Grave Digger

Παρακολουθώ πιστά τη δισκογραφία των Grave Digger από τότε που μπορώ να θυμηθώ, πρωτογνωρίζοντας τους την εποχή του πολύ καλού "Rheingold" και παραμένοντας πιστός ακροατής τους ακόμη και στις ακόλουθες, λιγότερο εμπνευσμένες εποχές τους. Οι Γερμανοί αυτό που κάνουν το κάνουν ανέκαθεν από φιλότιμα μέχρι εξαιρετικά, δίχως να αποκλίνουν σε ύφος αλλά με το ποιοτικό επίπεδο να έχει μεταπτώσεις από καιρό σε καιρό.

Έτσι, μπορεί στη τελευταία δεκαετία-και-κάτι να μην έχουν κάτι συγκλονιστικό να επιδείξουν στη δισκογραφία τους, αλλά δείγματα όπως το "Return Of The Reaper" και το προπέρσινο "Fields Of Blood" έδειχναν πως οι βετεράνοι traditional metallers έχουν ακόμη πράγματα να δώσουν. Όπερ και εγένετο, με το "Symbol Of Eternity" να χαρακτηρίζεται ως η συνέχεια του "Knights Of The Cross" θεματικά, ανεβάζοντας και μουσικά των πήχη των προσδοκιών για κάτι επιτέλους πραγματικά άξιο λόγου μετά από καιρό – γεγονός που, ευτυχώς, εκπληρώνεται σε μεγάλο βαθμό.

Μάλιστα, το "Symbol Of Eternity" είναι ένας διάδοχος των late ‘90s δουλειών της μπάντας σε όλα πλην της χρονολογίας που κυκλοφορεί. Η έμπνευση επιτέλους ξαναδίνει πνοή στη μανιέρα της μπάντας, οι συνθέσεις ξαναβρίσκουν το catchiness που είχαν απολέσει τα προηγούμενα αρκετά χρόνια και η μπάντα ακούγεται σαν να έχει ξανανιώσει. Εντυπωσιακό αν το σκεφτεί κανείς, αφού τα πάντα είναι ίδια και απαράλλαχτα σαν από πάντα, απλά με καλύτερα hooks, καλύτερες κιθάρες και επιτέλους έναν παλμό που δεν υποδηλώνει ότι τα συντάξιμα χρόνια έχουν συμπληρωθεί προ πολλού.

Ακόμη και η στούντιο εκτέλεση του "Ελλάς", ντουέτο με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, φέρει μια αγνή ‘90s cult-ίλα που την καθιστά απόλυτα διασκεδαστική, με αποκορύφωμα τα σπαστά κάτι-σαν-ελληνικά του αειθαλή Chris Boltendahl. Άλλωστε, αυτό ακριβώς είναι που μπορούμε να ζητήσουμε ρεαλιστικά από μπάντες με τα χρόνια και την πορεία των Grave Digger: διασκεδαστικό, πατροπαράδοτο heavy metal που σε κάνει να περνάς καλά και θες να το ξανακούσεις. Με την αναντίρρητη "τυρίλα" του, με το ακλόνητο συνθετικό μοτίβο και τις συνεχείς "επιστροφές" στο παρελθόν που αναπολούν οι οπαδοί, αλλά και με μεράκι, τσαγανό και μια σφιγμένη γροθιά να σηκώνεται ανεπαίσθητα στις μεγάλες στιγμές του.