Boris (ボリス)

Takeshi, Wata και Atsuo σε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που έχουν παρουσιάσει ποτέ. Μια μπάντα που μας έχει αφήσει απίθανες αναμνήσεις στο Fuzz και στο Temple. Ένα συγκρότημα που στους τελευταίους δίσκους "LφVE & EVφL", "Noise" και "Dear" μας θύμισε ότι μπορεί να παίξει τα πάντα. Φέτος γυρνάει σε ένα metal παραλήρημα που δύσκολα εντοπίζεις στο παρελθόν τους.

Αυτό που παρουσιάζουν οι Boris σε αυτόν τον δίσκο, που τιτλοφορείται (νομίζω πρώτη φορά) με το γιαπωνέζικο όνομα τους, είναι εκρηκτικό και άκρως δυνατό. Μέσα σε σαράντα μόλις λεπτά καταφέρνουν να χωρέσουν όλα τα δυνατά σημεία της πορείας τους. Έχουν μπολιάσει έναν hardcore κορμό με σκληρό θόρυβο, ατέρμονα χτυπήματα, μεταλλικά γυρίσματα, σάπιες κιθάρες, σφυροκόπημα, ταχύτητα, αλητεία, παραμορφώσεις και θα έλεγα crossover thrash metal! Δεν ξέρω τι να πω. Μόνο τα βαριά και σάπια doom/sludge στοιχεία να είχαν εδώ, πάλι θα έλεγα ότι έγραψαν δισκάρα, αλλά εδώ δεν φτάνουν αυτά. Εδώ χωράει μια απίστευτη μαγκιά, μια αλητεία που δεν έχεις ακούσει ούτε από crust μπάντες του 1980. Βρίσκεις μια ατελείωτη σαπίλα που δεν άκουγες στο sludge του 1990. Τα περισσότερα κομμάτια είναι σύντομα, απλά, γρήγορα, δυνατά και απολύτως μανιακά. Καθ' όλη τη διάρκεια της ακρόασής μου δεν ήμουν πραγματικά σε θέση να εκτιμήσω αντικειμενικά αν αυτό είναι απλά καλό hardcore ή φανταστικό sludge ή παρανοικό punk ή τελικά έμεινα απλώς εντυπωσιασμένος γιατί έτσι ακούγονται τώρα οι Γιαπωνέζοι. Προσπάθησα με απλά λόγια να αφήσω τον ενθουσιασμό και το θάμπωμα του εντυπωσιασμού από την τραχύτητα, τον θόρυβο και τις ιδέες, και το άκουσα αρκετές φορές για να καταλήξω ότι όλα είναι φανταστικά, η ενορχήστρωση είναι για σεμινάρια και οι εμπνεύσεις που αναλύονται στον δίσκο είναι αδιανόητες.

Αυτό που κάνει αυτή την κυκλοφορία ακόμα πιο ξεχωριστή είναι η εξέλιξη των κομματιών. Έρχονται τα απίθανα στο δεύτερο μέρος. Μετά τα μισά. Με φόρα, με έμπνευση και με ταχύτητα. Με μανία και με μίσος. Δεν ξέρω αν τελικά πείσει μόνο τους οπαδούς τους, αλλά έχω την αίσθηση ότι αυτό εδώ το διαμάντι μπορεί να ικανοποιήσει οποιονδήποτε οπαδό hardcore και metal μουσικής. Οποιουδήποτε παρακλαδιού. Τα "Temple Οf Hatred", "Loveless" και "Fundamental Error" δεν παίζονται. Τo "Zerkalo" θα σε διαλύσει και το "Lust" θα σε τσακίσει.

Σε αυτά τα είδη είναι σίγουρα και πολύ μακριά από τον επόμενο, ο καλύτερος δίσκος τους. Γενικότερα έχω μια πεποίθηση ότι θα στολίσει το top5 των κυκλοφοριών τους! Μοναδική λάσπη, συντριπτικός θόρυβος, παχύς ήχος και βίαιες εκρήξεις.

Bandcamp