Bad Cop/Bad Cop

Το punk rock είναι απλό. Στη γνωστή, καθιερωμένη μορφή του αποτελείται λίγο-πολύ από τα ίδια συστατικά εδώ και κάμποσες δεκαετίες· άμεσες δομές, κιθάρα-μπάσο-ντραμς-μικρόφωνα, 4/4, ανεβασμένες ταχύτητες, και μελωδίες που δυνητικά μπορούν να τραγουδηθούν από τον καθένα. Όση επαναληψιμότητα κι αν συνεπάγεται το στήσιμο, αυτή η απλότητα δίνει στο ύφος μία ομορφιά που δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί διαφορετικά. Κάθε μια στο τόσο, εμφανίζεται μία μπάντα σαν τις Bad Cop/Bad Cop και μας το υπενθυμίζει.

Η κοριτσοπαρέα από την Καλιφόρνια ηχογραφεί από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας και πατάει με τα δύο πόδια στο μελωδικό punk όπως αυτό καθιερώθηκε στα μακρινά '90s. Ό,τι χάνει από πρωτοτυπία το κερδίζει από κέφι και attitude. Και από ένα τόσο δα πραγματάκι που πάντα μετράει, τις συνθέσεις. Δεν χρειάζεται παραπάνω από τα πρώτα δευτερόλεπτα του εισαγωγικού "Originators" για να μπεις στο κλίμα. Χορευτικό μέτρημα, ταιριαστές γραμμές, λα-λα-λα, έτοιμο για σανίδι. Πριν πάρεις ανάσα το "Certain Kind Of Monster" φωνάζει "don't call people illegal!" και όλα είναι στη θέση τους.

Στα τριάντα του λεπτά, ο δίσκος ξεχειλίζει από νεύρο, φως και ειλικρίνεια. Στιχουργικά μοιράζει σφαλιάρες σε κάθε κολλημένο μυαλό. Η παραγωγή είναι όσο προσεγμένη πρέπει. Η χροιά της Jennie Cotterill ξεχωρίζει, με τις Stacey Dee και Linh Le να ακολουθούν από κοντά. Στιγμές όπως το "Simple Girl" ή το "Perpetual Motion Machine" βγάζουν μία αφοπλιστική ευθύτητα, χωρίς νοσταλγίες ή υπερβολές. Το "Pursuit Of Liberty" χτυπάει αλύπητα, σε βαθμό που θα έκανε τον Greg Graffin να χαμογελάσει. Σε συνδυασμό με το αντί ομώνυμου "The Mirage" κάνει ένα 1-2-hit που κάμποσα μεγάλα ονόματα του χώρου θα ζήλευαν.

Όσοι αρέσκονται σε απλό, λιτό κι απέριττο punk rock στο "The Ride" θα βρουν όλα όσα ψάχνουν και κάτι παραπάνω. Δεν είναι μία κυκλοφορία που θα βάλει τις δημιουργούς του σε μεγάλα σαλόνια, και δεν έχει τον αέρα που κουβαλάει το "Fake Names" για παράδειγμα. Αυτό που κάνει, όμως, το κάνει πραγματικά καλά και απολύτως συνειδητοποιημένα. Δεν προσποιείται, δεν χαρίζεται και δεν συμβιβάζεται. Ακόμα και οι προσκείμενοι σε πιο φασαριόζικους ήχους έχουν κάθε λόγο να εκτιμήσουν το ποιόν των Bad Cop/Bad Cop. Δεν είναι τυχαίο ότι από έναν τέτοιο έπεσε το όνομά τους στο συντακτικό τραπέζι.