Haunt

Υπάρχει διάχυτη τον τελευταίο καιρό μια «επιστροφή» στην αισθητική και τη θύμηση των ‘80s, η οποία δεν γινόταν να μην αφορά και το μεταλλικό χώρο. Θέλετε λόγω "Stranger Things", θέλετε επειδή το συνεχιζόμενο traditional metal revival ρεύμα αποτίνει μόνιμο φόρο τιμής σε εκείνη την εποχή, ο heavy metal χώρος απολαμβάνει τελευταία ένα hype που μακάρι να φέρει νεαρό κόσμο στο ιδίωμα, αν και δεν ξέρω πόσο αισιόδοξος μπορεί να είναι κάποιος επ’ αυτού.

Πάντως, λίγο φαίνεται να απασχολεί αυτό τους θιασώτες μουσικούς του είδους, κρίνοντας για παράδειγμα από τον άκρατα παραγωγικό κι εξωστρεφή Trevor William Church. Ο γιος του ιστορικού μπασίστα των Montrose έχει βαλθεί να αναβιώσει μόνος του το ‘80s heavy, τουλάχιστον ως προς τις πρακτικές και τη μουσική του προσέγγιση. Κυκλοφορώντας κάθε χρόνο (!) νέο υλικό, διατηρώντας το ενδιαφέρον του κοινού του με ειδικές εκδόσεις και λοιπό πλούσιο merch και επικοινωνώντας άμεσα με τους ακροατές του μέσω των πλατφόρμων κοινωνικής δικτύωσης, ο Church έχει καταφέρει να χτίσει ένα όνομα για τους ολοδικούς του Haunt, το οποίο δεν συνάδει ακριβώς με την ποιότητα του υλικού τους.

Έχοντας ακολουθήσει την μπάντα από τα πολύ πρώτα της βήματα και διακρίνοντας τις προοπτικές που όντως έδειχνε το "Burst Into Flame" ντεμπούτο τους, δεν μπορώ να κρύψω ότι πάντοτε βρίσκομαι διχασμένος όταν έρχεται στα χέρια μου κάθε νέα δουλειά τους. Διχασμένος καθώς, ενώ απολαμβάνω το ύφος τους και πάντοτε τα άλμπουμ τους έχουν μερικά όμορφα τραγούδια να προσφέρουν, αυτή η υπερπαραγωγικότητα - σε συνδυασμό με την ελάχιστη μουσική εξέλιξη μέσα σε αυτήν την πενταετία δράσης τους - κάπου κουράζει.

Ναι, η εκτελεστική εξέλιξη του δραστήριου Αμερικάνου διακρίνεται εύκολα και σαφώς υπάρχουν μικρές λεπτομέρειες που δηλώνουν συνθετική πρόοδο (όπως τα πλήκτρα που έκαναν εντονότερα την εμφάνιση τους από το "Mind Freeze" κι έπειτα), αλλά νιώθω πως αυτό το "one man show" στο οποίο βασίζεται η μπάντα (κοινώς, πως όλα περνούν από τα χέρια του Church), κάπου βάζει έναν περιορισμό στις προοπτικές και τις δυνατότητες τους.

Ένα άλμπουμ που θα μπορούσε να έχει κυκλοφορήσει οποιαδήποτε στιγμή μέσα σε αυτήν την πενταετία που δραστηριοποιούνται, το "Windows Of Your Heart" έχει τα πλεονεκτήματα και τις αδυναμίες όπως κάθε άλλος Haunt δίσκος πριν από αυτό. Με έξυπνες, φανταχτερές κιθάρες που θυμίζουν τα ‘80s και τους guitar heroes της εποχής όπως ο Jake E. Lee, με δισολίες που λειτουργούν κατά το δοκούν και τραβάνε την προσοχή, αλλά και με παρόμοιους ρυθμούς από τραγούδι σε τραγούδι και τα μετριότατα φωνητικά του Church να δημιουργούν ένα αίσθημα κορεσμού, μιλάμε για μια δουλειά που επιτελεί αυτό που ο δημιουργός της έχει κατά νου.

Κοινώς, να συνεχίσει με ασφάλεια να κρατάει το όνομα του σχήματος του «ζεστό», εδραιώνοντας τη θέση του στη σκηνή μέσω του όλου μηχανισμού που έχει στήσει, αλλά αδυνατώντας να κάνει το βήμα παραπάνω υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες. Όποτε, λοιπόν, η τύχη ή οι συγκυρίες το ευνοούν, θα απολαμβάνουμε λίγο καλύτερα άλμπουμ όπως το προ διετίας "Mind Freeze". Διαφορετικά, η εκάστοτε διασκεδαστική μετριότητα, όπως αυτή του "Windows Of Your Heart", θα κερδίζει μερικές ακροάσεις εκ του ασφαλούς, οριακά λίγο πριν εμφανιστεί το επόμενο στη σειρά Haunt άλμπουμ.