Ανασκόπηση 2022: Classic / Heavy / Power Metal

Δυστυχώς, για άλλη μια χρονιά υπήρξαν σημαντικές απώλειες ατόμων που έκαναν τη μουσική μας φτωχότερη και βύθισαν στη θλίψη τον καλλιτεχνικό κόσμο.

Στις αρχές του έτους μας αποχαιρέτησε ο Jon Zazula, ο άνθρωπος που έβαλε τους Metallica στην δισκογραφία και ο πρώτος τους manager, κυκλοφορώντας μέσω της Megaforce το ντεμπούτο "Kill 'Em All" το 1983 και το "Ride The Lightning" την επόμενη χρονιά.

Ο Ken Kelly, ο οποίος έφυγε σε ηλικία 76 ετών, υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς στον χώρο της φανταστικής εικονογραφίας και των εκδόσεων, ενώ συνεργάστηκε με τους Kiss, τους Rainbow και τους Manowar, μεταξύ άλλων.

Ο Steve Grimmett, περισσότερο γνωστός ως ο τραγουδιστής των Grim Reaper, έφυγε από τη ζωή μόλις στα 62 του χρόνια, έχοντας ταλαιπωρηθεί με σημαντικά θέματα υγείας τα την τελευταία πενταετία.

Ο Burke Shelley ήταν ο μπασίστας, τραγουδιστής και μοναδικό σταθερό μέλος σε όλες τις φάσεις των ιστορικών Budgie, ο οποίος απεβίωσε σε ηλικία 71 χρόνων στη γενέτειρά του, το Cardiff.

Μέλος των παραγνωρισμένων Samson, ο Nicky Moore υπήρξε ο τραγουδιστής που είχε το δύσκολο έργο της διαδοχής του Bruce Dickinson πίσω από το μικρόφωνο της βρετανικής μπάντας του Paul Samson. Δυστυχώς κι εκείνος πέθανε τον Αύγουστο, σε ηλικία 75 ετών.

Ozzy Osbourne - Patient Number 9

Το ότι μιλάμε για νέο δίσκο από τον Madman σε μια χρονιά κατά την οποία τον βλέπαμε να ταλαιπωρείται με προβλήματα υγείας, το λες και κατόρθωμα. Με διαλεχτή παρέα να τον συντροφεύει και τον riff master για πρώτη φορά σε προσωπικό του δίσκο, καταφέρνει να φέρει τον νοσταλγικό παράγοντα σε δεύτερη μοίρα, καθώς αυτός ο δίσκος στέκεται αυτόφωτος σε μία δισκογραφική πορεία δεκαετιών. Ευχάριστη και καλοδεχούμενη έκπληξη.

Saxon - Carpe Diem

Παλιομοδίτικη και συνάμα θεσπέσια η νέα δουλειά των θρυλικών Βρετανών, κουβαλάει όλα τα trademark στοιχεία τους, με πρώτο και καλύτερο τη φωνή τού αγέρωχου Biff. Υπερέχει στα σημεία έναντι των πιο πρόσφατων, κλείνει το μάτι στη μεγάλη δισκογραφία τους σαράντα χρόνια πίσω και όπως ο ανωτέρω, ξεφεύγουν από τον νοσταλγικό παράγοντα, παραδίδοντας metal υψηλής ποιότητας. Δεινόσαυροι με λόγο ύπαρξης.

Queensryche - Digital Noise Alliance

Το DNA της μπάντας, όπως φαίνεται στο εξώφυλλο, εν τέλει παραμένει αναλλοίωτο. Εν μέσω αποχωρήσεων και δηλώσεων, η συσπείρωση έγινε πραγματικότητα γύρω από το πρόσωπο του Todd La Torre. Οι συγκρίσεις με το παρελθόν τους καραδοκούν σε κάθε μα κάθε κυκλοφορία τους, γεγονός που δεν τους πτοεί εκ του αποτελέσματος. Παρόμοια κατάσταση με τους Helloween επί Deris, έχουν συμβιβαστεί με τα όποια δεδομένα. Καιρός να το κάνουμε κι εμείς, ώστε να εκτιμάμε τις δουλειές τους για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα μπορούσε να ήταν.

Blind Guardian - The God Machine

Τα δύο πρόσωπα των Βάρδων έχουν κυριαρχήσει έκαστο ανά διαστήματα. Είτε με τις speed / power συνθέσεις τους, είτε με τις μεγαλεπήβολες συμφωνικές. Αποφασίζουν συνειδητά να στραφούν στις πρώτες και δικαιώνονται. Όχι πανηγυρικά, αλλά εν μέρει. Σε μια υποτονική χρονιά για το power metal, ξεχωρίζουν αλλά δε δεσπόζουν όπως έκαναν κάποτε. Τεμαχίζοντας την πορεία τους σε επί μέρους χρονικές περιόδους, τούτος ο δίσκος στέκεται ψηλά στη ύστερή τους.

Megadeth - The Sick, The Dying... And The Dead!

Το "The Sick, The Dying... And The Dead!" τιμάει και με το παραπάνω την κληρονομιά των Megadeth, αφού διαδέχεται επάξια ένα άλμπουμ σαν το "Dystopia" και βάζει δύσκολα στο "Endgame", τα δύο άλμπουμ - σημεία αναφοράς των δυνατοτήτων των ύστερων Megadeth.

Sumerlands - Dreamkiller

Οι δεύτερες σκέψεις καλό είναι να γίνονται στη ζωή. Φανταστείτε να είχε επιμείνει στην αρχική του ο Arthur Rizk περί διάλυσης της μπάντας, τί δε θα ακούγαμε. Μπορεί το "Dreamkiller" να πατάει γερά στις πρώτες δουλειές του Ozzy, δεν επισκιάζεται όμως από αυτές. Ένα κράμα μελωδικού metal με ριφ - αρπάγες, AOR αύρα και Warlord θαυμασμό, βιρτουόζικες κιθάρες και τον Brendan Radigan να εδραιώνεται ως ένας κορυφαίος ερμηνευτής. Δεν είναι τυχαίο που αυτή η μουσική εκτιμήθηκε και από ακραίους ακροατές.

Riot City - Electric Elite

Ο Καναδάς αποτελεί εγγύηση για μπόλικα παρακλάδια του metal. Στο heavy, το παραδοσιακό και το κλασικό, το «κακό» έχει παραγίνει. Το US metal και το βρετανικό ατσάλι ενώνονται με τρόπο μαγικό, η ορμή του ντεμπούτου συναντά την συνθετική ωριμότητα, ο νέος τραγουδιστής πείθει και χρησιμοποιεί χωρίς φειδώ τις υψηλές συχνότητες. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του "Eye Of The Jaguar" έως τα καταληκτικά του "Severed Ties", αποδεικνύεται πως το προ τριετίας εξαιρετικό "Burn The Night" ήταν μόνο η αρχή.

Fer de Lance - The Hyperborean

Όχι μόνο ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες που δημιούργησαν πριν δύο χρόνια, αλλά κατάφεραν να φτάσουν σε δυσθεώρητα ύψη με το ντεμπούτο τους. Απόγονοι μεγάλων ονομάτων του επικού χώρου, βάζουν σε πρώτο πλάνο τις ακουστικές κιθάρες και αφήνουν κατά μέρος σπαθιά, δόρατα και αίματα. Ο δίσκος είναι ταξίδι κανονικό, εν μέσω τρικυμιών και πειρασμών. Η προσθήκη ακραίων στοιχείων επιτείνει την αίσθηση απειλής και κινδύνου και οι Αμερικάνοι για φέτος εξουσιάζουν τον χώρο του επικού metal.

Venator - Echoes From The Gutter

Άλλο ένα ντεμπούτο που παραείναι σημαντικό για να μείνει σε αυτή την κατηγορία. Οι Αυστριακοί έχουν έναν χαρισματικό τραγουδιστή, μεγάλωσαν όπως πλείστοι ακόμα με το heavy metal των ‘80s, το οποίο και αποδίδουν πειστικά. Το όνομα, το logo και το εξώφυλλο είναι ταξίδι στο παρελθόν, το "Manic Man" χιτάρα ολκής, το μπάσο θερίζει, τα ρεφρέν λειτουργούν ως τρυπάνι, τί άλλο να ζητήσει κανείς. Το συγκεκριμένο κοινό στο οποίο απευθύνονται, δύναται να ενθουσιαστεί με τσιρίδες και μπύρες ανά χείρας.

Satan - Earth Infernal

Η δισκογραφική επιστροφή των Βρετανών βετεράνων αποτελεί μία από τις πιο πετυχημένες των τελευταίων ετών. Το σερί που χτίζεται από το 2013 καλά κρατεί. Ο συνδυασμός τεχνικής, πάθους και μελωδίας είναι πλέον «στανταράκι» στις κυκλοφορίες τους, η μουντίλα του Newcastle επίσης παρούσα, όπως και το ιδιαίτερον των φωνητικών του Brian Ross. Δεν προσφέρουν στο πιάτο τα κολλητικά ρεφρέν, η πληθώρα ιδεών πάντως είναι ικανή να συγκινήσει τον ακροατή και να φωνάξει ένα ακόμα ισχυρό ναι για τους πολύπειρους αυτούς μουσικούς.

Δε φεύγει κανείς, η συνέχεια σε 3,2,1: Οι Grave Digger παρουσιάζονται σε φόρμα με το "Symbol Of Eternity", όπως και ο αειθαλής Michael Schenker με τους MSG, οι Ironflame συνεχίζουν το σερί τους με το εξαιρετικό "Where Madness Dwells" και οι Eliminator τολμούν και ξεχωρίζουν από τη μάζα με το "Ancient Light". Η Γαλλία παρούσα και φέτος με τους Sacral Night στο "Le Diadème D' Argent", ενώ το βλέμμα στρέφεται επιτέλους και προς Σλοβενία, εξαιτίας των Vigilance του ομώνυμου EP τους.

Σε πιο επικά μονοπάτια, θα βρούμε τους φοβερούς και τρομερούς epic doomsters Monasterium, τους sci - fi Lord Vigo με το δεύτερο μέρος της τριλογίας τους, "We Shall Overcome" και τσεκάρουμε οπωσδήποτε το παρόμοιας θεματικής αισθητικής EP των Kontact, "First Contact". Προς Ιρλανδία μεριά, οι Darkest Era προχωρούν σε μία μίξη Primordial - Fates Warning στο "Wither On The Vine" και συναρπάζουν, οι Cauchemar επιστρέφουν βροντερά με το "Rosa Mystica", ενώ όσοι εκτιμούν τη θεατρικότητα και το heavy rock’n’roll θα ικανοποιηθούν με τον δεύτερο δίσκο των SpellBook.

Δύο μπάντες με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, οι Mamorlis και οι Nite, έφεραν το κάτι διαφορετικό στον χώρο με τα "Sturdy As An Oak" και "Voices Of The Kronian Moon" αντίστοιχα, οι Wolf σε κέφια και με έμπνευση στο "Shadowland" και οι Mirror παραμένουν σταθερά αποτελεσματικοί με το "The Day Bastard Leaders Die". Συνεχίζουν να τιμούν το underground πνεύμα οι Satan's Host στο "This Legacy Will Never Die", οι Sanhedrin ανοίγονται επιτυχώς σε ευρύτερο ακροατήριο μέσω του "Lights On" και οι Risingfall αναζητούν τους λάτρεις του γιαπωνέζικου heavy metal στο "Rise Or Fall". Το sing along κυριαρχεί στο "Time And Tyranny" των Ιταλών Konquest, ο πολυαγαπημένος Matt Barlow και οι Ashes Of Ares βελτιώνονται από δίσκο σε δίσκο, ενώ ο Nate Garrett κερνάει διασκευές και δύο νέες συνθέσεις με το "20 Centuries Gone" και τους Spirit Adrift. Τέλος, ο Tony Martin επέστρεψε δισκογραφικά δείχνοντας σε ανέλπιστα καλή κατάσταση, έστω και αν το "Thorns" φαντάζει μάλλον άνισο μετά από ένα χρόνο ακροάσεων.

Stratovarius - Survive

Η δημιουργική φλόγα υπάρχει ακόμα στους Φινλανδούς και τούτος ο δίσκος το αποδεικνύει με άνεση. Η παρένθεση του "Eternal" κλείνει, η έμπνευση επανέρχεται σε υψηλά επίπεδα και με μπροστάρη τον Timo Kotipelto επιτυγχάνουν έναν μικρό power metal θρίαμβο. Ως τέτοιος λογίζεται, καθώς μιλάμε για συγκρότημα με πλείστες κυκλοφορίες σε ένα ιδίωμα, το οποίο έχουν σημαδέψει ανεξίτηλα. Από τις περιπτώσεις που κρατάς μικρό καλάθι και στο τέλος τρίβεις τα χέρια σου από ικανοποίηση.

Avantasia - A Paranormal Evening With the Moonflower Society

Φτάνοντας στην 9η δισκογραφική δουλειά του με τους Avantasia, ο Tobias Sammet κρατάει όλα τα δυνατά στοιχεία που έχει χτίσει ως τώρα, κάνει δυο εύστοχες προσθήκες ερμηνευτών και προσφέρει μια ακόμα εξαιρετική πρόταση, στα standards που θα περίμενε κάποιος οπαδός του.

Hammerfall - Hammer Of Dawn

Με κάθε τους συνθετικό και στιχουργικό μοτίβο να φωνάζει παρόν εμφατικά και με την αυτοπεποίθηση που αποπνέει η δουλειά μιας μπάντας σίγουρης για τον εαυτό της, το "Hammer Of Dawn" αποτελεί ακόμη ένα σφυροκόπημα από τη συνεπέστερη μπάντα του ευρωπαϊκού power metal τα τελευταία χρόνια.

Judicator - The Majesty Of Decay

Ένα τολμηρό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, το οποίο συμβαίνει σε μια δεδομένη στιγμή που η μπάντα φαινόταν να έχει φτάσει το peak των δυνατοτήτων της, ανατρεπτικό, με απρόσμενες μουσικές εμπνεύσεις και μια διάθεση να πάει τη μουσική της μπάντας στο επόμενο επίπεδο, το "Majesty Of Decay" φαντάζει ο ιδανικός δίσκος στο καταλληλότερο timing, για τους ακροατές και τους ίδιους τους συντελεστές των Αμερικανών power metallers.

Krilloan - Emperor Rising

Ετούτοι εδώ οι Σουηδοί έχουν μελετήσει διεξοδικά τις power metal Γραφές, έχοντας τα όσα έχει σμιλεύσει ο Kai Hansen ως εικόνισμα και αποδίδοντας με περίσσεια ενέργεια το απόλυτα αναχρονιστικό τους ‘90s euro-power metal. Με έναν αέρα Gamma Ray - meets - Lost Horizon, με το βορειο-ευρωπαϊκό know how παρόν και με συνθέσεις που σου μένουν, το "Emperor Rising" ήταν η ένοχη απόλαυση που δεν ξέραμε πως χρειαζόμασταν.

The force is strong with these ones: Οι Arrayan Path κυκλοφόρησαν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της καριέρας τους, καθώς το "Thus Always To Tyrants" ανακαλεί μεγαλεία που φτάνουν μέχρι και τα δύο πρώτα άλμπουμ της μπάντας. Το "Zenith" των Seven Kingdoms προσπαθεί να αποδειχθεί ως τέτοιο για την μέχρι τώρα πορεία του σχήματος, κάτι που συμβαίνει με το "Invaders" των Civil War, χάρη και στην παρουσία του Kelly Carpenter. Μια κατηγορία μόνο του στέκεται το τρίτο άλμπουμ των Ιαπώνων Imperial Circus Dead Decadence, το οποίο σίγουρα δεν απευθύνεται σε όλους, ενώ οι Trial επιχείρησαν μια στροφή σε πιο heavy/power φόρμες με το "Feed The Fire", που αφήνει υποσχέσεις.

Sabaton - The War To End All Wars

O πόλεμος εντυπώσεων που αφορά τους Σουηδούς δεν λήγει ούτε με το τελευταίο τους άλμπουμ. Βαρυφορτωμένο, πομπώδες, υμνικό και με τη μανιέρα τους να μην διαφοροποιείται, το "War To End All Wars" προσπαθεί - και σχεδόν καταφέρνει - να βελτιώσει τη δημιουργική τους εικόνα, συγκριτικά με τα δύο προηγούμενα πονήματα τους.

Candlemass - Sweet Evil Sun

Οι Candlemass του σήμερα δεν είναι το ούτε epic doom σχήμα των ‘80s, μήτε η ενσάρκωση των ‘00s. Αποτελούν ένα heavy metal σχήμα με doom αισθητική και ‘70s ψυχή, το οποίο διαθέτει ακόμη τη δυνατότητα να προσφέρει υλικό που ενθουσιάζει. Το θέμα είναι, όμως, πως πλέον λείπει η συνέπεια και η διάρκεια εντός του ίδιου δίσκου, κάτι που επηρεάζει το "Sweet Evil Sun" στον μέγιστο βαθμό που θα μπορούσε.

Power Paladin - With The Magic Of Windfyre Steel

Πάνω στη φούρια τους να μας αραδιάσουν όλες τις επιρροές τους μεμιάς, οι Power Paladin ξεχνούν ανά στιγμές να τις φιλτράρουν μέσα από το προσωπικό τους δημιουργικό φίλτρο, παρουσιάζοντας ιδέες σχεδόν αυτούσιες με αυτές των ειδώλων τους. Έτσι, το πρώτο άλμπουμ των Ίσλανδων, διαθέτει όλα τα προτερήματα που θα μπορούσε να έχει ως ντεμπούτο, αλλά και τις αναμενόμενες αστοχίες σε πρώτο πλάνο.

Allen/Olzon - Army Of Dreamers

Το "Army Of Dreamers" δεν είναι κακό, ούτε καν μέτριο - κάθε άλλο. Στέκεται, όμως, τόσο απελπιστικά όμοιο με αντίστοιχες δουλειές της Frontiers (αλλά και τον προκάτοχο του σε ό,τι αφορά το εν λόγω project), που χάνεται στο διαρκώς αυξανόμενο σωρό από δίσκους χωρίς πραγματικό λόγο ύπαρξης, πέραν από αυτό του κέρδους.

Haunt - Windows Of Your Heart

Ένα άλμπουμ που θα μπορούσε να έχει κυκλοφορήσει οποιαδήποτε στιγμή μέσα σε αυτήν την πενταετία που δραστηριοποιούνται, το "Windows Of Your Heart" έχει τα πλεονεκτήματα και τις αδυναμίες όπως κάθε άλλος Haunt δίσκος πριν από αυτό, αποτελώντας μια μάλλον διασκεδαστική μετριότητα.

Serious Black - Vengeance Is Mine

H τύχη των Serious Black φαντάζει προδιαγεγραμμένη εν ολίγοις, διαδραματίζοντας, σαν μια μουσική Norwich ή Fulham, το ρόλο του «ασανσέρ» και μπορώντας να στοχεύσουν να καταλήξουν σαν μια άλλη Crystal Palace του power, να βρίσκονται «κάπου εκεί» κοντά στις μεγάλες μπάντες του ιδιώματος, με λίγες εκλάμψεις να δικαιολογούν αυτήν τους την παρουσία - για κάτι περισσότερο, ούτε λόγος πλέον.

Alestorm - Seventh Rum Of A Seventh Rum

Το αστείο παρατράβηξε, αν και στην περίπτωση των Alestorm το αστείο δεν πρέπει να υπήρξε ποτέ. Αυτό το wannabe power metal των Βρετανών συνεχίζει να βλέπει το κοινό του σαν μια χούφτα μέθυσων σε ένα ερημονήσι χωρίς πρόσβαση σε σοβαρή μουσική, καταφέρνοντας να αλλοτριώσουν μια και καλή την έννοια του pirate metal.

Warkings - Morgana

Είναι εντυπωσιακή η συνέπεια του διεθνούς project των Warkings, αφού για άλλη μια χρονιά καταφέρνουν να κερδίσουν με το σπαθί τους μια θέση στην ετήσια ανασκόπηση μας, στο πεδίο με τα πιο απογοητευτικά άλμπουμ του εκάστοτε έτους.

Achelous - The Icewind Chronicles

R. A. Salvatore ως έμπνευση και το έπος είναι δεδομένο. Μεγάλο βήμα εμπρός για την μπάντα σε έναν απολαυστικό δίσκο επικού metal, ο οποίος εμπλουτίζεται με γυναικεία φωνητικά, παγωμένα πλήκτρα και παρουσιάζει ισάξιες συνθέσεις σε διαρκή κόντρα για το ποια στέκει ψηλότερα. Τα πιο ακραία μουσικά ψήγματα τους πάνε πολύ και ο δίσκος κατοχυρώνεται ως απαραίτητη χειμωνιάτικη συντροφιά.

Dragon Skull - Dragon Skull

Τέτοια ντεμπούτα έχουμε ανάγκη. Φωνητικά - εντολές που σε στέλνουν στο πεδίο της μάχης χωρίς να βγάλεις κιχ, οικεία ριφ που εξακολουθούν να συγκινούν, ακουστικές συνθέσεις και μια πολεμική ατμόσφαιρα να κατακλύζει τα ηχεία. Οι λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά είναι με το μέρος τους, ο χρόνος θα δείξει αν και πώς θα ματσάρουν αυτή την πρώτη τους προσπάθεια.

Spitfire - Denial To Fall

Ή αλλιώς, δεν παραδίνουμε τα όπλα. Οι θρυλικοί εγχώριοι metallers φρεσκάρουν τον ήχο τους, συμβαδίζοντας με την εποχή και δε λαθεύουν. Εξελίσσονται συνθετικά και τιμούν τις ρίζες του παλιού και κλασικού heavy metal. Κέρδος και ο «νέος» τραγουδιστής, ο οποίος δένει άψογα με το υλικό. Η επιμονή επιβραβεύεται, ειδικά όταν εμφανίζεται εν μέσω αντιξοοτήτων και παθημάτων.

Dark Nightmare - Beyond The Realms Of Sorrow

Γαλουχημένοι στο δύσβατο ελληνικό underground (επαρχία γαρ), παρουσίασαν φέτος τον πιο ολοκληρωμένο δίσκο τους, ο οποίος συνοδεύτηκε από την απώλεια του Γιώργου Καραγιάννη (πλήκτρα). Το συναίσθημα κυριαρχεί στις νότες τους, επικολυρικό metal που εξελίχθηκε, καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα από heavy έως doom. Μπορεί να εκληφθεί ως και αποχαιρετισμός σε έναν φίλο.

White Tower - White Tower

Τα κουκιά είναι μετρημένα: Accept εποχής UDO, Judas Priest. Αυτοί είναι οι πυλώνες των Θεσσαλονικέων που τιμούν τον εμβληματικό πύργο της πόλης τους. Η πρωτοτυπία δεν αποτελεί ζητούμενο εδώ, παρά μόνο το πάθος και η αδρεναλίνη. Καταφθάνουν αμφότερα κατά κύματα και η διασκέδαση είναι εγγυημένη. Παραγωγή αλφάδι για το είδος, riff και σόλο σε αφθονία, καλή σας διασκέδαση.

Battle Symphony - War On Earth

Η εκκίνηση των Battle Symphony αποτελεί μια μικρή αλλά ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη, η οποία μέσα από το νοσταλγικό/οπαδικό της χαρακτήρα και την απολύτως επαγγελματική της προσέγγιση στο επικολυρικό symphonic power metal, δεν αφήνει μονάχα υποσχέσεις, αλλά ήδη εκπληρώνει αρκετές από αυτές.

Doomocracy - The Unorthodox

Ιδιαίτερο, πολύπλευρο και απαιτητικό από τη φύση του, το power/doom των Κρητικών ανέρχεται πλέον σε άλλο επίπεδο, διεκδικώντας την αμέριστη προσοχή μας και κερδίζοντας επάξια μια θέση μεταξύ των δουλειών με το περισσότερο ενδιαφέρον στο χώρο του φετινού doom metal οικοδομήματος.

Steelwitch - The Witch Is Back

Έπειτα από ένα συναρπαστικό EP, η μάγισσα επέστρεψε για να δείξει τις διαθέσεις της στο σοβαρό, κλασικό heavy metal. Με εξαιρετικά φωνητικά που έχουν μια Dickinson-ική αύρα, συνθέσεις που θυμίζουν παλιούς καλούς Riot και τον Ungod των Necrohell και Slaughtered Priest (μεταξύ άλλων) να βάζει την υπογραφή του στις κιθάρες, το "The Witch Is Back" κερδίζει τις εντυπώσεις από τα αποδυτήρια κιόλας με το υπέρ-cult εξώφυλλο του.

Afterimage - II: Beyond Horizons Infinite

Για όσους μπάντες όπως οι Crimson Glory, οι αρχαίοι Fates Warning του "Spectre Within" και "Awaken The Guardian" και οι Heir Apparent είναι κάτι παραπάνω από ιστορικά ονόματα του χώρου, η επιστροφή των Afterimage υπήρξε ένα από τα γεγονότα της χρονιάς. Power/prog στα καλύτερα του, με το Σάκη Μπαντή (των Horizon’s End) να συμμετέχει ενεργά στο νέο άλμπουμ της μπάντας από τη Σύρο.

Validor - Full Triumped

Το one man project των Validor συνεχίζει να μας προσφέρει ψυχωμένο, επικό metal βάσει των Manowar προδιαγραφών του είδους, με τον Μπάμπη Κατσιώνη να συμβάλει ουσιαστικά στο αποτέλεσμα του νέου τους δίσκου. Το συναίσθημα και η πολεμική διάθεση περισσεύουν, σε μια δουλειά που ξεχώρισε της εγχώριας παραγωγής φέτος.

Εντυπωσιακή έναρξη χρονιάς με Maule στο ομώνυμο ντεμπούτο, Mordor και Dunharrow σε πρώτο πλάνο, εξίσου επικοί με πληθώρα θεματικών επιρροών οι πιτσιρικάδες Knight & Gallow στο "For Honor And Bloodshed".

Τα Βαλκάνια, μέσω Σερβίας, σε επικούς επίσης ρυθμούς, Oathbringer και "Tales Of Glory", μυστικά κρυμμένα και παγανιστικές δοξασίες στην πρώτη επίσημη των Βρετανών Parish με ένα από τα ντεμπούτα της χρονιάς.

Οι Luzifer φέρουν μαζί τους και αλυσίδες αλλά και χορευτική διάθεση ακούγοντας το εξαιρετικό "Iron Shackles", ενώ οι Midas επιτέλους έχουν την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους, όπου κυριαρχούν οι Thin Lizzy / Iron Maiden αναφορές.

Για το τέλος οι δύο κυκλοφορίες που κέρδισαν την αμέριστη προσοχή μας: Οι Sonja πραγματοποίησαν κυριολεκτικά μια ηχηρή άφιξη και πέραν του ενδιαφέροντος τρόπου δημιουργίας τους, παρέδωσαν ένα κράμα heavy / punk και gothic rock ιδιαιτέρως εθιστικού. Ο epic / doom κόσμος μπορεί να είναι υπερήφανος και να ελπίζει στα καλύτερα, έχοντας μπάντες σαν τους Gargantuan Blade. Οι Φινλανδοί με μόλις τέσσερις συνθέσεις ακούγονται μεγαλειώδεις, ογκώδεις και επιτυχημένα παραδοσιακοί με θηριώδη riff. Συντριπτικό πρώτο χτύπημα.