Cro-Mags
Don't Give In
Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, οι θρύλοι, έστω και έτσι, επιστρέφουν
Το κλασικό "The Age Of Quarrel" έχει προσδώσει στους Cro-Mags ένα μυθικό σχεδόν status. Από το μανιακό εκείνο ντεμπούτο, ξεκίνησε μια πορεία, η οποία δισκογραφικά πάτησε μια παύση το 2000. Για τον Flanagan και την παρέα τους όμως, ευτυχώς το πείσμα επικράτησε, και σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, επανέρχονται με αυτό το 7ιντσο και νέο συμβόλαιο που ελπίζω να μετουσιωθεί σε νέο δίσκο. Στα τρία του τραγούδια όμως, με το ομότιτλο να ξεχωρίζει εντυπωσιακά, αυτό το EP υπενθυμίζει σε όσους τόλμησαν να ξεχάσουν, τι εστί αυτή η μπαντάρα. Με σύμμαχο μια δυναμική παραγωγή και τα φωνητικά να δίνουν το έναυσμα για ατελείωτο headbanging, οι συνθέσεις στην προβλεπόμενα μικρή διάρκειά τους, εκμεταλλεύονται κάθε δευτερόλεπτο στο έπακρο. Πολύ σωστά τύμπανα, αρκετά leads και ένα εύηχο μπάσο συνθέτουν ένα χαλί για να απολαύσει κανείς μια κυκλοφορία που μόνο αγγαρεία δεν φαντάζει. Το hype αρχίζει και γίνεται ξεκάθαρα παρόν.
Byyrth
Cold Autumn Shadows
Μια βαμπιρική αισθητική πλανάται πάνω από μια black 'n' roll ατμόσφαιρα
Η μυθολογία του συμπαθέστατου Κόμη, είναι ένα στοιχείο του οποίου η σύνδεση με το black metal, ανέκαθεν με γοήτευε. Δεν είναι μυστικό πως αυτή η απομονωμένη καταραμένη φιγούρα του Ρουμάνου στρατηλάτη, έχει αποτελέσει πολλές φορές έμπνευση, στιχουργική ή αισθητική, για το ιδίωμα. ΟΙ Καλιφορνέζοι, ενεργοί την τελευταία τετραετία, κυκλοφορούν έπειτα από δυο ολοκληρωμένους δίσκους, το εν λόγω EP. Η γοτθική αισθητική, συνδιαλέγεται με rock ρυθμούς, σε τέσσερις συνθέσεις, που πέραν των φωνητικών και κάποιων περασμάτων/εξάρσεων, δεν θυμίζουν ιδιαίτερα τις κλασικές ηχητικές εκφάνσεις του ιδιώματος. Η ικανότητα της μπάντας να αποδίδει ένα ωμό black metal το οποίο, αντί να απωθεί, προσελκύει τον ακροατή, όπως κάνει το "Parasitic Twin", είναι απολύτως πιστή στην εξευγενισμένη νοοτροπία των αγαπημένων υπερφυσικών πλασμάτων. Όσοι αναζητούν μια ρομαντικά σκοτεινή κυκλοφορία, οφείλουν να ασχοληθούν με το συγκεκριμένο δωδεκάιντσο.
Temple Ov Perversion
Temple Ov Perversion
Χειμαρρώδες και πρωτόγονο black metal που αναβλύζει ενέργεια
Οι νεαροί Ελβετοί Temple Of Perversion, πραγματοποιούν αυτόν τον Οκτώβρη, τα πρώτα τους δισκογραφικά βήματα. Το ομότιτλο αυτό EP, είναι η πρώτη επίσημη κυκλοφορία της μπάντας, που επιχειρεί να γνωστοποιήσει την ξεροκέφαλη οπτική της πάνω στο αγαπημένο ιδίωμα. Σε είκοσι λεπτά και τέσσερις συνθέσεις, εκ των οποίων η πρώτη είναι ένα 80s heavy metal intro, ανεβάζοντας τον δείκτη του cult στα ύψη, οι Ελβετοί δίνουν μια ρυθμική και ατίθαση διάσταση πάνω στην πρώιμη '90s εκδοχή του εν λόγω ιδιώματος. Με αρκετές thrash metal (οι Slayer είναι εικόνισμα) επιρροές, με τους Hellhammer και τους Tormentor ως βασικούς άξονες, η μπάντα παραδίδει ένα άτσαλο αλλά τρομερά ενεργητικό αποτέλεσμα. Η ομότιτλη σύνθεση ξεχωρίζει χαρακτηριστικά, αλλά η προσωπική μου αδυναμία είναι το “Forever Night”, όπου το πρωτόγονο drumming δένει εξαιρετικά με τις ορθά εκτελεσμένες άναρθρες κραυγές και τα κοφτά solos, προσφέροντας μια ιδιότυπη σύνθεση που δεν μασάει τα λόγια της. Θα μας απασχολήσουν, εκτός απροόπτου, και στο μέλλον.
Bhleg
Äril
Η μελαγχολία του φθινοπώρου αναδεικνύει μια άλλη πλευρά των Σουηδών
Το Σουηδικό folk ντουέτο, είχε κυκλοφορήσει λίγους μήνες πριν, ένα ενδιαφέρον split με τους Netchochwen. Αυτήν την φορά, το νέο EP που έρχεται στην επιφάνεια, φέρνει μαζί του και μια ηχητική εξέλιξη για την μπάντα. Ο παγανισμός και η μοιρολατρία, βαθιά ριζωμένοι στην κοσμοθεωρία τους, ξεδιπλώνουν μια πιο τραχιά εκδοχή της μπάντας σε αυτά τα τρία τραγουδία, συνολικής διάρκειας κοντά στην μισή ώρα. Η μονοτονία κυριαρχεί, τα φωνητικά είναι, προβλέψιμα για το ιδίωμα, πολυσχιδή, ενώ η γενικότερη αίσθηση που αφήνει η κυκλοφορία είναι πως δεν επιθυμεί μανιακές εξάρσεις. Καθαρά φωνητικά, μελαγχολικά riff, ακουστικές πινελιές, παραδοσιακά όργανα, όλα δημιουργούν μια αίσθηση κατακλυσμού. Το Ragnarok για τους Σουηδούς μάλλον είναι προ των πυλών, και αυτοί γιορτάζουν το τέλος του κόσμου. Οι τρεις αυτές συνθέσεις, όσα στερούνται από άποψη τεχνικής, τα κερδίζουν από την άποψη της πειστικότητας, κάτι που θα είναι για όσους τους γνωρίσουν, εφαλτήριο να αναζητήσουν την υπόλοιπη δισκογραφία τους.
Funeral Storm
Arcane Mysteries
Πιο κοντά στο ελληνικό black metal των '90s δεν γίνεται
Εάν έχετε επιθυμήσει κάτι σε παλιό ελληνικό black metal, αν ονειρεύεστε ότι βρίσκεστε στα Storm Studio και ανακαλύπτετε επιπλέον ηχογραφήσεις οι Funeral Storm πιθανότατα είναι για σας. Επιπρόσθετα στις τάξεις τους έχουν τον Necroabyssious από τους Varathron οπότε αντιλαμβάνεστε πόσο κοντά φτάνουμε σε δίσκους όπως τα "His Majesty At The Swamp". Μαζί με αυτό κινητήριος δύναμη και έμπνευση δίνουν τα "Thy Mighty Contract" και το πρώτο Agatus ενώ το όλο σκηνικό δε σταματά εδώ αφού στο τέταρτο τραγούδι, "Wandering Through The Abyss", ακούμε μια ambient σύνθεση του Magus, ειδικά για το συγκεκριμένο δίσκο. Σε γενικές γραμμές ότι υπάρχει στο "Arcane Mysteries" δείχνει έντονη λατρεία και προσήλωση στους τρεις δίσκους που αναφέραμε. Ακούγεται ικανοποιητικό αλλά από ένα σημείο και μετά το όλο εγχείρημα καπελώνεται από τις ίδιες του τις επιρροές. Συγκεκριμένα από το δεύτερο μέρος του "Necromancer" και μετά τα υπερβολικά γνώριμα riff δεν μπορούν να αγνοηθούν. Αν καταφέρουν και προσπεράσουν το σκόπελο αυτό και δείξουν τη ταυτότητά τους (η οποία άνετα μπορεί να κινείται παράλληλα στον ήχο αυτό μιας και είναι φανερό ότι τον κατέχουν) ίσως τυχόν επόμενες δουλειές τους να παρουσιάσουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Πάντως στα φωνητικά ο Στέφανος βγάζει δαίμονες.
Primitive Man / Hell
Split
Βασανισμός μέσα σε λάσπες
Όσοι ασχολείστε με ακραίες μουσικές που κινούνται μέσα στον βάλτο του sludge metal τότε κάπως θα έχετε ακούσει τους Primitive Man επιπλέον καλό θα ήταν να έχετε και μια ιδέα για τους ακραίους Hell. Οι πρώτοι μετά από συνεργασίες με τους Sea Bastard, Northless, Unearthly Trance, Fister, Hessian, Xaphan έρχονται να φτιάξουν δύο κομμάτια ώστε να τα μοιραστούν με ένα δεκάλεπτο των δευτέρων. Το αποτέλεσμα είναι άρρωστο, βαρύ, σκατένιο, γεμάτο σκοτάδι, τρόμο και απύθμενη σαπίλα. Σέρνονται στη λάσπη χωρίς να αποφεύγουν και στιγμές επίθεσης και έκρηξης. Φωνητικά από την κόλαση και παραμόρφωση από ακόμα πιο βαθιά. Βασανιστικά όμορφη συνεργασία.
Ufomammut
XX
Οι Ιταλοί doomsters κάνουν τα τραγούδια τους αγνώριστα
Ύστερα από 20 χρόνια πορείας, οι γείτονες μαζέψανε όλους τους δίσκους τους σε ένα boxset ονόματι "XX". Ως εξτραδάκι στη συγκεκριμένη κυκλοφορία-μαμούθ (pun intended), οι Ufomammut συμπεριέλαβαν ένα EP έξι κομματιών, τα οποία αποτελούν ακουστικές επανεκτελέσεις γνωστών τους τραγουδιών. Για την ακρίβεια, αποτελούν ακουστικές αναδομήσεις εκ θεμελίων, μιας και σχεδόν δυσκολεύεται κάποιος να αναγνωρίσει τα τραγούδια. Tα πανταχού παρόντα πλήκτρα δίνουν άλλου είδους ατμόσφαιρα σε σχέση με το κιθαριστικό ηχητικό τείχος των κανονικών εκτελέσεων, ενώ τα drums είναι σχεδόν εντελώς απόντα. Τα δε φωνητικά, νομίζεις ότι τα κάνει άλλος άνθρωπος και όχι ο Urlo. Προσωπικά ξεχώρισα τα εντελώς μεταμορφωμένα "Satan" και "Infearnatural", όπως και το "Mars", που έχει μια αύρα Pink Floyd. Η συγκεκριμένη κυκλοφορία είναι ευχάριστη έκπληξη και δίνει μια εντελώς διαφορετική οπτική της δουλειάς των Ufomammut. Ωραίο συμπλήρωμα ως bonus του boxset γι’ αυτούς που θα το αγοράσουν.
Hive
Most Vicious Animal
D-beat, hardcore, crust, πες το όπως θες, θερίζει
Ήταν πριν δυο χρόνια όταν είχα έρθει σε επαφή με το "Parasitic Twin" των Αμερικανών Hive. Η κυκλοφορία αυτή, είναι, έως και σήμερα, από τις πιο αγαπητές μου στα ιδιώματα του υπότιτλου, για αυτήν την δεκαετία. Ο νέος δίσκος λοιπόν των Hive, ήταν κάτι που περίμενα διακαώς. Δώδεκα συνθέσεις σε 31 λεπτά, και όλα τα κτηνώδη χαρακτηριστικά είναι εδώ, ίσως καλύτερα από ποτέ. Χαρακτηριστικοί ρυθμοί, ένας τσιμεντένιος κιθαριστικός τόνος, μια δυσοίωνη ατμόσφαιρα «σουηδικού τύπου» να πλανάται, μανιακά φωνητικά, αρνητισμός και απαισιοδοξία. Οι Hive, είτε με πετυχημένα Portland-like τραγούδια όπως τo "Deceiving Days" είτε με μανιακά Anti-Cimex έπη όπως το κλείσιμο με το "Tomorrow Will Be Worse". Φυσικά οι βασικές Martyrdod/Wolfbrigade επιρροές είναι παρούσες, το θέμα όμως είναι πως το "Most Vicious Animal" είναι όχι απλά «ολόσωστο», αλλά σε κυριεύει και με το πόσο εύκολα μεταδίδει την οργή του. Η σκηνή χρειάζεται περισσότερες τέτοιες μπάντες.
The 69 Eyes
West End
Δεν θα πεθάνουνε ποτέ (κουφάλα νεκροθάφτη)
Η παρέα από το Ελσίνκι είναι ό,τι κοντινότερο υπάρχει σε βρικόλακες. Τριάντα χρόνια μετά τη δημιουργία τους είναι ακόμα εδώ, με την ίδια σύνθεση, και αυτή την πεισματική επιμονή στο σκοτεινό rock 'n' roll ύφος που τους καθιέρωσε. Τα trends ήρθαν κι έφυγαν. Οι μεγάλοι horror ήρωες πέθαναν και επανήλθαν με το ζόρι στη ζωή, μόνο και μόνο για να ξαναπεθάνουν. Σε πείσμα των καιρών, ο Jyrki και οι υπόλοιποι συνεχίζουν σαν να είμαστε ακόμα στην αρχή της χιλιετίας. Πριν φωνάξει κάποιος για υπερβολές, το "West End" προφανώς δεν είναι ούτε "Blessed Be", ούτε "Paris Kills". Το "Cheyenna" άφησε υποσχέσεις που μόνο εν μέρει εκπληρώνονται στον δίσκο. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν κάμποσα κομμάτια φτιαγμένα για να ακούγονται δυνατά τις βραδινές ώρες, ιδανικά για να παίρνουν κεφάλια ζωντανά, και οι συνεργασίες είναι γουστόζικες. Ανάμεσα στις νίκες και τις ήττες, οι 69 Eyes στο δωδέκατο LP τους ακούγονται πιο κεφάτοι (ε, σχεδόν) απ' ότι εδώ και μια δεκαετία.
Dödläge
Hostile Regression
Το Portland για το crust, ό,τι η Νορβηγία για το black
Πολιτικοποιημένο crust punk. Τρεις λέξεις που όταν τις βλέπω κατά τις «υπόγειες» μουσικές αναζητήσεις μου, πάντα μου κινούν την περιέργεια αφού βρίσκουν ένα ευαίσθητο σημείο. Αν σε αυτές προστεθεί και η καταγωγή της μπάντας από το Portland, μαζί με επιρροές από His Hero Is Gone, τότε, η νέα κυκλοφορία των Dödläge, έχει όλα τα εχέγγυα για μια σίγουρη επιτυχία. Σε μια εποχή που η ταμπέλα "crust" χρησιμοποιείται καθαρά σαν επιπρόσθετο συνοδευτικό για την περιγραφή του ήχου της εκάστοτε μπάντας, οι Αμερικανοί παραδίδουν ένα σεμινάριο δεκαοκτώ λεπτών και δώδεκα συνθέσεων για το πώς οφείλει να ακούγεται το ιδίωμα. Κτηνώδη βαθιά φωνητικά, τρομερός ήχος στις κιθάρες, τύμπανα κινούμενα στα απαραίτητα ηχητικά πεδία με ολίγη και από D-beat, όλα είναι στη σωστή θέση. Από τους τίτλους των τραγουδιών μέχρι τις διάρκειες τους, όλα ηχούν αψεγάδιαστα. Συνθέσεις όπως τα "Burning Flesh" και "Capitalist Epidemic", με κάθε ακρόαση συνεπαίρνουν τον ακροατή. Από τις καλύτερες κυκλοφορίες του ιδιώματος για φέτος.
Cloud Rat
Do Not Let Me Off The Cliff
Μια διαφορετική εκδοχή μιας σπουδαίας μπάντας, η οποία δεν πρέπει να αγνοηθεί από κανέναν
Ο νέος δίσκος των Cloud Rat, "Pollinator", είναι το λιγότερο, εξαιρετικός. Και ενώ εκεί κινούνται με αρκετές εκπλήξεις στα γνώριμα ηχητικά μονοπάτια που έχουν συνηθίσει τον ακροατή, εδώ μιλάμε για ένα εντελώς διαφορετικό κτήνος. Οι πειραματισμοί που κάποιος προσεκτικός θα διαπιστώσει στο "Pollinator", φαίνεται πως είχαν τη μερίδα του λέοντος κατά τη διαμονή της μπάντας στο studio. Το EP αυτό με τα επτά του τραγούδια, βρίσκει τη Madison Marshall να εξερευνεί τη φωνή της με διαφορετικό τρόπο. Crooning ερμηνείες, μια επιβλητική, αλά Chelsea Wolfe, ατμόσφαιρα, λίγη από τη διαστροφή της Lingua Ignota, και ένας νέος θαυμαστός κόσμος ανοίγεται για την μπάντα. Ηχητικά, αντλούν από τους Ulver μέχρι το ambient/drone, dark folk κιθάρες συνδιαλέγονται με εφέ και πλήκτρα, ενώ ο ηλεκτρισμός τους όπως τον γνωρίζουμε απουσιάζει σχεδόν ολοκληρωτικά. Το "Do Not Let Me Off The Cliff", εξίσου επικίνδυνο αλλά με πιο δελεαστικό μανδύα, θα εδραιώσει μαζί με το "Pollinator" τους Cloud Rat ως μια από τις εκπληκτικότερες μπάντες της εποχής μας.
Pissed-Οff Kid
I Am Your Fault (EP)
Πιασάρικο, κιθαριστικό rock με μπόλικες QOTSA αναφορές
Οι Magic (τύμπανα), Research (κιθάρα,φωνή) και Tremolo (μπάσο) συνθέτουν την περσόνα του Pissed-off Kid και το εκφράζουν αυτό μέσω της μουσικής τους. Αυτοπροσδιορίζονται ως weird rock και η αλήθεια είναι ότι ο ήχος τους αν και πολύ οικείος, δύσκολα χωράει κάτω από μια ταμπέλα. Σε μια απλοϊκή προσπάθεια περιγραφής τους θα έλεγα ότι το συνολικό αποτέλεσμα βγάζει κάτι ανάμεσα σε Black Keys, Arctic Monkeys και Queens Of The Stone Age με πολλή έμφαση στην κιθάρα. Ειδικά ο Research πρέπει να έχει εικόνισμα (και καλά κάνει) τον Josh Homme, αφού τόσο κιθαριστικά, όσο και φωνητικά προσεγγίζει αρκετά τον αγαπητό μουσικό.
Ως μια αρκετά δουλεμένη καλλιτεχνική προσέγγιση, το "I Am Your Fault" λειτουργεί ως ορεκτικό, χωρίς το κυρίως πιάτο. Ανοίγει σαφώς την όρεξη με τα υπέροχα "Megaton" και "The Underson" και φυσικά το χιτάκι "My Eyes Have Betrayed Me", αλλά αφήνει τα γαστρικά υγρά να σου «φάνε» το στομάχι. Με άλλα λόγια θα μιλάγαμε για μια εξαιρετική κυκλοφορία αν στο "I Am Your Fault" είχαμε εκτός των προαναφερθέντων, τα "King Violent" και ολόκληρο το "Are You Free Too?". Σε κάθε περίπτωση, αξίζει να τσεκάρετε τη μικρή τους δισκογραφία, ενώ οι συνθέσεις τους απογειώνονται live, όπως διαπίστωσα πρόσφατα.
Crisis Couture
The Pink (EP)
Επιτυχημένο μπαστάρδεμα στοιχείων από Korn, System Of A Down και Red Hot Chili Peppers με προοπτικές
Δεν υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες γύρω από τους Crisis Couture, δυστυχώς. Ωστόσο, θεωρώ ότι ήρθε με το "The Pink" κάνουν ένα γερό μπάσιμο στο χώρο του alternative metal / fusion. Από τις ελάχιστες πληροφορίες που κατάφερα να βρω, ο Brendan McKian,τραγουδιστής και ιδρυτής της μπάντας κατα τα φαινόμενα, δάνεισε την φωνή του ως Freddie Mercury σε ένα επεισόδιο του Big Mouth με μια αρκετά πειστική ερμηνεία, ενώ έχει το ρόλο του frontman στους επανασυνδεδεμένους Oingo Bongo ενώ έχει συμμετάσχει και σε αρκετά soundtrack, όπως στο περσινό Hell Fest.
Στο περιεκτικότατο πρώτο EP των Crisis Couture, θα βρούμε τέσσερις συνθέσεις αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους σε στυλ. Υπάρχει το "Humble" με τον Deftones αέρα του, το "Waiting On The World To Burn" να θυμίζει όμορφες στιγμές των System Of A Down, το "Worm Feast" που αφήνει περισσότερο από τα υπόλοιπα την αγάπη της μπάντας για τους Korn να φανεί και, τέλος, το κορυφαίο όλων "Take Back The Power" να κλείνει και τα δύο μάτια στους Red Hot Chili Peppers με τον δικό του τρόπο.
Είμαι σίγουρος ότι θα μας απασχολήσουν θετικά στα επόμενα χρόνια οι Crisis Couture. Δεν είναι τυχαίο που τους προωθεί και ο Serj Tankian.
Nocturnal
The Great Emptines
Μια αυστραλιανή επίκληση στο συναίσθημα δεκαεννέα χρόνια μετά από την τελευταία απόπειρα
Οι Nocturnal, είναι ένα black metal project του P. Solus, που δραστηριοποιούταν πριν από 20, περίπου, χρόνια, στην σκηνή της Αυστραλίας. Τέτοια εποχή όμως, η μπάντα φαίνεται να αποφασίζει να ξυπνήσει εκ νέου, και κυκλοφορεί το εικοσάλεπτο "The Great Emptiness". Με την αισθητική αλλά και το βλέμμα προσκολλημένα στις κυκλοφορίες της Deathlike Silence, αλλά και με μια φανερή νοσταλγική διάθεση, οι Nocturnal, σε έξι συνθέσεις, ξεδιπλώνουν την τέχνη τους. Η άριστη παραγωγή, ο εκπληκτικός κιθαριστικός τόνος και γενικότερα η λελογισμένη χρήση των ταχυτήτων, είναι στοιχεία που θα αναγκάσουν όσους εμμένουν στον underground ήχο, να δώσουν μια ευκαιρία στην μπάντα. Δεδομένου πως δεν υπάρχει καμία ιδιαίτερη πρωτοτυπία ικανή να συνταράξει τα νερά, οφείλει να τονισθεί πως το "The Great Emptiness" είναι αυτό ακριβώς που θα αισθανθεί κάποιος μόλις τελειώσει την ακρόαση. Πραγματικά υπέροχη κυκλοφορία.