραύμα. Η μουσική και οι στίχοι τους είναι βιωματικοί. Το υγιές heavy metal κοινό εξακολουθεί να νιώθει ότι υποστηρίζει την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την ισότητα, εξακολουθεί να νιώθει ότι συντάσσεται με τον καταπιεσμένο και όχι με τον καταπιεστή. Είναι ένας μουσικός κόσμος ιδανικός στο να εγκολπώσει τα queer βιώματα, να τα κάνει δικά του, να τα ενσωματώσει στη δική του πανανθρώπινη κληρονομιά. Αν αντιληφθεί αυτήν την πολιτιστική του ευθύνη, θα έπρεπε από μόνο του να πει " Queer metal; Τιμή μου και καμάρι μου!", μετατρέποντας αυτό που του φαίνεται «παράξενο» σε ένα ακόμα μουσικό και στιχουργικό του όπλο.

 

Ύμνοι στη διαφορετικότητα

Against Me!

Against Me!

Όλοι οι μουσικοί που αναφέρονται άμεσα ή έμμεσα σε τούτο το αφιέρωμα αξίζουν μόνο σεβασμό. Αν υπάρχει ένα πρόσωπο που ξεχωρίζει, αυτό πιθανότατα βρίσκεται πίσω από το μικρόφωνο και την κιθάρα των Against Me!. Ίσως έχει να κάνει με το ότι το σχήμα φωνάζει τα πιστεύω του για πάνω από δύο γεμάτες δεκαετίες. Ή με το ότι στο πέρασμα των χρόνων κατάφεραν να ανοιχθούν σε ένα σεβαστού μεγέθους κοινό, χωρίς να ρίξουν ποτέ νερό στο κρασί τους. Σε τελική ανάλυση, όλα πηγάζουν από το πείσμα και το attitude της Laura Jane Grace. Όντας ανάμεσα στα πρώτα transgender icons στον ευρύτερο σκληρό ήχο, η Grace έχει ακούσει και συνεχίζει να ακούει οτιδήποτε μπορεί να βάλει ανθρώπινος και μη νους· σε πείσμα κάθε σκουριασμένου μυαλού που θέλει να καυχιέται ότι ακούει rock/punk/metal, στέκεται περήφανα και παραδίδει μαθήματα ζωής. Το "Transgender Dysphoria Blues" είναι μόνο το πιο προφανές δείγμα.

Cynic

Cynic

Υπήρξε μια εποχή στο ξεκίνημα τους, στην οποία οι Cynic έτρωγαν μπουκάλια και δέχονταν ύβρεις ως support των Cannibal Corpse, εξαιτίας της σχετικά εκκεντρικής τους εμφάνισης. Οι Paul Masvidal και Sean Reinert δημοσιοποίησαν την gay τους ταυτότητα το 2014, σε έναν κόσμο που ήταν πολύ πιο έτοιμος να σεβαστεί τη διαφορετικότητα τους. Έκτοτε, υπερασπίστηκαν σθεναρά την LGBQT κοινότητα και κατέκριναν ονομαστικά φαινόμενα ομοφοβίας, με τελευταίο παράδειγμα την υπεράσπιση του Sebastian Bach. Ο πρόσφατα εκλιπών Reinert είχε πει "θα ήθελα να πω σε κάποιους death metal fans: παιδιά, κάνετε headbanging σε gay metal". Σε ένα death metal που, κατά τον Masvidal, είναι ανοιχτόμυαλο σε ποσοστό 85%, με το υπόλοιπο 15% να βρίσκεται σε πλήρη άγνοια. Κι όλα αυτά, από τους απόλυτους βασιλιάδες του progressive death metal. Ελπίζουμε το 15% να ακούει...

Deafheaven

Deafheaven

Δεν κυκλοφορούν πολλές μπάντες που να έχουν χαλάσει τα τελευταία χρόνια την παλαιάς κοπής metal αισθητική όσο οι Deafheaven. Από την αδιαφορία για τις ταμπέλες και την αγάπη που λαμβάνουν από τον τύπο, μέχρι το εμβληματικό ροζ εξώφυλλο του "Sunbather" και τις ακομπλεξάριστα παράξενες (awkward όπως λένε στην Καλιφόρνια) προσωπικότητες των μελών της, περίπου κάθε κίνησή τους μοιάζει σχεδιασμένη για να σμπαραλιάσει τα νεύρα του συντηρητικού metal μικρόκοσμου. Ανάμεσα σε όλα αυτά, προφανώς, υποστηρίζουν έντονα την queer κοινότητα. Κι αν οι στίχοι τους είναι πάντα κάπως αφηρημένοι, όταν κάποια χρόνια πίσω η πολιτεία της North Carolina είχε περιορίσει τα εργασιακά δικαιώματα των LGBTQ+, ο ιθύνων νους του σχήματος George Clarke είχε τρέξει το "RVIII: Invocation", ένα πρότζεκτ χτισμένο γύρω από τον Matthew Shepard, με στόχο την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση.

Gaahl

Gaahl

Αν ο Rob Halford είναι το μεγαλύτερο metal όνομα που δημοσιοποίησε ότι είναι gay, ο Gaahl ήταν ίσως εκείνος που χρειάστηκε το μεγαλύτερο θάρρος. Παραδέχτηκε δημόσια ότι είναι gay το 2008 ενώ είχε μόλις πρόσφατα φύγει από τους Gorgoroth - μια σημαντικότατη και ιστορική νορβηγική black metal μπάντα. Ένα μέρος του black metal κοινού σοκαρίστηκε, ας μην παραβλέπουμε εξάλλου ότι σε κάποιους θύλακες του το black metal διατηρεί λίγο φασισμούλη και λίγη ομοφοβιούλα. Πίσω από το αιματοβαμμένο, πολεμικό και μηδενιστικό του image, το black metal χρειαζόταν μια καλή υπενθύμιση/συνειδητοποίηση ότι, ακόμα κι αν μορφοποιεί cults, δεν παύει να δημιουργείται από ανθρώπινα πλάσματα. Και ναι, ακόμα και οι άγριοι μπλακμεταλλάδες μπορούν να είναι θύματα bullying.

Liturgy

Liturgy

Οι Liturgy αποτελούν ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα πειραματικά black metal σχήματα της τελευταίας δεκαετίας και η μουσική τους έχει χαρακτηριστεί πολλές φορές ως υπερβατική. Η αρχηγός της μπάντας Hunter Hunt-Hendrix προέβη σε δήλωση για την transgender ταυτότητα της νωρίτερα μέσα στη χρονιά, λέγοντας ότι "πάντα ήμουν γυναίκα και οι Liturgy είναι μουσική που βγαίνει από γυναικεία καρδιά". Αν σοκάρει κάτι είναι ότι η Hunter νωρίτερα έκρυβε την πραγματικότητα της, θεωρώντας ότι η μουσική της χρειαζόταν ένα αρσενικό προσωπείο για να είναι αποδεκτή. Ο χρόνος όμως την έπεισε ότι κι άλλους καλλιτέχνες αυτής της λίστας: η διαφορετικότητα δεν είναι αρρώστια αλλά όπλο. Μέσα στην εσωτερικότητα και τον πλουραλισμό της, η τέχνη μπορεί να γίνει μόνο πλουσιότερη - και το dulcimer να ενωθεί με τον κόσμο των blast beats.

Otep

Otep

Τα έχουμε ξαναπεί για την Otep Shamaya. Πολύ πριν το #metoo κίνημα, η Otep ξεκινούσε την καριέρα της με ένα θηριώδες άλμπουμ ("Sevas Tra", 2002) που αναπαρίστανε τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη ως παιδί με τον πλέον γλαφυρό τρόπο, πάλευε με τους δαίμονες της διαφορετικότητας της, τα έβαζε με την υποκρισία της εκκλησίας κι αναζητούσε την κάθαρση μέσω της τέχνης, ορκιζόμενη "Because I'm diluted and perfectly flawed, I shall live by passion and not by law". Λεσβία, vegan κι υπέρμαχος του ακτιβισμού και των Δημοκρατικών, η Otep δεν μάσησε ποτέ τα λόγια της κι ακολούθησε μια αξιοπρεπέστατη πορεία όντας ο "I'm fucked up, I'm different" εαυτός της.

SeeYouSpaceCowboy

SeeYouSpaceCowboy

Ακραία βαρύς ήχος. Μαθηματικά ξεσπάσματα. Θεματικές που μοιράζουν σφαλιάρες σε στενά μυαλά και κολλημένες αντιλήψεις. Με γενναίες δόσεις αυτογνωσίας, στυλ και χαμόγελο. Το κουιντέτο από San Diego δεν καινοτομεί και δεν προσπαθεί να πείσει κανέναν για το αντίθετο. Κρατάνε από hardcore και screamo, έχουν λίγο από metalcore και grind, αλλά ο τρόπος που τα συνδυάζουν φέρνει έναν αέρα δροσιάς. Ηχογραφούν για λιγότερο από μια πενταετία, κι όμως έχουν καταφέρει να βάλουν τις βάσεις για κάτι δικό τους. Η μαγκιά με την οποία φτύνει τους στίχους η Connie Sgarbossa είναι απολαυστική. Το οργανικό ηχητικό τείχος δεν αφήνει τίποτα να πέσει στο πάτωμα. Το "Armed With Their Teeth" δεν χρειάζεται ούτε δύο λεπτά για να σου πει την αλήθεια τους.

Sharptooth

Sharptooth

"The words you say can kill. You hold the blame. 'Cause homophobia creates an atmosphere that feeds into another person's hidden hate". Τάδε έφη Sharptooth. Δεν υπάρχει τρόπος να σου το εξηγήσουν πιο απλά ή πιο άμεσα. Δεν χρειάζονται παρομοιώσεις ή κρυμμένα νοήματα. Η μουσική τους είναι τόσο ωμή όσο και οι στίχοι τους. Μία γραμμή κι ένα γρύλισμα της Lauren Kashan είναι αρκετά για να καταλάβει πού μπλέκει ακόμα κι ο πλέον ανυποψίαστος. Είναι πρακτικά αδύνατο να ακούσεις το "Clever Girl" ή το φετινό "Transitional Forms" και να μην νιώσεις την ενέργεια, την ανάγκη να φωνάξεις, ή να μην χαμογελάσεις με το πόσο εύκολα στέκονται απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης τη στιγμή που άλλοι παγώνουν στη σκέψη αν είναι σωστό ή πρέπον. "Empathy is not a virtue; it's our only chance".

Stick To Your Guns

Stick To Your Guns

Είναι τρομακτικό πόσο μίσος υπάρχει σε έναν χώρο που όταν ξεκινούσε είχε για θεμέλιά τις ελευθερίες έκφρασης και επιλογής. Σε ένα καθόλου μακρινό ή ξεχασμένο παρελθόν, όσοι κινούνταν σε core παρακλάδια και ήθελαν να δουν το όνομά τους να μεγαλώνει, έμοιαζε σχεδόν απαγορευτικό να παίρνουν ανοιχτά θέση. Ο ίδιος ο Jesse Barnett και η παρέα του μετρούσαν κάμποσα χρόνια παρουσίας πριν συνειδητοποιήσουν πόσο προβληματική ήταν η διατήρηση αποστάσεων. Έτσι, όταν περίπου μια δεκαετία πίσω άρχισαν να καταπιάνονται με πραγματικά σοβαρά ζητήματα σε κομμάτια όπως τα "Wolves At The Door" ή το "Life In A Box" με το συγκινητικό "you homophobic shithead!" ξέσπασμα, και να δίνουν συναυλίες προς υποστήριξη της non-binary κοινότητας, μία μερίδα του θεοσεβούμενου κοινού έσπευσε να τους αποτάξει. Το κέρδος ήταν απείρως μεγαλύτερο από τη ζημιά.

Torche

Torche

"Wake up, there's no one around and I still find ways to hide". Ο στίχος του "Admission" μάλλον περιγράφει άριστα την εφηβεία του Steve Brooks, ενώ μεγάλωνε στο Miami κι έκανε τα πρώτα του βήματα στη metal κοινότητα. Ο Brooks ένιωσε άνετα να πει δημόσια ότι είναι gay μόλις πριν λίγα χρόνια κι έκτοτε στηλιτεύει συχνά την ομοφοβία στο metal. Οφείλουμε να προβληματιστούμε με τη μαρτυρία του ότι η ομοφοβία κάποτε ‘’διέλυε καριέρες’’, ενώ τώρα ‘’τα πράγματα καλυτερεύουν αλλά με αργό ρυθμό’’. Ο Brooks βρήκε μεγαλύτερη σεβασμό σε πιο underground χώρους με περισσότερο punk ηθική, και καλό θα ήταν η metal κοινότητα να σκεφτεί τις διαφορές. Τίποτα βέβαια δεν εμπόδισε τους Torche να γίνουν εξαιρετικότατοι metal outsiders και τον Steve να βάζει φωτιά με την κιθάρα και τη φωνή του.

Vile Creature

Vile Creature

Από πολλές απόψεις, οι Καναδοί Vile Creature είναι η queer μπάντα που σηματοδοτεί τη νέα εποχή: δεν χρειάστηκε ποτέ να «κρυφτούν», αυτοπροσδιορίζονται περήφανα ως angry queer doom cult και το image τους είναι ειλικρινώς βασισμένο σε όλα όσα τους κάνουν διαφορετικούς - ξέρεις πολλές metal μπάντες που ποζάρουν με τα κατοικίδια τους; Ακτιβιστές, queer, vegan και αντιφασίστες, διαπιστώσαμε πρόσφατα πόσο δαγκώνουν οι αλήθειες τους. Οι Vile Creature είναι η κάθαρση και η διαφορετικότητα που είναι καταδικασμένη να επικρατήσει. Και μουσικά; Θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε πόσα ‘’βαριά αρσενικά’’ θα μπορούσαν να γεννήσουν τόσο ξερό heaviness. Μια ακρόαση του τελευταίου τους έργου κατά της Απάθειας, θα σε πείσει.

  • SHARE
  • TWEET