Lord Vigo

Έχω την εντύπωση ότι ακόμα παραμένουν ως ένα κρυμμένο μυστικό του epic/doom χώρου. Κανονικά θα έπρεπε να είχαν αναδυθεί αυτού, ειδικά με το προπέρσινο "Danse de Noir". Είναι ο δίσκος με τον οποίο πέτυχαν την απόλυτη ισορροπία, όσον αφορά στα επί μέρους στοιχεία που διαμόρφωσαν το ύφος τους. Το sci - fi τους πάει πολύ, η τριλογία πήρε σάρκα και οστά, και το δεύτερο μέρος της καταφθάνει σε λίγες μέρες. Blade Runner, replicas, dark wave και επικό doom metal.

Βαδίζουν στα χνάρια του προηγούμενου δίσκου (το ομώνυμο παίζει τη στιγμή αυτή και αποδιοργανώνει τη σκέψη, τί εισαγωγή είναι αυτή, το βασικό ριφ είναι χαρακιά στο μυαλό, ακολουθεί τεράστια επική στιγμή, αναγκαστική παύση οκτώ λεπτών για ένα από τα τραγούδια της χρονιάς), δεν περιγράφω άλλο. Εισαγωγές με διαστημικά και εφιαλτικά synths, αντίστοιχα samples, μα πάνω απ’ όλα η φωνή του Patrick Palm καταλυτικά παρούσα, να αποδίδει την ιστορία με πειθώ και ένταση. Ελάτε Ελλάδα, είμαστε λίγοι και φασαριόζοι.

Φαντάζει ως το magnum opus τους ως τώρα, η αίσθηση του τεράστιου και του μεγαλεπήβολου ακολουθεί κάθε λεπτό της ακρόασης (repeat στο ομώνυμο), καθώς η ιστορία εξελίσσεται και αναπτύσσεται. Ανάλογα αναπτύσσεται και το μουσικό κομμάτι, το οποίο ναι μεν βασίζεται στις βασικές αρχές του ιδιώματος, δε μένει εκεί όμως. Αναβλύζει μυρωδιά και ατμόσφαιρα κινηματογραφικών '80s, σκοτεινών και δυστοπικών ταινιών, εξ ου και το dark wave στοιχείο που ενσωματώνουν θαρραλέα και πετυχημένα οι Γερμανοί.

Το σχοινί πάνω στο οποίο ισορροπούν είναι λεπτό. Μιλάνε για 2112 και Rush ως έμπνευση. Θα τους βρούμε σε στιγμές (στο ορχηστρικό, με ημερομηνία και αυτό, 1986) και σε νοοτροπία, καθώς το «επικό» συνδυάζεται με το λυρικό και το περίτεχνο. Δεν είναι τυχαία κυρίαρχο το μπάσο στον δίσκο. Η «μεταλλοσύνη» και η επικότητα των συνθέσεων δε διαταράσσεται στο ελάχιστο από τα φαινομενικά παράταιρα στοιχεία που προσθέτουν (ακούστε το ομώνυμο λέμε) και ο επίλογος του δίσκου - άλλη μία μεγάλη στιγμή του - αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς για τη συνέχεια, που προμηνύεται εξίσου συναρπαστική. Για κάποιον λόγο, άκουσα τον δίσκο, στη συνέχεια είδα "Stranger Things" και η ροή των πραγμάτων μου φάνηκε φυσική. Natural Habitat.

Το sci - fi δεν το λες και αγαπημένο θέμα στο επικό doom metal. Το πάντρεμα που κάνουν όμως οι Γερμανοί για δεύτερη συνεχόμενη φορά, είναι εκ νέου συναρπαστικό και αποτελεσματικό. Διαμορφώνουν έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα, άμεσα αναγνωρίσιμο και ελκυστικό, μένει να δούμε αν θα κατασταλάξουν σε αυτόν. Προς το παρόν το 2/2 είναι γεγονός, έπεται και συνέχεια.

YouTube