Blind Guardian

The God Machine

Nuclear Blast (2022)
Από τον Σπύρο Κούκα, 29/08/2022
Σε μια νοητή σύνδεση με τη mid - '00s περίοδο τους, το νέο άλμπουμ των αγαπημένων power metal Βάρδων ικανοποιεί, μα δεν ενθουσιάζει
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η δισκογραφική επιστροφή των αγαπημένων Γερμανών Βάρδων είναι επιτέλους γεγονός, τρία χρόνια έπειτα από το - τελικά αμφιλεγόμενο - συμφωνικό τους εγχείρημα και εφτά από το τελευταίο «κανονικό» τους δίσκο, το "Beyond The Red Mirror". Με τις μνήμες νωπές ακόμη από την καταιγιστική τους εδώ ζωντανή εμφάνιση πριν μερικές εβδομάδες, οι power metal βετεράνοι έρχονται να μας προσφέρουν ακόμη ένα καλοφτιαγμένο άλμπουμ στα χωράφια των κλασικών ιδιωμάτων του μεταλλικού χώρου, με την μόνη διευκρίνηση να φαντάζει το που στέκεται ο δημιουργικός πήχης αυτήν τη φορά.

Βλέπετε, οι Blind Guardian αποτελούν μια μπάντα που δεν έχει κακό, ούτε καν μέτριο δίσκο στην πλούσια δισκογραφία της, διατηρώντας πάντοτε ένα συνθετικό επίπεδο που υπερβαίνει κατά πολύ το μέσο όρο του είδους που κινείται. Σε ό,τι αφορά τα ευρωπαϊκά power metal χωράφια, οι Γερμανοί στέκονται ως εγγύηση, αφού γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι είναι ικανοί για το καλύτερο και δύσκολα αποκλίνουν από αυτή τη συνθήκη, έστω και με τον αναμενόμενο συνθετικό κορεσμό να κάνει δειλά την εμφάνιση του στα τελευταία άλμπουμ. Έτσι, έπειτα από το πολυαναμενόμενο συμφωνικό τους εγχείρημα και στα 30 χρόνια από την κυκλοφορία του βαρυσήμαντου "Somewhere Far Beyond", οι ίδιοι φαίνονται να επιχειρούν μια συνειδητή στροφή σε περισσότερο απογυμνωμένα speed/power μονοπάτια, φλερτάροντας ξανά με το ένδοξο παρελθόν τους και αντισταθμίζοντας τη συμφωνική ολότητα του "Twilight Orchestra".

Μια ιδέα επ’ αυτού είχαμε ήδη πάρει από τα πρώτα singles που είχαν κυκλοφορήσει, με όσα ανάμικτα συναισθήματα κι αν εκείνα είχαν αφήσει, αφού το θέμα δεν προέκυπτε από το ύφος, αλλά από την εν γένει απόδοση των ιδεών. Καθώς εκείνες υπενθύμιζαν παραπάνω την ‘00s περίοδο της μπάντας και το καθένα ξεχωριστά ικανοποιούσε μα δεν ενθουσίαζε, τελικά η επιλογή τους φαντάζει εκ των υστέρων απόλυτα αντιπροσωπευτική του δίσκου, ο οποίος φέρει ακριβώς τα ίδια γνωρίσματα· κοινώς, ικανοποιεί δίχως να ενθουσιάζει.

Σαφώς, σπουδαίες επί μέρους στιγμές υπάρχουν αρκετές, όπως το πολυφωνικό speed του "Damnation" ή το ατμοσφαιρικό μπαλαντοειδές "Let It Be No More", η ροή και η διαδοχή ιδεών εκμεταλλεύεται κάθε ατού της μουσικής των Blind Guardian, ενώ και τα προαναφερθέντα singles λειτουργούν και ακούγονται σαφώς αναβαθμισμένα ως μέρος ενός ποιοτικού συνόλου. Ο Hansi παραμένει ο σπουδαίος τραγουδιστής που αγαπήσαμε, οι κιθάρες - σήμα κατατεθέν της μπάντας αποδίδονται και πάλι άψογα από το δίδυμο των Olbrich και Siepen και το ρυθμικό υπόβαθρο φέρει τη δουλειά εις πέρας, με συγκεκριμένες ενστάσεις.

Σε ό,τι αφορά το τελευταίο κι εστιάζοντας στο drumming του Frederik Ehmke, ο Γερμανός drummer είχε την «ατυχία» να διαδεχθεί έναν από τους πιο εμβληματικούς power metal τυμπανιστές, τον τρομερό "Thomen Stauch, οπότε εξ αρχής αντιμετωπίστηκε με κάποια δυσπιστία από το κοινό της μπάντας. Με τα χρόνια να έχουν περάσει και τον ίδιο να βρίσκεται πλέον αντίστοιχο καιρό στο σχήμα με τον προκάτοχο του, το θέμα δεν βρίσκεται στην αποδοχή του ή την εκτελεστική του ικανότητα, αλλά στον μάλλον αμφιλεγόμενο ήχο με τον οποίο έχουν «ντυθεί» τα τύμπανα του και σε αυτήν την παραγωγή, όντας υπέρ του δέοντος «ψηφιακά» και τελικά άψυχα, γεγονός που επηρεάζει το υλικό σε κάποιο βαθμό.

Από εκεί και πέρα, το νέο άλμπουμ στο μυαλό μου θυμίζει και συνδέεται άμεσα με το "Twist In The Myth", καθώς και το τελευταίο υπήρξε μια απόπειρα των Blind Guardian να επιστρέψουν στις power/speed ρίζες τους, έπειτα από το μεγαλεπήβολο εγχείρημα του πομπώδους "A Night At The Opera". Κατ’ αντιστοιχία, λοιπόν, αυτή η «υποχρέωση» για ισορροπία που φαίνεται να αισθάνεται η μπάντα λειτουργεί ανάλογα με το συγκεκριμένο προ 16 ετών άλμπουμ της, φέροντας τα ιδιαίτερα γνωρίσματα που την ξεχωρίζουν των υπολοίπων, αλλά αποδοσμένα σε μια μορφή που απέχει από τη βέλτιστη δυνατή.

Ακόμη κι έτσι, το άλμπουμ δεν θα δυσκολευτεί να αναδειχθεί στη φετινή - υποτονική για το power metal - χρονιά που διανύουμε, αν και φαντάζει δύσκολο να μνημονεύεται σε μερικά χρόνια ανάμεσα στις σημαντικές δισκογραφικές στιγμές του σχήματος - έστω και μονάχα εκείνων των ύστερων χρόνων του (βλ. "At The Edge Of Time").

  • SHARE
  • TWEET