Cauchemar

Το Quebec μας έχει απασχολήσει ουκ ολίγες φορές μέσω παρουσιάσεων. Spectral Wound, Ossuaire, Forteresse, μερικές από τις μπάντες που έχουν ορίσει το black metal της συγκεκριμένης περιοχής. Οι συντοπίτες τους Cauchemar είναι πάντως εντελώς διαφορετική ιστορία, γραμμένη με heavy/doom metal ήχους και βρίσκονται αντιμέτωποι με μια πρόκληση, που οι ίδιοι έθεσαν στους εαυτούς τους: Να πλησιάσουν, αν όχι να ξεπεράσουν το "Chapelle Ardente" του 2016. Μετά από έξι χρόνια, έχει χάρη το γοργό ή το καλό πράμα άργησε (πάλι) να γίνει;

Η δεσπόζουσα μορφή της μπάντας είναι η Annick Giroux, ερμηνεύτρια - στιχουργός, «τρέχει» τη συγκεκριμένη δισκογραφική και είναι υπεύθυνη για το γραφιστικό κομμάτι των δίσκων. Τέλος, είναι η ίδια που μας παρουσίασε πριν μερικά χρόνια αυτή τη συλλογή με συγκροτήματα από τον Καναδά. Ένας αέρας μυστικισμού πλανάται στον δίσκο (διόλου τυχαίος ο τίτλος), ο ήχος των Καναδών εδραιώνεται και πλέον ξεχωρίζει με ευκολία. Μεγάλη υπόθεση για μία μπάντα να φέρει τη δική της ξεχωριστή μουσική ταυτότητα, ειδικά σε αυτό το είδος όπου ενίοτε η προχειρότητα περνιέται για άποψη.

Μιλώντας για μυστικιστική αύρα, φανταστείτε κάτι ανάλογο με τους Pagan Altar. Με έναν ξεκάθαρα προσωπικό ήχο βασισμένο στις κιθάρες (το ίδιο συμβαίνει και εδώ) και με μία άκρως χαρακτηριστική φωνή (η Annick ξεχωρίζει χωρίς να φτάνει στην καλτίλα του αείμνηστου Terry Jones), μακριά από εωσφορισμούς και συναφή θέματα, μας μεταφέρουν σε κόσμους όπου το μεταφυσικό δεν είναι απαραίτητα κερασφόρο και αιμοσταγές, αλλά οι αλχημιστές, οι μάγισσες, ή απλά η κοπέλα στο εξώφυλλο. Και κάπως έτσι, το σόλο του Alan Jones στο υπέρβαρο "Volcan" φαντάζει ιδανικό συμπλήρωμα.

Τα γαλλικά μου βρίσκονται στο μηδέν και πιο κάτω, οπότε μια αναζήτηση υπήρξε αναγκαία. Τα ονόματα που συνάντησα εντείνουν το μυστικιστικό της υπόθεσης, καθώς μιλάμε για έναν Γάλλο αλχημιστή και συγγραφέα με το ψευδώνυμο Fulcanelli, και για έναν Γάλλο ποιητή ονόματι Comte de Lautréamont. Βάλτε από κοντά και το organ που συναντάμε συχνά, και οι κατά βάση mid-tempo συνθέσεις ακούγονται σαν επικλήσεις ή δεήσεις. Δε διστάζουν πάντως να δώσουν γκάζια, όπως στο Maiden-ικό (εποχής Di ‘Anno) "Rouge Sang" και στο "Le Tombeau de l’Auble", με την μπάντα να διαπρέπει είτε έτσι είτε αλλιώς. Οχτώ συνθέσεις, η κάθε μία με το δικό της riff – hook, και όλες μαζί μια «ωραία» και σχεδόν απόκοσμη ατμόσφαιρα.

Αν ξεπερνάνε ή πλησιάζουν τις κορυφές του προηγούμενου δίσκου τους, αυτό επαφίεται στην κρίση του ακροατή. Γεγονός είναι ότι η άποψή τους στο συγκεκριμένο ιδίωμα, τους κάνει αναγνωρίσιμους. Έχει μια φυσικότητα και μία ροή, που όμοιά της είναι δύσκολο να βρεθεί. Η δε «κομψότητα» της γαλλικής γλώσσας, αν και αποτρεπτική για να λάβουμε κι εμείς μέρος, κουμπώνει γάντι με τη λυρικότητα και την παράδοξη φρεσκάδα της μουσικής τους. Ήδη σκέφτομαι τη φετινή λίστα και το βλέπω αρκετά ψηλά. Douze points.

Bandcamp