Fer De Lance

Η χαρά της ανακάλυψης μιας νέας μπάντας. Έγινε πριν δύο χρόνια με το ΕΡ "Colossus". Η προσμονή και η αγωνία για τον πρώτο ολοκληρωμένο δίσκο της. Λαμβάνει τέλος φέτος, σε λίγες ημέρες. Ερωτήματα που καταφθάνουν κατά ριπάς: Θα ικανοποιήσουν τις προσδοκίες που οι ίδιοι καλλιέργησαν; Θα γίνει το βήμα εμπρός ή θα μιλάμε για ένα ακόμα συγκρότημα που αρχικά εντυπωσίασε και στη συνέχεια μαράζωσε; Το επικό παρακλάδι θα καλωσορίσει ένα νέο μέλος; Οι απαντήσεις, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, δίνονται από το εναρκτήριο intro. Μερικά λεπτά φτάνουν και περισσεύουν για τα πρώτα χαμόγελα και το πρώτο ρίγος, από τα πολλά που θα ακολουθήσουν.

Η αλήθεια είναι πως με το πρώτο single μας έπιασαν εξαπίνης. Κανείς δεν περίμενε την ορμή και τη σχεδόν black metal αισθητική του "Ad Bestias". Κι όμως, δε θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς όταν σε ρίχνουν στην αρένα, αντιμέτωπο με τα θηρία. Αποτελεί μέρος του ταξιδιού τού ήρωα και ως τέτοιο βρίσκει τη θέση του στην αφήγηση. Πέραν τούτης της σύνθεσης, οι Αμερικάνοι αποδείχθηκαν φειδωλοί. Με teaser ελάχιστων δευτερολέπτων, λες και γνωρίζουν το μεγαλείο που θα ξεχυθεί από τα ηχεία, κάνουν την αναμονή ακόμα πιο δυσβάσταχτη.

Προς την Υπερβόρεια:

Απογοητευμένος από τους τρόπους των ανθρώπων, ο ήρωας ξεκινάει το ταξίδι του προς ένα μυθικό μέρος, που συχνά πυκνά απασχολεί λογοτεχνία, κόμικ και metal. Αν και παγκόσμια μυθική και ουτοπική όπως η Tanelorn, εδώ συναντάμε τη σκανδιναβική εκδοχή της. Αυτή, με οδηγό το βόρειο σέλας. Παρόντες, άπαντες σχεδόν οι ήχοι ενός τέτοιου ταξιδιού: Του παγωμένου αέρα, της καρίνας που τρίζει, της ήρεμης θάλασσας και των πουλιών που κρατούν συντροφιά στους ταξιδιώτες. Το επικό, δεν έχει πάντα αίμα και ατσάλι. Μπορεί να ορίζεται από τέτοιους ήχους, αλλά και από μια ακουστική κιθάρα, στον βαθμό που παρουσιάστηκε στο υπέρτατο "Twilight of the Gods".

Θα τη βρούμε παντού στις συνθέσεις, στην έναρξη, στο μέσο και στον επίλογό τους. Να διαμορφώνει την κύρια μελωδία, να αλλάζει ρυθμούς και εντάσεις και να προκαλεί ρίγη με το συναίσθημα που εκλύει. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στο ακουστικό σημείο από το “To Live Is To Die”. Θέτοντας ως ορόσημα του επικού ήχου, τους Bathory και τους Manowar (με αυτή τη σειρά) και τη νέα γενιά να ακολουθεί με τον ήχο των Atlantean Kodex, οι Fer de Lance ελίσσονται ανάμεσά τους. Για τους πρώτους τα είπαμε, συν την παρουσία πολυφωνικών oh oh oh που συναντάμε συχνά και του αργόσυρτου έπους. Οι δε, εμφανίζονται με τη μορφή του στακάτου και γρήγορου riffing, ενώ οι Γερμανοί epic metallers θα φανερωθούν με τη λυρικότητα των έργων τους. Τριπλή επίθεση έπους. Ομηρικού θα λέγαμε κιόλας, καθώς Σειρήνες προσπαθούν να αποπλανήσουν τον ήρωα και τους συντρόφους του.

Οι λεπτομέρειες του ταξιδιού περιγράφονται άψογα από τον αφηγητή MP (και τη συνδρομή του ακουστικού κιθαρίστα Mandy Martillo), ο οποίος με την καθαρότητα, το βάθος, την ένταση και έκταση της φωνής του, μας μεταφέρει στην επική περίοδο των Rainbow. Devil's horns. Θα έρθουν όμως και στιγμές που θα ακουστεί/ούν σκοτεινά απειλητικός/οί, γιατί "those left unburied, never cross Acheron". Μια ιδιαίτερα επιτυχημένη φωνητική στροφή, που εμφανίζεται όπου και όπως επιτάσσει η πλοκή της ιστορίας. Και άλλες ανατριχίλες, απότοκες σκότους, αγωνίας και απώλειας.

Μακροσκελείς συνθέσεις, με κανένα περιττό λεπτό, ίσα ίσα που τα δέχεσαι όλα με λαχτάρα, ελπίζοντας σε επαναλήψεις τους. Έρχονται και είναι μεγαλειώδεις. Το καράβι που σάλπαρε με το "The Mariner" (άλλη μια απόδειξη ότι τραγούδια που περιέχουν αυτή τη λέξη, πιάνουν κορυφές), φτάνει(;) στον προορισμό του. Ίσως στο πιο επικίνδυνα ταξιδιάρικο τραγούδι του δίσκου. Η βύθιση εντός του μπορεί να σε βγάλει εκτός πραγματικότητας. Βουτάς μια βαλίτσα και αποχαιρετάς τους οικείους σου:

"Γιέ μου πού πας;"

"Μάνα θα πάω στη Hyperborea".