Saxon

Συγκροτήματα της ιστορίας και του βεληνεκούς των Saxon δεν χρειάζονται επεξηγήσεις ή λοιπές αιτιολογίες για το ποιόν τους και την κάθε τους δισκογραφική απόπειρα, έχοντας διαγράψει μια πορεία τα πεπραγμένα της οποίας μιλούν από μόνα τους. Έτσι, 23 άλμπουμ αργότερα, η επιστροφή των βετεράνων Βρετανών heavy metal θρύλων χαιρετίζεται με σεβασμό και την αίσθηση της βεβαιότητας ότι και πάλι η μπάντα θα προσφέρει τα αναμενόμενα σε περίσσεια.

Είναι γεγονός, δε, πως στη δισκογραφία του σχήματος δύσκολα βρίσκεις μέτριο δίσκο (άνισοι ίσως μπορούν να χαρακτηριστούν κάποιοι δίσκοι του στα mid – late ‘80s, καθώς η εμπορική στροφή που επιχειρήθηκε δεν στέφθηκε με επιτυχία), κάτι που συνεχίζει και ισχύει μέχρι και τις μέρες μας, τη στιγμή που το αγέραστο κουιντέτο συνεχίζει και δισκογραφεί με ρυθμούς νεανίων που διψούν για καταξίωση. Θέλετε λόγω νοοτροπίας, δεδομένα λόγω ικανότητας, οι Saxon θα μπορούσαν να αποτελέσουν τον πιο χαρακτηριστικό εκπρόσωπο του πατροπαράδοτου βρετανικού heavy metal, με ελάχιστες μπάντες της συνομοταξίας τους να μπορούν να διεκδικήσουν με περισσότερες αξιώσεις αυτόν τον χαρακτηρισμό.

Στο νέο τους άλμπουμ, οι Βρετανοί μοιάζουν επιβλητικοί κάνοντας αυτό που ξέρουν καλύτερα, δημιουργώντας ένα άλμπουμ που για τους ίδιους φαντάζει απλώς «άλλη μια μέρα στη δουλειά». Η δήλωση πως πιθανόν μιλάμε για μια δουλειά ανώτερη των δύο πιο πρόσφατων full length τους είναι τολμηρή μα αληθινή, καθώς το "Carpe Diem" υπερτερεί στο σύνολο και φέρνει στο νου στιγμές της Saxon δισκογραφίας ακόμη και από τα ένδοξα ‘80s. Ο αγέρωχος Biff Byford δεν πτοήθηκε διόλου από την πρόσφατη περιπέτεια υγείας του, ερμηνεύοντας με το πάντα αρχοντικό του ύφος χωρίς κανέναν περιορισμό, ενώ το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, η ηλικία των οποίων δεν αντιστοιχεί με τα όσα ακούμε από αυτούς.

Τραγούδια όπως το αργόσυρτο και επιβλητικό "Pilgrimage", το εκρηξιγενές "Age Of Steam", το ατμοσφαιρικό "Black Is The Night", αλλά και το δεύτερο single, "Remember The Fallen", το οποίο και αποτίνει ένα φόρο τιμής στα θύματα του Covid-19 ως ένα σύγχρονο "Broken Heroes", στέκονται ως ακλόνητες κορυφές ενός θεσπέσια παλιομοδίτικου δίσκου. Ακούσια, ο λογισμός τρέχει σε άλμπουμ όπως το "Crusader" (εξαιτίας του εξωφύλλου και της επικής προδιάθεσης του "Pilgrimage", το οποίο και νοσταλγεί το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου του 1984) και το "Lionheart", διασχίζοντας τη δισκογραφία των Βρετανών για να αντιστοιχήσει τις νέες συνθέσεις με κάποια παλιότερη στιγμή τους, την ίδια στιγμή που το "Carpe Diem", για όσο διαρκεί, δεν επιτρέπει δεύτερες σκέψεις.

Είναι η εποχή τέτοια που κάθε heavy metal ακροατής θα βιώσει αργά ή γρήγορα την απόσυρση ή τον θάνατο, κυριολεκτικό ή μεταφορικό, αγαπημένων του καλλιτεχνών και σχημάτων. Υπό αυτό το πρίσμα, η αδιάκοπη δραστηριοποίηση συγκροτημάτων που λογίζονται ιστορικά και ποιοτικά τεράστιας σημασίας για το είδος, όπως οι Saxon, αποτελεί ευχής έργον, ως οι τελευταίες σπουδαίες εκλάμψεις μιας εποχής που δεδομένα δεν θα ξαναέρθει. Παραφράζοντας, λοιπόν, ελάχιστα τον τίτλο του άλμπουμ, οι Βρετανοί συνεχίζουν και αδράχνουν την κάθε στιγμή, κερδίζοντας την αέναη μάχη με το χρόνο και κυκλοφορόντας ακόμη μια δουλειά υψηλών προδιαγραφών.