Ανασκόπηση 2023: Indie

Boygenius - the record

Αν όχι ο πιο πολυσυζητημένος δίσκος της χρονιάς, σίγουρα ο δίσκος που μπορεί να πετύχετε στις περισσότερες λίστες. Όχι άδικα, μιας και η εμβληματική πλέον τριάδα των Phoebe Bridgers, Lucy Dakus, και Julien Baker, παραδίδει έναν από τους πιο ενδιαφέροντες indie δίσκους της χρονιάς, και το κάνει να ακούγεται εντυπωσιακά εύκολο. Με μπλεγμένες φωνές, οι boygenius αμφιταλαντεύονται μεταξύ γλυκιάς μελωδικότητας και νεύρου, αξιοποιώντας όλα όσα έχουν να δώσουν οι καλλιτέχνιδες από τις solo δισκογραφίες τους. Κομμάτια σαν το "The Satanist" και "We're In Love" δεν γράφονται στην τύχη, κι όταν πηγαίνουν χέρι-χέρι με δυνατό συμβολισμό, γνέψιμο στις επιρροές, και αρκετή ποσότητα ειρωνείας και (αυτό)σαρκασμού, δεν γίνεται να μην σε κερδίσουν.

Sufjan Stevens - Javelin

Το 2023 έμελλε να είναι ξανά η χρονιά αποθέωσης του Sufjan Stevens, ο οποίος είχε λίγα χρόνια να κυκλοφορήσει έναν δίσκο αντάξιο των μεγάλων του επιτευγμάτων. Παράλληλα, ήταν και μία από τις πιο δύσκολες χρονιές για τον σαρανταοκτάχρονο μουσικό, ο οποίος κλήθηκε να αντιμετωπίσει το θάνατο του συντρόφου του, αλλά και μία σοβαρή ασθένεια. Η σκιά του καλλιτέχνη στέκεται βαριά πάνω από τον δίσκο, που ο ίδιος δεν χρονογραφεί όλα αυτά τα προβλήματα μεν, αλλά φιλτράρεται μέσα από αυτά, όπως συνέβαινε με δίσκους όπως το "Blackstar" του Bowie, και το "You Want It Darker" του Leonard Cohen. Ένας δίσκος που μοιάζει καμωμένος από το απόσταγμα όλων των αναζητήσεων του Stevens, και ποντάρει στα πιο δυνατά χαρτιά του.

Mitski - The Land Is Inhospitable and So Are We

Χατ τρικ για την Mitski, η οποία μετά τα καταξιωμένα "Be The Cowboy" (2019) και "Laurel Hell" (2022), επιστρέφει με έναν πραγματικά υπέροχό δίσκο. Αν και το περσινό της άλμπουμ ήταν ένα ενδιαφέρον και προσεγμένο πόνημα, το "The Land…" νιώθω ότι το υπερβαίνει παρασάγγας. Ήδη από το πρώτο "Bug Like an Angel" οι δυναμικές ζωντανεύουν την αφήγηση και σε εισάγουν σε ένα άλμπουμ το οποίο επιθυμεί να λειτουργήσει αναλγητικά (παραπέμποντας τόσο θεματικά όσο και ηχητικά στο "And In The Darkness, Hearts Aglow" της Weyes Blood). H ανέμελη ενορχήστρωση επιτρέπει όλα τα φώτα να πέσουν στην εκφραστική φωνή της, χαρίζοντάς μας, όμως, ταυτόχρονα εκστατικές στιγμές, όπως το "Heaven" που δικαιολογεί την orchestral pop ταμπέλα, την wall of sound κορύφωσή του "The Deal", και την spaghetti western επίγευση του "When Memories Snow". Άξια λογίζεται στα καλύτερα του έτους.

Lana Del Rey - Did You Know That There's A Tunnel Under Ocean Blvd

Υπάρχουν άτομα που ξέρουν την Lana del Rey μέσα από δύο χιτάκια της, και υπάρχουν και άλλα που γνωρίζουν πως η Αμερικανίδα μουσικός συνεχίζει να γράφει μουσική και να κυκλοφορεί δίσκους με πραγματικά εντυπωσιακά αποτελέσματα ακόμη και σήμερα, δέκα και παραπάνω χρόνια μετά. Η επιστροφή της στην κορυφή με το "Did You Know…" θυμίζει το ντόρο που είχε κάνει στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας με το "Norman Fucking Rockwell!", κι αυτό δεν οφείλεται (μόνο) στα ογδόντα λεπτά του δίσκου. Υπάρχει μία ζωηρή διάθεση πειραματισμού, χρυσή καλλιτεχνική φλέβα, και μία αληθινά καλή φωνή, που κάνουν τον ένατο δίσκο της Del Rey μία πραγματική απόλαυση. Ρετρό μπορεί, παρωχημένο ποτέ, κι αν δεν υπήρχαν καλά τραγούδια, όλα τα υπόλοιπα θα ήταν «να ‘χαμε να λέγαμε».

Caroline Polachek - Desire, I Want to Turn Into You

Αν υπάρχει ένας δίσκος που κέρδισε την αποδοχή όλων των διαφορετικών κοινών φέτος, αυτός ήταν πιθανότατα το δεύτερο άλμπουμ της Caroline Polachek. Είναι σαφώς ένας δίσκος μαγευτικός, όπου το ένα χιτ διαδέχεται το άλλο, με επίκεντρο μία κρυστάλλινη και αποστομωτική φωνή. Μπορούν αυτά να εξηγήσουν την τρέλα που τους έπιασε όλους ξανά με την new age τριάντα χρόνια μετά το ζενίθ της Enya; Ίσως ναι, ίσως όχι, ίσως όντως η ποπ κουλτούρα και η πολιτισμική βιομηχανία να κινούνται σε κύκλους τριανταετίας. Ίσως, πάλι, η Polachek να έχει πράγματι συνθέσει έναν δίσκο που δεν παίζει απλώς με την νοσταλγία μας, αλλά διακατέχεται επίσης από τρομερό ταλέντο και αστείρευτη έμπνευση.

Check Also: Τρίτος δίσκος για την ταλαντούχα Kovacs, που με το "Child of Sin" εκθέτει για άλλη μία φορά τις ικανότητές της τόσο σε φωνή όσο και σύνθεση, και συνεχίζει να σκαλίζει το δικό της διακριτό χώρο στη σύγχρονη pop μουσική σκηνή.

Gorillaz - Cracker Island

Χωρίς τον Damon Albarn, ο εναλλακτικός μικρόκοσμος θα ήταν στενάχωρος στα όρια της απελπισίας. Από όποια μεριά κι αν το κοιτάξει κανείς, το ταξίδι των Gorillaz είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα στον μουσικό κόσμο των τελευταίων δεκαετιών. Ανεξάρτητα από ταμπέλες και άλλα τέτοια ανούσια. Οι βόλτες τους στο "Cracker Island", καθόλου παράλογα, αφήνουν γνώριμες γεύσεις και διατηρούν τις εκπλήξεις στο ελάχιστο. Τα περάσματα των Thundercat, Stevie Nicks, Tame Impala, Beck και De La Soul, μεταξύ άλλων, προσθέτουν απλά κερασάκια στις έτσι κι αλλιώς κομμένες και ραμμένες για αρένες κι airplay συνθέσεις.

Portugal. The Man - Chris Black Changed My Life

Μετά από έξι χρόνια απουσίας, ο John Gourley και η μπάντα του επιστρέφουν και υπενθυμίζουν για δεύτερη φορά ότι η θέση τους στα σαλόνια κερδήθηκε πανάξια. Μπορεί να είναι και η τρίτη. Ή ίσως τέταρτη. Μη μας κοιτάτε λες κι εσείς δεν έχετε χαθεί στο μέτρημα. Σε κάθε περίπτωση, το περιεχόμενο της ένατης ολοκληρωμένης δουλειάς των Portugal. The Man ακούγεται τόσο καλοστημένο, τόσο γεμάτο και τόσο γνήσια chill, που ακόμα και χωρίς τους κράχτες που υπήρχαν στον προκάτοχό του ή στο πιο μακρινό παρελθόν, η μάχη κερδίζεται σχεδόν άκοπα.

The National - First Two Pages Of Frankenstein / Laugh Track

Κοιτώντας μόνο τους αριθμούς, θα ήταν εύκολο κάποιος να νομίσει ότι το σωτήριο έτος 2023 είδαμε τη φανταχτερή επιστροφή των National. Η πραγματικότητα δεν θα μπορούσε να είναι πολύ πιο διαφορετική. Όχι για το μουσικό κομμάτι, προφανώς. Η ευφυΐα και η προσωπικότητα του σχήματος δεν σβήνουν. Από την πρώτη σκέψη που συνοδεύει τη σημείωση «με συμμετοχές από Sufjan Stevens, Taylor Swift και Phoebe Bridgers» μέχρι τη φορτισμένη προσγείωση στην πραγματικότητα, όμως, η απόσταση είναι χαώδης. Στο τέλος της μέρας, η απουσία εντυπωσιασμών στοιχίζει μόνο στους στυγνούς μουσικοβιομήχανους και τους περαστικούς. Η σημαία συνεχίζει να κυματίζει μεσίστια.

Wilco - Cousin

Γνώριμος ήχος σε διαφορετικό πλαίσιο. Τα θεμέλια των Wilco παραμένουν ακλόνητα, για ακόμα μία φορά, στο "Cousin". Η παρουσία της Cate Le Bon πίσω από την κονσόλα, ωστόσο, είναι αρκετή για αλλάξει τη στόχευση τόσο-όσο και να δώσει μια καλοδεχούμενη επιπλέον ώθηση. Δίπλα στο καθιερωμένο στυλ των Tweedy, Stirratt & Co., οι ενορχηστρώσεις κάνουν ένα γενναίο βήμα μπροστά, και η εκφορά των γραμμών ένα στο πλάι. Οι country αναφορές εξαφανίζονται από το κάδρο. Το βάθος σε ό,τι αφορά τη θεματολογία και το καλλιτεχνικό κομμάτι, ξεχωρίζει με γυμνό μάτι.

Belle And Sebastian - Late Developers

Σε έναν κόσμο που αρνείται να σταθεί κι απλά να ανασάνει για μία στιγμή, η παρέα από τη Σκωτία μοιάζει με είδος υπό εξαφάνιση. Το κεφάλι είναι πάντα ψηλά. Το χαμόγελο δεν σβήνει, ακόμα και στις σκοτεινότερες μέρες. Το βλέμμα εκπέμπει σιγουριά, χωρίς το παραμικρό δείγμα υπεροψίας. Όσοι πέρα από κάθε λογική περιμένατε δραματικές αλλαγές στο ύφος, παρακαλείστε να σκεφτείτε ξανά. Μιλάμε για τους Belle And Sebastian και το δωδέκατο άλμπουμ τους. Το φως και οι pop αναφορές μένουν στο κέντρο. Το σύνολο βλέπει τις χρυσές τους μέρες στα μάτια, χωρίς καμία υπερβολή.

Check Also: Επειδή ό,τι και να πούμε εμείς για την πορεία και τη σημασία των Sparks θα είναι λίγο, σας στέλνουμε απευθείας στον Edgar Wright και το "The Sparks Brothers". Για το LP #25 (ολογράφως, είκοσι πέντε) από την άλλη, μπορούμε χωρίς φόβο ή δισταγμό να δηλώσουμε ότι κουβαλάει όλη τη γοητεία και την παραξενιά που θα περίμενε κανείς από τους Ron & Russell Mael, και από έναν δίσκο που λέγεται "The Girl Is Crying In Her Latte".

Yo La Tengo - This Stupid World

Η επιστροφή των Yo La Tengo αποτέλεσε σημείο αναφοράς για την indie μουσική το 2023. Ειδικότερα, το "This Stupid World" είναι γεμάτο αναφορές στο πιο μακρινό αλλά και περισσότερο πρόσφατο μουσικό τους παρελθόν, φερμένο όμως εντελώς στο τώρα. Οι χαρακτηριστικές θορυβώδεις κιθάρες των Yo La Tengo βρίσκονται φυσικά σε πρωταγωνιστικό ρόλο εντός του "This Stupid World", ενώ οι πανέξυπνοι στίχοι τους προκαλούν σκέψεις και δημιουργούν αλληγορικές συνδέσεις που σε ταξιδεύουν ακόμη και άθελά σου. Μια κυκλοφορία αξιοζήλευτη από τους μαέστρους του ορθόδοξου indie rock.

The New Pornographers - Continue As A Guest

Η ιδιαίτερη, indie σχεδόν ψυχεδέλεια των The New Pornographers που εντείνεται από τα πνευστά που πάντα τους συνοδεύουν, φέτος βρίσκει σπίτι φιλοξενίας στο "Continue As A Guest". Με θέμα τις εφήμερες ανθρώπινες σχέσης και ευθείες αναφορές στο διαδίκτυο, το καναδέζικο supergroup των The New Pornographers που διαγράφει δική του πορεία εδώ και εννέα δίσκους πλέον και σίγουρα υπήρξε πηγή έμπνευσης για τους Black Country, New Road, δημιουργεί έναν δίσκο που σου ρουφάει το ενδιαφέρον σε κάθε πολυπληθές σε ιδέες μουσικό του λεπτό. Είναι εμφανές άλλωστε πως το προτέρημα του όλα σου τα μέλη να είναι πολυοργανίστες, καταλήγει σε ένα αποτέλεσμα εντυπωσιακό.

Steve Mason - Brothers And Sisters

Ο ορμώμενος εκ Σκωτίας Steve Mason, αφού γνώρισε την επιτυχία με πολυάριθμα σχήματα όπως οι The Beta Band, King Biscuit Time και Black Affair, έκανε στροφή σε μια προσωπική καριέρα που ενσωματώνει πληθώρα στοιχείων όπως indie pop, ψυχεδέλεια, folk, trip hop και πειραματίζεται έντονα με όλα αυτά. Το φετινό του πόνημα, "Brothers And Sisters" δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτόν τον πειραματισμό, αφού σαγηνεύει με την αρμονική συνύπαρξη όλων των στοιχείων με τα οποία ο Mason καταπιάνεται, ενώ εντοπίζει κανείς στοιχεία λαϊκής παράδοσης από πάρα πολλούς πολιτισμούς και εθνικές ομάδες, δοσμένα με μία υπερσύγχρονη ματιά.

Sparklehorse - Bird Machine

Δεν έχουν όλες οι κυκλοφορίες ευχάριστη νότα κι αυτό όμως, είναι μέσα στη ζωή. Οι Sparklehorse αποτελούσαν το κινητήριο όχημα του μουσικού Mark Linkous, η μουσική τους πορεία όμως έλαβε τέλος το 2010 οπότε και ο Linkous έφυγε από τη ζωή. Πριν συμβεί αυτό όμως, είχε ηχογραφήσει πολλή μουσική μαζί με τον Steve Albini. Σχεδόν δέκα χρόνια αργότερα, τα αδέρφια του σε συνεργασία με τους συντελεστές δίνουν στη δημοσιότητα την τελευταία δουλειά του καλλιτέχνη ως ένα τελευταίο αντίο. Το "Bird Machine" είναι ποτισμένο με αυτή τη μελαγχολία ενός μεταθανάτιου δίσκου που ξεχειλίζει ανήσυχα και όμορφα κομμάτια.

The Coral - Sea Of Mirrors

Στον αισίως ενδέκατο δίσκο τους, οι Βρετανοί The Coral με το ιδιαίτερο, ψυχεδελικό και λίγο country σε στιγμές indie rock τους, αναζητούν και βρίσκουν ξανά τους εαυτούς τους. Το "Sea Of Mirrors", είναι μία κυκλοφορία με κρυστάλλινο ήχο και ξεκάθαρες αισθητικές επιρροές από τα western films του Ennio Morricone, από το εξώφυλλο μέχρι τα ενδόμυχα σημεία κάθε τους σύνθεσης - εννοείται πάντα, με όλα αυτά επανατοποθετημένα στο σήμερα και με μια έκρηξη ιδιοφυούς folk-rock. To "Sea Of Mirrors" είναι ένας δίσκος για κυριολεκτικά όλες τις ώρες που θα κερδίσει πολύ εύκολα οπαδούς κάθε μουσικού είδους.

Anohni And The Johnsons - My Back Was a Bridge for You to Cross

Πέρασαν αισίως 22 χρόνια από τότε που το σχήμα κυκλοφόρησε το "I Am a Bird Now", ένα άλμπουμ που σημάδεψε την εποχή του σε διεθνές αλλά κι εγχώριο επίπεδο, και 13 από την τελευταία τους δουλειά ως Antony and the Johnsons. Η επαναδραστηριοποίηση του γκρουπ ως Anohni And the Johnsons είχε ως αποτέλεσμα κι ένα νέο άλμπουμ, το πέμπτο τους για την ακρίβεια, με τίτλο "My Back Was a Bridge for You to Cross". Σαφέστατα η Anohni συνεχίζει να αποτελεί την κινητήρια δύναμη και το μεγαλύτερο ατού του συγκροτήματος, το οποίο αυτή τη φορά επιλέγει μια κάπως παλιομοδίτικη, μελωδική, soft soul κατεύθυνση, παραδίδοντας μας το πιο προσβάσιμο άλμπουμ της πορείας τους.

The Golden Dregs - On Grace & Dignity

Τρίτο άλμπουμ από τους The Golden Dregs του Benjamin Woods, από την 4AD αυτή τη φορά, κάτι που, σίγουρα, ενισχύει την φήμη τους και τους εδραιώνει ως ένα σχήμα που αξίζει την προσοχή μας. Άλλοτε θυμίζοντας The Magnetic Fields και άλλοτε Leonard Cohen, αναμενόμενα σκοτεινό αλλά χωρίς ποτέ να γίνεται ανυπόφορα βαρύ, το "On Grace & Dignity" ηχογραφήθηκε εν μέρει στο σπίτι του Woods και, στην ουσία, αποτελεί μια ωδή στο Truro της Κορνουάλης, όπου βρέθηκε να δουλεύει ως εργάτης.

The Lemon Twigs - Everything Harmony

Μεγαλύτερη στροφή στον ήχο περασμένων δεκαετιών για τα αδέρφια D'Addario, τα οποία αποτελούν και τον βασικό πυρήνα του συγκροτήματος, τα οποία, αυτή τη φορά, ανέλαβαν και την παραγωγή του άλμπουμ. Με έντονο Beach Boys αέρα από την εποχή του "Pet Sounds", πινελιές από Beatles, επιρροές από Simon & Garfunkel, Big Star, Todd Rundgren, και πρώιμους Bee-Gees, οι The Lemon Twigs στήνουν τραγούδια που ξεπερνάνε την εποχή τους και σου δίνουν την αίσθηση πως προσγειώθηκαν στο 2023 με την χρονομηχανή τους προκειμένου να μας αποδείξουν πως το να γράψεις έναν σπουδαίο 70s δίσκο σήμερα ίσως να μην είναι και τόσο δύσκολο όσο μπορεί να πιστεύουμε.

The Murlocks - Calm Ya Farm

Έβδομο άλμπουμ μέσα σε εννιά χρόνια για το σχήμα από τη Μελβούρνη, στο οποίο συμμετέχουν μέλη των King Gizzard & the Lizard Wizard και των ORB. Το "Calm Ya Farm" οριακά χώρεσε σε αυτή την ανασκόπηση καθώς ο ήχος του βρίσκεται πολύ πιο κοντά στο κλασσικό rock παρά στο εναλλακτικό. Στη νέα τους δουλειά, οι The Murlocks δείχνουν να έχουν αφήσει πίσω τους ψυχεδελικές και garage επιρροές και να κινούνται σ' ένα πιο ‘70s blues/ country rock μονοπάτι όπου τζαμάρουν παρέα με τον Rod Stewart, τον Paul McCartney, και τον Keith Richards. Πραγματικά υπέροχο άλμπουμ κι ένα εξαιρετικό παράδειγμα του πως ο ήχος που κυνηγάνε μετά μανίας στα δύο τελευταία τους άλμπουμ οι Arctic Monkeys αλλά δεν μπορούν να αναπαράγουν, μπορεί να λειτουργήσει πετυχημένα στο σήμερα.

The Arcs - Electrophonic Chronic

Οχτώ χρόνια μετά το ντεμπούτο του, το έτερο σχήμα του Dan Auerbach των The Black Keys, επέστρεψε με τη νέα του δουλειά, η οποία είναι αφιερωμένη στον Richard Swift, ντράμερ του συγκροτήματος, ο οποίος πέθανε το 2018, μετά από χρόνια πάλη με τον αλκοολισμό. Σε αυτή, οι The Arcs ισορροπούν ανάμεσα στο σήμερα και το παρελθόν, μειώνοντας λίγο τα ψυχεδελικά στοιχεία και μπλέκοντας rock, funk, και soul, σε έναν δίσκο που μπορεί να μην εμπεριέχει hit-άρες σαν αυτές που γράφουν οι The Black Keys, αλλά δεν θα ήταν άδικο να πούμε πως αποτελεί μια κάπως πιο ουσιαστική κατάθεση που ξεπερνά τα όρια ενός ακόμη revival.

Check Also: Κάπου μεταξύ country, psych-rock, and prog κινείται το δεύτερο άλμπουμ του Spencer Cullum με τίτλο "Spencer Cullum's Coin Collection 2", ενώ το "Lovage" των Timber Timbre μας θυμίζει όλους τους λόγους που οι Καναδοί, από το 2006 μέχρι σήμερα, δεν έχουν σταματήσει να μας εντυπωσιάζουν.

Empty Country - Empty Country II

Το σχήμα που δημιούργησε ο Joseph D'Agostino μετά την διάλυση των Cymbals Eat Guitars, τρία χρόνια μετά το ντεμπούτο του, κυκλοφόρησε φέτος το δεύτερο άλμπουμ του και, πλέον, μπορούμε να λέμε πως οι Empty Country ήρθαν για να μείνουν. Το "Empty Country II" δεν διαφοροποιείται ιδιαίτερα από την κατεύθυνση με την οποία με τους γνωρίσαμε αλλά, περισσότερο, εδραιώνει τον ήχο τους και αποδεικνύει την ικανότητά τους να συνεχίσουν να γράφουν τραγούδια ικανά να αφήσουν το στίγμα τους στη χρονιά που αφήσαμε πίσω μας. Αν είναι να ακούσετε έναν μόνο δίσκο για να πάρετε πρέφα πως ακούγεται το indie rock του 2023, αυτός είναι.

Geese - 3D Country

Το "Projector" αποτέλεσε έναν από τα πιο εντυπωσιακά ντεμπούτα του 2021, με το συγκρότημα να μας συστήνεται ως μια από τις πιο ενδιαφέρουσες νέες φωνές εκεί έξω. Οι Αμερικανοί φέτος επέστρεψαν ανανεωμένοι και διαφορετικοί. Το "3D Country" ξεφεύγει πλήρως από το (σχεδόν) post-punk ύφος του πρώτου τους άλμπουμ και καταλήγει να μοιάζει με ένα ατέλειωτο jam, όπου συνυπάρχουν art rock, blues, americana, country, funk κι ένα σωρό ένα ακόμη πράγματα. Το εντυπωσιακό είναι πως όλα αυτά δένουν κάτω από μια απολύτως πειραματική ματιά που συνέχεια εκπλήσσει τον ακροατή και τον κρατάει σε εγρήγορση. Είμαι βέβαιος πως αν καταφέρουν να τιθασεύσουν λίγο όλα όσα έχουν στο κεφάλι τους, οι Geese σύντομα μπορούν να εξελιχθούν σε ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της εποχής μας.

Blues Lawyer - All In Good Time

Οι Blues Lawyer δημιουργήθηκαν ως side project, το 2017, και μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ. Το "All In Good Time", το οποίο γράφτηκε την περίοδο της πανδημίας, είναι μάλλον η πιο ολοκληρωμένη τους δουλειά και το άλμπουμ στο οποίο το καλλιτεχνικό τους όραμα πραγματώνεται καλύτερα. Έχοντας επιλέξει να ακολουθήσουν μια πιο ‘90s alternative rock προσέγγιση, το συγκρότημα από το Bay Area σε καμία περίπτωση δεν ανακαλύπτει τον τροχό αλλά μας προσφέρει ένα δίσκο νοσταλγικό, γεμάτο πανέμορφα τραγούδια, ικανά να κερδίσουν το στοίχημα του χρόνου.

The Lathums - From Nothing to a Little Bit More

Δεύτερο άλμπουμ για το συγκρότημα από το Wigan, και, μάλιστα, ιδιαίτερα εμπορικό καθώς κατάφερε να φτάσει στο #1 των βρετανικών charts. Μετά από μια άκρως πετυχημένη περιοδεία με τους The Killers, οι The Lathums επέστρεψαν με ένα άλμπουμ που κινείται σε μια ελαφρώς πιο mainstream κατεύθυνση που, όμως, τους πάει πολύ. Με βεβαιότητα μια από τις πιο ελπιδοφόρες φωνές του εναλλακτικού, κιθαριστικού ήχου, σήμερα κι ένα από τα συγκροτήματα που μπορούν να απευθυνθούν σε μεγάλα ακροατήρια, χωρίς να χάσουν την ταυτότητά τους.

Ratboys - The Window

Πέμπτο άλμπουμ από το συγκρότημα από το Chicago, το οποίο γράφτηκε στο Seatle με τον Chris Walla να κάθεται στην καρέκλα του παραγωγού, και δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξουμε πως μάλλον πρόκειται για το καλύτερο τους μέχρι σήμερα. Με δεδομένο βέβαια πως αυτό το λέμε για κάθε δουλειά τους από το 2015 μέχρι σήμερα, είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πως οι Ratboys καταλήγουν κάθε φορά να μας εντυπωσιάζουν. Στο "The Window", πρώτος δίσκος που γράφουν και τα τέσσερα μέλη του συγκροτήματος μαζί, πετυχαίνουν να συνδυάσουν τέλεια τις americana/ country επιρροές τους με ένα alt rock που παραπέμπει στα ‘90s, και καταλήγουν να μας παραδώσουν ένα από τα πιο εθιστικά άλμπουμ του 2023.

Yves Tumor - Praise A Lord Who Chews But Which Does Not Consume; (Or Simply, Hot Between Worlds)

O Yves Tumor έχει κερδίσει εδώ και κάποια χρόνια την καταξίωση που του αξίζει και αυτή δεν φαίνεται να υποχωρεί. Στην φετινή του κυκλοφορία με το διόλου ευκαταφρόνητο τίτλο, "Praise A Lord Who Chews But Which Does Not Consume; (Or Simply, Hot Between Worlds)", συνεχίζει να πειραματίζεται με πολύ περισσότερο rock στοιχεία, αλλά διατηρώντας την ηλεκτρονική του βάση αναλλοίωτη. Δανείζεται στοιχεία από το ψυχεδελικό rock, το post-punk και πολλά ακόμη για να δημιουργήσει ένα συνονθύλευμα ιδεών που θα σου ρουφήξουν αμείωτα την προσοχή.

Post Malone - Austin

Το παιδί χαμαιλέοντας που έχει υιοθετήσει στη σύντομη μα πολύ επιτυχημένη καριέρα του πολύ διαφορετικά μουσικά είδη, ο Post Malone, κυκλοφορεί φέτος μία εντελώς απρόσμενη δουλειά. Εκεί που αναμέναμε έπειτα από τις τέσσερις rap κυκλοφορίες του μια εντελώς rock, ίσως και metal στροφή αφού διασκεύασε επιτυχημένα Nirvana αλλά και συνεργάστηκε με τον Ozzy Osbourne, ο Malone εκπλήσσει τους πάντες με το "Austin", έναν δίσκο εσωστρεφή και εξόφθαλμα indie pop με alternative στοιχεία, όπου ερμηνεύει με όλη του την ψυχή, ενώ η παραγωγή του είναι τόσο εντυπωσιακή, όσο αξίζει σε έναν καλλιτέχνη του επιπέδου του. Μακάρι να συνεχίσει για πάντα τις ευχάριστές του εκπλήξεις.

Anna B Savage - in|Flux

Η Λονδρέζα Anna B Savage κυκλοφορεί φέτος έναν αρκετά προσωπικό δίσκο. Το "in|Flux" είναι μια δουλειά που διαπραγματεύεται τη ζωή μετά από έναν σημαντικό χωρισμό, και ο μινιμαλισμός του στα πλαίσια συνήθως μιας ακουστικής κιθάρας ή/και κρουστών, δίνουν στη φωνή της Anna το περιθώριο που χρειάζεται για να λάμψει με τη χροιά και το τρέμουλο της. Όταν η πληθώρα οργάνων δεν είναι το επίκεντο, ο ρυθμός γίνεται αυτό που τελικά θα σε συνεπάρει στο "in|Flux" κι εκεί που αρχικά το ξεκινάς από περιέργεια, το συνεχίζεις με μανία και απορία για το τι ακολουθεί. Σύντομα θα έχουμε και τη χαρά να την απολαύσουμε ζωντανά.

Billy Nomates - Cacti

H Billy Nomates, κατά κόσμον Tor Maries, κέρδισε τις εντυπώσεις φέτος με την κυκλοφορία της "Cacti". Εντός του απρόσμενα ξεσηκωτικού "Cacti" θα βρεις synthesizers, έντονα επηρεασμένες από το post-punk μελωδίες και μπάσο, μια εκπληκτική φωνή και δώδεκα αξιομνημόνευτα κομμάτια. Ήδη από τις αρχές του 2023 αυτός ο δίσκος είναι ένας από τους μάλλον τελευταίους που μας βρήκε να πραγματεύεται την απομόνωση και την απαξίωση της εποχής της καραντίνας και το επιτυγχάνει με τη μάλλον περισσότερο ευχάριστη και αισιόδοξη νότα. Μια δοκιμή θα σας πείσει, θα σας φτιάξει και τη μέρα.

Westerman - An Inbuild Fault

Δεν ξέρω τι λάθος αποφάσεις μπορεί να πήρες στη ζωή σου για να μετακομίσεις από το Λονδίνο στην Αθήνα, ωστόσο ο Westerman το έκανε και μάλλον του βγήκε σε καλό. Το "An Inbuild Fault" κέρδισε γρήγορα τις εντυπώσεις του παγκόσμιου τύπου και όχι άδικα, αφού αποτελεί μια ωδή στην αστική μελαγχολία. Ακόμη περισσότερο για έναν Αθηναίο, κρύβει μέσα του πολλές εμφανείς αλλά και περισσότερο κρυμμένες αναφορές στην Αθήνα, οπότε η σύνδεση είναι πολλές φορές διπλής φύσεως. Το μινιμαλιστικό indie ηλεκτρονικό pop με μια φωνή, μια κιθάρα και ότι άλλο ήχο χρειάζεται, θα κερδίζει πάντα.

Check Also: Η Reverend Kristin Michael Hayter, παλαιότερα γνωστή ως Lingua Ignota, έθαψε την παλιά της περσόνα και καλά έκανε, με την φετινή κυκλοφορία του "Saved!", διχάζει μα πρωτοτυπεί. Ο συνθέτης δε του "Take Me To Church" Hozier, βάζει τα γυαλιά σε όσους τον θεωρούν one-hit-wonder για ακόμη μια φορά φέτος με το "Unreal Unearth". Ο πολυτεχνίτης γλύπτης και περιαματικός μουσικός Lonnie Holley παρά το μεγάλο πλέον της ηλικίας του δημιουργεί ένα κομψοτέχνημα πειραματικής μουσικής στο "Oh Me, Oh My" και φιλοξενεί σημαντικούς καλλιτέχνες όπως οι Michael Stipe και Moor Mother. Στην άλλη άκρη του ηλικιακού φάσματος, η νεαρή Jane Remover κυκλοφορεί το δεύτερο προσωπικό της δίσκο με το αινιγματικό "Census Designated". Εξίσου νεαρή και φρέσκια, η Underscores ή και April Grey, εμποτίζει με noise στοιχεία φρεσκότατο pop στη νέα της προσπάθεια, "Wallsocket". Άλλα δύο εντυπωσιακά κορίτσια για την παρέα μας, η Maria Bc ομορφαίνει τις νύχτες μας με το dream pop της στο φετινό "Spike Field", ενώ η Caroline Rose ξεσπά στην art / dream pop κυκλοφορία της, "The Art Of Forgetting".

Zach Bryan - Zach Bryan

Ίσως είναι και αναπόφευκτο όταν θες να εμποτίσεις έναν δίσκο με την προσωπικότητα σου να γράφεις τραγούδια στο πρώτο πρόσωπο και όλα να φαίνονται εξομολογητικά. Ή τέλος πάντων αυτό κάνει ο Zach Bryan στον δίσκο με το όνομά του (που πάντως δεν είναι το ντεμπούτο του) και είναι πολύ πειστικός. Έχει όλη την ικανότητα στη αφήγηση ιστοριών και το ντύσιμό τους με χαλαρή ενορχήστρωση (κυρίως από ακουστική ή slide κιθάρα και φυσαρμόνικα) που θα περίμενε ή ακόμα και απαιτούσε κάποιος για το συγκεκριμένο μουσικό είδος. Όπου είδος, σκεφτείτε πέρα από την alt country και το heartland rock των Springsteen, Mellencamp κτλ. Αν δε σας ενοχλεί πόσο all-american boy είναι, εδώ θα βρείτε πολλά για να κρατήσετε.

Margo Price - Strays

Όταν στο ξεκίνημα της καριέρας σου έχεις πάρει την σφραγίδα έγκρισης του Jack White, τέσσερις δίσκους μετά συνεργάζεσαι με έναν κιθαρίστα του διαμετρήματος του Mike Cambell (Tom Petty) και μία μουσικό σαν τη Sharon Van Etten, ενώ ταυτόχρονα στα 40 σου βρίσκεσαι στο Διοικητικό Συμβούλιο του Farm Aid δίπλα στους Neil Young, Willie Nelson, John Mellencamp και Dave Matthews ε, κάτι καλό έχεις κάνει στη ζωή σου. Το νέο αστέρι της alternative country, η Margo Price δε φοβάται να την χαρακτηρίσουν ρετρό όταν δεν κρύβει τις ηλεκτρικές, classic rock επιρροές της. Ταυτόχρονα όμως με την προσπάθειά της να είναι διαχρονική είναι και μία καλλιτέχνιδα της εποχής της ενώ η γλυκιά φωνή της και έξυπνη εμπορική της κατεύθυνση δημιουργούν έναν δίσκο διαμάντι για το είδος, ικανό να την εκτοξεύσει ακόμα πιο πάνω.

Jason Isbell And The 400 Unit - Weathervanes

Όταν ένα περιοδικό όπως το Uncut που σχεδόν ειδικεύεται στον americana ήχο έχει το συγκεκριμένο δίσκο τόσο ψηλά σε εκτίμηση οφείλουμε να δώσουμε προσοχή. Φυσικά δεν είχαμε και πολλές αντιστάσεις, έτσι κι αλλιώς, για έναν καλλιτέχνη που έχουμε αγαπήσει και με τους Drive-By Truckers αλλά πρόσφατα και σαν ηθοποιό στο "Killers Of The Flower Moon". Βασίζεται αρκετά στις southern μπαλάντες, που καταλαμβάνουν την συντριπτική πλειοψηφία του δίσκου οπότε απευθύνεται και σε συγκεκριμένο κοινό, χωρίς να είναι μάλλον crossover δίσκος. Κατ' επέκταση χρειάζεται, όπως συχνά συμβαίνει στο είδος αυτό, και μία προσήλωση στην ιστορία που θέλει να διηγηθεί. Λαμβάνοντας τις παραμέτρους αυτές υπόψη όμως η ποιότητα του δίσκου είναι εμφανής και διαθέσιμη για ένα συγκεκριμένο ακροατήριο.

The Handsome Family - Hollow

Επτά χρόνια είναι πολλά για ένα συγκρότημα που είχε μία σταθερή, σχεδόν ανά τριετία δισκογραφική παρουσία. Ειδικά αν σκεφτούμε ότι θα μπορούσε στο διάστημα αυτό να είχε εκμεταλλευτεί πολύ περισσότερο την ξαφνική δημοφιλία που απέκτησαν ως μουσική τίτλων του True Detective. Το "Hollow" πάντως βρίσκει το ντουέτο περίπου όπως το αφήσαμε με το goth-americana στυλ τους ανέγγιχτο. Τα έντεκα τραγούδια τους απλά κάθονται πολύ όμορφα στα αυτιά μεταφέροντας τον ακροατή σε μέρη σίγουρα πιο φυσικά και λιγότερο αστικά. Προσέξτε και τους στίχους όμως αλλιώς θα χάσετε τη μισή ομορφιά τους.

Bonnie Prince Billy - Keeping Secrets Will Destroy You

Λογικά κανένας δεν περιμένει εκπλήξεις από το Will Oldham μετά από 3 δεκαετίες καριέρας. Και αυτό ακριβώς θα λάβει όποιος ακούσει και το φετινό δίσκο του. Ο γνώριμος χαρακτήρας του που μπορεί να είναι americana αλλά είναι ελάχιστα country, με την υποβλητική φωνή του και τις διακριτικές μελωδίες του, την ακουστική κιθάρα και το βιολί, μεταμορφώνεται απλά σε 12 νέες συνθέσεις που καταφέρνουν και πάλι να βγάζουν πανέμορφα τραγούδια που στέκονται επάξια ανάμεσα στα τόσα πολλά της δισκογραφίας του. File under: Σταθερή αξία.

Check also: H Joanna Sternberg θα ήταν στο Greenwich Village στα 60s μόνο που τότε θα έπαιζε country/ folk standards αντί για τα όμορφα τραγούδια της που ακούμε φέτος στο "I've Got Me". Υπό μία έννοα, κερδισμένοι βγαίνουμε. O Logan Ledger από την άλλη, με το "Golden State" ενδείκνυται για όσους θέλουν μία πιο folk εκδοχή του Chris Isaak και μάλιστα της πιο easy listening πλευράς του. Ή καλύτερα σκεφτείτε τον Orville Peck αλλά στο πιο ξεθωριασμένο.

The Tubs - Dead Meat

Μάλλον αρκετά μακριά από οποιαδήποτε τρέχουσα μόδα στο indie rock, αλλά από την άλλη με έναν κιθαριστικό ήχο που είναι τόσο ενταγμένος στο DNA του είδους αυτού ώστε να είναι και για πάντα διαχρονικός, οι Tubs έκαναν αρκετά κεφάλια να στραφούν προς την πλευρά τους. Τα μικρά, εθιστικά αλλά και ανέμελα τραγούδια τους μεταφέρουν όλη τη χαρά και το πάθος που ένα ντεμπούτο οφείλει να έχει, χρησιμοποιώντας όμως στίχους που κάθε άλλο παρά αυτά τα συναισθήματα αντικατοπτρίζουν. Οι jangle κιθάρες τους μπορεί να φέρουν στο μυαλό Feelies και Chills αλλά κάπου στο βάθος φαίνεται ότι έχουν γεννηθεί μέσα από τις στάχτες των Joanna Gruesome.

Blondshell - Blondshell

O κόσμος δε φαίνεται να χορταίνει ποτέ αυτό που λέμε singer-songwriters. Η Blondshell (κατά κόσμον Sabrina Teitelbaum) θα πει τις δικές της αλήθειες μέσα από τον πρώτο της δίσκο και αυτό είναι πάντα ευπρόσδεκτο όταν κουβαλάει μαζί και την προσωπικότητα να το υποστηρίξει. Το σύνολο είναι βραδύκαυστο με τους ρυθμούς να ξεκινάνε μέτριοι προς αργοί, η ενορχήστρωση λιτή και βασισμένη σε μεγάλο βαθμό στην κιθάρα της, τα τραγούδια χωρίς μελωδικές ή άλλες εξάρσεις αλλά χτίζεται κάτι που εμπλουτίζει μελωδίες και ενορχήστρωση και φτάνει σε κορύφωση περίπου στη μέση του δίσκου όπου ομολογουμένως βρίσκονται και τα καλύτερα τραγούδια πριν επιστρέψει στο αρχικό μοτίβο.

Pan Arcadia - Pan Arcadia

Το καλό κιθαριστικό indie, αυτό που είναι τόσο pop όσο και punk, το φτιαγμένο για συναυλίες και (γιατί όχι;) ακόμα και μεγάλα φεστιβάλ, αυτό που προκαλεί sing-alongs, χέρια στον αέρα και μαζικό χορό, δεν είναι δεδομένο, έτσι δεν είναι; Όταν βρίσκεται συνήθως εκτιμάται πολύ, προωθείται ιδιαίτερα, αποκτάει κοινό, γίνεται headliner… Είναι πολύ νωρίς να πούμε ότι θα συμβεί οτιδήποτε από όλα αυτά στους Pan Arcadia, για να είμαστε ειλικρινείς είναι πολύ πιθανό να μην τους συμβεί τίποτα από αυτά. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η πολύτιμη ισορροπία ανάμεσα σε ποιότητα και εμπορικότητα δεν έχει επιτευχθεί. Ας ελπίσουμε ότι τραγούδια όπως τα "Leaving Paradise" και "Drag It Out" και η ιδιαιτερότητα της τρομπέτας στον ήχο τους θα αποτελέσει το διαβατήριο για μεγαλύτερα και καλύτερα πράγματα.

Kara Jackson - Why Does The Earth Give Us People To Love?

Γράφει η ίδια τα τραγούδια της, τα τραγουδάει, παίζει κιθάρα (βασικά ακουστική) και έχει και folk στοιχεία. Αν αυτός δεν είναι ο ορισμός αυτού που λέμε singer-songwriter, δεν ξέρω τι είναι. Η Jackson βασίζει σίγουρα πολλά στη βαθιά, soulful (αν όχι soul), φωνή της αλλά και την έξυπνη ενορχήστρωση που δεν επιβάλλει τίποτα στο αποτέλεσμα αλλά πολύ όμορφα αγκαλιάζει την κιθάρα της. Εν τέλει πάντως, είναι μάλλον οι προσωπικοί, γεμάτοι χιούμορ (ή μήπως σαρκασμό;) στίχοι που κάνουν τη διαφορά: «every man thinks Ι'm his fucking mother, good for milk and good for supper, never asks if he can be my lover, special only when he suffers».

Marlody - I'm Not Sure At All

Τα αιθέρια φωνητικά της Marlody είναι εξίσου στην κατηγορία της Kate Bush όσο και της Tori Amos και με έντονη εκφραστικότητα, ικανά να κρατήσουν από μόνα τους ένα τραγούδι. Ειδικά όταν τα ντουμπλάρει δημιουργώντας πολυφωνικές στιγμές. Όμως προσεκτικότερη ακρόαση αναδεικνύει το υπέροχο πιάνο που είναι κλασικίζον και τζαζίζον ανά στιγμές ενώ σκιαγραφεί πολύ όμορφες μελωδίες. Γενικότερα μπορεί τα τραγούδια της να μοιάζουν απλά και pop, τα πολλά επίπεδα μουσικότητας όμως εξασφαλίζουν ότι στέκονται εξίσου καλά αν όχι καλύτερα σε πολλαπλές ακροάσεις.

Check also: Οι Family Dynamics με το "Service" κυκλοφορούν έναν δίσκο που αξίζει να ακουστεί όχι τόσο επειδή είναι «καλός» με τη συμβατική έννοια του όρου, όσο γιατί επιχειρούν να φρεσκάρουν τη μουσική με έναν δικό τους, αντισυμβατικό τρόπο.

Nothing But Thieves - Dead Club City

Αν μία βιαστική ακρόαση κάποιου single σας έκανε να σκεφτείτε ότι εδώ έχουμε μία ακόμα προσθήκη στη μακριά λίστα θυμάτων της νοσταλγίας στη δεκαετία του '80, κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και κοιτάξτε λίγο πιο προσεκτικά. Σίγουρα, οι Nothing But Thieves δανείζονται λίγη από αυτή την αισθητική. Πρακτικά όμως, περισσότερο την πασπαλίζουν σε μεμονωμένα σημεία, παρά την ακολουθούν κατά γράμμα από την αρχή ως το τέλος. Η καρδιά των Βρετανών φωνάζει από χιλιόμετρα. Το σερί των "Keeping You Around" και "City Haunts" λέει όλη την αλήθεια και κάτι περισσότερο σε ένα σκάρτο εφτάλεπτο.

Water From Your Eyes - Everyone's Crushed

Όσο αργή μπορεί να φαίνεται η εξέλιξη της indie ταμπέλας αν ο φακός κολλήσει στο mainstream, τόσο διαφορετική μοιάζει η ιστορία τη στιγμή που αυτός ξεφεύγει από 'κει. Ο Nate Amos και η Rachel Brown ξεκίνησαν να ανοίγουν το δικό τους μονοπάτι πίσω στο 2017, κι από εκείνη τη στιγμή δεν έχουν κοιτάξει πίσω. Το καζάνι των Water From Your Eyes είναι γεμάτο διαφορετικά υλικά, με τα synth να αποτελούν σταθερά τη βάση, και την ανοιχτόμυαλη αισθητική να κυριαρχεί. Το έβδομο βήμα τους βρίσκει πιο ώριμους από ποτέ, χωρίς να χάνουν την περιπέτεια ή τη δροσιά τους.

Bombay Bicycle Club - My Big Day

Σχεδόν μιάμιση δεκαετία μετά το ντεμπούτο τους, οι Bombay Bicycle Club δείχνουν να μην έχουν καμία απολύτως όρεξη να βολευτούν σε μία γωνίτσα, και αντί για αυτό μας δίνουν τον πιο αλλοπρόσαλλο-αλλά-με-την-καλή-έννοια-αλλά-πραγματικά-all-over-the-place-που-λέμε-στα-βαλκάνια δίσκο τους. Ανάμεσα στις συνεργασίες με Damon Albarn, Chaka Khan, Jay Som, Nilüfer Yanya και Holly Humberstone, το "My Big Day" έχει αρκετά χιτάκια κι άλλη τόση ενέργεια για να κάνει και τους πιο γεροπαράξενους να προχωρήσουν πέρα από το εξώφυλλο.

U.S. Girls - Bless This Mess

Έχει περάσει μία γεμάτη οκταετία από το "Half Free" και μία πενταετία από το "In A Poem Unlimited". Αν ακόμα περιμένετε κάποια εύκολη συνέχεια, ίσως θα ήταν καλύτερα να το πάρετε απόφαση. Το πρότζεκτ των U.S. Girls της Meghan Remy έχει προχωρήσει. Ο κόσμος έχει αλλάξει, για εκείνη και για όλους μας. Στην τέταρτη κυκλοφορία μέσω της 4AD, η καλλιτέχνιδα ισορροπεί στη λεπτή γραμμή που χωρίζει την art-pop από τη funk και την disco. Παρά τις όποιες αστοχίες, το πρόσημο είναι γνήσια θετικό και στιγμές σαν τα "Futures Bet" και "Tux" βρίσκονται εκεί για του λόγου το αληθές.

Manchester Orchestra - Valley Of Vision

Οποιαδήποτε ανάλυση σχετικά με το ποιο ήταν το ακριβές σημείο που ξεκίνησε η στροφή στον ήχο των Manchester Orchestra δείχνει σχεδόν απόλυτα υποκειμενική, και αν ρωτάς εμάς πέρα για πέρα άχρηστη. Το γεγονός που μετράει, είναι ότι η ουσία της πρότασής τους ποτέ δεν έχασε τη δύναμη και την ιδιαιτερότητα της. Πιάνοντας από εκεί που είχε αφήσει δύο χρόνια πίσω με το "The Million Masks Of God", το κουαρτέτο συνεχίζει να παίζει σε ήπιους τόνους, κοιτώντας προς τα μέσα και αφήνοντας τη ροή των συναισθημάτων να παρασύρει τα πάντα στο διάβα της.

Check Also: Οι Half Moon Run, ένα από τα πιο καλά κρυμμένα νέα indie μυστικά του Καναδά, συνεχίζουν το αξιοζήλευτο μικρό σερί τους με το "Salt"· κι αν το breakthrough δεν έρθει ποτέ, το κρίμα στο λαιμό της φάσης. Οχτώ δίσκους μετά, το ντουέτο των Keith Murray & Chris Cain συνεχίζει τους χορούς ως We Are Scientists στο "Lobes". Η Alexandra Drewchin, κάτω από το ψευδώνυμο Eartheater, ισορροπεί προκλητικά ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν του ευρύτερου εναλλακτικού ήχου και τραβάει βλέμματα με το "Powders". Το ντεμπούτο του Robert Ross, "Year Of The Newt", παίζει σαν 26 λεπτά τρελαμένου math pop που έχει κάθε λόγο να βάλει το όνομα Bobbing στο χάρτη

Fever Ray - Radical Romantics

Γνωρίζεις αυτή τη φωνή από την παγκόσμια επιτυχία των Roykshopp, "What Else Is There?", ίσως και από το ηλεκτρονικό ντουέτο The Knife που διατηρούσε με τον αδερφό του και μεσουράνησε στην αρχή της δεκαετίας των 00s. Η προσωπικότητα του (το) Karin Dreijer, με το ψευδώνυμο Fever Ray, δισκογραφεί αραιά και που ήδη από το 2009, μα φέτος μας χάρισε ίσως τον πιο μεστό δίσκο του με το φετινό "Radical Romantics". Μια χροιά αμίμητη και λατρεμένη απαγγέλει επί καλοδουλεμένων και ιδιαίτερα πολύπλοκων ηλεκτρονικών ήχων όπου η καλλιτεχνική τους ρευστότητα μπορεί να σε συνεπάρει.

Róisín Murphy - Hit Parade

Άλλη μια καλλιτέχνης που απέκτησε διασημότητα από το πάλαι πότε μουσικό της ντουέτο, Moloko, η Ιρλανδή Róisín Murphy έχει αναμφίβολα κατακτήσει τη δική της, ακούνητη θέση ως αρχιιέρεια του ευρωπαϊκού ανεξάρτητου ηλεκτρονικού ήχου. Φέτος επιστρέφει με το "Hit Parade", μια συμπαραγωγή με τον DJ Kaze όπου χαρίζει μια ώρα ασταμάτητης χορευτικής αλλοτρίωσης, όπως πολύ καλά ξέρει να κάνει και το πετυχαίνει για σχεδόν τρεις δεκαετίας πλέον. Η ξωτικίσια φωνή της Murphy που βρέθηκε τυχαία σε αυτό το αστικό τοπίο, είναι ικανότατη να σε συναρπάσει και να σε τραβήξει στα δικά της μουσικά ταξίδια.

IAMX - Fault Lines

Η σκοτεινή προσωπικότητα που ακούει στα γράμματα IAMX, αποτελεί είδωλο κάθε σκοτεινού νέου την τελευταία εικοσαετία και η σκοτεινή ηλεκτρονική μουσική του που συνδυάζει στοιχεία industrial μουσικής, gothic rock, dark cabaret και πολλών ακόμη, αποτελεί ένα ευαίσθητο μαύρο λουλούδι μέσα στο χάος. Φέτος για άλλη μια φορά μας αφήνει ευχαριστημένους με το "Fault Lines¹", όπου το πειραματικό του Synthpop συνεχίζει να συγκινεί και να προκαλεί παντός είδους συναισθήματα, με τη θεατρικότητα της ερμηνείας του και την παραστατικότητα των συνθέσεών του.

Ladytron - Time's Arrow

Οι Ladytron, αν και δισκογραφούν περισσότερο από μία εικοσαετία, αποτελούν ένα από τα δυναμικότερα comebacks της Βρετανίας στον ηλεκτρονικό ήχο. Με εντυπωσιακούς δίσκους στο ενεργητικό τους, το φετινό "Time's Arrow" δεν έμελλε να μείνει πίσω, αφού το synth-pop τους είναι ευχάριστο, μελωδικό, ελαφρά μελαγχολικό αλλά και χορευτικό στις δυνατές του στιγμές. Η σφραγίδα ποιότητας τους άλλωστε επιβεβαιώθηκε και από την αποστομωτική τους εμφάνιση στο φετινό Release Festival που δρόσισαν το κοινό ακόμη και εν μέσω καύσωνα. Μέσα στο "Time's Arrow" θα βρει κανείς με μεγάλη ευκολία hits που θα τον συνοδεύουν μια ζωή.

M83 - Fantasy

Μπορεί η όψη της μάσκας στο εξώφυλλο του "Fantasy" να μοιάζει τρομαχτική, ο άνθρωπος που κρύβεται όμως πίσω από το προσωνύμιο M83, Anthony Gonzalez, δημιουργεί ονειρικά ατμοσφαιρικά σκηνικά με τα κουμπιά που τον περιτριγυρίζουν, αφήνοντας μια θετική αύρα γαλήνιας ηλεκτρονικής μουσικής που μοιάζει ταυτόχρονα με αισιόδοξο shoegaze και φιλεύσπλαχνο ambient. Ο M83 γράφει μια μουσική που θα σε συγκινήσει και θα σε παρακινήσει προς όμορφες σκέψεις. Η μεγάλη επιτυχία άλλωστε που είχε η εμφάνισή του φέτος στο Release Festival επικύρωσε αυτή την παρατήρηση, μιας που άφησε γύρω του μόνο φαρδιά χαμόγελα.

Animal Collective - Isn't it Now?

Η αναγέννηση των Animal Collective μετά από κάποιες λιγότερο επιτυχημένες δουλειές συνεχίζεται, τουλάχιστον υπό τη ματιά της κριτικής αναγνώρισης ακόμα κι αν αυτό δε συνοδεύεται πιθανώς από την εμπορική απήχηση του παρελθόντος. Ο τρόπος που αυτό συμβαίνει ίσως ξαφνιάζει οριακά, αφού το συγκρότημα-σημαιοφόρος της indie, ηλεκτρονικής νεοψυχεδέλειας φαίνεται να προσεγγίζει τη μουσική του μέσα από μία πιο παραδοσιακή (λέγε με και 60s) rock φόρμα. Όχι παντού βέβαια και όχι τόσο συχνά οπότε για τους φίλους του ήχου τους παραμένουν το συγκρότημα που αγάπησαν και μαζί με το περσινό "Time Skiffs" το "Isn't it Now" συναποτελεί ένα σχεδόν αχώριστο ζεύγος.

Unknown Mortal Orchestra - V

Είναι μαζί με τους Tame Impala πιθανότατα τα πρώτα σχήματα του νεοψυχεδελικού ροκ της Ωκεανίας που μπόρεσαν να βρουν θέση σε mainstream ακροατήρια. Ο εμφανώς πέμπτος δίσκος τους είναι και ο δεύτερος μόλις που σημειώνεται με λατινική αρίθμηση, ίσως σε μία ένδειξη σύνδεσης με το "II" που μαζί με το "Multi-Love" στο μυαλό των περισσότερων παραμένει η επιτομή του ήχου τους παρά τους μετέπειτα πειραματισμούς τους. Ο συνδυασμός pop κατά βάση τραγουδιών με το οργανωμένο χάος της ψυχεδέλειας τους βρίσκει σε φόρμα και είναι μία ευπρόσδεκτη επιστροφή μετά από μία μακρόχρονη απουσία.

Temples - Exotico

Οι Temples φτάνουν με το "Exotico" κοντά αλλά δυστυχώς και πάλι αδυνατούν να γίνουν το συγκρότημα που το ντεμπούτο τους μας υποσχέθηκε ότι μπορούσαν. Η ηλιόλουστη psych pop τους πάντως βρίσκει εδώ μία δικαίωση είτε σε ρυθμούς που λικνίζουν το σώμα, είτε το ξεσηκώνουν ξεδιάντροπα χορευτικά, είτε αντιθέτως το αφήνουν νωχελικό και στοχεύουν κατευθείαν στο μυαλό. Τα ηχοχρώματα των πολλών εφέ και synth που χρησιμοποιούν είναι τόσο στάνταρ τεχνάσματα του είδους όσο όμως και χαρακτηριστικά τους με αποτέλεσμα ο δίσκος να έχει έντονη προσωπικότητα που αναπληρώνει κάποιες συνθετικές αδυναμίες που φανερώνονται ειδικά λόγω της αχρείαστα μεγάλης διάρκειας τους δίσκου (σχεδόν 1 ώρα).

Woods - Perennial

Το "Perennial" συνεχίζει μία σειρά εξαιρετικά σταθερών και αξιόλογων δίσκων των Woods που μπορεί να μην εντυπωσιάζουν πια αλλά ούτε και απογοητεύουν. Σε χαμηλούς τόνους και με μελωδικό όχημα την κιθάρα και το mellotron να δίνει βάθος, χτίζουν όμορφα τραγούδια ή instrumentals. Φυσικά ένα folk στοιχείο είναι πάντα παρόν κυρίως προερχόμενο από τη φωνή και τις φωνητικές γραμμές του Jeremy Earl. Είναι εν τέλει μία κυκλοφορία που διατηρεί ακέραιο το χαρακτήρα τους και θα κρατήσει κοντά τους υπάρχοντες φίλους τους ενώ ίσως είναι ένα ακόμα καλό σημείο γνωριμίας για όσους τους έχουν αγνοήσει έως τώρα.

King Gizzard & The Lizard Wizard - The Silver Cord

Καμία χρονιά δεν είναι ολοκληρωμένη (και κατά συνέπεια και καμία ανασκόπηση) αν δεν περιλαμβάνει τουλάχιστον έναν δίσκο των Αυστραλών εργατών της μουσικής. Από τα μόλις (!) δύο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν φέτος αυτό που ταιριάζει στη συγκεκριμένη κατηγορία είναι το "Silver Cord" που αποτελεί μία αποθέωση των synths όπως εξάλλου και το εξώφυλλο προεξοφλεί. Πρόκειται για μία space/psych/new age/electronica δουλειά που θα μπορούσε και να απευθύνεται σε φίλους ονομάτων όπως Klaus Schulze και Jean-Michel Jarre αλλά με εκσυγχρονισμένο ήχο. Αν δε σας έχουν κουράσει με την ποσότητα και την ποικιλία των κυκλοφοριών τους, δοκιμάστε, κάτι καλό θα βρείτε εδώ.

Check also: Ο Avey Tare με το "7s" συνεχίζει μία προσωπική δισκογραφία παράλληλη με τους Animal Collective αλλά και λιγότερο συνεκτική. Εν τω μεταξύ εντελώς αταξινόμητο είναι το δεύτερο μέρος του "Get Up Sequences" των Go! Team που είναι, λίγο afro, λίγο disco, λίγο κιθαριστικό, λίγο rap αλλά πολύ pop γενικά. Με καλές στιγμές αλλά απελπιστικά μεγάλο στα 80 λεπτά διάρκειας και μόνο για πολύ συγκεκριμένη διάθεση, το "Off Planet" των Django Django τους μεταμορφώνει σε ένα χορευτικό συγκρότημα. «Ναι μεν, αλλά» από εμάς...

Nicole Dollanganger - Married In Mount Airy

Ο χρόνος έδειξε ότι το "Married in Mount Airy" της Αμερικανοκαναδής μουσικού είναι πολύ πιο ιδιαίτερος απ' όσο νόμιζα στην αρχή της χρονιάς. Όχι ότι ποτέ έμοιαζε μέτριος, ούτε κατά διάνοια, αντιθέτως ήταν από τις πιο δυνατές στιγμές του Ιανουαρίου, ωστόσο παρά το συναισθηματικό βάρος και την απίστευτη συνθετική και στιχουργική του ωριμότητα, υπήρχε μία απορία ως προς τη διάρκεια που θα είχε ο αντίκτυπός του. Ε, λοιπόν, η Nicole Dollanganger κυκλοφόρησε φέτος έναν από τους πιο μοναδικούς δίσκους της χρονιάς, και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι νότα τη νότα, και λέξη τη λέξη είναι προϊόν προσεκτικής και έξυπνης δημιουργίας. Μην ξεγελιέστε από τα αιθέρια φωνητικά, τα χείλια είναι λερωμένα με αίματα.

Beach Fossils - Bunny

Έξι χρόνια δισκογραφικής απουσίας για τους Beach Fossils έλαβαν τέλος, και μετά χαράς μπορούν να δηλώνουν ότι με το "Bunny" συνεχίζουν σαν να μην σταμάτησαν ποτέ. Η επαμφοτερίζουσα μεταξύ νοσταλγικής χαράς και ρομαντικής θλίψης μουσική κάνει δυναμική επιστροφή, με τα όλα της: χορευτικά αρπίσματα, μελωδικά post-punk μπάσα, και φωνητικά βουτηγμένα στο reverb, τραγουδώντας για φευγαλέες στιγμές - αυτή τη φορά με περισσότερη ωριμότητα, όπως τη φέρνουν τα χρόνια και οι αλλαγές. Ο Dustin Payseur και η παρέα του μπορούν να περηφανεύονται ότι στον τέταρτο δίσκο τους τίποτα δεν άλλαξε, ενώ άλλαξαν τόσα πολλά, όπως και στη ζωή - φράση γλυκόπικρη και απενοχοποιημένα κλισέ, όπως και η μουσική τους. Kill the cliché for a moment and I'll tell it like it is…

Thomas Azier - The Inventory of Our Desire

Τρία χρόνια ήδη πέρασαν από το "Love, Disorderly" που το μπέρδευα απ' την αρχή με το "UGLY" του Slowthai λόγω εξωφύλλου, αλλά εν τέλει και παράνοιας. Ο Δανός Thomas Azier, όμως, δεν συνεχίζει στην κατεύθυνση του industrial orchestral, αλλά ήδη απ' το "Faces" χτίζει έναν χώρο με μελαγχολική lounge διακόσμηση, κάνοντας ένα ακόμη άνοιγμα προς μία νέα κατεύθυνση. Έχεις πιάνο, σαξόφωνο, και μπάσο ως υπόστρωμα για μία φωνή που μπορεί αν μην ζυγίζει όσο η φωνή του Nick Cave, ή την αναγνωρισιμότητα του David Sylvian, όμως τις φέρνει εύκολα στο νου. Συγκρινόμενο με τα πρώτα του άλμπουμ, είναι τυπικό παράδειγμα αυτού που οι μουσικοκριτικοί γουστάρουν να αποκαλούν «συνθετική ωρίμανση», κι αυτό μπορεί να συχνά να σημαίνει ένα ψηλομύτικο τίποτα, αλλά εδώ πρόκειται για ένα καλογραμμένο sophisti-pop δίσκο.

Alice Phoebe Lou - Shelter

Δεν θες πάνω από λίγα δευτερόλεπτα για να βυθιστείς στο "Shelter" της Νοτιοαφρικάνας μουσικού Alice Phoebe Lou. Αν δεν σε καταπραΰνει το ρετρό πιανιστικό της indie, τότε σίγουρα τα γλυκά τσακίσματα της φωνής της θα κάνουν τη δουλειά. Η ελαφρώς psychedelic αύρα φέρνει στο νου τον τελευταίο δίσκο της Melody Prochet, και πέρα από τις διαφορετικές αισθητικές επιλογές που έχουμε απαριθμήσει, υπάρχει ζουμί στο περιεχόμενο που κάνει την ακρόαση του πέμπτου δίσκου της APL ευχάριστο άκουσμα. Είναι το τόσο απλό κι όμως κολλητικό riff του ομώνυμου; Οι συγχορδίες κι οι φωνητικές γραμμές του "Lately"; Το αδρανές coolness του "Hammer"; Είτε σε ανεβαστικό indie pop στα πρότυπα του "She", είτε σε πετυχημένες ασκήσεις psychedelic indie ύφους, η APL δεν έχει ακόμη απογοητεύσει.

Julie Byrne - The Greater Wings

Το όνομα θύμιζε κάτι απροσδιόριστο από το παρελθόν. Το εξώφυλλο του ντεμπούτου της πριν έξι χρόνια χτύπησε ένα καμπανάκι όταν το ξαναείδα. Η φωνή της και τα αρπίσματα στην κιθάρα ξύπνησαν μνήμες. Μα ναι, η Julie Byrne!, σκέφτηκα, σαν να είδα μία παλιά συμμαθήτρια που ομόρφυνε με τα χρόνια. Κι όντως, η θετική εντύπωση που μου είχε κάνει το άλμπουμ μίας αυτοδίδακτης singer/songwriter το 2017, δίνει τη θέση της σε μία ακόμη θετικότερη επιβεβαίωση ότι η Byrne εξελίχτηκε στα χρόνια που μεσολάβησαν. Πολύ πιο μεστή, με την πιστή της κιθάρα να πλαισιώνεται από διακριτικές ενορχηστρώσεις, επιστρέφει με έναν δίσκο πιο σίγουρο και πλήρη. Από εκείνα τα «Μην χαθούμε, ρε συ, να τα ξαναπούμε σύντομα» που λες, και τα εννοείς - σε προδίδει το αυθόρμητο χαμόγελο.

Check Also: Πέμπτος δίσκος για τους Death & Vanilla που επιστρέφουν με το "Flicker", και παρ' όλο που αισθητικά τα πάνε τέλεια, τους λείπει το ουμφ!, που θα έλεγε κι η Βίκυ Καγιά, ενώ αντίθετα οι Esben and the Witch με το "Hold Sacred" δίνουν πράγματα σε όποιο άτομο δεν ξενίσει με την αισθητική τους διαφοροποίηση. Οι Art School Girlfriend, ήτοι η Polly Louise Mackey, στο δεύτερο άλμπουμ τους "Soft Landing" βρίσκονται στην ηλεκτρονική πλευρά του indie φάσματος, με σκοτεινά synths κι επεξεργασμένα ντραμς και δημιουργούν καλύτερη μουσική απ' όσο φαίνεται εν πρώτοις, χωρίς ωστόσο να έχουν αγγίξει ακόμη καλλιτεχνικό απόγειο. Τέλος, οι/η Celestial North μας συστήνονται με το "Otherworld", ένα όντως αλλόκοσμο ντεμπούτο με αιθέρια φωνητικά και κυρίαρχο το ηλεκτρονικό στοιχείο, που με ευφάνταστες ιδέες και ανεβαστικές ενορχηστρώσεις καταφέρνουν να κερδίσουν την προσοχή μας.

Meg Baird - Furling

Την Meg Baird την αγαπάμε. Την αγαπήσαμε στους Espers, τη λατρέψαμε στους Heron Oblivion, διατηρήσαμε όλα τα συναισθήματα και στην προσωπική της καριέρα. Τραγουδίστρια και drummer στα προαναφερθέντα συγκροτήματα, εδώ παίζει σχεδόν όλα τα όργανα μόνη της. Αφήνει τη μουσική να απλωθεί και να καταλάβει το χώρο και το χρόνο με σαφή ψυχεδελική folk διάθεση. Η αιθέρια και τρυφερή φωνή της δίνει χαρακτήρα στα τραγούδια όμως είναι πραγματικά ένα μέρος του συνόλου, ένα ακόμα όργανο στο κυνήγι του ήχου και της έμπνευσης. Εξαιρετική κυκλοφορία, για κάποιους πολύ συγκεκριμένους ακροατές μην εντυπωσιαστείτε αν είναι και η κυκλοφορία της χρονιάς.

Feist - Multitudes

Έχοντας ως αφετηρία την folk αλλά ως προορισμό κάτι πιο σύγχρονο και δικό της, η Feist εντυπωσιάζει περισσότερο με τους ήχους, την παραγωγή και την ενορχήστρωση παρά με τις συνθέσεις. Και φυσικά, πάνω από όλα με τη φωνή της. Είναι πραγματικά τραγούδια που τα κουβαλάει σχεδόν μόνο αυτή, με το βάθος, την εκφραστικότητά της, τη soul χροιά της. Αγαπημένο παιδί του μουσικού τύπου, παρά τις αποθεωτικές κριτικές μάλλον δεν παρέδωσε τον καλύτερο δίσκο της καριέρας της όμως κάθεται και πάλι πολύ άνετα στο θρόνο που της έχουν φτιάξει.

The Tallest Man On Earth - Henry St.

Ο Σουηδός με την ιδιαίτερη, μελαγχολική φωνή κάνει το απλό και στο "Henry St.". Αρπίσματα στην ακουστική κιθάρα του, πολλές μελωδίες να ενώνονται σε κάθε τραγούδι, λυρικό χτίσιμο, γυρίσματα της φωνής… Το να κάνει κάποιος το απλό είναι όμως πιο πολύπλοκο από όσο ακούγεται οπότε τα εύσημα τα παίρνει επάξια. Είναι άξιο σεβασμό το πώς τα τραγούδια του αποκτούν βάθος και πολλά επίπεδα με αυτά τα τόσο συνηθισμένα υλικά που τόσοι και τόσοι χρησιμοποιούν με παρόμοιο τρόπο. Μπορεί ως καλλιτέχνης να μην είναι πλέον στους προβολείς όσο πριν δέκα χρόνια, αλλά αποδεικνύει και φέτος ότι την τέχνη του δεν την έχει ξεχάσει καθόλου.

Ben Howard - Is It?

Άλλος ένας καλλιτέχνης που είναι επίμονα παρών παρότι θα έλεγε κανείς ότι η εποχή του (η ακμή του αν θέλετε) πέρασε μαζί με τη μεγάλη μόδα του indie folk. Με αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία και έναν ήχο που σίγουρα θέλει να φέρει κάτι πιο σύγχρονο στο προσκήνιο, δεν εντυπωσιάζει ούτε όμως και ενοχλεί. Κρατάει τους ρυθμούς χαμηλούς και δημιουργεί μία ζεστή, οικεία ατμόσφαιρα. Πρόκειται για μία τίμια κυκλοφορία που όμως μάλλον απευθύνεται σε όσους τον θυμούνται από τις πρώτες, σαφώς καλύτερες δουλειές του και δύσκολα θα του κερδίσει νέους ακροατές.

Matt Elliott - The End Of Days

Ο «Leonard Cohen σε βάλιουμ» Matt Elliott είναι ο άρχοντας της κατάθλιψης και ιδιαίτερα αγαπητός στην Ελλάδα που εξάλλου έχουμε και μία λατρεία για τα μινόρε (της αυγής και όχι μόνο). Μπορείτε με σιγουριά λοιπόν να ακούσετε το "End Of Days" αν θέλετε τη ζεστασιά της μαυρίλας, την ακουστική μουσική που είναι λιγότερο rock και περισσότερο Kurt Weill-ική, την βαθιά φωνή που μισοτραγουδάει-μισοαπαγγέλλει, τους στίχους που είναι από απαισιόδοξοι έως κατάμαυροι με μία δόση περιβαλλοντικής ευαισθησίας (τον προσέξατε τον τίτλο;), ίσως και ένα δάκρυ να κυλήσει από τα μάτια σας για λόγους που ίσως ούτε εσείς γνωρίζετε. Κανείς πιθανότατα δε θα σας τα δώσει αυτά καλύτερα από τον παλιόφιλο Βρετανό.

Check Also: Μπορεί οι Lankum να κέρδισαν δικαίως φέτος τον τίτλο των μεγάλων ανανεωτών της folk με τους πειραματισμούς τους αλλά και η Lisa O' Neil με το "All Of This Is Chance" δεν πάει πολύ πίσω όσον αφορά τον τρόπο που πάει την παράδοση μπροστά (ναι, οξύμωρο). Καθόλου τυχαία η κοινή καταγωγή τους. Σε ένα από τα παράδοξα της indies σκηνής ο Jonathan Wilson έχει βρεθεί στην μπάντα του Roger Waters αποδεικνύοντας ότι είναι ένας εξαιρετικός κιθαρίστας. Η φετινή του δουλειά πήρε και πάλι καλές κριτικές, δεν είχε την ίδια απήχηση με παλιότερες ωστόσο. Σπάνια συναντάμε indie folk που να είναι instrumental αλλά η Gia Margaret φέτος άφησε σχεδόν αποκλειστικά το πιάνο της να μιλήσει για εκείνη.

Green Was Greener - Love Divine

Οι Ηρακλειώτες Green Was Greener έκαναν μία ενδιαφέρουσα αλλαγή από το προ διετίας ντεμπούτο τους, "Introspection", που κινούνταν σε πιο psychedelic rock μονοπάτια, και έγραψαν έναν δίσκο που χορεύεται μέσα σε μία θάλασσα από synths και μπασογραμμές. Με το δικό του ιδιαίτερο κόνσεπτ γύρω από την απώλεια, μπολιασμένο με την «Θεία Κωμωδία», το "Love Divine" δεν ακούγεται καθόλου βαρύγδουπο ή στοιχειωμένο, αλλά μάλλον φέρνει στο νου μία ηλιόλουστη παιδική ηλικία. Ο Θωμάς Στρατάκης, ο άνθρωπος πίσω από το όλο εγχείρημα, μαζί με τον συνεργάτη του Νίκο Βογιατζάκη, στο δεύτερο δίσκο του μας δείχνει το συνθετικό του εύρος, και γράφει έναν από τους καλύτερους φετινούς δίσκους της indie σκηνής.

Vasilis Dokakis - Lotus

Ο άνθρωπος πίσω από την παραγωγή πολλών ελληνικών δίσκων, αποφασίζει να πετάξει solo, και κυκλοφορεί έναν δίσκο αρκετά ενδοσκοπικό και σκοτεινό. Με μετρημένες κορυφώσεις, αργό ρυθμό, και διακριτική αλλά ουσιαστική ενορχήστρωση, το "Lotus" περιλαμβάνει μισή ώρα μουσικής που δεν απαιτεί την προσοχή σου, αλλά σου επιτρέπει αν θέλεις να ανταποκριθείς στο κάλεσμά του. Με διάφορες μικρές επιρροές αριστερά και δεξιά να δείχνουν το δρόμο, το "Lotus" μπορεί να μην ανήκει στις πιο πολυσυζητημένες ελληνικές κυκλοφορίες, όμως έχει μία δική του ομορφιά και ευαισθησία, και δεν θα απογοητευτείς αν του δώσεις μία ευκαιρία.

Ody Icons - Polydrama

Μαξιμαλιστικό, πολυδιάστατο, πολύχρωμο, και ιδιαίτερο, το πρώτο άλμπουμ του Ody Icons, ίσα που μπορείς να το υποψιαστείς κοιτώντας το μυστηριακά ανατολίτικο εξώφυλλό του. Η συμπερίληψη δεν εδραιώνεται μόνο ως συνθετικός άξονας, καθώς η μεταμοντέρνα αφηγηματική ροή του δίσκου αξιοποιεί και υπερβαίνει είδη, ούτε ως θεματικός άξονας, που συμπυκνώνει πολλές πτυχές της ζωής του δημιουργού, αλλά και ως άξονας επικοινωνίας μεταξύ καλλιτέχνη και κοινού, με προσβάσιμα βίντεο κλιπ και συναυλίες. Η καμπαρετζίδικη θεατρικότητα, το queer στοιχείο, και η προσεγμένη art pop αισθητική, μας συστήνουν τον Ody Icon ως μία ολοκληρωμένη περσόνα με διαμορφωμένη προσωπική ταυτότητα, και αρκετό ταλέντο ώστε να ξεχωρίζει ήδη με ευκολία.

Alkyone - Exit Sign

Ένα από τα εγχώρια ντεμπούτα της χρονιάς, το "Exit Sign" της Alkyone το περιμέναμε απ' όταν ακούσαμε τα covers στο "Ξενιτεμένα μου Πουλιά" και "Αερικό". Η κατά κόσμον Μαρία Ζλατάνη, ωστόσο, δεν επιφύλασσε μία «σύμφυση παραδοσιακού με [συμπληρώστε είδος της αρεσκείας σας]», που όσο καλοδεχούμενη κι αν θα ήταν, θα ήταν επίσης και - πια - αναμενόμενη. Αντιθέτως, και παρά το έντονα γκρι χρώμα του εξωφύλλου, κυριαρχεί μία folk/pop πολυχρωμία που παραπέμπει στους Florence + the Machine. Το πιάνο και τα ντραμς συνοδεύονται από βιολιά, χάλκινα, ντέφια, και ενδιαφέρουσες sound design επιλογές που δίνουν όγκο, βάθος, και ευκρίνεια στις ιδέες, αν και εκείνο που ξεχωρίζει είναι η χροιά της φωνής. Ακούγεται ιδανικά στο μέρωμα του καιρού των Αλκυονίδων Ημερών, οπότε ξέρετε τι να προγραμματίσετε σε λίγες μέρες.

Johnny Labelle - May Your Dreams Come True

Σπάνιο να βλέπουμε στη χώρα μας crooners, κι ωστόσο ο Johnny Labelle εδώ και τρεις δίσκους εξασκεί αυτό το ύφος με πολύ μεγάλη επιτυχία. Τόσο με jazz στοιχεία, pop και dream pop παραφυάδες, το "May Your Dreams Come True" ακούγεται ως το πιο ολοκληρωμένο του άλμπουμ ως τώρα, με αρκετή διαφοροποίηση μεταξύ των κομματιών ώστε να κάνει ένα μάλλον αποκρυσταλλωμένο είδος να ακούγεται ενδιαφέρον. Δίπλα στον ιθύνοντα νου και τη φωνή του, βρίσκουμε και αρκετούς αξιόλογους συνεργάτες, οι οποίοι φροντίζουν να ντύσουν ορχηστρικά τον δίσκο και να δώσουν στις συνθέσεις μερικούς ακόμη πόντους.

Παιδί Τραύμα - Μέινστριμ

Στο τρίτο του άλμπουμ το Παιδί Τραύμα εδραιώθηκε ως μία από τις σημαντικότερες σύγχρονες φωνές της ελληνόφωνης σκηνής. Στην πιο ολοκληρωμένη του δουλειά μέχρι σήμερα πετυχαίνει να συνδυάσει διάφορες πτυχές του ήχου του και να μας παραδώσει έναν δίσκο σημείο- αναφοράς για το εγχώριο 2023. Και αυτό γιατί, πέρα από την μεγάλη προσοχή που έχει δοθεί σε επίπεδο συνθέσεων κι ενορχήστρωσης, το καλλιτεχνικό όραμα του εγχειρήματος δείχνει να συμπυκνώνει καλύτερα όλα όσα θέλει και μπορεί να πετύχει ο καλλιτέχνης μέσα από έναν διάλογο με το mainstream, στον οποίο όμως δείχνει να αρνείται να παίξει με τους όρους που αυτό ορίζει

Echo Tides - Ανδρομέδα FM

Καλλιτεχνικό προϊόν που γεννήθηκε εν μέσω πανδημίας, το "Ανδρομέδα FM" αποτελεί τον τρίτο δίσκο των Echo Tides, πίσω από τους οποίους βρίσκεται ο γνωστός- άγνωστος Pan Pan, κατά κόσμον Παναγιώτης Πανταζής, μαζί με τους Καλλιόπη Μητροπούλου, Γιάννη Αναγνωστόπουλο και Γιώργο Λιγουριώτη. Η νέα τους δουλειά είναι και η πρώτη τους απόπειρα με ελληνικό στίχο και, σαφέστατα, αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη τους κυκλοφορία μέχρι σήμερα. Ο ήχος τους θα μπορούσε να μπει κάτω από την ταμπέλα της art pop, όμως είναι πολλά παραπάνω καθώς συγκεντρώνει και μπλέκει διάφορα στοιχεία από το διεθνές new wave και post-punk αλλά και την ελληνική σκηνή.

Sigmataf - Θηλυκός Προς το Περιβάλλον

Τέταρτος δίσκος για τον Στέλιο Τσάφο, αν και ο ίδιος έχει δηλώσει πως τον προσέγγισε σαν να πρόκειται για ντεμπούτο. Το Κοράκι των Βαβυλώνα, στα μέσα της δεκαετίας του 2000 κυκλοφόρησε με τους Ερίσμα το "Homo Logos" ", και, στη συνέχεια, εδραιώθηκε στα ‘10s ως Sigmataf. Η νέα του δουλειά αποτελείται από 9 κομμάτια που, από τη μία φέρνουν στο μυαλό τους Στέρεο Νόβα, και, από την άλλη, ακολουθούν μια πιο pop και λιγότερο θορυβώδη, σε σχέση με το παρελθόν, προσέγγιση. Σίγουρα μια από τις πιο αναζωογονητικές κυκλοφορίες του 2023.

VESLEMES - Εξορκισμός

Δέκα χρόνια μετά την "Πάρνηθα", ο Γιάννης Βεσλεμές επιστέφει στον ελληνικό στίχο και κυκλοφορεί τη νέα του δουλειά σε συνεργασία με την Veego Records. Λυρικό και, παράλληλα, πειραματικό, γεμάτο μελωδίες αλλά, συγχρόνως, σκοτεινό και ατμοσφαιρικό, συνδυάζοντας ηλεκτρονικά στοιχεία με ακουστικές κιθάρες και new wave με μπουζούκι, το "Εξορκισμός" είναι ένα προσωπικό άλμπουμ με βασική του θεματική τον θάνατο και, με βεβαιότητα, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες του 2023 που πιστοποιεί πως ο Veslemes παραμένει ένας από τους πιο αξιόλογους δημιουργούς της εποχής μας.

Prins Obi - New World Boi

Εδώ κλέβουμε λίγο καθώς το άλμπουμ μπερδεύει ελληνικό και αγγλικό στίχο όμως θεωρήσαμε πως εδώ μάλλον ταιριάζει καλύτερα. Καλλιτεχνικό παιδί του Γιώργου Δημάκη των Duke Abduction και, φυσικά, των Baby Guru, το "New World Boy", πέμπτος προσωπικός του δίσκος, είναι δύσκολο να μπει κάτω από μία ταμπέλα αφού συνδυάζει ηχητικές τάσεις και ρεύματα, ξεκινώντας από indie και psych rock και φτάνοντας μέχρι soul, pop, ηλεκτρονική μουσική και χίλια δυο άλλα. Γεμάτη εθιστικές μελωδίες αλλά και πειραματισμούς, πρόκειται για μια από τις πιο αξιόλογες δουλειές του 2023 κι ένα άλμπουμ που σε αναγκάζει να επιστρέφεις σε αυτό ώστε να ανακαλύψεις κάτι καινούργιο που σου είχε ξεφύγει.