Touché Amoré

Lament

Epitaph/Rockarolla (2020)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 09/11/2020
Άλλο ένα εξαιρετικό μονορούφι
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δε θα μακρηγορήσω. Άλλη μία κυκλοφορία των Touché Amoré, άλλη μια Rocking σφραγίδα επιλογής. Πλέον η δισκογραφία τους μετράει πέντε εξαιρετικούς δίσκους - ο καθένας με τη δικιά του συγκεκριμένη φωνή - αλλά όλοι αναμφίβολα δίσκοι Touché Amoré.

Με το "Lament" η μπάντα αποφάσισε να μην εστιάσει σε μία συγκεκριμένη θεματολογία - πράγμα που χαρακτήριζε κάθε προηγούμενή τους κυκλοφορία - αλλά να αφήσει μία μπασταρδεμένη αύρα θετικότητας τριγύρω από τις φωνακλάδικες μελωδίες των στίχων και τις μινόρε συγχορδίες.

Σε γενικές γραμμές οι στίχοι πραγματεύονται τη δυσκολία με την οποία ο Jeremy Bolm αντιμετωπίζει την ευτυχία και το να είναι καλά και πως έρχονται αυτά σε καταμέτωπο επίθεση με τη μίρλα με την οποία έχει ταυτιστεί από πάντα. Το στοιχείο αυτό είναι εντονότερο στο εναρκτήριο "Come Heroine" το οποίο είναι σχεδόν καψουροτράδουγο για τη σύντροφό του, αλλά παρουσιασμένο έτσι όπως μόνοι εκείνοι μπορούν.

Όσοι προτιμούν τον ήχο της μπάντας στους δύο πρώτους δίσκους τους δίσκους (aka πιο hardcore παρά μελωδία), τότε ίσως δε θα εντυπωσιαστούν από το "Lament", αλλά εκείνοι που εκτίμησαν τους μουσικούς καλλωπισμούς που γινόταν όλο και πιο έντονοι από το "Is Survived By" και έπειτα, δε θα απογοητευτούν. Το τέμπο έχει κατασταλλάξει για τα καλά κάπου στη μέση και τους πάει γάντι. Οι κιθάρες έχουν χρόνο να αναπνεύσουν - ιδιαίτερα το μπάσο - και οι συνθέσεις στο σύνολό τους φαντάζουν προσεγμένες και με σκοπό.

Είναι λιγάκι ειρωνικό που ο πιο «ώριμος» τους ήχος προέκυψε στο δίσκο με τον οποίο συνεργάστηκαν με τον Ross Robinson (γνωστός για τις παραγωγές του σε κλασικούς δίσκους των Slipknot, KoRn και άλλων), ο οποίος δεν φημολογείται ακριβώς για τη διακριτικότητα του. Σε κάθε περίπτωση ο δάκτυλος του είναι περιστασιακά έντονος - ιδιαιτέρως στα τύμπανα - και λάμπει περήφανα στο καλύτερο κομμάτι του δίσκου για μένα, "Limelight". Δεν ξέρω τι σκατά ηχογράφησε εκεί στα τύμπανα - γιατί σα να χτυπιόνται δύο λαμαρίνες μου ακούγεται εμένα - αλλά είναι φανταστικό.

Συνοψίζοντας, μετά το συναισθηματικό μακελειό που ήταν το "Stage 4", οι Touché Amoré αφήνουν λιγάκι πίσω το ανθολόγιο της ψυχολογικής κατάρρευσης και απολαμβάνουν την ελευθερία να πραγματευτούν θέματα λίγο πιο ανάλαφρα μεν, αλλά άκρως προσωπικά και εσωστρεφή δε. Έτσι έχουμε και για πρώτη φορά χιτάκια, με το "Reminders" να είναι το πιο πιασάρικο και προσιτό κομμάτι που έχουν γράψει ποτέ. Σε κάθε περίπτωση, ο δίσκος προσφέρεται να ακουστεί μονορούφι, και έτσι πιστεύω εγώ ότι πρέπει να καταναλωθεί.

ΥΓ: Διαβάστε, επίσης, τι είχε να μας πει και ο ίδιος ο Jeremy για τον δίσκο στη συνέντευξή του, εδώ.

  • SHARE
  • TWEET