Ανασκόπηση 2016: Alternative Rock

Σε μια εποχή που ολοένα και κάθε είδος εισχωρεί περισσότερο στο άλλο με τις διαχωριστικές γραμμές να μην φαίνονται ουσιαστικά, το Alternative Rock θέλει να κρατήσει την... κιθάρα ψηλά. Είτε με λίγο πειραματισμό, μπόλικη ευαισθησία και λυρισμό θέλει να σε κάνει να σταματήσεις να κλαις και να οδύρεσαι για τον θάνατο μεγάλων μουσικών και να κάτσεις κάτω (και μετά να σηκωθείς να χορέψεις) για να ακούσεις ωραία μουσική. Ας είμαστε ειλικρινείς, στην εποχή που οι ταμπέλες για να έχουν πλέον νόημα πρέπει να περιέχουν τουλάχιστον τρεις λέξεις, το να χωρέσεις έναν ολόκληρο κλάδο σε μία μόλις γίνεται τελικά με διαισθητικά κριτήρια. Αν λοιπόν κάτι που θα περιμένατε να βρείτε εδώ, δεν το δείτε καθόλου, ρίξτε μια ματιά και στο αντίστοιχο άρθρο μας για τις indie ή τις modern hard κυκλοφορίες της χρονιάς. Αν δεν τα βρείτε ούτε εκεί, μην ξεχάσετε να μας αφήσετε ένα καλοπροαίρετο σχόλιο, οι παρατηρήσεις μας κάνουν καλύτερους.

Ο δίσκος της χρονιάς

Nick Cave & the Bad Seeds - "Skeleton Tree"

Δεν χρειάζεται να έχει παρακολουθήσει κανείς το δράμα της προσωπικής ζωής του Nick Cave για να καταλάβει τη συναισθηματική φόρτιση υπό την οποία πραγματοποιήθηκαν οι ηχογραφήσεις του "Skeleton Tree". Oκτώ νέα κομμάτια, με τον Cave να τραγουδά πιο όμορφα από ποτέ με τη φωνή ενός καταρρακωμένου άνδρα, που την ίδια στιγμή δείχνει πως αυτό ξέρει να κάνει καλύτερα. Η ερμηνεία του στο "I Need You" είναι μακράν η πιο συγκινητική της τεράστιας καριέρας του, o Warren Ellis κατευθύνει τα πάντα, αυτήν τη φορά ακόμα περισσότερο, προσπαθώντας να ξαναβγάλει το καράβι στη στεριά. Aκόμα ένα αριστούργημα προστέθηκε στον κατάλογό τους.

Eπέστρεψαν και είναι καλά

1. Radiohead - "A Moon Shaped Pool"
Οι αδιαφιλονίκητοι ηγέτες του σύγχρονου εναλλακτικού rock φέτος εμφανίστηκαν με συναυλίες και ένα promo που συζητήθηκαν παντού, και έναν δίσκο που ίσως και να δίχασε, όπως συνήθως γίνεται με τα μεγάλα ονόματα. Όπως πάντα όμως τραβάνε το δικό τους δρόμο και το αποτέλεσμα είναι συνολικά  πανέμορφο, με αιθέριες μελωδίες, μελαγχολικά περάσματα αλλά είναι και μία δουλειά φτιαγμένη για να αρέσει σε κάθε οπαδό τους. Η αλήθεια είναι πώς μάλλον μόνο σε αυτούς αφού όποιος δεν είναι ήδη φίλος τους δεν θα αλλάξει γνώμη φέτος. Από την άλλη αυτοί είναι ήδη και μερικά εκατομμύρια, τι ανάγκη έχουν...

2. PJ Harvey - "The Hope Six Demolition Project"
Πολιτικοποιημένη; Μαζί της. Η ίδια δήλωσε πως κάθε φορά προσπαθεί να μεταφέρει σκέψεις και συναισθήματα μέσω μουσικής. Δεν μπορεί αλλιώς. Η Polly έχει τραγουδήσει για τα πάντα, έτσι όπως κανείς δεν έχει ξανακάνει. Από έρωτες και πάθη μέχρι τον Α' Παγκόσμιο. Πέραν αυτών όμως είναι χαμηλότονη και μεγαλοπρεπής, εκκωφαντική σε συναισθήματα και, ας τολμήσουμε να πούμε, ώριμη. Ο πιο... αμερικανικός δίσκος της από την εποχή του "To Bring You My Love", αλλά 21 ολόκληρα χρόνια μετά, διαφορετικός σε όλα.

3. Garbage - "Strange Little Birds"
Το single της επιστροφής "Empty" το λες και... εκκωφαντικό για τις ηλικίες τους. Εκεί που άλλοι χαλαρώνουν και πίνουν τσάι, η Shirley και τα αγόρια της επέστρεψαν αξιοπρεπώς! The Joy Formidable - Hitch. Οι Ουαλλοί εξελίσσονται σωστά, αναζητούν νέους δρόμους, αλλά ισχυροποιούν τον ήδη πανίσχυρο ήχο τους.  Η αλήθεια είναι ότι το ραδιόφωνο δεν εντυπωσιάζεται το ίδιο πλέον από τα τραγούδια τους και τα video clip τους δεν μπορούν να εκφράσουν την ίδια νεανική ορμή που τους έκανε οικείο όνομα στα '90s. Αλλά στην εποχή που φτιάχνεις την προσωπική σου playlist για το σπίτι, τον δρόμο, τη δουλειά, who cares στα αλήθεια;

4. Nada Surf - "You Know Who You Are / Peaceful Ghosts"
Εντάξει, δεν είναι και ότι είχαν εξαφανιστεί από προσώπου Γης αλλά ποιος περίμενε ότι εν έτει 2106 θα κυκλοφορούσαν όχι ένα αλλά δύο πολύ ενδιαφέροντα δισκάκια. Και εντάξει, αν το "Peaceful Ghosts" ως live τυπικά αποκλείεται από την αναφορά στις σημαντικές κυκλοφορίες του alternative rock (κι ας είναι η καλύτερη φετινή τους) και το "You Know Who You Are" αποτελεί έναν δίσκο που με τις μελωδίες του και τις προσεγμένες συνθέσεις και ενορχηστρώσεις θα ικανοποιήσει όποιον τον ακούσει. Για όσους τους ακούτε από τα 90s βάλτε αντί κατακλείδας το δικό σας λογοπαίγνιο με τη λέξη "Popular", ξέρετε εσείς.

5. The Dandy Warhols - "Distortland"
Για ένα συγκρότημα που και ξοφλημένο να το έλεγες δε θα σε παρεξηγούσε κανείς, το "Distortland" είναι απρόσμενα συγκεντρωμένο και διασκεδαστικό. Όχι ότι φτάνει τα μεγαλεία του παρελθόντος αλλά τέλος πάντων μπορεί να θυμίσει σε ορισμένους γιατί αυτό  το συγκρότημα κάποτε μπορούσε να κυριαρχεί στα ραδιοκύματα. Παρότι (ή ακριβώς επειδή) δεν έχουν την αφέλεια του παρελθόντος, το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι πολύ μακριά από το στυλ που ακόμα και οι περιστασιακοί ακροατές τους είχαν αφήσει, μόνο πολύ πιο ώριμο.

Νέοι -και παλιοί- αλλά με ψυχή

1. Savages - "Αdore Life"
Αγαπημένες του site μας και ανερχόμενη δύναμη που νιώθεις ότι ακόμα δεν έχουν φτάσει στο ζενίθ τους, τα τέσσερα κορίτσια, έχουν ένα σωρό γαμάτες επιρροές αλλά αναζητούν τους δικούς τους δρόμους. «Να γίνεσαι σκληρός και να εμμένεις στα πιστεύω σου. Δεν είναι δίσκος για το σήμερα και για το αύριο. Είναι μπάσο, κιθάρες, ντραμς και φωνή. Η αγάπη είναι η απάντηση», έχουν πει οι ίδιες. Φωτιά, ένταση, ηρεμία και ομορφιά. Δισκάρα!

2. DIIV - "Is The Is Are"
Οι DIIV είναι ουσιαστικά, η προσωπική υπόθεση του Zachary Cole Smith. Είχαμε την ευκαιρία να τους δούμε και στην Ελλάδα (περισσότερα για αυτό παρακάτω) και επιβεβαίωσαν αυτά που υποψιαζόμασταν και από το στούντιο: Ειλικρίνεια, όμορφες κιθάρες, ονειρικές μελωδίες, μια όμορφη θλίψη, θα μπορούσε κάποιος να πει, που υπερισχύει παντού. Είναι ένα άλμπουμ που κυκλοφορεί στην Αμερική τον εικοστό πρώτο αιώνα, έχει ρίζες στον προηγούμενο αλλά πάνω απ' όλα είναι μια κατάθεση ψυχής το 2016.

3. Black Foxxes - "I'm Not Well"
Black Foxxes και δεν είμαι καλά! Έρχονται να προστεθούν στην άτυπη λίστα με τις μπάντες που, καταφέρνουν να κάνουν αρκετό ντόρο γύρω από το όνομά τους και από το πουθενά να κυκλοφορήσουν ένα εξαιρετικό ντεμπούτο. Στηριζόμενο σε απλές rock φόρμες, με έντονα grunge στοιχεία και κάποια σχεδόν-punk ξεσπάσματα, το "I'm Not Well" βάζει για τα καλά τους Black Foxxes στον μουσικό χάρτη. Επιστροφή στα '90s κατά κάποιο τρόπο και μένει να δούμε αν αυτό είναι ή θα γίνει κάποιου είδους trend.

4. Deftones - "Gore"
Τα μεμονωμένα κομμάτια που μπορεί να εντυπωσιάσουν είναι μετρημένα, όμως με λίγο χρόνο και προσοχή, εμφανίζονται σημεία που σε κερδίζουν και μελωδίες που σου κολλάνε σε ανύποπτο χρόνο. Και εκεί είναι που βρίσκεται η ουσία των Deftones· γράφουν πειραματική, σχεδόν προοδευτική, heavy μουσική που μπορεί και απευθύνεται σε ευρύ κοινό.

5. Wovenhand - "Star Treatment"
Τον David Eugene Edwards τον έχουμε συνηθίσει και μας έχει συνηθίσει σε υψηλά επίπεδα ποιότητας. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα με έντονη την αύρα του ηλεκτρισμού μίας θείας (pun intended) οργής. Με το "Star Treatment" συνεχίζει το ταξίδι του μέσα στο σκοτάδι αλλά και στο φως. Κι αν τις λίγες φορές που δεν νοιώθεις ότι σε παρασέρνει στην εκκλησία του, η αλητεία του είναι λίγο πιο γυαλισμένη και δείχνει να θυμίζει εξ απαλών ονύχων U2 (θου Κύριε!) ή κάτι ανάλογο mainstream alternative (sic) είναι μάλλον κάτι το παροδικό και δε θα πρέπει να το πάρουμε πολύ στα σοβαρά.

Ποιον είπες παππού ρε!

1. Pixies - "Head Carrier"
Πώς (θα) ήταν ο κόσμος αν κάποια στιγμή οι Pixies σταματούσαν να παίζουν μουσική; Το ζήσαμε για αρκετά χρόνια, δε μας άρεσε και ευτυχώς δε φαίνεται να το ξαναμαθαίνουμε σύντομα.  Όχι δηλαδή ότι εντυπωσιάζουν αλλά είναι που σε παλιόφιλους δεν λες ποτέ όχι. Η παράνοια και η ένταση της πρώτης περιόδου, δύσκολα επιστρέφει, αλλά ο Black Francis γράφει καλά τραγούδια και στον ύπνο του.

2. Βοb Mould - "Patch The Sky"
Υπήρξε από τους πυλώνες του alternative rock ως ηγέτης των θρυλικών Husker Du οπότε οποιδήποτε κυκλοφορία του πρέπει να αναφέρεται σε έναν οδηγό όπως αυτός. Ως το τελευταίο μέρος μίας χαλαρής τριλογίας αλλά και με μία εξίσου χαλαρή θεματολογία για τα πράγματα που τελειώνουν και εξαφανίζονται στον ουρανό επενδύει χρωματίζει με σκοτεινά χρώματα. Φυσικά στα 55 του δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Κι όμως, με δίσκους όπως αυτός, αποδεικνύει πολλά!

3. Primal Scream - "Chaosmosis"
Στην τέταρτη δεκαετία ζωής τους, ο Bobby Gillespie και η παρέα του, δείχνουν να αντέχουν τη σύγκριση με το ένδοξο παρελθόν, να θέλουν να παραμένουν σύγχρονοι, να γράφουν απλά τραγούδια, ποτέ όμως με τα δύο πόδια τους στο «διαβολικό» mainstream. Η αλήθεια είναι ότι αν είχαν βάλει ένα κλάσμα της προσοχής που έβαλαν στη μουσική τους για να περιποιηθούν και λίγο το εξώφυλλό τους, θα είχαμε καταλήξει με ένα συνολικά καλύτερο αποτέλεσμα.

4. Dinosaur Jr - "Give a Glimpse of What Yer Not"
Με πάνω από 30 χρόνια πορείας, ο J Mascis παρέα με τους Lou Barlow και Murph ότι είχαν να διδάξουν το έχουν διδάξει και οι μαθητές τους όχι μόνο έχουν γράψει ιστορία αλλά κάποιους θα τους βρείτε και σε αυτό το άρθρο. Αυτό που κάνουν τώρα είναι να κυκλοφορούν μουσική που φαίνεται να μην προσπαθεί, να πειραματίζεται ελέυθερα, να έχει ως κύριο σκοπό να ικανοποιήσει τους ίδιους αλλά και να διατηρήσει την προσωπικότητά τους γιατί έχουμε και μία ηλικία. Με αυτά και με αυτά από ότι φαίνεται ως νόμος της Φύσης, απλά δεν είναι ποτέ δυνατόν να βγάλουν μέτριο δίσκο.

5. Tindersticks - "The Waiting Room"
Δεν είναι και απαραίτητο για κανέναν αλλά όποιος δεν  καταφέρει να μπει στον κόσμο των Tindersticks σίγουρα κάτι χάνει. Δέκα άλμπουμ και 25 χρόνια τώρα, το συγκρότημα από το Νότινγχαμ παίζει rock χωρίς να αντλεί ιδιαίτερα από τη rock μουσική και φέτος επιστρέφει αποφασισμένο να εισάγει το πιστό του ακροατήριο σε μία νέα καλλιτεχνική εμπειρία. Οι Tindersticks έχουν κατασκευάσει μία μοναδική, ολοδική τους, μουσική σφαίρα, μέσα στην οποία δεν χωράνε ταμπέλες. Συμμετέχει και το Τζενάκι (δες λήμμα Savages παραπάνω)

Check Also: New Model Army, Robert Pollard, Moby

Δώσ’ τους μία ευκαιρία...
...κι ας μην τους ξέρεις

1. Thrice - "To Be Everywhere Is To Be Nowhere"
Το (πια) alternative rock των Thrice έχει πάνω του τις χαραγές του ένδοξου post-hardcore παρελθόντος και καταφέρνουν να γίνουν πιο mainstream από ποτέ με έναν σεμιναριακό τρόπο. Παράτησαν τα screamο σημεία τους και έδωσαν χώρο σε έναν πιο καθαρό rock ήχο αγγίζοντας το punk, το grunge και όλη τη μελαγχολική διάθεση που βασίλευε στα '90s.

2. Beach Slang - "A Loud Bash of Teenage Feelings"
Σε μία χρονιά επιστροφής μεγάλων punk ονομάτων όπως οι Green Day, οι Blink-182 και οι Sum 41 που πέρασαν και δεν ακούμπησαν, το punk βρήκε καταφύγιο εκεί που όφειλε, στη νέα γενιά. Με σύνθημα παίξε δυνατά, παίξε γρήγορα, δεν θα πεθάνουμε ποτέ οι πιτσιρικάδες που δεν είναι και τόσο πιτσιρικάδες Αμερικανοί με την punk καρδιά αλλά περίσσεια ευαισθησία και ιδέες δημιουργούν έναν δίσκο που μπορεί και να είναι για κάποιους ο καλύτερος της χρονιάς.

3. Wray - "Hypatia"
O δεύτερος δίσκος του τρίο από την Alabama είναι ένα γράμμα αγάπης προς τους Slowdive, My Bloody Valentine, ακόμα και τους The Cure με την dream pop να γίνεται πιο σκληρή και πιο groove-άτη. Το ψευδο-space ομώνυμο τραγούδι του δίσκου είναι για κάποιον συντάκτη μας από τα αγαπημένα της χρονιάς.

4. Nevermen - "Nevermen"
Ο Tunde Adebimpe (TV on the Radio), ο Adam Drucker και ο πανταχού παρών Mike Patton έκαναν στα γρήγορα έναν δίσκο, γιατί απλά μπορούν και βρίσκουν χρόνο, σε αντίθεση με άλλους που τους παίρνει 7, 8 χρονάκια... Δύσκολα κατατάξιμος, του δίνουμε καταφύγιο εδώ γιατί το αξίζει...

5. Scott & Charlene’s Wedding - "Mid Thirties Single Scene"
Καινούργιο φρούτο τούτοι εδώ που φαίνεται να έχουν σπουδάσει αρκετά (και)τον Lou Reed στη ζωή τους. Πολύ όμορφο ντεμπούτο που δεν φωνάζει για κάποια μεγάλη καριέρα που έρχεται αλλά είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και ανθεκτικό σε πολλές ακροάσεις. Πόσους έξτρα πόντους να τους δώσουμε που έχουν πάρει το όνομά τους από το αποτέλεσμα του τηλεοπτικού έρωτα των Kylie Minogue και Jason Donovan στην παμπάλαια σαπουνόπερα "Neighbors";

Check also: KVB - "Of Desire"

Καλά, δίσκοι είναι αυτοί;
Δεν είναι απαραίτητα κακοί δίσκοι αλλά αν κάποιος από εσάς ακούει αυτούς τους δίσκους και σε δυο - τρία χρόνια, ας έρθει να μας βρει!

1. Red Hot Chili Peppers - "The Getaway"
Tα singles "Dark Necessities" και "Go Robot" μια χαρά. O Danger Mouse γυαλίζει τον ήχο, αυτό πλέον κουράζει. Καλύτερος του προηγούμενου "I'm With You" αλλά εκείνος δεν ακουγόταν. Οι Chili Peppers έχουν μεγαλώσει, αυτό ακούγεται. Κακούς δεν τους λες ποτέ, αλλά η έκπληξη του συναρπαστικού, τους έχει αφήσει προ πολλού...

2. Kings Of Leon - "WALLS"
Kαλά παιδιά οι τέσσερις Αμερικανοί, μια ευχάριστη οικογένεια, αλλά δίσκους σαν τους 3 πρώτους (άντε και ο τέταρτος...) δεν θα ξαναβγάλουν. Το "Waste A Moment" και ίσως μία ή δύο ακόμα στιγμές μας έδωσαν ελπίδα, αλλά το σαλονάτο τους rock δεν μας κάθεται καλά. Τραγούδια που μετά από λίγο καιρό, δεν θα ξανακούσεις ποτέ. Πάντα θα τους συμπαθούμε, το θέμα είναι να αφήσουν πάλι μαλλί και μούσι, μπας και...

3. Green Day - "Revolution Radio"
Oι Green Day μάλλον υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους μετά το ζενίθ του "American Idiot", δεν πέφτουν βέβαια χαμηλά, ποτέ δεν θα συμβεί αυτό. Ίσως, όμως, καμιά φορά ο πάτος είναι προτιμότερος από την αδιαφορία. Μπορεί να σε ξυπνήσει...

4. Violent Femmes - "We Can Do Anything"
Κατά μία έννοια η απόδειξη του πόσο μακριά μπορεί να σε πάει ένα τρομερό ντεμπούτο. Μετά τον ομώνυμο δίσκο τους η ποιότητα των δίσκων των Violent Femmes έφθινε συστηματικά. Το να περιμένουμε λοιπόν κάτι καλύτερο 16 χρόνια μετά από την τελευταία δουλειά τους να αλλάξει κάτι δραματικά μάλλον ήταν αισιόδοξο.

5. Omar Rodriguez Lopez - δισκογραφία 2016
Είναι κακοί οι δίσκοι; Ποιος ξέρει; Ποιος προλαβαίνει να απορροφήσει 13 (!) δίσκους από έναν καλλιτέχνη σε μία χρονιά; Σαν πειραματισμός και σαν έργο Τέχνης από μόνο του, η απόφαση του πάλαι ποτέ Mars Volta είναι αξιέπαινη. Και ανάλογα πώς θα αποφασίσει κανείς να την προσεγγίσει μπορεί να είναι και απολαυστική. Όμως σαν να φωνάζει για μία πιο συγκεντρωτική ματιά που θα διατηρεί το όραμά του αλλά θα είναι και πιο φιλική προς τον ακροατή.

Χρυσές μετριότητες
Δεν είναι όλοι οι δίσκοι για παράσημα, ούτε και για το ράφι με τις ευκαιρίες όμως. Ορίστε μερικοί δίσκοι που απλά περάσαμε πολύ καλά ακούγοντάς τους.

1. New Model Army - "Winter"
Τα τελευταία χρόνια πάνε από το καλό στο καλύτερο και δείχνουν να έχουν βρει τη συνταγή που θα τους κρατήσει για πολύ καιρό στον αφρό. Το ομώνυμο δείχνει πόσο καλά έχουν το ακουστικό στυλ.

2. Jesu & Sun Kil Moon - "Jesu & Sun Kil Moon"
Στρώματα θορύβου από τους Jesu και blog rock από τον Marki Kozelek σε μία συνταγή που ίσως δεν το περίμενες αλλά δουλεύει καλά.

3. Honeyblood - "Babes Never Die"
Πολύ καλός δεύτερος δίσκος αφού  διατηρούν το πάθος, προσθέτοντας εμπειρία στις συνθέσεις και στην παραγωγή, διεκδικώντας μια θέση δίπλα στα μεγάλα ονόματα της βρετανικής μουσικής σκηνής.

4. Emma Ruth Randle - "Marked For Death"
Ακριβώς εκεί που μας άφησε η Emma μας ξαναβρίσκει. Σαν να μην άλλαξε τίποτα. Ίδια υλικά, ίδια μυρωδικά, όμορφες μελωδίες, χαρακτηριστική φωνή και αρκετό συναίσθημα

5. The Heavy - "Hurt & The Merciless"
Μία αρκετά απολαυστική κυκλοφορία, χωρίς όμως να ξεπερνάει την προηγούμενη δουλειά τους. Παραμένουν το συγκρότημα που αν ακούσεις σε πάρτυ ή μπαρ και δε χορέψεις, είσαι ξενέρωτος.

Check also: Skunk Anansie - "Anarchytecture", Moby - "These Systems Are Failing", Band Of Skulls - "By Deafult", The Kills - "Ash & Ice"

Ωραία τα περάσαμε!

1. Ejekt 2016: Muse, Unkle, Temples
Η πολυπληθέστερη συναυλία του καλοκαιριού. Κιθάρες, πόζα, χαμόγελα και κομφετί. Οι Muse ξέρουν το παιχνίδι πολύ καλά...

2. Release Athens: Sigur Ros, The Black Angels, DIIV, Theodore, Afformance
Oι DIIV έκαναν φίλους, οι Black Angels κράτησαν αυτούς που είχαν και οι Sigur Ros... άνοιξαν τους ουρανούς!

3. Release Athens: PJ Harvey, The Brian Jonestown Massacre, Slowdive, Closer, The Noise Figures
Μεγάλα βραδιά, με την μεγαλοπρεπή σε όλα της PJ Harvey, να δίνει άλλη διάσταση (ξανά) στη σκηνική παρουσία. Μοναδική!

4. EuropaVox festival
Eνα νέο φεστιβάλ, από το πουθενά, ήρθε για να μείνει. Σχεδόν πέντε ώρες μουσική με μερικές από τις ενδιαφέρουσες μπάντες που ΔΕΝ ξέρεις αλλά οφείλεις να μάθεις...

5. Eagles Of Death Metal
Tο τρελό πανηγύρι των Eagles of Death Metal που σκεπάστηκε από τον «ελέφαντα στο δωμάτιο». Ίσως αυτό εξηγεί τον λιγοστό κόσμο

Check Also: Nα πούμε και μια καλή κουβέντα για τα φοβερά ακουστικά live των Last Drive και τον ηλεκτρισμό του Sivert Hoyem στις συναυλίες του στις αρχές της χρονιάς.