Lia Hide

«Η μάνα μου, κάνει την καλύτερη σπανακόπιτα του κόσμου». Όπως μας εξιστορεί η Lia, σε ένα σημείο ταύτισης κάθε Έλληνα, η μητέρα της κάνει μεν την καλύτερη σπανακόπιτα του κόσμου, αλλά όλες οι μανάδες λένε πως κάνουν την καλύτερη σπανακόπιτα του κόσμου. Σίγουρα έχεις σκεφτεί το ίδιο ακριβώς για τη δική σου. Το σκοτεινό post-punk άσμα με τον ιδιοφυή τίτλο "Spanakopita - MintLife Crisis", είναι απλά ένα δείγμα από την πολυσχιδή μουσική παλέτα της Lia Hide, αλλά και της στιχουργικής της ικανότητας που ξεδιπλώνεται με θρασύτητα και σπιρτάδα στο νέο, πέμπτο δίσκο της "Aristophobia Nervosa".

Με τη Lia Hide γνωρίστηκα μουσικά ιδιαίτερα πρόσφατα, πράγμα παράξενο μιας και η μουσική της με αφορά σε όλο της το φάσμα - δεν μένει βλέπετε και ποτέ ιδιαίτερα στάσιμη. Πριν λίγους μήνες λοιπόν συνόδευσε τη Zola Jesus σε ένα piano show και από τις δυο τους και πιστεύω μάγεψε με ευκολία το κοινό που δεν βρισκόταν εκεί για εκείνη. Εκτός από ένα γλυκύτατο και ειλικρινέστατο - μέσα από τη μουσική του - πλάσμα, η Lia κρύβει μέσα της πολλά ταλέντα. Συνδυάζοντας κάθε άνθρωπο που την πλήγωσε γράφει μουσική χωρίς να μασά τα λόγια της, μα ταυτόχρονα χωρίς να τα αφήνει και να εκτοξεύονται ακατέργαστα. Αποτέλεσμα μια ιδιαίτερα περίτεχνη στιχουργία.

Μέχρι πρότινος η Lia Hide καταπιάστηκε με πολλούς ήχους - ηλεκτρονικούς, new wave, post punk, δεν είχε αγγίξει όμως τον ελληνικό στίχο. Αυτή τη φορά με το "Aristophobia Nervosa" τολμά να μιλήσει στη μητρική της γλώσσα και ο πηγαίος της τρόπος να εκφράζεται, αγγίξει πρωτόγνωρες κορυφές για εκείνη, και βάθρες για τον ακροατή. Σε μια εποχή που ο "spoken word" τρόπος στην ελληνική μουσική γνωρίζει εντυπωσιακές μουσικές δημιουργίες, η Lia Hide συμβάλλει σε αυτόν τον καμβά με ένα έργο που θα μαγέψει. Tο trip-hop του "Eclectic Amnesia" που ανοίγει το δίσκο είναι ένα σαφές πρώτο δείγμα με στίχους που σκοτώνουν. Ο προσεγγίσιμος φεμινισμός μέσα στα τραγούδια της Lia, δεν περιστρέφεται γύρω από μακροσκελείς θεωρητικούς αμπελοφιλοσοφισμούς, μα μεταφέρει την καθημερινή γυναικεία εμπειρία και ενδόμυχες σκέψεις - κάποιες φορές φαντάζουν συνειρμικές - που συχνά μπορεί να μην παραδεχόμαστε ούτε στους εαυτούς μας. «Τα αγοράκια μπορούν. Τα κορίτσια πρέπουν».

Alternative rock και darkwave τρυπώνουν μέσα στις ιστορίες καθημερινής τρέλας της Lia. Ο οχτώ χαμένες ώρες του ύπνου και άλλες τόσες της δουλειάς σε καταπίνουν στο απελπισμενο "Eight Hours", το πιο πειραματικό, ηλεκτρονικό avant-pop "Apokathelosis" είναι γεμάτο εντυπωσιακά στιγμιότυπα, ενώ οι - εντελώς διαφορετικές - απαγγελίες στο "Mia Karamela" και "To Peramythi" φορτίζουν με εντελώς διαφορετικούς τρόπους το δίσκο. Το κλείσιμο με το "Arrostia" τρομάζει με το συνδυασμό δράματος και τρόμου που φέρει στην όλη πορεία του και τα πολλά επίπεδα των φωνητικών το ντύνουν με μια στοιχειωμένη ατμόσφαιρα ως αποχαιρετιστήριο.

Η δύναμη όμως του "Aristophobia Nervosa" κρύβεται ακριβώς στο γεγονός πως δεν στηρίζεται στο στίχο ως μοναδικό αρωγό της μουσικής του πορείας. ΟΙ ενορχηστρώσεις εντός του είναι σε ορισμένα σημεία άξιες θαυμασμού. Το "Nthymion" είναι μια instrumental, post rock σύνθεση που θα ζήλευαν τιτάνες του ιδιώματος, ενώ χωρίς φωνή επιμένει και "To Gnothi" σε electronica μονοπάτια. Το "Alice In Traumaland", μακροσκελές με έναν avant-jazz χαρακτήρα, κάθε λίγα δευτερόλεπτα παίρνει δραματικές τροπές που ανάμεσά τους πετάγονται στιχουργικές μαχαιριές.

Εντός του Aristophobia Nervosa", η Lia και οι συνεργάτες της έπλεξαν μερικά εντυπωσιακά υφαντά σύγχρονης ελληνικής τρέλας - το λέει και ο τίτλος του άλλωστε, μας τρομάζουν οι άριστοι, οι καθωσπρέπει, και η απαίτηση των κοινωνικών επιταγών να είμαστε κι εμείς τέτοιοι για να έχει στην υπόληψη του κοινωνικού περίγυρου η ύπαρξή μας κάποια αξία. Η Lia εντυπώνει αυτά της τα άγχη με ίσως τον πιο ειλικρινή τρόπο που έχει επιτεύξει ως σήμερα - η μητρική γλώσσα στο στίχο άλλωστε είναι πάντοτε ένα απάγγειο δημιουργίας που πάντα τρομάζει τον καλλιτέχνη ως προς την γενικότερη απεύθυνση που μπορεί αυτή να διαθέτει, αλλά τείνει να εντυπωσιάζει με τα αποτελέσματά της. Εντός ενός οξύμωρο σχήμα καθώς, έτσι τείνει να φέρεται η ζωή, ο πέμπτος δίσκος της Lia Hide τρομάζει από όσους διαπρέπουν, μα ο ίδιος φιγουράρει ανάμεσα στις προτάσεις για Grammy για το 2026 στην κατηγορία spoken word. Όχι κι άσχημα, μα σίγουρα όχι άδικα. Χωρίς αμφιβολία, αν σας εκφράζουν τα ηχητικά τερτίπια που υιοθετεί η Lia, το "Aristophobia Nervosa" θα σας συναρπάσει.

Bandcamp