Accept, Degenerate Mind @ Gagarin 205, 02/06/22

Ήταν πολλά τα χρόνια που οι Accept είχαν να μας επισκεφθούν για ένα δικό τους club show, για την ακρίβεια από το 2015, καθώς είχαν μεσολαβήσει η πολυσυζητημένη εμφάνιση ως special guests στους Sabaton το 2017 και την επόμενη χρονιά η παρουσία τους στο Rockwave Festival. Συνυπολογίζοντας τα χρόνια της πανδημίας, η επιστροφή της αγέλης του Wolf Hoffmann ήταν ακριβώς ότι έπρεπε για να θυμηθούμε πως είναι οι καλύτερες heavy metal συναυλίες σε όλα τα επίπεδα, πριν το θερμό καλοκαίρι και τις αρένες.

Ο Hoffmann θα αποδείκνυε για μία ακόμη φορά ότι αποτελεί έναν από τους κορυφαίους metal κιθαρίστες όλων των εποχών σε ήχο και παίξιμο, ο Mark Tornillo, παρότι σε δυο μέρες μπαίνει στα 69, θα καθιστούσε ξανά σαφές ότι εξακολουθεί να είναι ο καλύτερος frontman που θα μπορούσαν να έχουν σήμερα οι Accept, και η διευρυμένη ομάδα, ως εξάδα πλέον, θα πιστοποιούσε την κορυφαία κλάση της ως μια καλοκουρδισμένη μηχανή, η οποία με την κατάλληλη πρώτη ύλη (το ρεπερτόριο ντε), μπορεί να βάλει φωτιά οπουδήποτε κι αν εμφανιστεί.

Οι Degenerate Mind ξεκίνησαν στην προκαθορισμένη ώρα το 35λεπτο σετ τους, που βασίστηκε στο περσινό ολοκληρωμένο ντεμπούτο τους με τίτλο "B​.​L​.​E​.​V​.​E."., με αρκετό κόσμο απ' έξω και μέσα στο Gagarin. Εκ πρώτης άποψης, η επιλογή τους ως heavy rock μπάντα δεν ήταν απόλυτα ταιριαστή με όσα θα ακολουθούσαν, ωστόσο η συνολική εμφάνισή τους μας έβαλε σε σωστό συναυλιακό κλίμα, προετοιμάζοντας κατάλληλα το έδαφος. Ούτως ή άλλως, το να μην υπάρχει απόλυτη υφολογική ταύτιση μεταξύ support και main act έχει πιθανά οφέλη για όλες τις πλευρές.

Με σωστό μεταλλικό attitude και σύμμαχο τον καλό ήχο, η πεντάδα απέδωσε πειστικά το υλικό της, κερδίζοντας την προσοχή και το χειροκρότημα του κοινού. Σε ατομικό επίπεδο, ξεχώρισε ο κιθαρίστας για την δεξιοτεχνία του και τον καθαρό τόνο που έβγαζε η Les Paul, ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η προσέγγιση με τις δύο φωνές, την βασική αντρική και την εξαιρετική συμπληρωματική γυναικεία, που προσέδιδε μια επιπλέον και πολύ δυνατή συναισθηματική διάσταση στα τραγούδια. Εν τέλει, θεωρώ ότι οι Degenerate Mind κέρδισαν το στοίχημα, οπότε σε μια ενδεχόμενη αντίστοιχη περίπτωση θα τους παρακολουθήσουμε με ευχαρίστηση.

Παρά τις αρκετές φορές που μας έχουν επισκεφθεί οι Accept τα τελευταία χρόνια, κάθε τους συναυλιακή επιστροφή στη χώρα αντιμετωπίζεται – και δικαίως – ως χαράς ευαγγέλια για κάθε φίλο του αγνού, ανόθευτου heavy metal. Έτσι, στα πλαίσια της υποστήριξης του πολύ καλού περσινού "Too Mean To Die" (τίτλος ολοένα και πιο ταιριαστός στο Bruce Willis lookalike παρουσιαστικό του Wolf Hoffmann), οι Γερμανοί βετεράνοι δεν γινόταν να μην επισκεφθούν την Ελλάδα, ξεκινώντας από εδώ το τελευταίο σκέλος της τρέχουσας περιοδείας τους.

Σε ένα κατάμεστο Gagarin, η εξάδα δεν θα είχε πρόβλημα να μας ταρακουνήσει ευθύς εξαρχής,  με τα "Zombie Apocalypse" και "Too Mean To Die" να ανοίγουν το χορό των ύμνων που θα παρουσιάζονταν επί σκηνής, έστω κι αν βρίσκονταν στη δυσμενή θέση της εκκίνησης του set τους – με όσα αυτό συνεπάγεται για τον προβληματικό ήχο που παρουσίαζαν. Στη συνέχεια, η κατάσταση που αφορούσε την ηχητική θα βελτιωνόταν αισθητά, βοηθώντας να απολαύσουμε μια αλάνθαστη και καταιγιστική εμφάνιση από τους αειθαλείς heavy metal γερόλυκους.

Το "Living For Tonite" αποτέλεσε την πρώτη από τις αρκετές επιστροφές στα παλιά που μας επιφύλασσε η βραδιά, ξεσηκώνοντας μας και εκκινώντας κι επισήμως τα πρώτα - από τα πολλά που θα ακολουθούσαν - sing along σε αγαπημένους ύμνους. Γενικότερα, το setlist υπήρξε έτσι δομημένο που να κρύβει μικρές εκπλήξεις που θα ικανοποιούσαν και τους πλέον απαιτητικούς, όπως το αγαπημένο "The Abyss" με το riff - οδοστρωτήρα, το ομότιτλο κομμάτι από το παραγνωρισμένο "Objection Overruled" και το τρομερό medley των "Demon's Night / Starlight / Losers and Winners" και "Flash Rockin' Man" (και το riff - κοινοκτημοσύνη μεταξύ των σπουδαίων ‘80s metal σχημάτων).

Γεγονός υπήρξε, βέβαια, ότι το δεύτερο μισό της βραδιάς, εκεί που η μπάντα είχε σχεδιάσει να κάνει μια βουτιά στο παρελθόν, υπήρξε σχεδόν μνημειώδης από άποψη απόδοσης επί σκηνής αλλά και αντιδράσεων του κοινού κάτω από αυτή, με το "Princess Of The Dawn" να διαδραματίζει το ρόλο του game changer, με τα "Fast As A Shark" (των δισολιών - τρισολιών που μας ξεσήκωσαν) και "Metal Heart" (του - κυριολεκτικά και μεταφορικά - κλασικού θέματος που βασίστηκε το solo του) να εντείνουν τις αντιδράσεις και τις αισθήσεις.

Στον επίλογο, το encore ξεκίνησε με το φοβερό και τρομερό "Hung, Drawn & Quartered" και (μας απο)τελείωσε με την τριπλέτα των "Balls To The Wall", "I’m A Rebel" και του ομότιτλου ύμνου από το τέταρτο άλμπουμ τους, ολοκληρώνοντας μια εμφάνιση που άφησε ένα κατάμεστο μαγαζί να στάζει (pun intended) από αγνή πώρωση έπειτα από μια ακόμη συνεπέστατη ποιοτικά εμφάνιση του γερμανικού σεξτέτου.

Επί μέρους παρατηρήσεις πάντοτε θα υπάρχουν, αλλά στη μεγάλη εικόνα δεν υπήρξε άτομο που έφυγε ανικανοποίητο από το μαγαζί της Λιοσίων, το βράδυ της Πέμπτης. Εντύπωση, βέβαια, προκάλεσαν τα αυξημένα καθήκοντα του Philip Shouse, ο οποίος σε πολλές περιπτώσεςι βγήκε μπροστά, ξεκουράζοντας τον Wolf Hoffmann από τα μόνιμα lead κιθαριστικά του καθήκοντα, σε αντιδιαστολή με τον Uwe Lulis, τον οποίο διακρίναμε - δυστυχώς - περισσότερο στο background. 

Έτσι, παρά τις αυτονόητες ελλείψεις ενός setlist σχεδόν δύο ωρών (ένα "Midnight Mover" ίσως χωρούσε κάπου, ενώ περιέργως δεν εμφανίστηκε ούτε κάτι από το εξαιρετικό κι αγαπημένο "Blind Rage"), τον κατά καιρούς απρόβλεπτο ήχο και την αυξημένη ζέστη που επεφύλασσε η βραδιά, οι Accept απέδειξαν ακόμη μια φορά τη συναυλιακή τους στόφα, αφήνοντας μας ανυπόμονους για την επόμενη επίσκεψη τους. 

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά