Subdued

Ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος των Βρετανών Subdued, ηχεί λες και είναι βγαλμένος από τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Έπειτα από ένα ενδιαφέρον demo και ένα βελτιωμένο EP, μια από τις πιο πολλά υποσχόμενες punk μπάντες της σύγχρονης βρετανικής σκηνής, επέστρεψε με το "Over The Hills And Far Away". Το 24λεπτο ντεμπούτο τους, φροντίζει ομολογουμένως εντυπωσιακά, να εκσυγχρονίσει, και κυρίως να διαιωνίσει, έναν ήχο, που όσο και αν κατά καιρούς του αποδίδονται τιμές, σπάνια επιχειρείται μια εκ νέου προσέγγισή του.

Από το εξώφυλλο, καθίσταται σαφές πως οι Subdued έχουν εμβαθύνει στο περίφημο anarcho-punk ρεύμα. Αν και η μπάντα δεν διαθέτει κάποιο μαχητικό όνομα για να την πρεσβεύει, αυτό, σε συνδυασμό και με την ονομασία του ντεμπούτου της, που ευθέως με παραπέμπει στο διάσημο τραγούδι των Led Zeppelin, μου μεταδίδουν μια αίσθηση ειρωνείας και σαρκασμού, που δεν απέχει ιδιαίτερα από την αισθητική των συγκροτημάτων από τα οποία εμπνέονται. Οι Subdued όμως, ηχητικά, δεν ηχούν σαν μια πρόχειρη απομίμηση των μπαντών της Crass Records, και αυτό είναι ένα από τα στοιχεία που τους καθιστούν αξιοπρόσεκτους.

Ηχητικά, τα riffs ενώ δείχνουν πως χρωστάνε πολλά στους Conflict, τους Icons Of Filth και ιδίως τους Antisect, διαθέτουν αυτό τον καθαρό, βαρύ μεταλλικό ήχο που παρουσίασαν οι πρώτες crust μπάντες. Η δραματουργία και η δυναμική των κιθαριστικών μερών, φέρνει μνήμες από κατασταλαγμένους Amebix και Axegrinder, ενώ, το μάλλον, κυρίαρχο στοιχείο του "Over The Hills And Far Away" είναι τα φωνητικά. Η δραματουργία που χαρίζουν οι γοτθικές πινελιές στην εκφορά των στίχων, θυμίζει αρκετά τους Killing Joke, αλλά και το σκοτάδι του πρώιμου post punk, που με μπάντες όπως οι Zounds και οι The Mob, είχε καθοριστική συμβολή στην εξέλιξη της ανεξάρτητης βρετανικής punk σκηνής.

Το αποτέλεσμα, πέραν της ιδιαίτερης ηχητικής ταυτότητας της μπάντας, διαμορφώνεται από την ποιότητα που φέρνουν οι ίδιες οι συνθέσεις. Στα εννέα τραγούδια στα οποία διαχωρίζεται η ακροαματική εμπειρία, μπορεί κανείς να γίνει μάρτυρας της ικανότητας των Subdued να συνθέτουν σύγχρονους ύμνους. Η απειλητική ατμόσφαιρα που ξεχύνεται ορμητικά από τραγούδια όπως το ομότιτλο, ή το εναρκτήριο "Sanctuary Is Nowhere" φανερώνει μια μπάντα που γνωρίζει ακριβώς που στοχεύει ηχητικά και αισθητικά. Ταυτόχρονα, υπάρχουν τραγούδια όπως το "The Joke" που ξεδιπλώνουν την επιθυμητή ηχητική διαφοροποίηση.

Ανά στιγμές, οι Subdued συνθέτουν αποκαλυπτικά ηχητικά τοπία, όπως στο έρπον και, σχεδόν σιωπηλό, σκοτάδι του εξαιρετικού "Problem Of Evil". Το κλείσιμο του δίσκου με το, δυσοίωνο, και «υποχρεωτικά παρόν» αντιπολεμικό "War Cry", τους βρίσκει να ενδίδουν στην crust πλευρά τους, με τις ύπουλες μελωδίες όμως να συντροφεύουν ιδανικά τα ρυθμικά, σε ύφος Discharge, μέρη. Το "Over The Hills And Far Away" δεν διαθέτει κάποια στιγμή που να υστερεί. Αποτελεί ένα εκρηκτικό κοκτέιλ πολύ συγκεκριμένων επιρροών και ύφους, που ηχούν στην πράξη όσο ιδανικές είναι στη θεωρία. Σε αυτό, συμβάλλουν τα μέγιστα, η αντίληψη της μπάντας ως προς τον στόχο της, με τα φωνητικά αρκετά μπροστά στη μείξη, και ο ιδιαίτερος κιθαριστικός τόνος.

Έτσι, το εκπληκτικό "Wander In The Dark", αποτελεί την πιστοποίηση αυτών των στοιχείων, όπου η συνθετική του δομή δεν υποβαθμίζεται από τα κυρίαρχα φωνητικά. Οι Subdued ξεδιπλώνουν με άνεση, φρεσκάδα και ορμή τη μουσική τους και επαναφέρουν στο προσκήνιο έναν ήχο, που δεν συνηθίζουν μπάντες να εξασκούν σήμερα μουσικά, πέραν των φωνητικών και των θεματικών του. Οι Λονδρέζοι όμως κοιτάνε και στη μουσική πίσω από το anarcho-punk, κοιτάνε στην ουσία που επέτρεψε στο ‘80s crust να αναδειχθεί και φυσικά, στην ψυχολογία των θεματικών που πραγματεύονται, αυτά τα δύο, συγκοινωνούντα δοχεία. Δεν επιδίδονται ούτε σε συνθέσεις κλώνους των Conflict, ούτε σε ανελέητο d-beat, αλλά προσπαθούν να τα ενσωματώσουν σε κάτι ξεχωριστό.

Αυτή είναι η πραγματική δύναμη του "Over The Hills And Far Away". Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν αυτός ο δίσκος αποτελεί την εμπροσθοφυλακή ενός νέου ρεύματος βρετανικού anarcho-punk, ούτε και αν θα το πυροδοτήσει. Είμαι όμως πεπεισμένος πως αν κάποιος λατρεύει τα δομικά συστατικά του "Over The Hills And Far Away", θα βρει ένα δίσκο, το λιγότερο ενδιαφέροντα. Το μυστικό του, για μένα, είναι πέρα από την αισθητική του, τα τραγούδια του. Οι Subdued κυκλοφόρησαν, προσωπικά μιλώντας, μια από τις αποκαλύψεις της φετινής χρονιάς, διαθέτοντας μια ιδιαίτερη παρακμιακή αίγλη που συνοδεύει την πανταχού παρούσα οργή τους.

Bandcamp