Hekátē

Οι Hekátē πριν λίγες εβδομάδες κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους, "Μέρες Οργής". Το εν λόγω κουαρτέτο, αποτελεί την πιο πρόσφατη ποιοτική προσθήκη στην, διαρκώς ακμάζουσα, εγχώρια post-punk σκηνή. Οι τέσσερις γυναίκες που απαρτίζουν το σχήμα, στα μόλις δύο χρόνια ύπαρξης της μπάντας, δημιούργησαν ένα εκρηκτικό synthwave/post-punk cocktail έχοντας ως κινητήριο δύναμη το rhythm section και τα synths. Αν υπάρχει όμως ένα στοιχείο που επιτρέπει στις Hekátē να διαφοροποιηθούν άμεσα, πέραν του ηχητικού αποτελέσματος, είναι η αισθητική που ξεδιπλώνεται σε κάθε πτυχή του ντεμπούτου τους.

Συγκεκριμένα, καθίσταται άμεσα αντιληπτό, πως οι Hekátē επιχειρούν να ενσωματώσουν ένα πολύμορφο σκοτάδι πάνω από τις δυσοίωνες μελωδίες τους. Δανείζονται το όνομά τους από τη θεά Εκάτη, και μεταφράζουν το περίφημο "Dies Irae" ονομάζοντας έτσι τον δίσκο. Ξεκαθαρίζουν μονομιάς το τι πρόκειται να ακολουθήσει, με την υπέροχη διατύπωση πως αυτό το άλμπουμ είναι «αφιερωμένο σε όλες τις «άλλες» ταυτότητες που υπήρχαν και υπάρχουν σε όλες τις πανκ σκηνές ανά τον κόσμο». Σε αυτό το σημείο οφείλω να σας παραπέμψω στη συνέντευξη της μπάντας, όπου, εξηγούν σε βάθος, και κυρίως με πάθος, κάθε πτυχή τους.

Η εγχώρια σκηνή από τους Αντί… και τους Χωρίς Περιδέραιο μέχρι τα πρόσφατα χρόνια με μπάντες όπως οι Οδός 55, είχε ανέκαθεν παράδοση στο οργισμένο, και βαθιά πολιτικοποιημένο, synthwave. Οι Hekátē, εμμέσως, ακολουθούν αυτήν την παράδοση. Στα 24 λεπτά διάρκειάς του, το "Μέρες Οργής", φροντίζει με την ηλεκτρισμένη του προσέγγιση, να δημιουργήσει, ένα πολυαναφορικό περιβάλλον, με έναν τρόπο όχι ιδιαίτερα προβλέψιμο. Η έναρξη με το ορχηστρικό, και ατμοσφαιρικό, "MMXX", ξεκαθαρίζει, σε πρώτο χρόνο, πως όλες οι πτυχές αυτής της αισθητικής είναι παρούσες και μάλιστα, έχοντας μια εξαιρετική παραγωγή ως σύμμαχο, ήδη φέρνουν στη φαντασία τα φώτα μιας πόλης που ζει, παραφράζοντας το κείμενο του Λευτέρη Γιακουμάκη στο bandcamp του δίσκου, σε μια «αιώνια νύκτα».

Η Αθήνα βρίσκεται διαρκώς στο κάδρο, ως το μέρος που πραγματώνονται τα ηχητικά τοπία που δημιουργούν οι Hekátē. Η δυσφορία της σύγχρονης πραγματικότητας, που καταπιέζει με περισσότερους από τους, απλά ορατούς, τρόπους, τον άνθρωπο, αντηχεί στους, μοιρασμένους σε αγγλικά και ελληνικά, στίχους των Hekátē, οι οποίοι, εύστοχα, φροντίζουν να επικεντρώνονται και στο ζήτημα της ταυτότητας και της γυναικείας χειραφέτησης. Κατά αυτόν τον τρόπο, το "Μέρες Οργής" εστιάζει τόσο σε καθολικά προβλήματα, όσο και σε συγκεκριμένα (που όμως θα έπρεπε να λογίζονται ως καθολικά), βλέποντας το άτομο τόσο ως υποκείμενο όσο και ως κοινωνικό ον.

Αυτή η διττή προσέγγιση της μπάντας όμως, αποτυπώνεται και στον ήχο του δίσκου. Το άλμπουμ αποκαλύπτει την πραγματική του δυναμική όταν παρατάσσει τα δύο του πρόσωπα με τρόπο ώστε, αναδεικνύοντας τις, θεματικές και ηχητικές, αποκλίσεις, να ενισχύεται από τη σύνθεσή τους. Έτσι, την καταραμένη ατμόσφαιρα του "Crisis", που θίγει οικολογικά ζητήματα, διαδέχεται το πιο προσωπικό, "Soapbox" που παρουσιάζει την πρώτη, οργισμένη στιγμή του δίσκου, ιδανικά συμπυκνωμένη στη, δηλητηριώδη στιχάρα "I know this is hard for you to understand, the world is so unfair for a straight white man". Το μπάσο, εύλογα αποτελεί τη ρυθμική ραχοκοκαλιά του άλμπουμ, με τα τύμπανα και τα synths να αναλαμβάνουν τα ηνία μόνο όποτε κρίνεται απαραίτητο. Η οργή θα συνεχιστεί με το ισοπεδωτικό "Καλοκαίρι 2018", ευθεία αναφορά στις πυρκαγιές που τσάκισαν την Ανατολική Αττική, που ξεδιπλώνει και τον κομβικό ρόλο των φωνητικών στον συντονισμό νοήματος και συναισθημάτων.

Η διαχείριση, από πλευράς Hekátē, ρυθμών και κλίματος, είναι, ειδικά στο χρονικό διάστημα που διαρκεί το άλμπουμ, υποδειγματική. Η κορυφαία στιγμή του άλμπουμ, το "Καταραμένο Σύνδρομο", επιτίθεται στο θυμικό των ακροατών, όχι απλά εξαιτίας των εκπληκτικών στίχων, φωνητικής ερμηνείας και ηλεκτρισμένων εφέ που το χρωματίζουν, αλλά επειδή συσσωρεύει την οργή των δύο προηγούμενων κομματιών και τη μετατρέπει σε ένα δυσβάσταχτο φορτίο. Η ίδια ακριβώς αντίθεση συντελείται και στις δύο τελευταίες συνθέσεις, με το υπέροχο και επηρεασμένο από την εγχώρια '80s σκηνή, "Ψυχαναγκασμός" να εξωτερικεύει λιτά αλλά ποιητικά τα εσώψυχα των δημιουργών του.

Οι "Μέρες Οργής" ολοκληρώνονται με το εκπληκτικό ηχητικό κολλάζ που είναι το "Αθήνα", αφήνοντας την επίγευση μιας ακρόασης πολύ πιο περιπετειώδους από όσο αρχικά προϊδέαζε. Οι Hekátē συνδυάζουν επιρροές από όλο το φάσμα του ανεξάρτητου ήχου, ενώ οι εναλλαγές σε εντάσεις αλλά και εκφοράς στίχων, συμπυκνώνουν νοήματα και ιδέες με τρόπο ικανό να συγκινήσει. Η μελαγχολία, συνήθως λειτουργεί ως δίκοπο μαχαίρι, αφού μπορεί να στραφεί εντός του ατόμου, αλλά και να εξωτερικευθεί ως οργή, αγανάκτηση. Δίνοντας στην πόλη τον τελευταίο λόγο, αποδεικνύεται πως οι Hekátē δημιούργησαν έναν δίσκο που δεν αναζητά τους κατάλληλους ακροατές, αλλά αντιθέτως παρέχει τα εκφραστικά μέσα ώστε όσοι και όσες ασχοληθούν μαζί του να βρουν, έστω και προσωρινά, ένα καταφύγιο. Η Εκάτη μπορεί να σχετιζόταν με σταυροδρόμια, ο Διάβολος όμως κρύβεται στις λεπτομέρειες.

Bandcamp