Sumerlands

Έχει πολύ ψωμί τούτη η κυκλοφορία, απ’ όπου κι αν την πιάσεις. Θες τη δισκογραφική που τη στεγάζει ή τα έξι χρόνια που πέρασαν από το αλήστου μνήμης ντεμπούτο της; Θες τα μέλη που απαρτίζουν την μπάντα και τη σημαίνουσα αλλαγή πίσω από το μικρόφωνο; Ή εν τέλει είναι το τελικό αποτέλεσμα, άμεση συνέπεια της στροφής του συγκροτήματος σε πιο μελωδική κατεύθυνση; Για τους αμύητους με την μπάντα ακολουθεί επεξήγηση, οι μύστες απλά ας πατήσουν το play και ας απολαύσουν αυτό που φέρει τα θολά σημάδια του παρελθόντος.

Για να βάλει στο δυναμικό της η συγκεκριμένη δισκογραφική, αμιγώς heavy metal μπάντα, προφανώς τη θεωρεί ιδιαίτερη, ξεχωριστή και ικανή να συναρπάσει. Επιβεβαιώθηκε με το ομώνυμο ντεμπούτο του 2016, με πρωταγωνιστές τον πολυπράγμονα Phil Swanson (παρών και φέτος), την καλυμμένη και διακριτική AOR μελωδία σε συνδυασμό με τη μουντίλα του US heavy / power metal, η οποία και επικράτησε στο σύνολο. Η συμμαχία Eternal Champion & ex - Magic Circle (R.I.P. μπαντάρα) με μπροστάρη τον λατρεία Brendan Radigan στα φωνητικά, αποτελεί τη φετινή εκδοχή τους. Συναρπάζει εκ νέου, πώς αλλιώς με τέτοιες συνθέσεις, και διατηρεί την αυστηρή προϋπόθεση των κάτω από σαράντα λεπτά σε διάρκεια δίσκων. Κάτι παίζει με το 40 ως αριθμό, δεν εξηγείται αλλιώς, ειδικά όταν εμπλέκονται μέλη των Eternal Champion.

Τα θολά σημάδια του ντεμπούτου γίνονται πλήρως ευδιάκριτα στο "Dreamkiller". Κάποιος θα το χαρακτήριζε και οριακά hair metal, αυτή είναι η πρώτη, σχεδόν επιφανειακή ερμηνεία, με τον ήχο των πλήκτρων να του εξουσιάζουν τον νου. Dokken, ακούγεται μια φωνή από το βάθος, Ghost, αναφωνεί κάποιος άλλος, και οι δύο έχουν τα δίκια τους. Οι κιθάρες είναι σε πρώτο πλάνο, αποδίδουν τα μέγιστα και παραπέμπουν σε εποχές που οι guitar heroes μεγαλουργούσαν. Yngwie Malmsteen κανείς; Τα hooks στον δίσκο έχουν τη δύναμη να τραβήξουν κυανόπτερο τόνο, είναι διαρκή και αποτελούν τον πολιορκητικό κριό της μπάντας. Ιδανικό συμπλήρωμα για τις φωνητικές μελωδίες του Radigan, ο οποίος κινείται πολύ συχνά και επιτυχώς σε υψηλές συχνότητες.

Ενδεχομένως σε κάποιους να λείψει η ιδιαίτερη χροιά του Swanson, εδώ όμως και με την πιο μελωδική προσέγγιση που επιχειρεί η μπάντα, δύσκολα θα ταίριαζε. Η ευθύτητα χαρακτηρίζει όσο τίποτα άλλο τις νέες συνθέσεις, τα κιθαριστικά leads προσθέτουν πόντους στο αποτέλεσμα και ηδονή στα αυτιά μας. Και κάπως έτσι ανατρέπουν τα δεδομένα σε σχέση με το ντεμπούτο, δίχως να απολλύουν την ποιότητα και τη δυναμική: Πλέον η μελωδία είναι κυρίαρχη και τα θολά σημεία, ειδικά στα τελειώματα του δίσκου, είναι πια η πιο μουντή διάθεση των συνθέσεων. Σε αυτές δε κάνει την εμφάνισή της, μέσω πλήκτρων, η αγάπη προς τους Warlord, όπως αυτή εκφράστηκε περίτρανα στο tribute για τον Bill Tsamis πριν λίγο καιρό.

Το heavy metal που πρεσβεύουν οι Αμερικάνοι βάζει τη διασκέδαση ως προτεραιότητα και ως συστατικό ενός ξέφρενου metal party. Θα ήταν λάθος να λογιστεί ως κάτι πρόσκαιρο και εφήμερο, με ημερομηνία λήξης. Ένας από τους δίσκους της χρονιάς, είναι το ακριβώς αντίθετο. Απολαύστε ανεύθυνα. 

Bandcamp